Babs: ‘Geen huis te krijgen, dus ik slaap nog elke nacht naast mijn ex’
10 oktober 2023
Babs (37) is al een jaar gescheiden van Jeroen (38), maar ze woont noodgedwongen nog steeds met hem samen. In hun woonplaats Amsterdam is geen betaalbare woning te vinden voor haar en hun dochters Loïs (7) en Tirza (5). “Als we ons huis verkopen, sta ik met de kinderen op straat.”
Babs: “Elke avond sluit ik me als eerste op in de badkamer. Ik douche met de deur op slot, poets mijn tanden en trek snel een nachthemd aan. Daarna roep ik Jeroen dat hij zich kan gaan wassen en stap aan mijn kant van ons tweepersoonsbed. Ik haast me zodat hij me niet ziet, nog geen glimp van het lichaam kan opvangen dat hij jarenlang heeft bemind en in alle mogelijke situaties – naakt, bevallend, vrijend, topless zonnebadend – heeft gezien. Dat was allemaal in de tijd dat we nog geliefden waren. Nu, inmiddels een jaar lang een slaapkamer delend als ex-partners, stel ik me preuts op. Het voelt ineens gek om mijn blote lijf nog aan hem te tonen. Überhaupt is het heel bizar dat Jeroen en ik nog dagelijks tafel en bed delen, terwijl we er allang van zijn gescheiden. Maar door de huidige dramatische huizenmarkt kan het helaas niet anders.”
Als broer en zus
“Twaalf jaar en drie maanden zijn Jeroen en ik getrouwd geweest – we scheidden voordat we ons koperen jubileum konden vieren. We hebben twee prachtdochters van zeven en vijf. We kennen elkaar van de hockeyclub en hebben vrij lang een prima tijd gehad. Maar toen Jeroen een paar keer achter elkaar verliefd werd op een ander en wij samen steeds vaker ruzie en steeds minder seks hadden, was dat voor hem teken om ons huwelijk te beëindigen.
Hij had niets gedaan met die verliefdheden, beweerde hij, maar hij vond het wel opvallend dat hij verliefd kón worden op anderen. Dat wij als broer en zus leefden en er nog weinig passie was tussen ons, was voor hem bewijs dat het niet goed (meer) zat. Hij gunde ons beiden een nieuwe, beter passende liefde. Anderhalf jaar geleden kondigde hij daarom aan dat hij officieel wilde scheiden.
Voor mij had die breuk niet gehoeven. Ik dacht dat we gewoon even een mindere periode beleefden. Ik ging ervan uit dat liefde alles zou overwinnen, als we maar veel zouden praten. Maar Jeroen is geen prater en wilde het ook niet proberen. Hij ging juist steeds meer zijn eigen gang: uit eten met vage collega’s, sporten met mensen die ik niet kende en urenlang appen als ik op bed lag. Het maakte me onzeker: wat spookte hij uit en met wie? Voelde hij soms weer vlinders voor een ander? Ging hij nu wel vreemd? Wie appte hij zo veel? Gaandeweg besefte ik dat we weinig meer deelden. Ik raakte er ook van overtuigd dat we beter uit elkaar konden gaan.”
Duizenden wachtenden
“Ons huis zal zo verkocht zijn, daar ligt het niet aan. Nog met een vette overwaarde ook, zo is de verwachting. Maar wat hebben we daaraan? Met de huidige woninggekte koop je niet zo maar iets terug. Hier in de stad overbieden mensen gerust tienduizenden euro’s, zelfs voor simpele starterswoninkjes of halve krotten.
Bovendien kan ik op mijn salaris alleen helemaal geen huis kopen. Ik kom hooguit tot een hypotheek van 140.000 euro, daar koop je in Amsterdam niet eens een garagebox voor. Ik sta wel ingeschreven voor een sociale huurwoning, maar ook daar zijn duizenden wachtenden voor me. Er is amper iets beschikbaar. Ik hoopte op voorrang, als moeder van twee jonge kinderen, maar ze lachten me uit bij de woningbouwvereniging. Ik word niet geslagen, de kinderen lopen geen gevaar, dus er is ook geen noodzaak voor een voorkeursbehandeling. Een scheiding is in deze stad vol alleenstaande ouders nou eenmaal geen reden voor een urgentieverklaring.
Het enige wat misschien mogelijk is, is vrije sector of een particuliere (onder)huur. Maar dan moet ik minimaal 1300 euro betalen voor een tweekamerappartement, exclusief alle vaste lasten. Ik houd dat hooguit een jaartje vol als ik het geld van de meerwaarde van ons huis gebruik plus de alimentatie die Jeroen dan gaat betalen. Zodra dat op is, ga ik failliet aan de woonlasten.
Misschien dat Jeroen nog wel ergens een klein hokje zou kunnen kopen in een buitenwijk van Amsterdam. Hij verdient meer en met zijn deel van de overwaarde heeft hij meer kans op een hypotheek. Maar dat is nu geen optie, want dan moeten we het huis verkopen en sta ik dus met de kinderen op straat. Dan ben ik letterlijk dakloos.”
Gewoontes afleren
“Vooralsnog hopen Jeroen en ik op een wonder en blijven we tot die tijd samenwonen in één huis. We eten aan tafel, kijken gezamenlijk Netflix als we allebei thuis zijn. Sterker nog, bij gebrek aan slaapkamers slapen we zelfs in hetzelfde bed. Ieder met een eigen dekbed, maar toch. Een heel onnatuurlijke situatie. Ook voor de kinderen, die er niks van snappen dat we wel gescheiden zijn en dat mama niet meer dezelfde achternaam heeft als papa en zij, maar dat we nog wel allemaal bij elkaar wonen. Dat zien ze niet bij hun vriendinnen wiens ouders uit elkaar zijn.
Het is voor ons ook wennen. In het begin riep ik automatisch ‘schat’ als ik hem nodig had, zo noemde ik immers al jaren. Ik dwing mezelf hem voluit Jeroen te noemen. Maar ook andere gewoonten moest ik afleren: tegen hem aan kruipen op de bank, zijn hand pakken als we op straat lopen, een kus geven als hij weggaat. Het is niet eens dat je het per se wílt doen, het zijn de automatismen die in je relatie zijn geslopen. Ben je uit elkaar en heb je ieder je eigen leven, dan heb je daar natuurlijk geen last van. Maar nu we nog steeds op elkaars lip zitten, grijpen we soms gedachteloos terug op die routine van vroeger.”
Donderwolk van dagen
“Iets anders wat heel moeilijk is als niet-gebonden, samenwonende ex-partners, is ruzie maken. Als we voorheen bonje hadden, gaven Jeroen of ik na een paar uur alweer toe. Snel een lekkere kus, sorry zeggen en door. Nu voelen we daar allebei de noodzaak niet meer toe en blijft zo’n donderwolk gerust dagen tussen ons hangen. Wat ik vreselijk vind, want onze meiden zijn er ook nog. Ik wil niet dat ze opgroeien in een kille sfeer.
Daardoor ben ik toch degene die het vaker goedmaakt of heel overdreven vrolijk en aardig doet. Om te compenseren dat hun vader en ik elkaar ’s morgens nog stijf scholden omdat hij zonder iets te zeggen een week vakantie alleen had geboekt. Of veel banaler: omdat hij zijn vuile kleding overal liet slingeren. Precies zoals hij vroeger altijd al deed, maar toen ruimde ik nog – met lichte tegenzin – zijn rommel achter hem op en waste zijn lievelingsbroek. Nu vertik ik dat en daar hebben we dan stevige woordenwisselingen om.
Overigens geef ik Jeroen hier niet de schuld van. Hij is een goede vader en wil net als ik het beste voor ons allemaal. Ook hij is slachtoffer van deze situatie. Het is niet abnormaal dat we allebei gefrustreerd zijn en daardoor korte lontjes hebben. Jeroen doet echt zijn stinkende best om mee te denken over mogelijke oplossingen. Hij speurt alle huizensites af en belt bijna dagelijks met makelaars en woningbouwverenigingen. Hij is zelfs bereid straks een deel van mijn vaste lasten te betalen, naast de alimentatie. Alles om maar uit elkaar te kunnen gaan.”
Op adem komen
“Als het ons alle twee allemaal echt te veel wordt, verhuist Jeroen een weekendje naar zijn moeder of een vriend. Deze zomer gaat hij een paar weken een stacaravan huren. Dan wisselen we om en om van week en kunnen we even alleen op adem komen, terwijl de kinderen daar vakantie vieren. Voor hem minder ideaal, want hij heeft een representatieve functie en moet in pak naar zijn werk. Dan wil je je niet in een douchehok op de camping moeten scheren of in de voortent je overhemd strijken. Maar hij heeft er alles voor over om het gedwongen samenwonen te verlichten.
Een enkele keer logeer ik bij vriendinnen. Superlief natuurlijk, maar het constante heen en weer sjouwen is eigenlijk voor niemand fijn. Na ruim een jaar schipperen wil je toch stabiliteit en een eigen plek.
Zelf zoek ik steeds verder weg naar huizen. Ik kijk nu al in de buurt van Lelystad, waar de woningen iets betaalbaarder zijn. Nadeel is dat de meiden dan van hun school af moeten en we allen weggetrokken worden uit onze vertrouwde omgeving. Mijn zus woont hier om de hoek, mijn schoonmoeder en mijn ouders op loop- of oppasafstand. Lelystad en omgeving is totaal nieuw voor mij, ik ken er niemand en heb ook niemand om op terug te vallen in nood.
Bovendien moet ik dan ook een paar dagen per week voor mijn werk op en neer reizen en dat betekent vooral veel in de file staan. Ik mag van mijn werkgever twee dagen vanuit huis werken, maar moet ook twee dagen op kantoor zijn. Ik weet nu al niet hoe ik dat zou moeten oplossen. Of ik moet een andere baan als officemanager zoeken, dichter bij mijn nieuwe woonplaats. Maar die heb je ook niet zomaar gevonden.”
Het kan nog schrijnender
“Ik weet dat Jeroen en ik niet de enige zijn die dit meemaken. Ik zag laatst een documentaire van Pointer waarin twee vrouwen werden geïnterviewd die permanent op een camping in een oude caravan bivakkeren, vanwege de woningnood. Dat is veel schrijnender. Dan mag ik nog in mijn handen knijpen. Maar ik lig er ’s nachts wel wakker van en loop overdag te piekeren. Hoe lang blijft dit nog houdbaar? Ik wil echt niet depressief klinken, maar ik zie de toekomst wel heel somber in. Jeroen en ik hebben nu allebei nog niemand anders, maar hoe is dat als we wel allebei een nieuwe partner hebben? Dan kun je toch moeilijk met zijn drieën op de bank zitten. Of dat diegene tussen ons in in bed ligt.
Ik moet nog niet denken aan een andere man, maar Jeroen date wel veel. Ik vind het supermoeilijk als hij ineens een nacht is weggebleven en ik een appje krijg met Blijf hier slapen, dan weet je dat. Of als hij na zo’n avond tegen een uur of vier met een alcoholwalm op de slaapkamer binnensluipt. Ik word er altijd wakker van. En hoe gek ook, dat steekt toch. Niet dat ik echt jaloers ben. Ik heb als zijn ex-vrouw nergens recht op en zou hem niet meer terug willen, maar toch voelt dat als vreemdgaan. Samenwonen met mijn ex blijft gewoon lastig en tegennatuurlijk.”
Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
