Wen is bewust alleenstaande moeder

2 december 2022

Vijf jaar geleden maakte Wen (36) de grootste en beste beslissing in haar leven. Dankzij een donor werd ze bewust alleenstaande moeder. Iets waar niet iedereen in haar omgeving gelijk enthousiast over was. ‘Ik begreep het wel, maar ik had er heel goed over nagedacht.”

Wen: “Tot mijn 25e wilde ik nooit kinderen, dat ontstond pas later. In mijn laatste relatie was ik zelfs zwanger, maar helaas eindigde dat in een miskraam. En toen mijn relatie na lange tijd over ging en ik niet meer in de liefde geloofde, besloot ik vijf jaar geleden mijn opties te onderzoeken. Zou het wat voor mij zijn: bewust alleenstaande moeder worden? En hoe moest ik dat dan aanpakken? Online vond ik al snel de antwoorden. Ik kon of naar een kliniek gaan en zwanger worden van een anonieme donor of ik kon via een site voor wensouders zelf op zoek gaan naar een donor. Omdat ik mijn toekomstige kind een eventueel open contact met zijn of haar donorvader gunde, koos ik voor het laatste.”

Eerste afspraak

“Via de site voor wensouders kwam ik in contact met een aantal donoren. Met sommigen had ik meteen een goede klik, met anderen minder. Uiteindelijk bleef er één man over, laat ik hem Thijs noemen, met wie ik voor een kennismaking in een restaurant afsprak. Dat vond ik echt heel spannend, maar gelukkig ging mijn tante met me mee. Met haar had ik een supergoede band. Ik zag haar destijds als mijn tweede moeder, vooral omdat ik met mijn eigen moeder geen contact meer heb.”

Zakelijke overeenkomst

“Ook in real life kon ik met Thijs goed vinden. Hij was charmant en had net als ik blond haar, lichte ogen en een lichte huid. Daar had ik hem op uitgekozen, want zo zou mijn kindje hopelijk meer op mij lijken. Hoewel de klik met Thijs heel fijn was, zag ik onze afspraak echt als iets zakelijks. Van een date of iets dergelijks was dus zeker geen sprake.”

De tiende

“Thijs vertelde dat hij graag vrouwen en stellen wilde helpen met hun kinderwens. Hij had zelf geen kinderen om voor te zorgen, maar had van dichtbij wel meegemaakt hoe verdrietig het was als iemand geen kinderen kon krijgen. Daarom had hij met zijn zaaddonatie al negen wensmoeders -en stellen geholpen, ik was de tiende en de laatste. De verwekte kinderen wonen trouwens door het hele land.”

Een beetje klinisch

“Samen spraken we af dat we in contact bleven. Via Whatsapp hield ik Thijs op de hoogte van mijn ovulatie en toen ik een eisprong had, spraken we bij mij thuis af. Daar vond de overdracht (in een potje) plaats. Een beetje ongemakkelijk en klinisch, maar dat is het volgens mij altijd wel met zelfinseminatie. En na vier pogingen was het raak: ik was zwanger! Dolblij danste ik met de positieve zwangerschapstest door de woonkamer. Ik kon het amper geloven.”

Vragen

“Na een aantal weken vertelde ik het aan mijn vader. Ik vermoedde al dat hij het er niet helemaal mee eens zou zijn en dat was ook zo. Zo zei hij dat ik nog maar 31 jaar was. Mijn hele leven lag nog voor me, er waren mannen genoeg. Waarom had ik dan zoveel haast? Hoewel ik zijn bedenkingen begreep -mijn tante had ook meerdere keren gevraagd of ik het echt zeker wist-, had ik er heel goed over nagedacht. Ik wilde heel graag moeder worden en het liefst niet te oud, dus ik was heel blij met mijn zwangerschap. En gelukkig draaide mijn vader toen ook wat bij.”

Veel herkenning

“Na een goede zwangerschap werd mijn zoontje Levi in de zomer van 2018 geboren. Op het moment dat ik hem voor het eerst zag, was ik zo gelukkig. Eindelijk was hij er en hij was echt perfect. Het is onbeschrijfelijk hoeveel liefde je voor zo’n klein kindje kunt voelen.
Inmiddels is hij alweer vier jaar en het hartstikke goed met ons. Ik vind het heerlijk om zijn moeder te zijn. Hij is heel lief, rustig en nieuwsgierig en ik herken veel van mezelf in hem. Qua uiterlijk trouwens niet. Ik hoor vaak van anderen dat Levi veel op mij lijkt, maar dat zie ik zelf niet zo. Misschien dat dat later nog verandert…”

Gezellig samen

“Met Thijs heb ik overigens niet zoveel contact. Mijn zoon weet dat hij een donorvader heeft en dat is voor hem normaal. Als kinderen hem vragen of hij vader heeft, dan zegt hij altijd ja en dat hij niet bij ons woont. Ik heb niet het gevoel dat hij iets mist. We hebben het heel gezellig samen en ik houd van hem voor twee. Dat Levi nog negen halfbroers en -zussen heeft, vertel ik hem als hij ouder is. Hij is nog zo jong, dat is veel te abstract voor hem.”

Geen overleg nodig

“Of het alleenstaande moederschap zwaarder is dan het moederschap met partner weet ik niet. Natuurlijk, als je met z’n tweeën voor je kind(eren) zorgt, dan hoef je niet alles alleen te doen, maar ik hoef daarentegen niks met iemand te overleggen. En gescheiden moeders delen vaak de voogdij, maar daar heb ik geen last van. Levi is altijd bij mij. Wat soms ook wel onhandig is. Zo moet ik altijd een oppas regelen als ik ergens alleen naartoe wil, maar ook dat zijn we gewend.”

Beste keuze ooit

“De reacties die ik op mijn bewust alleenstaande moederschap krijg, zijn vaak positief. Mensen zeggen meestal dat ze het heel knap vinden hoe ik het allemaal doe met Levi en noemen het bewonderswaardig. Heel fijn om te horen, want voor mij was het ook echt de mooiste keuze die ik ooit heb gemaakt. Ik zou niet weten wat ik zonder Levi moet, want hij maakt mijn leven compleet.”

Geen partner, wel een kinderwens

Overweeg je om net als Wen alleenstaande moeder te worden? Dan is het boek Ik ga even zaad halen van Suzanne Geysendorpher echt iets voor jou. Het is het openhartige verhaal van Suzanne die op zoek gaat naar een spermadonor. Zesendertig is ze, als ze zich realiseert dat haar eitjes beperkt houdbaar zijn. Zesendertig, alleenstaand en lesbisch. Haar zoektocht naar donorzaad brengt bizarre, humoristische en ontroerende wendingen met zich mee. Met een scherpe en kritische blik bekijkt Suzanne de mogelijkheden, met daarbij één ding in het achterhoofd: wat is het allerbeste voor haar toekomstige kind? Suzanne schreef haar boek, omdat ze zelf had gewild dat er een boek als dit bestaan had toen ze aan haar zoektocht begon. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.

Tekst: Renée Brouwer
Fotograaf: privébezit