Van liposuctie tot alleenstaand moederschap: 9 lezeressen over hun beste beslissing ooit

31 maart 2022

Het kan best lastig zijn om een knoop door te hakken, zeker als het om grote beslissingen gaat. Deze negen lezeressen hebben helemaal geen spijt van hun keuze. ‘Ik ben alleen maar gelukkiger geworden.”

Erna bleef bij haar man: ‘Ik bleef bij hem, ondanks zijn ontrouw’

Erna (51): “Na dertig jaar huwelijk zei Frits dat hij iets moest vertellen. Dat was twee jaar geleden, ons jongste kind was net ook uit huis gegaan. En toen was Frits daar met zijn mededeling: hij was vreemdgegaan. Met een vriendin van vroeger met wie hij contact had via Facebook. Ik was lamgeslagen. Vreemdgaan is scheiden, heb ik altijd gezegd. Ik voelde me zo bedrogen en verdrietig, nog dezelfde avond zat ik huurhuizen te zoeken. Ik wist gewoon zeker dat Frits en ik niet samen oud konden worden na dit bedrog, hoeveel spijt hij ook had. Ik trok in bij een vriendin. Hoe verdrietig ik ook was, mijn besluit stond vast. Maar toen één week er twee werden en toen drie en ik een huurhuis vond, merkte ik dat onder mijn boosheid een ander gevoel steeds sterker werd. Ik miste Frits. Onze gesprekken, onze gewoontes, het kopje koffie dat hij me elke ochtend op bed bracht. Ik was gekwetst, maar het idee om zonder Frits te moeten leven, bezorgde me buikpijn. Nachtenlang lag ik wakker, tot ik op een ochtend met branderige ogen van de slaap opstond en besloot: ik blijf. De pijn van het bedrog zou voorbijgaan, de pijn van leven zonder Frits niet. Ik ging terug en een dolgelukkige Frits ontving me. In de twee jaar die verstreken zijn, zijn we – hoe cliché – dichter naar elkaar gegroeid. Samen kijken we vol vertrouwen naar de toekomst.”

Mary-Lou ging op schildercursus: ‘Waar waren deze mensen al die jaren?’

Mary-Lou (32): “Vriendinnen maken heb ik altijd moeilijk gevonden, omdat ik me vaak anders voel dan anderen. Ik heb geen interesse in make-up of social media, ik hou van creatief bezig zijn. Handwerken, schilderen, dat soort dingen. Regelmatig voelde ik me eenzaam, ook al heb ik een fijne relatie. Ik dacht dat er geen mensen waren zoals ik. Tot ik vorig jaar een advertentie voor een schildercursus zag. Ik wilde die graag doen, maar durfde niet. Ga gewoon, zei mijn vriend, maar ik ben zo verlegen en ik was bang dat ik ook daar het buitenbeentje zou zijn. Ik besloot het niet te doen, maar het bleef maar in mijn hoofd zitten. Oké, besloot ik toen. Ik schrijf me in en dan zie ik wel of ik ga. Bibberend van de zenuwen ging ik die eerste avond toch. En daar gebeurde wat ik nooit had verwacht: ik ontmoette leuke vrouwen met wie ik het goed kon vinden. Sommigen waren twintig jaar ouder. Elke week ging ik met plezier naar de cursus en vaak vroeg ik me af: waar waren deze mensen al die jaren? De cursus zit er inmiddels op, maar met drie vrouwen heb ik contact gehouden. Elke maand spreken we af en gaan we schilderen. Ik ben zo blij dat ik die, in mijn ogen torenhoge, drempel over ben gegaan.”

Ramona koos voor liposuctie: ‘Elke dag ben ik gelukkig met mijn lijf’

Ramona (40): “Hoe ik ook mijn best deed met afvallen: mijn bovenbenen bleven dik. Alsof het vet daar ongevoelig was voor verbranding. Mijn man zag me altijd in de weer met diëten en zei: doe het nou gewoon, laat het wegzuigen. Maar dat durfde ik niet. En bovendien: die kósten! Tot ik afgelopen zomer geleden ineens besloot: ik ben er klaar mee. Dat geschuur van mijn bovenbenen tegen elkaar, dat krampachtig mijn benen bedekken op het strand. Ik wilde weer gelukkig zijn met mijn lijf. Dus maakte ik een afspraak, plunderde de spaarrekening en o, wat ben ik blij dat ik het heb gedaan. Elke dag kijk in de spiegel en ben ik gelukkig met mijn lijf. Mensen zeggen: je straalt. En zo voelt het ook.”

Jiya nam een hond: ‘Dagenlang puzzelde ik een planning in elkaar’

Jiya (29): “Zolang ik me kan herinneren, heb ik mijn ouders gek gezeurd om een hond. Toen ik het huis uitging, was ik het liefst meteen naar het asiel gereden. Maar ja, ik studeerde en daarna ging ik werken, dus hoe moest ik dat regelen? Tot er vorig jaar een hond op mijn pad kwam. De ouders van een vriendin waren gastgezin voor een opvanghondje uit Spanje. Zodra ik in Momo’s ogen keek, was ik verkocht. Ik móest hem hebben. Dagenlang puzzelde ik een planning in elkaar: op werkdagen een uitlaatservice, voor andere momenten vrienden en buren. Ik maakte mezelf gek met gedachten als: wat als ik een keer onverwacht weg moet? Moest ik het dan toch maar niet doen? Die gedachte maakte me letterlijk aan het huilen en ineens besloot ik mijn gevoel te volgen, dat zei dat het wel goed zou komen. Vier dagen later kwam Momo bij me wonen. Het is ‘maar’ een hond, maar ik ben zo gelukkig met hem. Ik kan best somber zijn en Momo voelt dat aan. Dan vrolijkt hij me altijd op. Elke ochtend als hij me aankijkt met zijn bruine hondenogen, weet ik dat ik de juiste beslissing heb gemaakt.” 

Gerda verhuisde naar haar geboorteplaats: ‘Nu voel ik me compleet’

Gerda (58): “En wat denk je daar dan te vinden, vroegen vriendinnen die er niets van begrepen. Dertig jaar lang woonde ik in achtereenvolgens in Haarlem, Den Haag en Utrecht. Al die tijd miste ik het Drentse dorp waar ik ben opgegroeid. Toen mijn man overleed en mijn kinderen het huis uitgingen, besloot ik terug te verhuizen. Ik weet dat iedereen dacht dat ik er zou vereenzamen, maar het tegendeel is waar. Ik kijk nu uit over de landbouwvelden, woon dicht bij het bos en adem de lucht in die zo schoon, fris en natuurlijk voelt. Het is alsof ik ben thuisgekomen. Dertig jaar lang was het of er een puzzelstukje miste. Nu voel ik me compleet.”

Angela verliet haar man: ‘Het was alsof er iets klikte in mijn lichaam, de knop die omging’

Angela (49): “Jij bent niets zonder mij, peperde mijn ex Ruben me wekelijks in. Als iemand dat altijd tegen je zegt, ga je het geloven. En dus ging ik, hoewel ik niet gelukkig was, niet weg. We kregen twee kinderen. Ik keek jaloers naar vriendinnen met mannen die hen steunden, stimuleerden zichzelf te ontwikkelen. Ruben wilde mij alleen maar klein houden. Tot ik een nieuwe buurvrouw kreeg met wie ik al snel bevriend raakte. Zij doorzag ons huwelijk. Waarom ga je niet weg, vroeg ze. Ik zei dat ik het niet alleen zou redden. Maandenlang deed zij haar best om mij meer zelfvertrouwen te geven, ze werkt niet voor niets als coach. En toen ineens, op een dag waarop Ruben weer tegen me stond te bulderen, was het alsof er iets klikte in mijn lichaam. De knop die omging. Ik hoef dit niet te pikken, besloot ik. De volgende dag pakte ik mijn koffers en die van de kinderen en trok in bij mijn ouders. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk ging en de scheiding heeft mij en de kinderen pijn gedaan, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. De toekomst lacht mij en de kinderen nu toe, en het belangrijkste is: als ik mezelf in de spiegel aankijk, ben ik zo trots.”

Maeve kreeg in haar eentje een kind: ‘Ik kon wel duizend tegenargumenten bedenken’

Maeve (39): “Nadat ik de zoveelste kansloze man de deur had gewezen, wist ik zeker dat ik mijn kinderwens kon vergeten. Ik trok alleen maar foute mannen aan en in mijn eentje een kind krijgen, durfde ik niet. Wat als mij iets zou overkomen? Dan had mijn kind niemand. Tot ik in een tijdschrift een verhaal las over een homostel dat samen met een single vrouw een zoontje had gekregen. Toen ging ik nadenken: zou ik me hier zelf goed bij voelen? Wekenlang liet ik het idee sudderen, ik kon wel duizend tegenargumenten bedenken. Dan zette ik het idee weer uit mijn hoofd, geplaagd door mijn conservatieve denkbeelden over een gezin. Dat hoorde uit twee ouders te bestaan die van elkaar houden. Maar het belangrijkste argument dat ervoor pleitte, was mijn gevoel. Dat maakte dat ik uiteindelijk de knoop doorhakte en me inschreef op een website voor wensouders. Maanden later ontmoette ik Chris en Peter, met wie ik meteen een klik voelde. Na wat juridisch en medisch geregel, werd ik in 2019 zwanger. Onze dochter is nu twee en ze is het grootste geschenk dat ik had kunnen krijgen. Ik hoef geen man meer. Ik heb het grootste geluk van de wereld al in handen. En betere vaders dan Chris en Peter had ik me niet kunnen wensen.”

Anneroos nam afscheid van haar claimende vriendin: ‘Ik ben klaar met je, zei ik, en ik hing op’

Anneroos (33): “Lina was mijn basisschoolvriendin, we waren altijd onafscheidelijk. We doorliepen samen ook de middelbare school en daarna ging ik in Utrecht studeren en zij in Amsterdam. Maar onze vriendschap bleef. Het was in die tijd dat het me begon op te vallen dat Lina me claimde. Als ik ging stappen, wilde ze mee. Sprak ik met anderen af, dan was ze beledigd. Gaat wel over, dacht ik, maar na onze studententijd bleef het claimen. Lina was jaloers. Andere vriendinnen gunde ze me niet, de vriend die ik kreeg ook niet. Van een vriendin werd ze een blok aan mijn been. Een blok dat me vaak naar beneden praatte. Toen ik een bepaalde baan graag wilde, zei ze: dat kan jij toch niet. Toen ik op wereldreis ging, was haar reactie: iemand als jij, dat gaat geheid fout. Het was nergens op gebaseerd. Vorig jaar werd ik moeder, tot jaloezie van Lina. Vanaf dag één bleek uit alles dat ze het me misgunde. Ze leverde commentaar op mij, mijn vriend en de baby. Ik probeerde met haar te praten, maar dat draaide op niets uit. Na de zoveelste zogenaamd lollige opmerking – ‘Het is dus echt waar dat baby’s heel scheel kijken’, zei ze letterlijk – was ik er klaar mee. Een gevoel dat al langer sluimerde, kwam als een tornado naar boven. Nadat ze was vertrokken, belde ik haar op. ‘Ik hoef geen vriendin die mij mijn geluk misgunt.’ Daarna hing ik op. Nu pas zie ik in hoe Lina me altijd naar beneden heeft proberen te halen. Sinds ik met haar gebroken heb, voelt het alsof ik weer kan ademhalen.”

Sylvia stapte uit het familiebedrijf: ‘Het voelde alsof ik uit ons gezin stapte’

Sylvia (42): “Een gouden lepel, zo keken mensen naar mij. Ik ben geboren in een ondernemersfamilie, mijn ouders hebben een aantal goedlopende autobedrijven. Mijn broers, zus en ik gingen daar werken na onze opleiding. Dat was onze eigen keuze, en tegelijk ook weer niet. Als je bedje zó gespreid is, is het lastig om iets anders te gaan doen. Bovendien draait ons hele gezin om ‘de zaak’. Jarenlang deed ik het personeelsbeleid. Dat ik helemaal niet blij was, negeerde ik. Ik verdiende vorstelijk en voelde me onderdeel van het bedrijf. Hoe zou ik iets anders kunnen doen? Maar toen werd ik veertig en wat ik nooit had verwacht gebeurde. Het was of ik een midlifecrisis kreeg, of op z’n minst een burn-out. Ik verloor mijn levenslust en kon niet meer werken. Eerst had ik niet door wat het probleem was, maar langzaamaan realiseerde ik me dat ik diep ongelukkig was in mijn baan. Het duurde maanden voordat ik dat aan mezelf en mijn familie durfde toe te geven. En nog een halfjaar voor ik uit het bedrijf stapte. Het voelde alsof ik uit ons gezin stapte en de reactie van mijn ouders en broers was ook niet enorm begrijpend. Alleen mijn zus zei: ga iets doen waar je gelukkig van wordt. En dat deed ik. Nu geef ik creatieve cursussen in ons tuinhuis. Ik verdien een kwart van wat ik eerst kreeg, maar ben altijd blij om aan het werk te gaan.”

tekst: Mariëtte Middelbeek
Foto: Getty Images