Anita helpt haar ongeneeslijk zieke vriendin Estelle haar bucketlist af te strepen

12 december 2022

Wat doe je als je beste vriendin niet lang meer te leven heeft? Dan help je haar om nog zoveel mogelijk herinneringen te maken. En dat is precies wat Anita (45) voor Estelle (48) doet. Trouwen, een puppy, de Abba-show in Londen. “We zetten alles op alles dat het allemaal kan.”

Anita: “Estelle is drie jaar geleden aan komen waaien bij ‘De Stichting’, zoals onze Brabantse vriendengroep heet. We ontmoetten elkaar tijdens de laatste keer carnaval voor corona en ik moest wel even door haar Amsterdamse muur heen, zoals ik dat noem. Estelle had een mij-raak-je-niet-uitstraling. Een geveinsde arrogantie.”
Estelle: “Ik heb veel in mijn leven meegemaakt, daar komt dat door, denk ik. Ik wil niet meer gekwetst worden, er is in het begin van mijn kant altijd wat afstand. Maar tussen Anita en mij was er al snel een klik. We hebben kinderen van dezelfde leeftijd, dan heb je al snel een gespreksonderwerp natuurlijk. Ik ben tien jaar geleden voor de liefde naar Brabant gekomen en ben er, ook toen die relatie voorbij was, niet meer weggegaan. In 2019 ontmoette ik Paul en hij maakte onderdeel uit van ‘De Stichting’. Toen deze vriendengroep niet meer naar festivals kon, zochten zij elkaar thuis op – en ik ging mee.”
Anita: “Estelle en ik werden echt vriendinnen. We hadden altijd wel iets te vieren. Vorig jaar hielden we een eigen festival, met campers en foodtrucks. Toen ontmoette onze kinderen elkaar ook. Zij trokken dat weekend alleen maar met elkaar op, het was alsof ze elkaar al jaren kenden. Alles was goed. Tot afgelopen juli.”

Slechte bloedwaardes

Estelle: “Ik had pijn in mijn buik, maar dacht – mede door mijn opvliegers – aan de overgang of aan glutenintolerantie, net als mijn zus heeft. Het werd alleen zo erg dat ik met een ambulance werd afgevoerd, omdat ze een hartaanval vermoedden. In het ziekenhuis konden ze niets vinden en ik werd weer naar huis gestuurd.
Ik eiste uiteindelijk een bloedonderzoek. Niet veel later werd ik gebeld, ik moest nú komen. Mijn bloedwaardes waren heel slecht. Ik werd opgenomen en vlak voordat Paul en de kinderen op bezoek kwamen, vertelde de arts mij dat het óf een ontstoken alvleesklier óf een tumor was. ‘Maar er zijn geen ontstekingswaarden gevonden’, reageerde ik. De arts schudde zijn hoofd. Ik moest dus maar uitgaan van het ergste. ‘Alvleesklierkanker, dat is toch drie tot zes maanden?’ vroeg ik nog. Dat klopte.
Niet veel later kwamen Paul en de kinderen binnen. Ik zei niets, stuurde de kinderen na een tijdje met een smoesje weg en vertelde toen Paul wat ik net gehoord had. Hij was in shock, net als ik. Van gezond ging ik ineens naar heel snel dood. De zwaarste 24 uur van mijn leven braken aan. Paul ging naar huis en ik dwaalde die nacht door de gangen van het ziekenhuis. In gedachten regelde ik mijn eigen begrafenis en bedacht ik hoe ik het mijn kinderen moest vertellen. Ik heb paniekaanvallen gehad en hyperventilerend op de grond gelegen. Er was niemand om me op te vangen. Om 05.30 uur kwam Paul weer binnen; hij hield het niet meer thuis. We hebben mijn ouders gebeld, die meteen kwamen.
Die dag kreeg ik een MRI, de uitslag kwam pas om 17.30 uur, het was zenuwslopend. Er was geen tumor gevonden, kregen we te horen. Alleen een vernauwing in de galweg. Kanker konden ze nog niet uitsluiten, maar ze hadden het niet op de MRI gezien. Paul en ik konden alleen maar huilen. Het was alsof ik mijn leven weer terugkreeg.”

Tumor in alvleesklier

Anita: “Paul belde ons de avond van Estelles scan op. Pas toen hoorden we wat er allemaal speelde. Ik wist al wel dat Estelle zo’n last van haar buik had, maar hier houd je geen rekening mee. Het bericht sloeg in als een bom. We waren ergens opgelucht dat het geen kanker leek te zijn natuurlijk, maar Estelle was nog wel heel ziek. Ik heb alles laten vallen en ben erheen gegaan. Ik wilde haar helpen, maar ik kon zo weinig doen. In de weken die volgden, is Estelle drie keer opgenomen en acht kilo afgevallen. Ik heb me zo’n zorgen gemaakt. We hadden dagelijks contact en ik hield iedereen in de vriendengroep op de hoogte via een aparte app.”
Estelle: “Er werd gedacht dat ik een auto-immuunziekte had, maar ieder nieuw onderzoek in het ziekenhuis werd me een strohalm ontnomen. Tot het bericht dat er wel degelijk een tumor in mijn alvleesklier zat. Ingekapseld, dat wel, maar inmiddels met een uitzaaiing in mijn lever. Zonder chemo had ik nog drie tot zes maanden te leven. Met chemo een tot anderhalf jaar. We hadden het inmiddels ergens wel aan zien komen. Ik werd maar niet beter.
De kinderen waren ondertussen ook op de hoogte. Zij waren er uiteraard kapot van, maar ze zijn ook heel sterk. We moesten er mee dealen. Ik zou doodgaan en ben als een gek mijn bucketlist gaan opstellen.”

Perfect feest

“Op 22 oktober zouden Paul en ik gaan trouwen, dat wilde ik eerder doen. Ik had geen zin in een huwelijk in combinatie met chemo en een kaal hoofd. We hebben alles op alles gezet en het feest een maand naar voren gehaald. Binnen anderhalve week was het geregeld. Deze herinnering moest en zou ik maken. Het was zo mooi, perfect eigenlijk…”
Anita: “Ik weet inderdaad niet of het feest, als Estelle niet ziek was geweest, heel anders zou zijn verlopen. De dansvloer stond de hele avond vol, we hebben zo gelachen. Alleen de geloftes die Paul en Estelle naar elkaar uitspraken, waren heel zwaar en emotioneel. Met vrienden hadden we als verrassing de voortuin van Paul en Estelle versierd. Het was net een strand, compleet met palmbomen en flamingo’s. We hebben zo’n lol gehad, helemaal toen achteraf bleek dat ze ons via de ring-camera stiekem bezig hadden gezien.”
Estelle: “Ik had op de dag van onze bruiloft mijn eerste chemo al gehad en van het ziekenhuis twee peppillen gekregen om het feest door te komen. Om 04.00 uur was het genoeg voor me, ik had genoten, maar was doodmoe.”

Genieten

Anita: “Je staat als vriendin machteloos, althans voor je gevoel. Je wil zo veel doen, maar je kunt zo weinig. Ik heb besloten dat ik Estelle waar ik kan ga helpen met het afwerken van haar bucketlist. In films is zo’n lijst altijd groots en meeslepend en heel romantisch, maar in werkelijkheid gaat het juist om de kleine dingen. Geluksmomentjes, zoals Estelle het noemt. Ik zet als het moet de hele wereld voor Estelle op z’n kop, maar je moet juist dicht bij huis denken. Zo zouden we elkaar op een vrijdagavond zien. De vriendengroep had Estelle al een tijdje niet meer gezien. ‘Dan ga ik dat regelen’, zei ik meteen. Alles is natuurlijk afhankelijk van hoe Estelle zich op dat moment voelt. We doen wat kan. Zo’n avond zie ik haar genieten.”
Estelle: “Er zijn, naar een idee van Anita, gipsafdrukken van mijn handen gemaakt, zodat Paul en de kinderen mijn handen bij zich hebben. Zoiets betekent heel veel voor me. En ik heb van de vriendengroep een prachtig beeld gekregen. Wat ik het allerliefst wil, kan niemand mij geven: ik wil blijven leven. Maar op de tweede plaats wil ik waardevolle tijd doorbrengen met mijn kinderen, familie en vrienden. Ik wilde nog heel graag naar Nirwana, een festival waar ik nog nooit geweest was. Anita heeft daarmee geholpen.”
Anita: “Ja, dan regel ik dat Estelle vooraan kan staan, daarvoor trek ik dan iemand van de organisatie aan z’n jas. We zijn er inmiddels goed in geworden om ‘de terminaalkaart’ te trekken. Zwarte humor, dat is ook iets wat we delen. Als je niet meer lacht, is alles over. Estelle kan ook zo hard zijn. Zo wilde ik, toen ze in het begin zo ziek was, mijn vakantie nog niet boeken. Na weken wachten, was ze het zat. ‘Boek nou gewoon, ik ga de komende weken niet dood. En als ik toch doodga, bel ik je wel’, riep ze. Nog geen week later zat ik op Kreta. Dat voelde zo dubbel. Zat ik daar, in de zon… Ik heb Estelle toen een brief geschreven. We kennen elkaar pas drie jaar, maar het voelt alsof onze vriendschap er altijd al is geweest. Estelles nummer één op de bucketlist momenteel is met vrienden naar de hologramshow van ABBA in Londen gaan. Als ze in de rustpauze na acht chemo’s kracht heeft om te gaan, gaan we. Daarvoor zetten we alles op alles.”

Ongelooflijk hecht

Estelle: “Naar ABBA gaan, is inderdaad echt een droom van mij. Een andere droom was een puppy. Toen ik wist dat ik ziek was, hebben we al snel een hond gekocht. Skye heet ze, een symbolische naam voor als ik er straks niet meer ben, dan is zij de verbinding. Mijn ouders wilden al vanuit Noord-Holland naar Brabant verhuizen, dat hebben ze nu versneld gedaan. En mijn zus komt ook deze kant op. Je moet het van de mensen om je heen hebben, niet van een luxe vakantie op Curaçao, om maar eens wat te noemen.
Als ik er even doorheen zit, trekken Paul en Anita mij er doorheen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat Anita en ik contact hebben, onze band is in die relatief korte tijd zo ongelooflijk hecht geworden. Ze zal nooit zeggen dat het wel goed komt, van haar hoor ik precies hoe het is: dikke ruk. Ik heb dat nodig. Voor wat mij is overkomen, is geen draaiboek. Op de dag dat ik mijn trouwgeloftes schreef, stak ik ook een blauw stokje in de grond op de plek van de natuurbegraafplaats waar ik kom te liggen. Dat is heel surrealistisch. Ik heb geen idee hoe het vanaf hier verder gaat.”
Anita: “Ik bewonder haar strijdkracht, Estelle is zo sterk. Nou heeft ze met haar mooie gezin natuurlijk ook veel om voor te strijden, maar toch – ga er maar aan staan. Toen we naar Nirwana gingen, heb ik T-shirts laten bedrukken, dat heb ik de voorgaande jaren ook gedaan. Dit keer kwam mijn inspiratie van Estelle. ‘O ja? Dat bepaal ik zelf wel!’ stond erop. Estelle had namelijk tegen een arts gezegd dat ze zelf wel bepaalt wanneer ze doodgaat.”
Estelle: “Zo sta ik er inderdaad in. Ik ben absoluut niet van plan me zomaar gewonnen te geven.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.