Leonie: ‘Terwijl ik zwanger op de bank lag, had hij seks buiten de deur’
30 oktober 2023
Het was geen liefde, alleen maar seks. Maar dat de man van Leonie (35) zijn vreemdgaan opbiechtte terwijl ze in haar kraambed lag, kan ze nog altijd niet vergeten.
Leonie: “Nadat ik de grootste schok te boven was, vond ik mijn man Marco vooral zielig. Een stumperd. Acht maanden zonder seks en hij liep als een hulpeloze, door testosteron geregeerde reu met een lid dat een eigen leven leidde naar de meisjes van plezier. Hij gaf me nog een kus bij vertrek ook – mijn dikke buik met ons toekomstige kind onder een dekentje op de bank. Ik had er geen flauw benul van wat hij uitspookte.
Ik was een week bevallen van onze dochter Jasmijn, ze is nu drie, toen me opviel dat Marco wel heel afstandelijk tegen me was voor een man die zijn vrouw net de prestatie van haar leven had zien leveren. Hij moet gewoon wat wennen aan het vaderschap, dacht ik eerst. En misschien was hij bang me te belasten; het herstel van de bevalling, mijn worsteling met de borstvoeding en de slapeloze nachten vroegen al genoeg van mijn prille moederschap. Maar zoals met de geboorte van onze dochter mijn moederinstinct feilloos was, gold dat ook voor mijn voelsprieten in het algemeen. Ik róók dat er meer aan de hand was. Marco raakte me nauwelijks aan en wist zich slecht een houding te geven. ‘Vooruit met de geit’, zei ik op de dag dat onze kraamhulp vertrok. ‘Jasmijn en ik zijn klaar voor ons nieuwe leven met elkaar. Doe je mee of moet je eerst iets van het hart?’”
Honderd vragen
“Ergens wist ik wat er zou komen. Ik zette me schrap voor de mokerslag en hoopte vurig dat ik het bij het verkeerde eind had. ‘Hoe heet ze?’ vroeg ik terwijl ik Marco een speelse stomp gaf. Zijn tien seconden stilte voelden als een eeuwigheid. ‘Er is niemand’, zei hij. En vervolgde: ‘Het waren incidenten.’
Incidenten. Dus toch. Ik wist niet of ik moest gillen of zwijgen en op datzelfde moment zette Jasmijn het op een brullen. Ons nieuwe, door ons beiden zo gewenste gezin bleek een farce. Ik had wel honderd vragen. Had Marco, de man met wie ik al sinds mijn achttiende het leven deelde, dit gezin wel echt zo graag gewild als ik? Had ik hem iets ontnomen door tijdens mijn zwangerschap geen behoefte te hebben aan vrijen? We knuffelden, sliepen elke nacht in elkaars armen. Ik dacht dat die intimiteit voldoende was, we hadden wel vaker seksloze periodes gehad. Door stress op het werk, lichamelijke ongemakken. Nu bouwden we samen aan een levenslang project, een heel nieuw mensenleven. Had ik signalen gemist? En wel genoeg naar hem geluisterd? Het nieuwe leven in mijn buik absorbeerde me volledig, maar ik betrok Marco bij alles. Bij de schopjes, bij de echo’s bij de verloskundige. De zwangerschapshormonen deden me goed, ik was doorgaans vrolijk en voelde me fit. Ik begreep er geen bal van waarom hij de behoefte voelde om met een ander tussen de lakens te duiken.
Jasmijn, nog altijd brullend, wilde mijn borst niet pakken. Logisch, ik verkeerde in paniektoestand. In een fractie van een seconde overwoog ik Marco uit huis te zetten en de hele opvoeding in mijn eentje te doen. Hij zou bloeden en nooit meer een rol spelen in ons leven. Naarstig speurde ik mijn herinneringen af. Hadden we in de afgelopen negen maanden enige vorm van seks gehad? En zo ja, wist ik dan zeker dat ik geen soa had opgelopen? Wie wáren die vrouwen in hemelsnaam? Na een minuut of wat kwam ik bij zinnen. Ik beval Marco te verdwijnen en op z’n vroegst de volgende ochtend weer terug te komen, daarna zouden we wel verder zien. Met Jasmijn aan mijn borst viel ik in een diepe slaap.”
Drie keuzes
“In daglicht leek de situatie beter te behappen, de volgende ochtend. Vier keer had Marco betaalde seks gehad, en vier keer met een ander, biechtte hij op. Enerzijds walgde ik bij de gedachte, maar aan de andere kant voelde het veilig: er was in elk geval geen sprake geweest van liefde. Een collega maakte weleens gebruik van dezelfde escortservice, vertelde Marco, zo kwam hij aan die vrouwen. Vier keer twee uur in een hotel, en daarna zag hij ze nooit meer.
Mijn eerste gedachte: dat deed hij toch niet van de gezamenlijke rekening? Idioot natuurlijk, alsof het daarom ging. Het antwoord was overigens nee. Hij had het veilig gedaan. Hij had er ook geen excuus voor, want porno kijken was ook een optie geweest. Zwak vlees. Egocentrisme. Iets mooiers viel er simpelweg niet van te maken, gaf Marco ruiterlijk toe. Ik verbande hem naar de logeerkamer. Wel met de babyfoon. Onze dochter mocht dan naast me slapen in de co-sleeper, zo makkelijk kwam hij er niet mee weg. Vanaf het moment dat ik genoeg gekolfde melk had voor een nachtfles, maakte ik hem ervoor verantwoordelijk. Ik had wel genoeg te verstouwen gehad.
De kilte in ons vers verworven gezin duurde na zijn biecht exact twee weken. Twee weken waarin ik eindeloos sprak met vriendinnen, andere kraamvisite angstvallig afhield én de situatie besprak met mijn verloskundige. Ik had drie keuzes, besloot ik: ik kon blijven hangen in wrok en daar zelf onder lijden, ik kon Marco de deur wijzen en als single moeder mijn kind opvoeden óf ik vergaf hem.
De situatie was heel anders geweest als hij een affaire had gehad. Als er sprake was geweest van liefde of een structureel tweede leven. Maar zo zat het niet. Marco was simpelweg zijn primitieve instinct achterna gelopen. Plat, egocentrisch, maar geen verwerping van onze liefde. Feit was dat we altijd een goed en actief seksleven hadden gehad. Dat ik als moeder opeens een andere rol vervulde, was voor Marco lastig schakelen. De vrouw die hem bijna dagelijks besprong, ging opeens op in een ander. Een persoon die ik elke seconde van de dag bij me had, maar met wie hij feitelijk geen contact had. Ergens begreep ik zijn acties wel, al riep mijn ego iets heel anders.”
Vergeven, maar niet vergeten
“Vergeven is iets anders dan vergeten. Hoezeer ik Marco’s beweegredenen ook begreep, het cliché dat mijn verloskundige uitsprak, dreunde als een mantra door mijn hoofd: vertrouwen komt te voet, en gaat te paard. Seksueel hadden we nu een uitdaging gehad. Een kind krijgen is geen kleinigheidje, maar we zouden in de toekomst voor wel hetere vuren kunnen komen te staan. Wat als onze dochter niet in de pas zou lopen? Het slaapgebrek ons zou opbreken, de financiën strikter geregeld zouden moeten worden of we zouden moeten omgaan met andere beperkende situaties? Ik vond Marco een slappeling om hoe makkelijk hij zijn impulsen volgde. Hoe zou hij daarmee omgaan als ik er eens een paar dagen niet zou zijn? Wat als ernstigere zaken, zoals ziektes, zich zouden voordoen? Ik had niet langer het gevoel dat ik op hem kon bouwen.
Ik heb een grote schare vriendinnen. Altijd had ik hun verhalen over vreemdgaan – door henzelf of hun partners – aangehoord en me afgevraagd hoe ik ermee zou omgaan. Maar nooit had ik me gerealiseerd dat vreemdgaan helemaal niet gaat over seks. Niemand wil dat haar partner met een ander in bed belandt, maar als het gaat om het vervullen van een primaire, fysieke behoefte, is dat toch iets anders. Vreemdgaan behelst een veel groter probleem. Het betekent liegen, een vertrouwensbreuk, en zelfs een verschil in normen en waarden. De fysieke daad kon ik Marco vergeven. Of hij nou porno keek of ‘het’ gevoelloos met een ander deed, maakte werkelijk geen verschil. Het was het feit dat hij mijn gevoel op die momenten secundair had gemaakt. Hij had een behoefte, en wat die betekende voor mij, deed voor hem niet ter zake.”
Over grenzen gaan
“Onze relatie is voorgoed veranderd door Marco’s acties. Nog steeds schiet door mijn hoofd wanneer hij later thuiskomt dan gepland: zit ’ie bij een meisje? Ik voel me haast verplicht te voorzien in zijn seksuele behoeftes, want wat als hij anders wéér naar een ander loopt? Zo ben ik al een paar keer over mijn eigen grenzen gegaan. Door met hem te vrijen terwijl mijn lijf niet ontzwangerd en al helemaal niet opgewonden was. Door nog altijd eens in de zoveel tijd zin te máken, terwijl ik eigenlijk liever veilig en platonisch in zijn armen kruip. Tegelijkertijd kan ik Marco dat niet kwalijk nemen, omdat ik het niet benoem. Zin maken betekent soms ook dat ik na een paar minuten vanzelf zin krijg. Daar ben ik achteraf óók blij mee.
Als vader is Marco geweldig. Hij is betrokken en actief en Jasmijn adoreert hem. Op geen enkele manier heeft ze door dat er soms spanningen zijn tussen ons. En in feite zijn die er ook niet zoveel. Als we met z’n drieën door het bos wandelen en pannenkoeken eten op een terrasje lijken we het ideale gezin. En zo voelen we ook. Mijn momenten van twijfel zijn er steeds minder. Weg zullen ze nooit zijn, want een beetje verlatingsangst hoort nu eenmaal bij de liefde. Andersom vraagt Marco mij soms ook waarom ik blijf. Ik had hem evengoed niet kunnen vergeven, het was mijn goed recht geweest. Voor hetzelfde geld loop ík een leuk persoon tegen het lijf bij wie ik de twijfels die ik nog altijd voel, niet heb. Maar het leven komt nu eenmaal niet met zekerheden. Ik vind het belangrijk dat Jasmijn opgroeit bij haar vader en moeder samen. Niet ten koste van alles, een co-ouderschap kan ook heel goed zijn voor kinderen. Maar er is nog altijd heel veel liefde tussen Marco en mij. Misschien heeft hij gelijk en is het risico dat ik ooit een scheve schaats rijd groter dan dat hij nog een keer de fout ingaat. Gelukkig kunnen we daar goed over praten. Bang dat een nieuwe zwangerschap onze relatie verstoort hoef ik in elk geval niet te zijn; ons gezin is compleet.”
Openheid
“Mijn levensles is dat liefde niet zwart-wit is. Maatschappelijk is het nog altijd verwerpelijk als een partner vreemdgaat. Tegelijkertijd realiseer ik me dat er een groot verschil is tussen seks en liefde. Maar dat verschil mag er bij mij alleen zijn in openheid. Marco moet zijn behoefte aan seks met een ander ook bespreekbaar kunnen maken. Ik weet niet of ik er dan mee had ingestemd, maar dan had hij in elk geval niet tegen me hoeven liegen. Dat die openheid en eerlijkheid er bij ons tijdelijk niet was, kan ik nooit vergeten.
Achteraf denk ik dat Marco nog meer heeft geleerd van zijn misstap dan ik. Hij is zo dol op Jasmijn, hij zou zijn band met haar nooit in de waagschaal leggen. Dat maakt mij misschien nog wel de sterkste in dit verhaal; in zekere zin staat hij bij me in het krijt. Een relatie is nooit een krachtmeting, maar het voelt alsof ik in mijn voordeel sta.”
Vriendin’s favoriet
Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.
De duivelsdriehoek
Tekst: Jorinde Benner. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
