Home
Persoonlijke verhalen
Lotte: ‘Ik ben zwanger, hij zet de bloemetjes buiten’

Lotte: ‘Ik ben zwanger, hij zet de bloemetjes buiten’

3 november 2023

Lotte (29) is zes maanden zwanger en het liefst lekker thuis, onder een dekentje op de bank. Haar vriend Sven (24) gaat liever met zijn vrienden de hort op, tot groot verdriet van Lotte. Zit ze wéér alleen te netflixen.

Lotte: “Afgelopen zondag, net toen ik dacht: hè, wat zitten we knus, ieder onder een dekentje op de bank, een romantische kerstfilm te kijken, werd mijn vriend Sven gebeld. Zijn matties van de voetbal. Ze waren in de kroeg in het dorp ‘aan het bieren’: of hij ook kwam? Voor de vorm vroeg Sven nog wel of ik het goed vond, maar op zo’n manier dat ik eigenlijk geen nee kon zeggen. ‘Schatje, jij vermaakt je wel, toch? Je vindt het toch niet erg als ik nog even één drankje ga doen met mijn vrienden?’ Tja, wat kon ik daar op zeggen? Ik wist dat het niet bij één drankje of een uurtje zou blijven en dat als Sven bij zijn vrienden was, ik de verdere avond alleen Netflix zou blijven kijken. Net zoals ik deze week al de donderdag én de vrijdagavond had gedaan. Maar ik wilde ook geen bitch zijn. Straks zouden we een baby hebben en dan was er vast weinig tijd voor zulke spontane kroeguitspattingen. Dus zei ik gemaakt lief: ‘Ga maar’, terwijl ik van binnen wel kon janken. Weg was het fijne moment.”

Hé cowboy…

“Sven en ik leerden elkaar kennen in februari 2020, tijdens de laatste echte carnaval voor de pandemie. Het was direct de eerste avond raak: ik droeg een sexy cowgirl-outfit, hij was een Amerikaanse cowboy. Dat zorgde direct voor een goede openingszin en bleek de start van een supergezellig carnavalsweekend én een relatie. We matchten niet alleen perfect qua kleding, maar ook qua interesses en hobby’s. We zijn allebei Bourgondiërs, houden van lekker eten en drinken, zijn sociaal, dol op familie en gek van Hollandse muziek. Het enige waarin we verschillen is in leeftijd. Ik ben ruim vijf jaar ouder. Maar daar merkte ik niet veel van.
Pas recent maak ik me daar weleens zorgen om. Is Sven niet te jong om zich nu al te settelen? Hadden we niet moeten wachten met een kind? Mede door alle coronamaatregelen zijn we snel gaan samenwonen. Ik had al een eigen huis, Sven woonde nog bij zijn ouders. Het was voor ons niet meer dan logisch dat we bij elkaar kropen om zoveel mogelijk tijd samen door te kunnen brengen.
We hadden het fijn samen en fantaseerden al snel over onze toekomst: kinderen, een groter huis kopen, reizen. We bleken allebei een sterke kinderwens te hebben. Wilden allebei ook graag jong papa en mama worden. Vandaar dat we afgelopen zomer besloten om ervoor te gaan.”

Niks oefenen, meteen raak

“Nadat ik de pil weggooide, ben ik nooit meer ongesteld geweest. Het was direct raak. Sven en ik waren er uiteraard blij mee. Maar toch overviel het ons ook een beetje. Het had niet à la minute gehoeven, hoe gek dat ook klinkt. We hadden het niet verwacht. De zus van Sven is ongewild kinderloos, mijn zus is drie jaar bezig geweest zwanger te worden en hij had ooit een ontsteking aan zijn bijbal gehad, waarbij er was gewaarschuwd dat er een kans zou kunnen zijn op verminderde vruchtbaarheid. We hielden er rekening mee dat het wel even zou gaan duren en stelden ons in op minstens een jaar ‘oefenen’.
Dat liep dus anders. Na de eerste week waarin we door het dolle heen waren en het direct aan de hele familie vertelden, kwam – vooral bij Sven – ook de schrik. Het leek wel alsof hij zich ineens realiseerde dat aan het vaderschap ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel kleefde. Als papa kon hij niet meer nachten doorhalen. Of drinken totdat hij stomdronken was en dan lallend over straat, zo vond hij. Niet dat hij dat nou zo vaak deed. Sowieso konden we in de eerste twee jaar van onze relatie amper op stap door alle coronarestricties. Sven dronk weleens een biertje ‘in de derde helft’ op de voetbalclub of bij een ploeggenoot thuis, maar kwam daarna snel naar huis. Als we uit konden, gingen we samen. Dan stonden we wel ieder met onze eigen vrienden in de kroeg, in een andere hoek, maar we kwamen en eindigden samen.”

Aangespoelde walvis

“Hoe anders is dat nu. Het lijkt wel alsof Sven alvast al het stappen dat hij de komende jaren gaat missen, wil inhalen zo lang het nu nog kan. En zonder mij. Ik ben eigenlijk vrij snel afgehaakt. In het eerste trimester kampte ik met hyperemesis gravidarum; dat is extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. In die weken spuugde ik de longen uit mijn lijf en kon ik geen stap zetten. Ik hield niets binnen en kon niets aan mijn lijf verdragen. Ik was oververmoeid en wilde alleen maar slapen of op bed liggen rusten. Dat Sven de lol buitenshuis zocht, vond ik alleen maar prettig. Ik voelde me schuldig dat ik zo lamlendig was. Dus als hij een extra uurtje langer bleef na het sporten: prima. Vaak merkte ik het niet eens als hij weer thuiskwam.
Maar nu we een maand of vijf verder zijn, voel ik me weer kiplekker. Nog steeds ben ik sneller moe, maar ik hoef niet meer boven de pot te hangen en werk weer fulltime. En nu ik weer eetlust heb, vliegen de kilo’s er ook rap aan. Ik vind het heerlijk om na een hele week werken ’s avonds als een soort aangespoelde walvis op de bank te liggen.
Als Sven voorstelt om samen drankjes te gaan doen in het café – appelsap voor mij, wimpel ik dat vaak af. Geen puf. Maar dat ik daar geen zin in heb, betekent niet dat hij dan altijd alleen moet gaan. Een keer vind ik niet erg, maar ik wil ook wel tijd met Sven door brengen. Of ergens een pizza eten en dan naar huis.
Maar Sven ziet dat anders. Zeker in het weekend, als we al een hele zaterdag hebben geshopt voor het babykamertje, ziet hij er geen kwaad in als hij ’s avonds ‘even’ wat vrienden gaat opzoeken. Hij stelt dan voor dat ik dan lekker met mijn zus of moeder een hapje eet en ga zwijmelen over de baby. Rompertjes vouwen, schattige dieren schilderen op de muur van de babykamer. Dan kan ik ook weer op tijd naar bed en kruipt hij er in de loop van de avond of nacht weer gezellig bij. Volgens hem een topoplossing: doen we allebei wat we willen.”

Niks samen zwanger

“Op zich heeft hij gelijk. We zitten nu ik zwanger ben gewoon niet op één lijn. Ik voel me lomp en onaantrekkelijk en ben moe, zin om me dan in een leuk positiejurkje te hullen, heb ik niet. En al helemaal niet om in een kroeg te gaan hangen. Ik snap dat het voor Sven anders is en dat hij af en toe zin heeft in een verzetje. Tot een paar jaar geleden ging ook ik elk weekend op stap. Ik gun hem van alles, maar ik word er wel gek van dat hij zo uithuizig is, terwijl ik binnen zit te versuffen.
Sinds ik zwanger ben drink ik geen druppel alcohol meer. Dat vindt Sven ongezellig. Hij houdt ervan om in gezelschap te drinken. Thuis neemt hij nu weleens een glas bier als we Chinees halen, maar hij wil niet echt veel alcohol drinken in mijn buurt, omdat hij dat lullig voor mij vindt. En als hij drinkt met zijn vrienden in de voetbalkantine of in het café, heb ik er geen last van, zo beweert hij.
Maar voor mij lijkt het ondertussen alsof zwanger zijn gewoon helemaal mijn pakkie-an is. Niks ‘samen zwanger’ zoals je veel stelletjes hoort zeggen. Maar: mijn buik, mijn zorg. Gemiddeld is Sven twee avonden in de week de hort op, naast zijn twee vaste voetbalavonden en wedstrijddag. Heel ongezellig. En dan laatst dus ook nog eens een zondagmiddag. Ik zit dan meestal alleen, want zin om iedere keer naar mijn familie te gaan of iemand uit te nodigen heb ik ook niet. Netflix is inmiddels mijn beste vriend .
Ik vind het lastig om Sven aan te spreken op zijn uitgaansgedrag. Ik geef aan dat ik het vervelend vind en liever met hem ben, maar ik verbied het hem niet. Ik ben niet zijn moeder en wil ook geen zeurpiet zijn. Ik snap best dat hij nog even wil genieten, maar leuk is anders.
Ik maak me nu al druk over komend carnaval, straks. Sven gaat uiteraard weer maximaal op stap. Hij leeft voor het carnaval – net zoals ik dat altijd deed. Maar ik ben dan echt hoogzwanger, meer dan een parade bekijken of een uurtje warme chocomel drinken op het verwarmd terras, zal er niet inzitten. Bang dat Sven zo sterk de bloemetjes buiten zal zetten dat hij vreemd gaat of iets doet met een andere meid, ben ik totaal niet. Ik steek mijn handen voor hem in het vuur. Hij is stapelgek op mij en heel trouw. Maar ik weet wel dat ik hem amper zal zien die dagen.”

Vage afspraken

“Zodra ik ben bevallen, stopt Sven met stappen, heeft hij beloofd. Of dat werkelijk zo is, als de baby er is? Ik betwijfel het. Sven blijft een sociaal dier en zal zijn voetbal niet opgeven. Dat hoeft van mij ook niet, ik wil straks ook gaan sporten. Maar dan is de verleiding van het ‘blijven plakken na afloop van de training’ er nog steeds.
Ik ben ook benieuwd of hij dan thuis meer zal gaan doen. Nu is het vaak ‘We laten wel eten bezorgen’, als hij eigenlijk zou koken. Straks hebben we daar het geld niet meer voor en ik wil ook gezonder leven. We hebben vaag een rolverdeling gemaakt, maar dat geldt alleen voor werk. We hebben geregeld dat ik twee dagen minder ga werken en hij één. Over de andere dagen waarop onze dochter naar de opa’s en oma’s gaat, hebben we nog weinig concreets afgesproken. Wie gaat haar halen en brengen? Wie kookt er dan of doet de boodschappen?
Ik hoop van harte dat Sven tegen die tijd genoeg uitgeraasd is en de innerlijke rust heeft om bij zijn gezin te zijn en voor ons te zorgen. Zelf is hij daar heilig van overtuigd. ‘Als ik straks twee meiden heb, zou ik wel gek zijn om die alleen te laten’, zegt hij steeds grappend. Ik help hem er tegen die tijd graag aan herinneren.”

Tip van de redactie

Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.