Anneke verloor twee keer haar grote liefde

20 juni 2022

Drie jaar nadat Anneke (68) in 2016 haar man Adrie verloor, kwam er onverwachts een nieuwe liefde op haar pad. Helaas overleed Giel vorig jaar ook. “Het is heel verdrietig. maar ik weet zeker dat ik ooit opnieuw geluk vind.”

Anneke (68): “Mijn man Adrie was zeven jaar ouder dan ik. Hij kon eerder stoppen met werken, en dat was maar goed ook want hij was een paar jaar daarvoor van een ladder gevallen en had altijd wel pijn. We hadden geen bergen geld, mijn man werkte in de scheepvaart en ik was leidinggevende bij de Hema. Maar we hadden we een goed, tevreden en dankbaar leven. We hebben twee kinderen, maar ik zeg altijd dat we er vijf hebben, want ik heb ook nog een schoonzoon, schoondochter en een kleindochter.
Eind 2015 werd Adrie stiller. Ik voelde dat er iets niet goed was en vond dat we naar de huisarts moesten. Die stuurde ons door naar de neuroloog. Adrie kreeg een scan en allerlei onderzoeken, maar de neuroloog had geen idee wat er met Adrie aan de hand was. Na veel omzwervingen hoorden we in maart 2016 wat Adrie had: cerebrale amyloïde angiopathie, een zeldzame neurologische aandoening die soms voorkomt bij mensen die aan de ziekte van Alzheimer lijden of een hersenbloeding hebben gehad.
We konden er eerst goed mee leven. Maar in de loop der maanden verslechterde Adries conditie en leek hij minder goed te kunnen denken. Als ik ging werken, ging er een vriendin bij hem langs om te kijken of alles goed ging. Ineens ging het hard. Adrie moest op zijn zeventigste worden opgenomen in een verpleeghuis, waar hij tussen de dementerenden zat. Van verdriet en pijn is hij op 14 oktober 2016 overleden.”

Alleen verder

“Ik had daar op dat moment vrede mee. Ik vond het verschrikkelijk om hem op die verpleegafdeling te zien, ik moest er niet aan denken dat hij daar jaren had moeten zitten. Ik vond het fijn dat hij geen pijn meer hoefde te lijden, zowel lichamelijk als geestelijk. Natuurlijk hadden Adrie en ik weleens een verschil van mening, zoals in elke relatie. Ik vond hem weleens de grootste zak die er rondliep en hij vond mij ook heus wel een takkewijf soms. Maar ja, je blijft niet voor niets 44 jaar bij elkaar. Zeker toen we ouder werden, groeiden we naar elkaar toe. We genoten ontzettend van onze vakanties in Griekenland, van onze uitstapjes naar Amsterdam en van gezellig samenzijn met vrienden.
Dat ik na 44 jaar ineens alleen verder moest, daar had ik natuurlijk rekening mee gehouden. Ik vond het vreselijk ellendig. Hoeveel lieve mensen je ook om je heen hebt, ik was wel alleen. Na de crematie ben ik twee weken thuis geweest. Niet langer. Ik dacht: dan wordt het steeds moeilijker. Het leek me beter om mijn leven snel weer op te pakken. Het verdriet was er, maar daarmee kon ik niets veranderen aan de situatie: Adrie kreeg ik er niet mee terug. Mijn kinderen zijn net als ik levensgenieters, en ik wilde niet dat ze rekening moesten houden met een moeder die maar zat te kniezen. Bovendien vond ik nog veel dingen leuk. Dus ik probeerde om alleen verder te gaan. Begin december hadden we een weekend weg gepland met een groep vrienden en daar ben ik in mijn eentje heengegaan.”

Genieten op Kos

“Na anderhalf jaar ben ik in mijn eentje op vakantie gegaan naar Griekenland. Ik had twaalf dagen geboekt, maar toen ik uit het vliegtuig stapte, had ik al spijt dat ik niet voor drie weken had gekozen. Ik ben naar een vertrouwde plek op Kos gegaan waar ik met Adrie was geweest. Zo dacht ik aan hem en hoe leuk het was om daar met hem te zijn. Mijn zoon en schoondochter en een bevriend stel zaten ook op Kos, en die heb ik opgezocht. Voor de rest heb ik alles alleen gedaan. Dat vond ik wel stoer van mezelf. Ik vond het geweldig en heb ontzettend genoten. Of mijn kinderen niet vroegen wanneer ik ging daten? Nee, maar dat lag ook aan mezelf. Ik had al eens gezegd dat ik de afstandsbediening van de tv nooit meer uit handen zou geven. Onderbroeken van een andere vent wilde ik ook niet meer wassen. Daar was ik stellig in, al was het ook uit zelfbescherming: ik wilde niet dat anderen zouden denken dat ik wanhopig was. Maar ik was er ook niet mee bezig.
T
och kwam er een andere man op mijn pad. Ik kende Giel wel van de tennisvereniging. In 2019 kwam hij naar mijn werk. Ik was ziek, maar hij vroeg naar mij en wilde me graag spreken, zei hij. Op de tennisvereniging had hij nu pas gehoord dat Adrie was overleden. Hij vond het zo erg dat mij nooit eerder had gecondoleerd. Toen ik weer naar mijn werk ging, kwam hij om negen uur recht op me aflopen en bood hij zijn excuses aan. Die aanvaardde ik natuurlijk, hij kon niet weten dat Adrie was overleden. Ik was in de winkel en moest aan het werk, dus Giel ging weer weg. Maar hij bedacht zich en vroeg: “Zou je het leuk vinden om samen een hapje te eten om even verder te praten?” Dat vond ik leuk. Ik vertelde het aan mijn kinderen, ik wilde niet dat ze van anderen zouden horen dat ik met een man uit eten zou gaan.”

Nieuw geluk

“Het was gezellig. Giel was gescheiden, na afloop bracht hij mij thuis. Hij vertelde dat hij om twaalf uur jarig zou zijn. Ik feliciteerde hem, en om tien over twaalf ging hij weg. Ik dacht: wat een leuke avond was dit. De volgende middag appten we elkaar hoe gezellig het was geweest. Hij had die ochtend verloren met tennissen en kon wel een schouder gebruiken om op uit te huilen. Ik vond het sneu voor hem dat hij alleen thuis zat op zijn verjaardag.
Die avond, tijdens het rummicuppen, vroeg Giel of ik openstond voor een andere relatie. “O nee,” zei ik, “Absoluut niet, ik geef mijn afstandsbediening niet af.” Giel schrok, en vertelde dat hij dat wel wilde. Opnieuw dacht ik, toen hij weg was: wat was het gezellig. Uiteindelijk hebben we toch een fijne relatie gekregen, met ieder ons eigen huis. Als je zo lang alleen bent geweest, is het heerlijk om weer een arm om je heen te voelen en dat je als vrouw weer gezien wordt door een man. Dat je weer voor iemand kunt zorgen, een bakje koffie voor iemand kunt maken of voor iemand kookt. Hij had dat ook.
Twee jaar later waren we met z’n tweetjes een paar weken op vakantie in een strandhuisje. Wij wonen vlak bij het strand, maar het is geweldig om óp het strand wakker te worden. We hadden net corona gehad – zonder klachten, overigens. We hadden op het strand een paar prachtige dagen gehad. Zijn kleinkinderen waren op woensdag blijven slapen, hij bracht ze donderdag naar huis. Giel was niet fit die dag en besloot om een nachtje thuis te slapen. Geen probleem, ik vond het heerlijk om het strand in mijn eentje te ervaren. Op vrijdag belden we. Het ging beter, maar hij voelde zich nog niet helemaal lekker en bleef nog een nachtje thuis. ’s Avonds wensten we elkaar nog welterusten.”

Verslagen

“In de tussentijd had ik contact met zijn dochter. Ik zat zonder auto en vroeg of ze mij de volgende dag op wilde komen halen, dan zou ik als verrassing voor Giels neus staan. Toen we ’s middags bij zijn huis kwamen, zat hij niet in zijn kamer en ook niet in zijn keuken. Ik dacht: hij zal toch niet nog steeds in bed liggen? Zijn slaapkamer was donker, hij had behoorlijk verduisterende gordijnen. Ik zei: “Giel, slaapkop, ben je nou nog niet wakker?” Onbewust wist ik al dat hij was overleden.
Toen ik het gordijn opendeed, zag ik hem liggen, een boom van een vent. Dat was heel heftig. We belden 112, er kwamen ambulances en een politieauto. Dat ging langs me heen, ik voelde me zo verslagen en verdrietig. Ik moest mijn kinderen bellen en ik kon het eerst niet uit mijn mond krijgen dat Giel waarschijnlijk een hartstilstand had gehad. Na zijn overlijden was ik een paar weken mezelf niet. Ik wil niet vergelijken, dat heb ik nooit willen doen met Adrie en Giel, maar een onverwacht overlijden is wel anders. Het is verschrikkelijk om iemand te zien aftakelen met wie je 44 jaar bent. Maar als iemand plotseling overlijdt, kun je het gewoon niet geloven.”

Dankbaar

“Het voelde alsof niet mij dit was overkomen, maar mijn denkbeeldige tweelingzus. Met het overlijden van Adrie nam ik ook afscheid van het leven dat we samen geleid hadden. Giel kende ik nog maar twee jaar. Ik had nu verdriet om de tijd die we niet meer hadden. Ik was ook zo verdrietig voor hem. Ik ben altijd gelukkig en heb altijd een fijne tijd met Adrie gehad. Giel had een mindere tijd gekend en was nu weer gelukkig. Ik had hem zo graag nog een paar jaar erbij gegund. Hij had nog maar een jaar daarvoor een campertje gekocht, waar hij zo blij mee was en waarmee we samen weggingen. Jongen toch, dacht ik, wat jammer dat je niet langer van die camper hebt kunnen genieten.
Het is nu een paar jaar geleden. Inmiddels ben ik met pensioen en kan ik toch weer genieten van lekker in de tuin werken, met de fiets weg of met vrienden op pad. Ik ben dankbaar voor alle kleine dingen, ik vind alles leuk. Ik heb een goede band met mijn kinderen en kleinkinderen, ik heb fijne vrienden met wie ik kan lachen. Ik ga niet op de bank zitten kniezen, want ik ben er nog. Ik ben er ook dankbaar voor dat ik zo positief in het leven sta.
Natuurlijk voel ik me weleens rot, maar dan denk ik: jeetje, je zult dit gevoel toch altijd hebben… Wat lijkt me dat verschrikkelijk. Het lijkt me vreselijk om eenzaam te zijn. Maar alleen zijn, daar zitten best leuke kanten aan. Als ik zin heb om ergens heen te gaan, doe ik dat gewoon, ook al gaat er niemand mee. Ik weet zeker dat ik het ga redden. Dat is omdat ik zo van het leven hou. Ik weet ook zeker dat ik ooit opnieuw geluk vind. Daar ben ik gewoon van overtuigd.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.