Mariska’s man en schoonmoeder kregen een ernstig ongeluk

16 maart 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Mariska (42). Haar wereld werd vorig jaar volledig op z’n kop gezet toen haar man en schoonmoeder een ernstig auto-ongeluk kregen. “Ze weten er allebei niks meer van.”

Mariska: “Het was een zonnige lenteochtend, 29 maart 2022. Ik was net met mijn baas aan de telefoon om de dag door te nemen toen ik opeens drie agenten voor de deur van ons kantoor zag staan. Oh, dacht ik nog, er staat vast iemand verkeerd geparkeerd. Een collega liet ze binnen en toen ik hoorde dat ze op zoek waren naar ‘Mariska’ verstijfde ik. Ze zochten mij. Waarom? Mijn collega wees me aan en de agenten vroegen of ik met ze wilde meekomen. “Nee”, antwoordde ik, lichtelijk in paniek. Ik voelde direct dat er iets heel ergs aan de hand was. Alsjeblieft, zei ik in mijn hoofd, niet mijn kinderen. Omdat ik niet wilde meelopen, hadden de agenten geen andere keus. Ze moesten, midden op de werkvloer, vertellen waarom ze naar mij op zoek waren. “Uw man en schoonmoeder hebben een ernstig ongeluk gehad”, zei een van hen. “We komen u halen, zodat we u naar het ziekenhuis kunnen brengen.” Met een bonzend hart hoorde ik het aan. Een ernstig ongeluk… Wat was er in godsnaam gebeurd?”

Verward

“In het ziekenhuis zag ik mijn dochter en schoonvader. Zij waren allebei thuis opgehaald door de politie (we wonen naast elkaar) en waren net als ik enorm bezorgd. Samen gingen we naar mijn man. Hij had een nekkraag om en was aanspreekbaar, maar erg verward. Hij wist niet wat er gebeurd was en vroeg om de tien minuten waarom hij in het ziekenhuis lag. Huilend pakte ik zijn hand. Het was bizar om hem zo te zien, maar ik was enorm dankbaar dat hij er nog was.”

Geheugenverlies

“Terwijl mijn zoon nog onderweg was (hij was blijkbaar tot zijn schrik door een politieagent en de schooldirecteur uit de klas gehaald), werd mijn man onderzocht. Arts na arts kwam aan zijn bed staan. En gelukkig hadden ze steeds goed nieuws. Alle onderzoeken waren goed, mijn man had slechts een kleine bloeding in zijn hersenen. Vandaar dat hij steeds alles vergat, door de klap die hij had gemaakt, had hij last van zijn korte termijngeheugen. Het was alleen niet nodig om daarvoor lang in het ziekenhuis te blijven. Daarom werd hij de volgende dag ontslagen en ging ik met hem naar huis.”

Intensive care

“Ondertussen was mijn schoonvader bij mijn schoonmoeder. Ze was er minder goed vanaf gekomen dan mijn man en lag op de intensive care. Het bleek dat ze twee gebroken ribben en twee bloedingen in haar hoofd had. Ook was ze verlamd aan haar linkerkant. Net als mijn man wist ze niks meer van het ongeluk. De eerste vier dagen was ze ook niet aanspreekbaar, maar daarna kreeg ze langzaam haar geheugen weer terug. Of beter gezegd: ze wist toen weer wie ze was, maar wat er was gebeurd, dan kon ook zij niet vertellen.”

Militaire oefening

“Uiteindelijk hoorden we het hele verhaal van de marechaussee. Zij waren toevallig bezig met een militaire colonne toen mijn man en schoonmoeder (die rustig met de auto stonden te wachten, totdat de stoet voorbij was) van achter hard werden aangereden. De bestuurder was een pakketjesbezorger die met 80 kilometer per uur op ze inreed. Volgens een de marechaussee was het een keiharde klap waarna de auto van mijn man vijftien meter verderop belandde. Het was een geluk bij een ongeluk dat de militairen aanwezig waren. Zij kwamen meteen in actie en belden de hulpinstanties. Vandaar dat de ambulance ook snel ter plaatse was.”

Geen contact

“Hoe het met de bestuurder van het busje was, wisten we niet. Het enige wat we hoorden, was dat hij dezelfde dag het ziekenhuis weer mocht verlaten. Met hem hebben we zelf nooit contact gehad. Zijn werkgever handelde (weliswaar pas na acht maanden!) de schade aan onze auto met onze verzekering af. Een sorry of een simpele ‘hoe gaat het met jullie?’ hebben we dus nooit gehad van de bestuurder.”

Rollator

“Na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht mijn schoonmoeder naar een revalidatiecentrum. Daar verbleef ze nog eens een maand, maar helaas is ze nooit meer helemaal de oude geworden. Zo kan ze nog steeds niet fietsen en loopt ze met een rollator, omdat ze door het ongeluk last heeft van haar evenwicht en kampt met krachtverlies in haar armen en benen.”

Grote impact

“Met mijn man gaat alles gelukkig wel goed. Hij heeft, net als schoonmoeder, verschillende flashbacks naar het ongeluk gehad, maar hij kan zich nog steeds niet herinneren wat er precies is gebeurd. Voor hem zal het dus altijd een soort raadsel blijven, maar ik ben blij dat hij zich lichamelijk snel herstelde. Wel merk ik dat het ongeluk op ons hele gezin een grote impact heeft gehad. Zo ben ik de maanden daarna op mijn werk nog lang bang geweest dat de politie weer op de stoep zou staan. En mijn dochter kan nog steeds geen sirene horen. Dan schiet ze gelijk weer in de stressmodus die ze ook had toen ze onderweg was naar het ziekenhuis.”

Dankbaar

“Inmiddels is het bijna een jaar geleden en ik ben nog iedere dag dankbaar dat mijn man en schoonmoeder er nog zijn. Het had ook heel anders kunnen aflopen, dus wat betreft, hebben ze nog mazzel gehad. Toch had ik liever gewild dat deze ellende ze bespaard was gebleven. Want zo’n heftig ongeluk wens je echt niemand toe.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto’s: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.