Judith: ‘Dat ik haar bruiloft miste, heeft mijn vriendin me nooit vergeven’

1 november 2023

De trouwerij van haar beste vriendin Lotte stond al twee jaar vast. Maar toen werd Judith zwanger en beviel ze 2 dagen vóór de bruiloft, waardoor ze het hele festijn miste. Dat viel niet in goede aarde. “Ik lag nog in de kreukels van mijn bevalling, begreep ze dat niet?”

Judith: “Soms vliegt het me ineens aan. Zomaar, als ik over straat loop. Dan zie ik andere vrouwen met hun vriendinnen kletsen en voel ik een steek. Maar ik heb het vooral als ik op Instagram kijk. Ik volg Lotte nog steeds, ze is er erg actief op. Kiekjes samen met haar man Ruben, reels van wandelingen met haar hond, filmpjes van proosten met glazen wijn.
Maar vooral: throwbacks naar haar bruiloft. Die plaatst ze vaak en veel. Omdat het negentien maanden geleden is bijvoorbeeld, of twintig. Of omdat de zon schijnt en het toen ook zulk prachtig weer was. Met hashtags als ‘mooiste dag van mijn leven’, ‘family’, ‘friends’ en ‘love’. Ik weet dat ik mezelf terg door haar te volgen, maar om een of andere reden kan ik het niet laten. Alsof het hoofdstuk nog niet afgesloten is – wat eigenlijk ook zo is. Ook omdat ik nog steeds ontzettend boos op haar ben.”

Verrassende combi

“Ik was een jaar of vijftien toen ik Lotte leerde kennen. Ze was het buurmeisje van een van mijn vriendinnen, kwam daar geregeld over de vloer en maakte al snel deel uit van onze vriendinnengroep. Lotte was een gigantische spring-in-’t-veld: altijd in voor een feestje, gek op dansen – en vooral op ouderwets hakken op housemuziek. Ik daarentegen was best verlegen, bleef wat meer op de achtergrond. Al dat stappen hoefde voor mij niet zo. Ha, daar had Lotte geen boodschap aan: ze nam me gewoon mee op sleeptouw.
Toch ging het verrassend goed samen, Lotte en ik. Ze had altijd grote verhalen. Over haar vakanties: ze ging vaak met haar ouders naar verre bestemmingen en vertelde over de feestjes die ze daar bezocht, en later over haar werk. Na haar studie begon ze een eigen marketingbedrijfje. Ze was behoorlijk succesvol en deed veel campagnes voor grote klanten: van een cosmeticabedrijf tot een automerk.
Zelf heb ik de pabo gevolgd en geef ik al jaren les op een basisschool. Totáál anders. Hoewel ik dol ben op mijn werk – ik wilde altijd al met kinderen werken – benijdde ik Lotte wel een beetje om haar spannende bestaan. Waar ik vooral makkelijke outfits droeg op mijn werk, zat Lotte elke vier weken bij de kapper en de manicure. Alles begon volgens haar met een representatief voorkomen.
Andersom vond Lotte kinderen helemaal niks. ‘Dat jij dat kunt, Juut, werken met al die jengelende kinderen, overal vieze handjes, mij niet gezien.’ Op dat vlak waren we trouwens ook tegenpolen: Lotte had geen uitgesproken kinderwens, ik wilde op den duur graag een gezin.”

Samen jurk uitzoeken

“Lange relaties had Lotte nooit, ze fladderde van het ene vriendje naar het andere. Tot ze een paar jaar geleden Ruben leerde kennen. Een leuke, sportieve vent met veel ambitie en een rijk sociaal leven. Hij en Lotte waren echt aan elkaar gewaagd. Ze waren een jaar samen toen onze vriendinnenapp op een ochtend ontplofte: Lotte was met Ruben in New York en hij had haar daar ten huwelijk gevraagd, op een dakterras met uitzicht over de stad. Op de foto prijkte een knots van een ring. Alle vriendinnen waren enorm verrast – Lotte die ging trouwen? – maar natuurlijk superblij voor haar. Ik wachtte haar bij thuiskomst op met een stapel bruidsgidsen en mocht mee toen ze haar jurk uitzocht. Ja, ze was echt een plaatje.
Lotte en Ruben hadden er bewust voor gekozen om pas twee jaar na het aanzoek te trouwen. Lotte had voor haar werk net een grote campagne binnengehaald en Ruben was bezig met een promotieonderzoek, dus het paste simpelweg niet in hun agenda. Later kwam dat goed uit, omdat corona opkwam en veel bruiloften werden uitgesteld. Gelukkig hadden zij voor het jaar erop al een locatie geregeld en lag alles vast.
Zelf ben ik overigens niet getrouwd. Mijn vriend Jasper en ik zijn al honderd jaar samen, maar trouwen vinden we niet nodig. Kinderen wilden we wel graag, helemaal toen in onze omgeving steeds meer baby’s werden geboren. Ik was de dertig al gepasseerd en merkte dat het bij mij ook aardig begon te kriebelen, dus we besloten ervoor te gaan. Helaas werd ik maand na maand ongesteld. Op het moment dat ik het niet meer durfde te hopen, anderhalf jaar later, zag ik ze: twee streepjes op de zwangerschapstest. Vol ongeloof, maar dolblij, hadden we een paar weken later de eerste echo en zagen we een hartje kloppen.”

Matige reactie

“Toen de verloskundige de uitgerekende datum noemde, moest ik wel even slikken: half september, vlak voor de bruiloft van Lotte. Ai. Jasper wuifde mijn zorgen weg, voor hetzelfde geld kwam de baby eerder of later. En wat dan nog, Lotte zou écht wel begrip hebben voor de situatie, zei hij.
Dat had ze, gelukkig. ‘Joh, ik snap dat je zoiets niet kunt plannen, een baby, we zien het wel.’ Ik was opgelucht, maar vond haar alsnog wat matig reageren op mijn zwangerschapsaankondiging. Al probeerde ik er ook niet te veel achter te zoeken: Lotte was nou eenmaal geen fan van kinderen.
De maanden voor de bruiloft waren spannend voor Lotte, want de coronamaatregelen werden weer aangescherpt. Ze besloot de locatie te schrappen, want te veel gasten, en in te ruilen voor de tuin van de tante van Ruben.
Intussen groeide mijn buik. Ik merkte dat het erin hakte, zo’n zwangerschap. Ik was sneller moe, had last van harde buiken en kon niet eens bij mijn schoenen om mijn veters te strikken. En hoewel ik stellig had beloofd mee te gaan met het vrijgezellenfeest, had ik op de dag zelf – inmiddels 35 weken zwanger – de puf er niet voor en zegde ik af. Omdat ik wel graag wilde zien hoe Lotte werd verrast, keek ik mee via een videoverbinding. Lotte was natuurlijk razend enthousiast, maar ze had geen aandacht voor mij. Logisch: dit was haar moment waar ze volop van moest genieten.
De weken erop appte ik haar zo veel mogelijk. Hoe het stond met de voorbereidingen, of ze al wist of de bruiloft kon doorgaan, want er waren wéér coronarestricties. En dat ik volop voor haar duimde. Op het allerlaatst werd duidelijk dat de bruiloft kon doorgaan, dus Lotte was enorm opgelucht.”

Superbegripvol

“Onze zoon Jens bleek punctueel: exact op de uitgerekende datum werd hij geboren. Ik was blij, maar compleet gesloopt door de bevalling. Die eerste dagen waren dan ook een rollercoaster. Borstvoeding die niet op gang kwam, Jens die al snel last kreeg van reflux, mijn slaapgebrek. Hoewel ik die eerste dagen volledig werd opgeslokt, dacht ik veel aan Lotte. Niet vergeten een appje te sturen voor de bruiloft, bleef ik tegen mezelf zeggen.
Dat deed ik, de avond van tevoren. Ik schreef dat ik haar een geweldige dag toewenste en dat ik hoopte dat ze begreep dat ik er niet bij kon zijn. Ze appte meteen terug, superbegripvol. Ik moest maar lekker bijkomen en ze zou me foto’s sturen. Op haar trouwdag zelf hadden we geen contact, maar kwamen er wel wat foto’s in de vriendinnenapp voorbij. Prachtig, reageerde ik nog op een foto van Lotte in haar trouwjurk.
De weken erna vlogen voorbij. Jens groeide goed maar was een onrustige baby, dus daar ging al mijn aandacht naar uit. Een paar vriendinnen uit onze groep kwamen al snel op kraamvisite met een gezamenlijk cadeau. Het viel me toen al op dat de naam van Lotte niet op de kaart stond, maar ik zei er niets van. Misschien had ze een apart cadeau voor Jens in gedachten, dacht ik nog. Maar het blééf stil vanuit de kant van Lotte.
Een week later kwam ik erachter waarom, via Anneloes, die ook in de vriendinnengroep zit. Blijkbaar had Lotte niet mee willen doen met het kraamcadeau omdat ik na haar bruiloft geen kaartje meer had gestuurd. Dat had haar diep gekwetst, het ging immers om de mooiste dag van haar leven. Toen Anneloes zei dat ik net was bevallen en het vast niet expres was, bond ze wat in. Lotte beloofde Anneloes dat ze het bespreekbaar zou maken, maar dat had ze dus nog niet gedaan. Anneloes was er klaar mee en wilde dat ik de waarheid zou weten.”

Verbijsterd maar te trots

“Hormonaal als ik was, barstte ik in tranen uit. Ik had haar de avond voor haar bruiloft nog geappt! Daarbij had ik meegedaan met een gezamenlijk cadeau en maar liefst honderd euro betaald, ook al was ik er niet bij. Aan een berichtje achteraf had ik in alle drukte niet gedacht. En nu moest ik van iemand anders horen dat ze boos op me was. Waarom vertelde ze het me niet zelf en speelde ze het indirect via een kraamcadeau? Bizar. Ik lag destijds nog in de kreukels van mijn bevalling, begreep ze dat niet? En ze had mij ook geen foto’s van haar bruiloft meer gestuurd, wat ze beloofd had. Moest ik daar dan ook over gaan klagen? Maar ik wist officieel dus nog van niks, want vanuit Lotte bleef het stil.
Ik stak hand in eigen boezem en besloot Lotte een appje te sturen, zo’n drie weken na haar bruiloft. Ik wilde haar een opening geven haar ongenoegen te uiten en vroeg naar haar huwelijksreis. Er volgde een oppervlakkige reactie over dat het zo’n mooie dag was geweest en ze nu lekker vakantie vierde. Dat ze pissig op me was, liet ze achterwege. Ik was verbijsterd, maar ook te trots om er zelf over te beginnen. Ik besloot dat ik er geen energie aan wilde besteden en liet het initiatief aan Lotte. Dat kwam niet. Tot op de dag van vandaag heeft ze nooit meer wat laten horen – laat staan dat ze Jens heeft gezien.
Het lastige was dat we deel uitmaakten van dezelfde vriendinnengroep. Toen ons eerste gezamenlijke etentje dichterbij kwam, zag ik er dan ook enorm tegenop om Lotte onder ogen te komen. Moest ik dan maar doen of alles koek en ei was? Achteraf bleken die zorgen niet nodig, want Lotte zei alle afspraken steevast kort van tevoren af. Een nieuwe klant, een strakke deadline, corona – ik twijfel serieus nog steeds of ze het toen echt heeft gehad.”

Bom gebarsten

“Natuurlijk viel haar gedrag ook op bij de rest van de groep. Anneloes was er al klaar mee, maar ook de andere meiden vonden het belachelijk. Al merkte ik wel dat ze het lastig vonden om Lotte de waarheid te zeggen. Dat kon ik ook wel weer begrijpen, zij hadden immers geen directe probleem met haar.
Voor mij barstte de bom toen een van de vriendinnen beviel en Lotte in de app stuurde dat ze snel op kraamvisite zou komen. Ik was zó verdrietig en gefrustreerd, dat ik meteen uit de appgroep ben gegaan. Toen gebeurde er iets geks, want álle vriendinnen gingen uit die groep, om een statement te maken. Daarbij vonden ze al langer dat Lotte zich apart gedroeg sinds de bruiloft, en dat ze weinig moeite deed om contact te onderhouden. Hoewel ik er niet om had gevraagd, voelde het wel als een enorme steunbetuiging. Hoe Lotte het vond? Geen idee, niemand heeft nog van haar gehoord.
Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en is het contact met Lotte volledig verwaterd. Al die jaren vriendschap zijn gewoon doodgebloed. Zonde. Ja, ik realiseer me heel goed dat ik ook pogingen tot verzoening had kunnen ondernemen. Maar ik vind nog steeds dat Lotte naar mij had moeten komen met haar probleem. Ook omdat ik overtuigd ben van mijn eigen goede intenties en het feit dat ik alles heb gedaan om interesse in haar trouwdag te tonen. Ze heeft het me alleen nooit vergeven dat ik er niet was. Soms droom ik dat ik haar tegenkom en haar confronteer. Wie weet gebeurt dat ooit nog weleens, zodat ik toch een soort van afsluiting heb. Het zou me in elk geval vreselijk opluchten.”

Tekst: Esmee van Leeuwen. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Imaes

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.