De broer van Marloes overleed begin dit jaar: ‘Zo gek om te beseffen’
6 april 2023
Het verlies van een dierbare kan ongelooflijk verdrietig zijn. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Marloes over haar broer Robert die op 10 januari 2023 overleed aan wekedelenkanker. Hij werd 28 jaar.
Marloes: “Oostenrijk, Duitsland, Australië… Samen met mijn drie jaar jongere broer Robert beleefde ik in deze landen de mooiste avonturen. Met z’n tweeën gingen we vaak op reis en zo avontuurlijk als we waren, genoten we altijd enorm van de nieuwe plekken en mensen die we ontmoetten. Vooral Robert vond deze tripjes prachtig. Tijdens en na de Hogere Hotelschool werkte hij een tijdje voor het Hilton Hotel en hij zei vaak dat hij moest werken aan zijn ‘diamond status’. Hij was ‘Hilton Honors member, waardoor hij punten spaarde voor gratis overnachtingen. En dus verbleven we regelmatig in het ene na het andere luxe hotel. Ook gingen we vaak naar het theater. Cabaretier Arjen Lubach was één van onze favorieten en als we naar zijn voorstellingen gingen, kwamen we niet meer bij van het lachen.
Het zijn al die momenten bij elkaar waar ik momenteel graag aan terugdenk. Want Robert is er niet meer en om eerlijk te zijn, bevat ik dat nog steeds niet helemaal.”
Heel erg buikpijn
“Robert werd in 2014 gediagnosticeerd met de ziekte van Crohn. Hij had al langere tijd last van buikpijn, maar het was nog best een zoektocht wat hij precies had. Toen hij dus eindelijk een diagnose én medicatie kreeg die zijn klachten moesten verminderen, waren Robert, ik en onze ouders vooral erg opgelucht. Jarenlang ging het daarna goed, totdat hij in het voorjaar van 2020 heel erg buikpijn kreeg. Zijn artsen dachten dat het door de ziekte van Crohn kwam, maar op een gegeven was er op een MRI-scan iets in zijn buik te zien wat er niet hoorde. Daarom werden er vervolgonderzoeken gedaan en eind juni kreeg Robert te horen dat hij teelbalkanker had, met een uitzaaiing in zijn buik. Het eerste wat ik dacht, was: oke, hij gaat dood. Maar gelukkig zijn de overlevingskansen met teelbalkanker best groot, dus zijn artsen gingen daar niet direct vanuit. Met een operatie verwijderden ze zijn teelbal en daarna kreeg Robert chemotherapie om de uitzaaiing in zijn buik te laten slinken. Helaas had dat niet het gewenste effect, dus Robert moest in december 2020 opnieuw onder het mes om zijn lymfeklier met de uitzaaiing te laten weghalen.”
Extreem zeldzaam
“Vijf maanden later volgde in april 2021 zijn eerste controle en omdat alles er goed uitzag, werd Robert schoon verklaard. Langzaamaan pakte hij daarna zijn werk als front officemanager in een hotel weer op. Voordat we het wisten, was het alweer november en dus tijd voor zijn tweede controle. Iedereen verwachtte dat ook dat onderzoek goed zou zijn, maar jammer genoeg was het helemaal foute boel. Zo werden er op allerlei plekken in zijn lichaam, zoals zijn lever en longen, weke delen kanker gevonden. Het bleek dat de uitzaaiing in zijn buik twee soorten weefsels had. De uitzaaiing was ‘schoon’ weggehaald, maar er zaten waarschijnlijk niet-zichtbare cellen die later de wekedelenkanker veroorzaakten. Hierdoor ontwikkelden zich allerlei nieuwe uitzaaiingen. Het harde oordeel van de arts was dat het extreem zeldzaam was en dat Robert niet meer kon genezen. Hij kon slechts levensverlengende behandelingen krijgen en het was onduidelijk hoelang hij nog had.”
Levenshaast
“Het was het allerergste nieuws wat we konden krijgen. En het ergste was dat niemand erop was voorbereid. We dachten allemaal dat het juist zo goed ging met Robert, hijzelf ook, maar opeens bleek het goed mis te zijn. Ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest. Omdat ik in juli ten huwelijk was gevraagd, was ik volop bezig met het plannen van mijn bruiloft en plotseling voelde ik een ontzettende ‘levenshaast’. Ik dacht: er moet nog van alles gebeuren, voordat Robert overlijdt, dus ik moet zo snel mogelijk trouwen, zolang hij er nog is. Samen met mijn man, toen nog verloofde, had ik besproken dat ik Robert als mijn getuige wilde vragen, maar daar had ik nog niet eens de kans voor gekregen.”
Vooral genieten
“Robert leek er vrij nuchter onder. Het was zoals het was, zei hij, en hij wilde vooral weten wat hij eraan kon doen om zolang mogelijk bij ons te blijven. Boos of verdrietig zag ik hem bijna niet. Hij wilde vooral genieten en voelde zich vereerd dat hij mijn getuige mocht zijn.”
Uitbehandeld
“Uiteindelijk trouwde ik, sneller dan in eerste instantie gepland, op 2 mei 2022. Robert was erbij en het was echt een prachtig feest. Het scheelde dat hij zich toen nog redelijk goed voelde, maar in november hoorde hij dat hij was uitbehandeld. Hoewel het heel zwaar en erg verdrietig was, bleef Robert nog steeds genieten van het leven. Zo wilde hij heel graag met z’n allen uiteten, terwijl wij nog helemaal ontdaan waren van het nieuws dat hij nog maar heel kort te leven had.”
Enkele weken
En op 12 december kreeg hij helaas zijn eerste epileptische aanval. Daar had hij eerder nog nooit last van gehad en uit onderzoeken bleek dat hij ook heel kleine uitzaaiingen in zijn hoofd had. Daarna ging het ineens razendsnel. Zijn artsen gaven hem nog enkele weken en het enige wat ze nog voor hem konden doen, was hem naar huis laten gaan met pijnbestrijding. Op dat moment woonde hij al samen met zijn vriendin Iasmin en samen met haar trok hij bij mijn ouders in, zodat zij hem ook konden ondersteunen en bijstaan.”
Bruiloft
“Iets wat Robert ook nog graag wilde doen, was trouwen met zijn grote liefde. Hij hield heel veel van haar en hij wilde dat alles voor haar goed geregeld was, zodat zij na Roberts overlijden in zijn koophuis kon blijven wonen. Hun bruiloft was intiem, maar heel mooi. We waren zo blij voor Robert en Iasmin dat ze dat samen nog konden meemaken.”
Geen pijn meer
“Uiteindelijk overleed Robert op 10 januari 2023, ’s ochtends vroeg. We sliepen allemaal nog, mijn man en ik logeerden op dat moment ook bij mijn ouders, en ik denk dat dat voor Robert de beste manier was om te gaan. Stilletjes en rustig, want op de dag daarvoor reageerde hij nog vaak op onze stemmen. En natuurlijk was het ongelooflijk verdrietig toen we beseften dat hij er niet meer was, maar ergens was ik ook opgelucht voor hem dat hij in ieder geval geen pijn meer had. Want daar had hij zijn laatste weken heel erg last van. Hij kreeg dan wel pijnbestrijding, maar ik kon aan alles zien dat hij het zwaar had.”
Groot gemis
“We zijn nu bijna drie maanden verder en ik denk heel veel aan Robert. Met mijn man, ouders en Iasmin praat ik ook vaak over hem. We missen hem enorm en dat zal altijd blijven. Het is zo gek om te beseffen dat hij er niet meer is. Ik vraag me af of dat ooit helemaal zal wennen…”
Tip van de redactie
Helpen bij verlies en verdriet is een onmisbare gids voor wie rouwt of een dierbare wil bijstaan in zijn verdriet. In deze volledig nieuwe editie toont Manu Keirse aan de hand van vele herkenbare voorbeelden hoe rouwen niet gelijkstaat aan afscheid nemen, maar aan anders leren vasthouden. Voor meer info klik op onderstaande button.
Helpen bij verlies en verdriet
Tekst: Renée Brouwer
Foto’s: privéfoto
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.
