Barbara: ‘Mijn dochter wil me niet meer zien, toch blijf ik hopen…’

26 oktober 2023

Het is deze winter vier jaar geleden dat Barbara (53) haar dochter Lotte (29) sprak. Lotte wil haar moeder niet meer zien als gevolg van onder meer de vechtscheiding die ze meemaakte. “Ik blijf hopen dat Lotte zich bedenkt. Het idee dat ik mijn eventuele kleinkinderen niet zal ontmoeten, maakt me intens verdrietig.”

Barbara: “Ik ben er heel eerlijk in, inmiddels: ik heb veel fout gedaan. Mijn ex en ik hebben er een potje van gemaakt. Lotte was puber toen Harm en ik gingen scheiden. Het liep al heel lang niet lekker tussen ons en dat probeerden we uit alle macht voor de kinderen verborgen te houden. Stom, maar we hadden bedacht dat we de rit uit zouden zitten tot ze volwassen waren en dan zouden we allebei ons eigen weg gaan. Maar kinderen zijn niet gek natuurlijk. Kinderen hebben voelsprieten, ze hebben haarscherp door dat de liefde tussen hun ouders op is. Mijn zoon Job (26) heeft er niet zo veel van meegekregen. Hij was vooral druk met school, sporten en zijn vrienden. Lotte sprak regelmatig uit dat ze er heel bang voor was dat wij uit elkaar gingen. Ze was er boos om. En opstandig. ‘Welnee, papa en ik horen bij elkaar’, probeerde ik haar dan gerust te stellen. Ik loog haar feitelijk gewoon voor, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar jeugd met onze problemen te verknallen.
De schone schijn ophouden gaat maar even goed. Harm en ik kregen steeds vaker ruzie over van alles en nog wat. We leefden steeds meer ons eigen leven en zagen elkaar soms dagen niet: dan weer was ik op pad met vriendinnen en dan weer had hij ergens een zakelijke afspraak waarvoor hij een paar dagen niet thuiskwam. We waren allebei heel druk met onszelf. Dat mijn kinderen – en dan vooral Lotte – mij nodig hadden, had ik niet door. Ik dacht dat ik het goed deed in de constructie die Harm en ik bedacht hadden. Ondertussen maakte ik haar met de dag onzekerder met ons gekibbel en onze bekoelde relatie.”

Bedrogen

“Tijdens een van mijn weekendjes weg, ontmoette ik een leuke man op wie ik verliefd werd. Het had geen enkele toekomst: hij was een stuk jonger dan ik was en vooral een welkome afleiding. Ik ging een affaire met hem aan en was iedere week wel een dagdeel met hem in een hotel te vinden. Het duurde drie maanden, toen ontdekte Harm wat er aan de hand was. Het was alsof er een bom ontplofte. Alle opgekropte frustratie kwam er bij hem uit. Hij heeft het nog die avond tegen mijn kinderen verteld en me voor van alles en nog wat uitgemaakt in hun bijzijn. Mijn actie haalde het slechtste in hem naar boven. Ik zag de man van wie ik ooit zo veel had gehouden van de ene op de andere seconde veranderen in iemand die me vanuit zijn tenen haatte. Hij was bedrogen, vond hij. En dat was natuurlijk ook zo, maar hij moest ook weer niet doen alsof het ook nog maar iets voorstelde, wat wij hadden samen.
De kinderen waren woest op me, vooral Lotte. Zij is altijd al een echt papa’s kindje geweest en vond het afschuwelijk wat ik hem had aangedaan. Harm maakte daar dankbaar gebruik van. Hij palmde haar helemaal in met zijn aandacht, maar ook met negatieve verhalen over mij. ‘Ik ga voor de kinderen zorgen, ga jij je maar lekker bezighouden met jezelf’, siste hij me in die periode veelvuldig toe. Het maakte me radeloos. Ik moest er niet aan denken mijn kinderen om de twee weken een weekend te zien. Met co-ouderschap wilde ik nog wel instemmen, maar ik zou me niet op een tweede plek laten zetten. Onze scheiding werd heel lelijk. We waren alleen maar bezig met onze eigen pijn, niet met die van de kinderen. Harm deed er alles aan om mij te dwarsbomen en ik moet toegeven dat ik ook heel wat nare streken heb uitgehaald. Als Harm met de kinderen op vakantie wilde, deed ik alles om dat te voorkomen. Ik heb zijn nieuwe vriendin zwartgemaakt bij de kinderen. En we hebben over ieder dubbeltje gesteggeld. De kinderen hebben dat allemaal meegekregen.”

Minimaal contact

“Het is uiteindelijk co-ouderschap geworden, maar nooit zonder slag of stoot. Het deed de kinderen heel veel pijn dat Harm en ik geen fatsoenlijk woord meer met elkaar konden wisselen. We zaten allebei aan de andere kant van de zaal toen Lotte afstudeerde en gunden elkaar geen blik waardig. Dat moet voor haar ontzettend verdrietig zijn geweest. Lotte en Job wisten allebei niet hoe snel ze het huis uit moesten komen. Ze waren nog geen twintig toen ze gingen samenwonen. Ze kwamen zelden nog thuis en lieten vaak dagen helemaal niets van zich horen. In die periode ontmoette ik Thomas, met wie ik sindsdien samen ben. Ik was eindelijk weer verliefd en met Thomas ook heel gelukkig. Daar ging ik volledig in op. We maakten samen verre reizen en ik had een soort tweede jeugd. Dat het contact met mijn kinderen zo minimaal was, weet ik niet aan mezelf, maar aan hun leeftijd. ‘Zo begin twintig heb je je moeder niet meer nodig joh’, zei ik dan om het te vergoelijken. Dat vriendinnen leuke weekendjes met hun dochters planden of een dag samen gingen winkelen stak me weleens. Dat zag ik mezelf met Lotte niet zo snel doen. Zo’n innige band hadden we niet. En diep vanbinnen zou ik dat wel willen, maar ik wist niet hoe ik het moest bewerkstelligen. Altijd als we elkaar zagen, was er die afstand. Het leek wel alsof Lotte mij de scheiding kwalijk nam.”

Geen modern family

“Vijf jaar geleden had ik de kinderen met Kerst uitgenodigd. Ze waren de jaren ervoor bij hun vader en zijn vriendin geweest, wat ik niet erg vond: Thomas en ik zaten toen toch in het buitenland. Maar dat jaar hadden we geen plannen, dus leek het me wel leuk ze allebei aan tafel te hebben. We hadden ook Thomas’ kinderen uitgenodigd. In mijn hoofd zou het een gezellige modern family-bijeenkomst worden, maar dat pakte volledig anders uit, helaas. Al vanaf het moment van binnenkomst, hing er een ongemakkelijke sfeer tussen Lotte en mij. Ik vond haar chagrijnig en kriegel reageren op alles wat ik zei. Job was gezellig aan het kletsen met de twee dochters van Thomas, Lotte mengde zich totaal niet in het gesprek. Ze zat veel op haar telefoon of sprak met haar vriend. Het was duidelijk dat ze liever ergens anders was, ze was niet op haar gemak. Ik besloot het te negeren en ging, net als mijn zoon, het gesprek aan met Thomas’ meiden. Zij kwamen op dat moment al een tijdje regelmatig bij ons thuis en ik kon het heel goed met ze vinden. Ik denk dat dit de druppel voor Lotte is geweest. Ze was jaloers en inmiddels begrijp ik dat ook. Toen niet. Op die bewuste Kerstdag stoorde ik me vooral heel erg aan haar onbeschofte gedrag, waardoor ik enorm uit mijn slof schoot toen ze weer ergens wat bot op reageerde. Ik weet niet eens meer waar het over ging, maar ik was er klaar mee. In bijzijn van alle andere gasten zette ik haar op haar nummer. Ik had inmiddels twee glazen wijn op, waardoor ik het iets emotioneler deed dan ik in nuchtere toestand had gedaan. Lotte en ik stonden als twee kemphanen tegenover elkaar te krijsen. Ze haalde er van alles bij, dat ze me een egoïst vond. Een slechte moeder. Dat ze vond dat ik poppenkast speelde met mijn gelukkige gezinnetje. Ik kreeg in korte tijd zo veel voor mijn voeten geworpen, dat ik niets anders kon doen dan in de verdediging schieten voor mijn gevoel. Ik viel Lotte verbaal aan. Ik heb geroepen dat zij zich totaal niet voor mij interesseerde, dat alles altijd om haar moest draaien. Ik zei dat ze een prinses was. En toen ik midden in de ruzie riep dat ze maar naar haar vader moest gaan, dat die toch niets fout kon doen in haar ogen, pakte ze haar spullen en liep ze, met haar vriend in haar kielzog, ons huis uit.”

Hand in eigen boezem

“Ik wist meteen dat ze niet meer terug zou komen. En ook dat ze niet de volgende dag huilend aan de telefoon zou hangen. Lotte is heel koppig, dat heeft ze van mij. Als je ruzie met ons hebt, is het over. Ik ga niet snel door mijn knieën bij onenigheden.
Job vond dat we ons allebei hadden misdragen, maar hij liet ook doorschemeren dat dit alles er bij Lotte al wel langere tijd aan zat te komen. ‘Jullie matchen gewoon niet’, zei hij. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik besloot het wat tijd te geven. De weken werden maanden en de maanden werden een jaar. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan haar dacht. Ik kon er niet bij dat ik mijn eigen kind al zolang niet meer had gezien of gesproken, maar toch was het zo. Mijn boosheid over de situatie begon plaats te maken voor verdriet. Ik stak wat meer hand in eigen boezem in plaats van alle schuld bij Lottes vreemde houding die dag te leggen. Uiteindelijk besloot ik haar een brief te schrijven. Dat is nu ruim twee jaar geleden en ik heb er tot de dag van vandaag geen reactie op gekregen. Van Job hoor ik zo nu en dan hoe het met haar gaat. Ze is druk met haar eigen bedrijf, reist veel met haar vriend en heeft een uitgebreid sociaal leven, waar ook Job nauwelijks deel van uitmaakt. Hij ziet zijn zus zo nu en dan bij zijn vader. Met elkaar afspreken doen ze nooit.
De dochters van Thomas verzachten mijn pijn enigszins. De oudste heeft net een kindje gekregen, op wie ik een dag in de week pas. Daar geniet ik van, maar het is ook confronterend. Wat als Lotte in verwachting raakt? Het idee dat ik mijn eventuele kleinkinderen niet zal ontmoeten, maakt intens verdrietig.”

Gat in mijn hart

“Ik blijf hopen dat er een reactie komt. Misschien wel júíst als Lotte zelf kinderen krijgt. Ik wil niets forceren. Ik zou haar een keer kunnen opzoeken in haar woonplaats, maar ik ben bang dat dit alleen maar averechts werkt. Nog een brief sturen heeft geen nut. Alles wat ik wilde zeggen staat in de brief die ik al geschreven heb, ik zou niet weten wat ik er nog aan moet toevoegen. En ik weet van Job dat ze ’m ontvangen heeft, dat heeft ze hem terloops gezegd. Ze wil gewoon niet reageren. Ze heeft geen behoefte aan contact. Ik vrees dat Harm en ik met onze scheiding meer kapot hebben gemaakt dan ons lief is. Het steekt me dat ze haar vader nog wel ziet. Ik heb overwogen er eens met hem over te praten, misschien kan hij iets voor ons betekenen. Ik heb Harm echter ook al jaren niet meer gesproken, dus dat voelt niet direct als het allerbeste plan. Dat Lotte en ik nooit heel hecht zijn geweest, kan ik op zich wel accepteren. Niet iedere moeder en dochter zijn close. Maar dat ze uit mijn leven verdwenen is en ik met en gat in mijn hart rondloop, zal altijd zwaar blijven. Ik had het allemaal anders moeten aanpakken.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.