De zus van Wiesje (27) overleed aan maagkanker
29 maart 2023
Het verlies van een dierbare kan ongelooflijk verdrietig zijn. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Wiesje over haar zus Roos die in 2011 op 27-jarige leeftijd overleed door maagkanker. “Roos had geen idee hoe geliefd ze was. Nadat haar omgeving hoorde dat ze zou overlijden, kwamen er heel veel mensen langs om afscheid te nemen.”
Wiesje: “Mijn twee jaar oudere zus Roos was een echte wereldverbeteraar. Ze wilde altijd anderen helpen en had grote plannen om zich na haar master politicologie in te zetten voor de maatschappij. Na het afronden van haar studie ging ze echter eerst naar Uganda om vrijwilligerswerk te doen. Daar hielp ze lokale onderneemsters met het opzetten van hun bedrijf. Dat ze in Nederland pas net twee weken samenwoonde met haar vriend, maakte Roos niet uit. Zij en haar vriend hadden het goed met elkaar besproken en hij gunde het haar om in Uganda in haar eentje haar droom na te leven.”
Stress
“Een aantal maanden voor vertrek had Roos al last van haar maag. Vooral als ze iets gegeten of gedronken had, voelde ze veel pijn. Volgens haar huisarts was het stress. Roos was zo druk met haar studie, verhuizen en de voorbereiding van haar tijd in Uganda dat de dokter het niet gek vond dat ze maagklachten had. Ook omdat Roos een echte stresskip was. Ze kon heel erg piekeren of alles waar ze mee bezig was, dus de huisarts adviseerde haar om het wat rustiger aan te doen.”
Maagscan
“Eenmaal in Uganda kreeg Roos opeens een enorme opgezwollen buik. In het plaatselijke ziekenhuis werd er liters vocht afgetapt, maar een duidelijke oorzaak konden de artsen niet vinden. Daarom kwam Roos na ongeveer een maand met spoed terug naar Nederland. Precies op 30 april, toen nog Koninginnedag, waardoor Roos niet meteen terecht kon bij de huisarts. Met veel moeite mocht ze die dag wel naar de huisartsenpost komen. Daar werd Roos onderzocht, maar helaas volgde er geen duidelijke diagnose. Roos werd weer naar huis gestuurd en een paar dagen later meldde ze zich opnieuw met verschillende klachten. Zo had ze nog steeds veel pijn in haar maagstreek en kon ze bijna geen eten en drinken meer verdragen. Wat volgde, waren er een heleboel onderzoeken en er kwam zelfs een psychiater aan Roos’ bed om te onderzoeken of ze niet aan een eetstoornis leed, maar ook dat kon niet met zekerheid gezegd worden. Op een gegeven moment besloten haar artsen eindelijk een scan van haar maag te maken. Waarom ze dat niet eerder hadden gedaan, weet ik niet. Als iemand last heeft van haar maag, dan zoek je het toch eerst vooral daar, lijkt mij.
Helaas kregen we vreselijk nieuws. Uit de scan bleek dat Roos maagkanker had, met uitzaaiingen in haar buikvlies. Hierdoor kon ze niet meer genezen.”
Nog een aantal weken
“In shock hoorden Roos, haar vriend, mijn ouders en ik het aan. We waren allemaal meegekomen naar het ziekenhuis voor een gesprek met haar arts en konden het niet geloven. Het was zo onwerkelijk. Roos was pas 27 jaar, ze stond aan het begin van de rest van haar leven en opeens was ze ongeneeslijk ziek. Omdat mijn moeder letterlijk instortte, ontfermde ik over haar en ondertussen vroeg Roos hoelang ze nog had. Ze leek er heel nuchter onder, maar ik denk dat ze het toen nog niet echt besefte. Volgens haar arts had ze nog een aantal weken. Het zou in ieder geval niet heel lang duren.”
Pijnstilling
“Omdat Roos veel pijn had, bleef ze nog een tijdje in het ziekenhuis, totdat ze aangaf dat ze echt naar huis wilde. Haar laatste dagen wilde ze niet in het ziekenhuis doorbrengen. Dankzij twee lieve IC-verpleegkundigen werd dat mogelijk gemaakt. Roos ging weer bij mijn ouders wonen en de verpleegkundigen verzorgden haar thuis. Via een infuus kreeg ze vocht en pijnstilling. Dat hielp wel iets, maar helaas nam dat niet weg dat Roos echt doodziek was.”
Weekendje naar zee
“Eén van haar grootste wensen was een olifant in het wild zien. Ze was vroeger altijd al gek op olifanten, dus ik ben heel blij dat ze dat nog heeft mogen meemaken in Uganda. En verder is ze in haar laatste weken met een wensambulance met haar vriend, vriendinnen en onze ouders nog een weekendje naar zee geweest. Ik kon er jammer genoeg niet bij zijn, maar ik vind het heel fijn dat ze dat nog hebben kunnen doen samen.”
Erg geliefd
“Roos had geen idee hoe geliefd ze was. Nadat haar omgeving hoorde dat ze zou overlijden, kwamen er heel veel mensen langs om afscheid te nemen. Dat vond ik zo mooi om te zien. Ik wist al hoe bijzonder ze was, maar het was voor mij een extra bewijs dat ze echt heel veel voor anderen had betekend.”
Diepe slaap
“Op 23 juli 2011 overleed Roos thuis bij mijn ouders. De dag daarvoor zei ze al: ‘Breng me maar in slaap.’ Voor de zekerheid wilde ze de volgende ochtend nog wel even worden wakker gemaakt of ze het echt zeker wist, maar ook toen was Roos zeker van haar zaak. Het was genoeg geweest en ze wilde rust. Nadat ze opnieuw in diepe slaap was gebracht, blies ze een paar uur later haar laatste adem uit.”
Zware depressie
“Haar uitvaart ging compleet langs me heen. Ik was er wel, maar ook weer niet. In de aanloop naar haar begrafenis zat ik in de regelmodus en toen dat voorbij was, was er opeens niks meer wat ik nog voor Roos kon doen. Hierdoor viel ik een groot gat. Bij alles wat ik deed, dacht ik: maar dit kan Roos niet meer meemaken. Ik raakte zwaar depressief en op een gegeven moment kon ik niet eens meer dingen weggooien. Afvalresten gelukkig wel, maar zoiets simpels als een lege pilstrip niet. Voor mij stond dat synoniem aan het loslaten van Roos en dat kon ik gewoon niet.”
Mooie momenten
“Door middel van therapie en antidepressiva leerde ik mijn verdriet een plek te geven en verder te gaan met mijn leven. Inmiddels gaat het heel goed met mij. Ik heb een leuke vriend, een lieve hond en fijne woning en ik weet zeker dat Roos heel trots op mij zou zijn geweest. Ik denk nog vaak aan haar en dan vooral aan de mooie momenten die we samen hebben beleefd, zoals die ene keer dat we samen van onszelf foto’s maakten voor onze ouders als cadeau. We hebben veel lachen toen. Ook onze prachtige reis door Egypte samen met onze ouders, een jaar voordat Roos ziek bleek te zijn, zal ik nooit vergeten. Roos genoot toen zo van alles wat we zagen. Het was onze mooiste tijd samen.”
Tip van de redactie
Helpen bij verlies en verdriet is een onmisbare gids voor wie rouwt of een dierbare wil bijstaan in zijn verdriet. In deze volledig nieuwe editie toont Manu Keirse aan de hand van vele herkenbare voorbeelden hoe rouwen niet gelijkstaat aan afscheid nemen, maar aan anders leren vasthouden. Voor meer info klik op onderstaande button.
Helpen bij verlies en verdriet
Tekst: Renée Brouwer
Foto: privéfoto – Wiesje (wit shirt) en Roos (blauw shirt)
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.
