Zó gaat het nu met kasteelvrouw Emmy: ‘Eenzaam ben ik gelukkig nooit’

9 januari 2023

Eveline schrijft wekelijks in Vriendin over de renovatie van haar Franse Villa Verte. En dát maakt haar reuzenieuwsgierig naar tv-ster Emmy die vlakbij precies hetzelfde doet. Alleen verbouwt Emmy een heus kasteel!

Een beetje nerveus dat ‘Ik-Vertrek’-persoonlijkheid Emmy mij wil ontvangen, draai ik de oprijlaan in van Chateau des Chauvaux. Het Franse kasteel waar Emmy sinds 2020 in haar eentje woont. Naast me zit een Franse fotograaf. Heel even moet ik zoeken naar de inrit, maar eenmaal door de smalle entree rijd ik een prachtig terrein op. Voor me verschijnt het kasteel. Al bij het uitstappen worden we begroet door Bobby en Jula, broer en zus witte herdershond. En ja, daar is Emmy ook! Met een grote glimlach op haar gezicht.
Binnen brandt de houtkachel, want stoken op het Franse platteland is geen probleem. Op de keukentafel staat een schaal zelfgebakken kweeperencake (“Die peren schillen doe ik nooit meer, zoveel werk!”). In het hout van de achterdeur een flinke kier waar de wind doorheen blaast. Kasten vol antiek porselein waar Emmy tien minuten later thee in serveert. “Als het daar alleen maar mooi staat te zijn, heb ik er niets aan.”In stilte grinnik ik. Straks, als ik mijn B&B open, wil ik ook graag die gedachten hebben. Emmy leert me al in dat eerste kwartier een belangrijke levensles. Zuinigheid is mooi, maar genieten is beter! Met ons drietjes smullen we van de meegebrachte taart.

Hoe gaat het nu met jou en het kasteel, Emmy?

“Ik ben gelukkig! Ik ben dol op dit kasteel. Op Frankrijk. Op het landelijke wonen. Op televisie lijkt het soms of er niet veel in de buurt te doen is, maar ik moet op een vrije dag echt kiezen uit alle markten, wijnboeren en vide greniers (vlooienmarkten, red.). Ik ben een positief mens. Ik ben dol op cultuur, ik kan genieten van de historie achter dingen, maar ook van het échte Franse leven. De ‘joie de vivre’, de sjeu, maakt dat ik me hier fantastisch voel. En ja, het kasteel heeft nog veel liefde en zorg nodig, het is een flinke klus. Maar ik kom er wel. Met sikkeneurig zijn bereik ik niets. Ik zou het niet eens kunnen.”

Terwijl ze een nieuwe kop thee voor me inschenkt: “Kijk, natuurlijk zit ik er ook weleens doorheen. Het dieptepunt was dat het water door het dak omlaaggutste tijdens de dakrestauratie en ik niet eens genoeg emmers, teiltjes en bakjes had om het op te vangen. Het liep gewoon langs de muren omlaag.”
Ik herken meteen de ellende waarover Emmy het heeft. Mijn eigen Franse droomhuis Villa Verte was in betere conditie dan dit nog steeds prachtige Chateau des Chauvaux, en ikzelf zag het vaak al niet meer zitten. Hier zie ik om me heen kozijnen die schreeuwen om een lik verf. Vochtplekken en gebroken planken. Een gat in de vloer. Ik vertel Emmy dat ik soms de boel wil verkopen. Zoveel werk. Zoveel stress.
“Ik begrijp je helemaal”, geeft ze aan mij toe als ik haar mijn paniek opbiecht. “Ik vind de onophoudelijke hoeveelheid werk soms ook lastig. Maar bij mij is het glas altijd halfvol. Toen de daklekkage tot op de keukentafel drupte, moest ik heus weleens huilen. Maar op tv houd je dingen voor jezelf. En ik wilde dit toch zelf? Ik ben een kampioen ‘struisvogelen’. Niet aan het probleem denken maar kijken naar wat er wél goed gaat. Ik vertrouw er altijd op dat dingen weer goedkomen. Ook met dit kasteel. Ik wil niet bang, maar gelukkig zijn. Dan kies ik bewust voor blije dingen en ga ik een deur afbranden tot die kaal is en ik weer mogelijkheden zie in plaats van beperkingen.”

Ik vind het knap. Waar háált ze al haar kracht vandaan? “Accepteren dat tegenslagen erbij horen”, antwoordt ze als ik dat vraag. “Natuurlijk ben ik soms gefrustreerd als een bouwvakker of elektricien wéér eens niet komt opdagen en ik had nooit verwacht dat er zo veel regels in Frankrijk zijn. Soms lijkt het wel erger dan in Nederland. Maar ik laat nare gedachten van me afglijden en geniet van wat ik wél heb. Ik houd zo vreselijk van dit rustige leven. Alle seizoenen zijn voelbaar en de modernisering lijkt in landelijk Frankrijk nog ver weg. Er is hier zoveel minder stress Je moet het doen met wat je hebt. Dat past heel goed bij wie ik wil zijn.”

Vind je het niet té rustig, zo zonder Rutger, je kinderen en je vriendinnen?

Emmy schrikt op. “Hé nee toch! Nou ben ik wéér vergeten hout op de kachel te gooien! Straks zitten we in de kou!” Ze knielt bij een mand vol hout, gooit een flink blok in de gietijzeren kachel en schuift weer naast me. “Ik mis mijn zonen enorm. Soms zelfs zo erg dat ik me afvraag: waarom doe ik dit allemaal? Zij en Rutger zijn het belangrijkste in mijn leven. Maar aan de andere kant is die droom van een eigen kasteel zo intens dat ik het wil proberen. Eenzaam voel ik me nooit. Ik vind het heerlijk dat ik mijn eigen beslissingen mag nemen. Dat werkt voor mij het beste. Ik app veel met vriendinnen en familie. En ik krijg natuurlijk ook visite van vrienden en sinds ik twee kamers verhuur ook van gasten.”

Hoe bevalt dat?

“Dat is ongelooflijk inspirerend. Mensen leven erg met me mee. Zo startte ik een crowdfundingactie waarbij ik logies met ontbijt ruilde voor een bijdrage voor een nieuw dak. Ik kreeg zoveel geweldige reacties en steun. Als die mensen dan daadwerkelijk hier komen, ben ik weleens nerveus. Zij kennen me van tv en krijgen dan een bepaald beeld van mij als kasteelvrouwe voorgeschoteld. Dan ben ik bang dat ik tegenval. Of ik laat me gek maken door lelijke reacties op social media van mensen die mij niet kennen en niet eens weten hoe het precies allemaal zit. Maar dat streep ik dan weer heel makkelijk weg tegen alle fantastische reacties, want dat zijn er superveel. Kijk!” Emmy springt op en loopt naar een houten bak. “Dit is een antiek kniebord voor wasvrouwen. Dat heb ik gekregen van een gast. En die prachtige dinerborden daar nam ook iemand voor me mee. Mensen vinden het prachtig wat ik doe. Je hebt met je logees ook diepere gesprekken dan dat je thuis op een feestje zou hebben. Daar haal ik zoveel energie uit.”

Voorbereiding

Samen bekijken we het kniebord. Emmy zwerft door de keuken en toont me haar meest bijzondere brocantevondsten. En dan herinner ik me de reacties van mijn vriendinnen toen ik vertelde dat ik Emmy zou bezoeken. En huppakee. Ik stel maar meteen de moeilijkste vraag.
Veel mensen vinden het nogal naïef dat je met zo weinig geld zo’n groot klusproject bent aangegaan.
Vind je zelf dat je goed was voorbereid toen je dit kasteel kocht?
“Ik vind dat juist een heel goede vraag”, knikt Emmy. “Ik heb bij de bezichtigingen elke rotte plank en elk gat gezien. Ik wist wat ik kocht en waaraan ik begon. Ik heb mezelf heel goed voorbereid en heel veel gelezen en tips gevraagd aan ervaringsdeskundigen, bijvoorbeeld vrienden met een ‘Chambre d’Hôtes’, een B&B. Helaas duurde de dakrestauratie langer dan gepland en dat kwam met name doordat er veel houtrot tevoorschijn kwam. Ik verwachtte inkomsten te halen uit de verhuur van kamers, maar zolang het dak maar bleef lekken, kon ik niemand ontvangen. Gelukkig is dat nu opgelost en kan ik met mijn opgebouwde pensioen en de verdiensten die ik nu heb mezelf bedruipen.”

Ze speurt de keuken door. Controleert Jula’s poot die net een beetje trok bij het rennen.
“Ik wil nooit meer terug, weet je. Het kasteel geeft steeds meer van zijn eigenheid prijs. Ik ontdek de prachtigste geheimen. Wist je bijvoorbeeld dat in 1702 de eerste eigenaresse ook een vrouw was? Dat vind ik prachtig. Ik vond ook een luikje tussen de eetkamer en de mannenkamer, de ruimte waar de chique heren vroeger hun sigaren rookten en kletsten. Daar mochten geen bedienden of vrouwen komen en dus kwamen de flessen drank en lekkere hapjes door dat luik. Ik zie dat dan helemaal voor me, die mannetjes in oude uniformen. Prachtig toch?”

Naturel

Ze aait haar twee honden die weer lekker voor de kachel sliepen. Ze schrikken op als Emmy omhoogkomt. “De houtmand is leeg. En kou willen we niet!”
Als de vlammen weer oplaaien, besluit Emmy dat de kweeperencake niet voor niets is gebakken. Ook warmt ze voor ons een verse kop soep op terwijl de fotograaf weer aanschuift. “Gemaakt van zelfgetrokken kippenbouillon!”
Niet veel later sta ik zelf in de pan tomatensoep te roeren. Gewoon aan Emmy’s fornuis. Want vandaag ontdekte ik dat Emmy exact is zoals ze op televisie overkomt. Naturel. Licht chaotisch. En vooral: er is niets gespeeld. De muren mogen dan onder de vochtplekken zitten door vroegere waterschade en de hoeveelheid werk die ik zie is aanzienlijk. Maar de kamers die al zijn gerenoveerd, zijn tot in de perfectie gestileerd. Twee jaar is ze nu bezig met het opknappen van het kasteel. De finish is nog niet in zicht, maar Chateau des Chauvaux krijgt steeds meer het charmante ‘Emmy-sausje’.

“Een van de hoogtepunten was toen het dak gerepareerd was.” Emmy lijkt te raden wat ik denk. “Met de steigers weg, kijkt het kasteel weer als een sprookje. Maar mijn gevoel zegt dat het grootste hoogtepunt nog moet komen. Daar geloof ik heilig in.”

Toekomstplannen

Als ik vraag wat haar toekomstplannen zijn, verandert de toch al makkelijk pratende Emmy in een heuse spraakwaterval. “Ik wil graag de salon afmaken, zodat mijn gasten die kunnen gebruiken. Maar zelf kijk ik heel erg uit naar het aanleggen van een echte klassieke kasteeltuin. Dus met rozen en buxushaagjes. Misschien ga ik wel iets doen met workshops of bruiloften, wie weet. Of een echt Napoleon-en-Josephinebal. Enig lijkt me dat! Maar als er straks wat meer kamers af zijn, zal ik daar eens goed over nadenken. Wil je het huis zien? Zal ik je rondleiden?”
En zo gebeurt het dat ik door elke torenkamer en elk hoekje word geleid. Ik zie de oude keuken met de vergane vloer en ramen, maar met wel een originele oven waarin zelfs nog een wiel kan draaien voor een varken aan het spit. Trots staat Emmy ernaast, tien centimeter groter dan een paar minuten eerder.
Na nog een laatste paar foto’s in de tuin, Emmy speelt met de honden, is het tijd voor de weg terug naar mijn eigen renovatierampje. In mijn buik een warm gevoel van deze dag en stiekem ook van de heerlijke tomatensoep, gemaakt met ingrediënten uit Emmy’s eigen moestuin. Ik verlang intens naar mijn eigen keuken die volgend jaar komt in mijn groene villa. Want daar heb ik nog geen aanrechtblad of tafel, maar enkel betonmolens en pakken tegels. Maar één ding heb ik wel geleerd van deze sterke en positieve vrouw! Na mijn renovatie zet ik mijn mooiste servies ook lekker in de keukenkast!

Wie is Emmy?

Al meteen sinds haar eerste verschijning in het TV-programma ‘Ik Vertrek’ is Nederland dol op Emmy (63). De flamboyante blondine kocht een vervallen kasteel in Douzillac in de Franse Dordogne. Door haar onuitputtelijke opgewektheid raakte ze het hart van velen. Tussen emmers vol lekkend regenwater belde Emmy stralend met haar in Nederland achtergebleven grote liefde Rutger. Dat het klussen in het kasteel soms dramatisch verliep, zorgde voor veel hilariteit maar ook empathie. Emmy flikte het maar wel!
Momenteel heeft Emmy een eigen programma bij Omroep Max. Binnenkort beginnen de opnames voor het nieuwe seizoen. Volgend jaar verschijnt haar eerste boek vol foto’s, verhalen en ook recepten!

Tekst: Eveline Karman
Foto: NPO

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.