Esther is 57 en deejay: ‘Ooit wil ik op Lowlands staan’

Tekst: Redactie Vriendin

6 september 2022

Na een zware operatie en jarenlang revalideren – ze had een grote tumor in haar ruggenwervel – doet Esther (57) nu wat ze écht leuk vindt: als deejay mensen in beweging krijgen. En dat het liefst op festivals. “Waarom zou je achter de geraniums gaan zitten als je nog een droom hebt?”

Esther: “Ik ben altijd gek geweest van muziek. Vroeger bij ons thuis stond altijd muziek op. Mijn moeder was een enorme fan van Shirley Bassey. Op mijn achttiende ben ik gaan draaien in een discotheek in Gouda. Het was best een heftige tent met motorbendes en zo, maar ik vond het geweldig dat ik er mocht draaien. Ik kreeg vijftien consumptiebonnen op een avond. Nee, geen geld, zo ging het in die tijd niet. Het was ver voor Armin van Buren. Als iemand een verzoekje had waar ik geen zin in had, vroeg ik om een biertje, haha. Ik draaide vooral new wave en punk. Siouxsie and the Banshees, Joy Division, hoe obscuurder hoe beter. In een andere tent waar ik ook werkte, draaide ik heel anders, disco, Ferry Maat en de Soulshow, dat werk. Ook leuk, maar ik deed het wel met een twist.
Op mijn twintigste heb ik mijn vriend ontmoet, nu mijn man. We zijn al 38 jaar samen. Toen we elkaar dertien jaar kenden, zijn we getrouwd. Een maand na het huwelijk was ik zwanger. Onze oudste zoon is 24 en onze dochters 21 en 20. Van mijn vader – die drie dochters had – heb ik geleerd om mijn eigen broek op te houden, dat vond hij belangrijk voor een meisje. Dat kon niet met dj’en, dus op mijn 22ste ben ik gestopt met draaien. Ik ben gaan studeren en daarna gaan werken.”

Tumor

“Ruim tien jaar geleden kreeg ik enorm veel pijn in mijn bovenrug. De pijn was niet te harden, maar de artsen konden niet vinden wat de oorzaak was. Maar uiteindelijk, in december 2012, kreeg ik de diagnose: ik had een tumor in mijn wervel, in de variant die vooral mannen van boven de 65 hebben. Ik was een vrouw van 48… De pijn zat bij mijn bh-bandje, maar de tumor zat boven mijn stuitje, dus de pijn zat hoger.
Omdat we onze kinderen wilden beschermen, hebben we het voor hen een tijdje geheim gehouden dat ik zo ziek was. Maar ja, als je dan in het ziekenhuis komt en je ziet overal bordjes ‘oncologie’, dan weet je dat je dat niet vol kunt houden. De dag voor Kerst 2012 hebben we het aan de kinderen verteld. En op 31 december heb ik nog een MRI gehad omdat ik zoveel pijn had. Ze dachten toen dat het misschien ook in mijn heup zou zitten, maar dat was gelukkig niet zo.
In 2013 ben ik geopereerd in het LUMC. De complete wervel met de tumor moest verwijderd worden en vervangen door een kunstwervel. Het zou een operatie zijn van zes uur. Het werden er uiteindelijk 22. Er was bij het construeren een rekenfout gemaakt, waardoor de nieuwe wervel niet paste, ter plekke moest de arts improviseren: ik kreeg een titanium cage. En toen de wervel waar de tumor zat eruit werd gehaald, is de wervel daarboven gebroken. Ik heb ook nog vijf liter bloed verloren, bijna al het bloed dat je hebt. En ik bleek ook nog een hoge bloeddruk te hebben…
Tijdens de operatie moest ik gedraaid worden, omdat er zenuwen door je wervels lopen. Als de tumor ook mijn zenuwen had aangetast, zou ik een dwarslaesie krijgen. De kans op een dwarslaesie was sowieso best groot, omdat het zo verweven is met elkaar. Van tevoren maakte ik er nog grappen over met mijn man: ‘Als ik in een rolstoel kom, kun je me eindelijk aansturen.’”

Doorzetter

“Na de operatie moest ik naar een revalidatiecentrum. Ik zat in een rolstoel, want ik mocht niet te veel lopen. Er moest eerst botgroei komen op de nieuwe wervel, hij zat nu nog nergens aan vast. Maar na anderhalve week bleek de titanium cage vier millemeter te zijn verschoven. Dat lijkt weinig, maar op controle in Leiden gingen alle alarmbellen rinkelen. Als de cage zou losschieten, zou die een slagader raken en dat zou ik niet overleven. Ik moest twee maanden plat liggen. Gelukkig mocht ik wel naar huis. Of ik nu in het revalidatiecentrum was of thuis, dat maakte niet uit. Ik kon immers toch niets. In een revalidatiecentrum druk je op een knop en dan komt er iemand om je te helpen. Thuis moest ik mijn man roepen. Alle liefde hoor, maar hij is geen verpleegkundige. Dat is best lastig voor je relatie.
Na twee maanden was het gevaar geweken, maar ik was wel mijn spieren kwijt. Mijn kuiten waren helemaal weg. Ik kreeg een korset van mijn borst tot mijn knie om te oefenen om te staan. De eerste keer, pff… Na dertig seconden gutste het zweet over mijn lijf. Het revalideren was een heftig proces dat tot 2018 duurde, maar ik wil daar niet meer te lang over nadenken. Ik ben een doorzetter, hoor ik altijd van iedereen. Hoe dan ook ben ik heel blij dat ik alles weer kan.”

Cadeautje

“Ik ging een keer dansen bij het Danspaleis, daar dansen vooral oudere mensen. Het was een soort revalidatie, haha. Ik zag de dj’s en dacht: dat kan ik ook. Niet lang daarna begon het te kriebelen. Ik heb toen voor mijn verjaardag als cadeautje van mijn man dj-les gekregen. Ik heb eerst een dj-set geleend, maar al snel heb ik er zelf een gekocht en ben ik veel gaan oefenen. Een kennis bedacht de naam DJ Je Moeder, een top naam! En langzaam maar zeker kwamen de opdrachten binnen. Ik heb er gevoel voor. Ik weet wat mensen willen horen. Meestal begin ik met hiphop en R&B.
Ik doe ook feesten, al vind ik het moeilijk om verzoekjes te draaien. Niet omdat ik nu zo’n groot ego heb, maar omdat ik het gewoon leuk vind om mijn muziek de wereld in te brengen en mensen energie mee te geven. Als je dan ineens André Hazes moet draaien… Ach, iedereen heeft guilty pleasures waar altijd op gedanst wordt, of je nu jong of oud bent. Gimme gimme gimme van Abba voorbeeld. Nooit gedacht dat ik ooit Abba zou draaien, maar mensen worden er zó blij van. En ik vind het heel leuk als andere mensen blij worden.
Twee jaar geleden heb ik heel stoer geroepen dat ik op Lowlands wil staan. Ha! Meteen maar even de grootste! Het lijkt me wel heel gaaf. Maar ook kleinere festivals zijn leuk. Als mensen uit hun dak gaan, maakt het niet uit of het er dertig of duizend zijn. Laatst draaide ik op een feest van de gemeente Amsterdam. Het laatste nummer was Fight for your right van de Beastie Boys. Al die veertigers en vijftigers gingen compleet uit hun plaat. Wat gebeurt hier? dacht ik. Dan heb ik zelf ook veel lol!
Natuurlijk moet het kloppen wat je draait. Dat is de basis. Ik heb nu verschillende lessen gehad van house dj’s, en dat is toch heel iets anders dan hiphop. Die nummers duren twee, drie minuten, terwijl een housenummer tien minuten kan duren. Dat is makkelijker. Ik vind house overigens niet altijd even leuk. Soms lijkt het wel alsof er bouwvakkers aan het timmeren zijn, dat vind ik geen muziek. Komt vast doordat ik uit het tijdperk van Shirley Bassey kom…”

Oefenen, oefenen, oefenen

“Als er niemand danst? Dat heb ik eigenlijk nog nooit gehad. Er zijn altijd nummers waarvan je weet dat iedereen gaat dansen. Push it van Salt-N-Pepa bijvoorbeeld. En in een zaal met jongeren danst echt iedereen op Sterrenstof van de Jeugd van Tegenwoordig. Zelf vind ik bijvoorbeeld New Order leuk om op te dansen, en de Nightcrawlers en Afropop. Er zijn veel nummers waarbij ik niet stil kan zitten.
Overgangen zijn heel belangrijk: toen ik achttien was en in Gouda draaide, was dat nog niet. Dan draaide je gewoon het ene plaatje na het andere. Niemand had nog van bpm (beats per minute, red.) gehoord. De hiphop kwam pas daarna. Mijn man kwam me laatst halen na een optreden in Haarlem en hij zag dat het steeds beter gaat. Een paar jaar geleden was ik nog wat onzeker, maar ik weet inmiddels dat ik het kan. Al kan het altijd beter. Het is net als met autorijden, het moet automatisch gaan. Je moet gewoon oefenen en veel naar muziek luisteren. Er komen steeds nieuwe nummers en dan moet je wel weten hoe zo’n nummer loopt, waar je de overgangen moet doen. Ik draaide laatst ergens, komt er aan het eind van de avond een jongen naar me toe: ‘ Hoe weet u nou wat de nieuwste nummers zijn?’ Nou, via Instagram bijvoorbeeld. Heel schattig dat hij naar me toe kwam. Hij zei ook nog heel eerlijk dat hij wel even moest slikken toen hij me zag, maar, zo zei hij: ‘U heeft het gebouw laten trillen, mevrouw!’”

Hartstikke trots

“Mijn kinderen vinden het leuk wat ik doe. In het begin zei ik altijd dat ze het gênant vonden dat hun moeder dj is, maar dat mag ik van hen niet meer zeggen. Ze zijn hartstikke trots op me! Of ik mezelf een voorbeeld vind voor anderen? Dat weet ik niet. Maar wat ik wél weet: waarom zou je op de bank blijven zitten, waarom blijf je achter de geraniums suffen als je nog een droom hebt? Dat snap ik echt niet. Ik zit nu nog in de WIA, maar daar ben ik bijna uit. Ik wil als ondernemer mijn eigen geld verdienen met iets wat ik leuk vind om te doen. Ik heb veel coaching gehad, dat vind ik belangrijk.
Eigenlijk kun je alleen maar een goede ondernemer zijn als je ook van jezelf houdt. Als ik in een hoekje zou gaan zitten huilen of als ik denk dat ik niet goed genoeg ben, dan gebeurt er niets. Je moet dus eerst aan jezelf werken en dat heb ik gedaan. Ken je Louise Hay? Zij schrijft boeken over positief denken en affirmaties. Ik zei elke dag tegen de spiegel: ‘Ik hou van je, Esther.’ Dat klinkt misschien stom, maar het werkte! Ik heb een klein litteken op mijn gezicht. Tien jaar lang dacht ik dat dat het eerste was wat mensen zien, nu denk ik er nooit meer aan. Dat heeft te maken met persoonlijke groei. Als jij het niet uitstraalt, komt een ander het ook niet bij je halen.”

Tekst: Ellen Leijser
Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.