Sandra hoorde vorig jaar dat ze borstkanker had

12 april 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Sandra (35) die vorig jaar zomer hoorde dat ze borstkanker had. “Dat het iets ernstigs kon zijn, kwam niet in me op.”

Sandra: “Eigenlijk voelde ik in juni 2022 al een tijdje een verdikking in mijn rechterborst, maar omdat ik borstvoeding gaf, zocht ik daar niet iets achter. Vast een verstopte melkklier, dacht ik. Door het drinken van mijn dochtertje zou ‘ie vanzelf wel weer leeglopen, maar dat gebeurde niet. Nadat ik onder de douche ook een verdikking in mijn oksel voelde, maakte ik voor de zekerheid een afspraak bij de huisarts. Dat het iets ernstigs kon zijn, kwam niet in me op. Ik vermoedde eerder een cyste, maar wilde dat wel even laten checken door iemand die er meer verstand van had.”

Mammacare

“Nadat mijn huisarts me had onderzocht, stuurde hij me door naar de mammacare in het ziekenhuis. Huh, dacht ik, mammacare? Ik was inderdaad moeder van twee jonge kinderen (een zoontje van toen drie jaar en een dochtertje van één jaar), maar het was toch niet zo dat ik hulp bij de zorg over hen nodig had? Dat mammacare letterlijk ‘borstzorg’ betekende, wist ik niet. Ook had ik geen idee dat het weleens flink mis kon zijn.”

Borstkanker

“Twee dagen later, op vrijdag 24 juni, kon ik al terecht. Eerst bij een verpleegkundige en daarna bij een echoscopiste. Zij zei tijdens het maken van de echo van mijn borst en oksel dat ze het niet helemaal vertrouwde. Daarom nam ze een biopt af van beide verdikkingen en opeens dacht ik: shit, het zit niet goed.
Verward nam ik vervolgens weer plaats in de wachtkamer, totdat de verpleegkundige me opnieuw bij zich riep. Ze zei dat de verdikkingen in mijn borst en oksel geclassificeerd waren als ‘BI-RADS 4c’, wat inhield dat het afwijkingen met een hoge verdenking op kanker waren. Het afgenomen weefsel werd dezelfde middag nog onderzocht, maar de kans was groot dat het borstkanker was.”

Alleen

“Huilend hoorde ik het aan. Omdat ik het niet had zien aankomen, was ik in mijn eentje naar het ziekenhuis gekomen en plotseling voelde ik me zo alleen. Ik dacht meteen aan mijn kinderen. Wat ging er allemaal gebeuren? En hoe vertelde ik het aan mijn man? Hij wachtte op mijn telefoontje als ik klaar was, dus ik moest hem wel bellen. Dat ik waarschijnlijk borstkanker had, vertelde ik hem niet meteen. Hij moest me nog komen ophalen, dus ik wilde hem niet overstuur maken.”

Allerlei afspraken

“Eenmaal thuis belde de oncoloog een paar uur later en ze zei dat ik inderdaad borstkanker had. Er waren al allerlei afspraken voor me ingepland en na het weekend moest ik me bij het ziekenhuis melden voor een MRI-scan en PET-scan. Zo kon er worden vastgesteld wat voor kanker het precies was en welke behandelingen het beste zouden werken.”

Versneld fertiliteitstraject

“Vanaf dat moment bevond ik me in een soort bubbel. Het was heel gek om te weten dat ik ziek was, want zo voelde ik me niet. En ondertussen werd ik compleet geleefd door alle afspraken in het ziekenhuis. Het behandelplan bestond uit chemotherapie, een operatie en bestralingen en omdat mijn man en ik nog een kinderwens hadden, begon ik eerst met een versneld fertiliteitstraject. Hiermee kon ik een aantal eitjes invriezen, zodat die in de toekomst alsnog bevrucht en teruggeplaatst konden worden. En uiteindelijk begon ik op 25 juli met mijn eerste chemobehandeling.”

Kinderen

“In totaal kreeg ik zestien behandelingen en vooral de eerste vier waren zwaar. Op de dagen na de behandelingen was ik vaak erg moe, maar om heel eerlijk te zijn, viel het me over het algemeen best mee. Dat mijn kinderen in die tijd vaak van huis waren, vond ik veel erger. Toch was dat wel nodig, omdat ik echt mijn rust moest pakken. Ze gingen naar de opvang en opa’s en oma’s.
Mijn dochtertje was nog te jong om het te bevatten, maar mijn zoontje begreep het wel enigszins. Met een speciaal prentenboek had ik hem uitgelegd wat er ongeveer aan de hand was. Dat vond hij heel interessant, want zo werd het een stuk duidelijker voor hem.”

Dubbele amputatie

“Na de chemotherapie werd ik op 10 januari dit jaar geopereerd. Een borstbesparende operatie was een optie, maar doordat ik drager van het PALB2-gen bleek te zijn, bestond de kans dat de kanker na de operatie terug zou komen. Iets wat ik absoluut niet wilde, dus daarom besloot ik mijn beide borsten te laten amputeren. Best een moeilijke beslissing, maar de hele tijd in onzekerheid leven, was iets wat ik al helemaal niet wilde. En gelukkig kunnen ze volgend jaar met mijn eigen weefsel gereconstrueerd worden.”

Eerste controle

“Na nog eens vijftien bestralingen heb ik alle behandelingen inmiddels achter de rug. Over anderhalve week heb ik mijn eerste controle en ik ben heel benieuwd hoe de situatie nu is. De tumor was door de chemotherapie al een stuk geslonken, dus ik weet dat het in ieder geval heeft gewerkt. En daarna is alles natuurlijk verwijderd en voor de zekerheid bestraald, dus ik ga ervanuit dat ik positief nieuws krijg.”

Genieten met gezin

“Al met al gaat het best oké nu. Natuurlijk, ik ben nog vollop bezig met mijn herstel en mijn lage energielevel blijft ook een dingetje, maar ondanks alles ben ik wel positief ingesteld. Ver vooruitkijken, doe ik liever nog niet. Ik leef liever in het nu en geniet samen met mijn gezin van de kleine dingen, zoals mooi weer en er lekker met z’n vieren op uitgaan.”

Check jezelf

“Wat ik vooral belangrijk vind om te benoemen, is dat ik iedereen die dit leest, wil meegeven dat je je lichaam echt regelmatig moet checken. Voel je ergens een verdikking of knobbeltje, ga er dan meteen mee naar de huisarts, ook als je twijfelt, want hoe eerder je er bij bent, hoe beter!”

Sandra blogt over haar leven met borstkanker. Nieuwsgierig? Kijk op www.eenvandiezeven.nl.

Tekst: Renée Brouwer
Foto’s: privébeeld

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.