De verloofde van Karin (38) verongelukte tijdens een motortocht

20 april 2023

Het verlies van een dierbare kan ongelooflijk verdrietig zijn. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Karin over haar verloofde Vivek die op zijn 27ste tijdens een motortocht in India verongelukte.

Karin: “Ik was negentien toen ik in mijn eentje naar India ging om te reizen en vrijwilligerswerk te doen. Via via werd ik uitgenodigd voor een bruiloft en daar ontmoette ik Vivek. Een knappe, jonge man uit India waar ik direct een klik op zielsniveau mee had. Ik kan niet zo goed uitleggen wat het precies was, maar toen ik met hem praatte, voelde ik me meteen heel erg op mijn gemak bij hem.
Binnen een week hadden we verkering en twee weken lang trokken we met elkaar op. Daarna vervolgde ik mijn reis met mijn vader, die speciaal voor mij naar India was gekomen. Vivek ontmoette mijn vader ook, maar hij wilde liever niet dat ik hem vertelde dat we een prille relatie hadden. In zijn cultuur stel je pas iemand aan je ouders voor als je echt met diegene wil gaan trouwen en Vivek was er nog niet van overtuigd dat hij mij alles kon geven wat ik verdiende. Daarom stelde ik Vivek als ‘gewoon een vriend’ aan mijn vader voor, maar later hoorde ik dat hij heus wel door had dat ik verliefd op hem was. Hij vond het erg leuk voor mij.”

Heimwee

“Na het bezoek van mijn vader reisde ik terug naar de plaats waar Vivek woonde. Vervolgens maakten we samen een motorreis van twee dagen. Helaas zat mijn tijd in India er na drie maanden op en dus ging ik weer terug naar Nederland. Ik vond het echt verschrikkelijk en miste Vivek enorm. Na tweeënhalve maand boekte ik daarom een nieuwe vlucht naar India om bij hem te zijn. Dit bezoek duurde drie weken en daarna moest ik echt weer terug naar huis om aan mijn studie te beginnen. Wat volgde, was een langeafstandsrelatie.”

Motortocht

“Na drieënhalf jaar konden Vivek en ik niet meer zonder elkaar. We besloten dat hij bij mij in Nederland kwam wonen en vlak voordat dat zover was, ging ik nog één keer naar India om samen een motortocht in de Himalaya te maken. De trip zou drie weken duren en we hadden er heel veel zin in.”

Lekke band

“Hoewel de eerste twee weken super verliepen, kregen we in derde week steeds pech. Dit begon met een lekke band die Vivek samen met andere motorrijders wist te repareren. Vervolgens reden we verder, maar na een paar uur hadden we weer een lekke band. Dankzij een lift van een aantal monniken konden we hem in een dorp verderop laten maken. Daarna gingen we verder, maar ook de volgende dag kregen we nóg een keer te maken met een lekke band. Vivek liet er door een plaatselijke garage een nieuwe binnenband in zetten, maar jammer genoeg kon dat niet voorkomen dat we diezelfde dag wéér met een platte band langs de weg stonden. Het was inmiddels al avond en langs de weg regelden we een lift van een vrachtwagen. Toevallig was de laadbak achterin leeg, dus onze motor kon ook mee. Op een matras in de cabine achter de vrachtwagenchauffeur (in India nemen ze de regels niet zo nauw) namen Vivek en ik plaats. Naast ons zaten twee helpers, dus met z’n vijven vervolgden we onze weg.”

Vage herinneringen

“Dat de chauffeur vertelde dat hij al 24 uur aan het rijden was, vond ik wel raar, maar omdat Vivek zich daar geen zorgen over maakte (in India is lang rijden heel gebruikelijk), dacht ik er verder niet echt over na. En tussendoor stopten we een paar keer, dus ik ging ervanuit dat de chauffeur op die manier even zijn rust pakte.
Na de laatste stop wisselde ik met Vivek van plaats. Ik zat in het midden en hij aan de rechterkant. Langzaam dommelde ik weg en het enige wat ik me daarna vaag herinner, is dat we opeens heel hard vielen en dat ik het niet kon stoppen. Daarna zat ik plotseling in een kleermakerszit in de modder. Beduusd keek ik om me heen. Waar was ik? En wat was er gebeurd? Ik zat eerst in een vrachtwagen en Vivek was er ook, maar was hij gebleven? In paniek riep ik zijn naam, maar niemand reageerde. Daarom riep ik nog een keer zijn naam, harder en harder, totdat er een paar mensen op me afkwamen. ‘Waar is mijn vriend?’ vroeg ik in het Hindi. Ik bleef de vraag maar herhalen, maar kreeg er geen duidelijk antwoord op.”

Paniek

“De mensen die me te hulp waren geschoten, woonden vlak bij de plek waar ze mij hadden gevonden. Het bleek dat we met de vrachtwagen in een ravijn waren gestort. Waarschijnlijk was ik tijdens de val uit de cabine gevallen, waardoor ik ‘maar’ dertig meter naar beneden was gestort. De vrachtwagen belandde een stuk verder.
Voordat ik het wist, was de politie er. Zij brachten mij met een hoofdwond naar een plaatselijk ziekenhuis, maar het enige wat ik wilde weten, was waar Vivek was. Uiteindelijk zei een agent dat Vivek ook in het ziekenhuis was. Dit stelde me gerust, totdat de arts die me behandelde in het ziekenhuis zei dat hij op het politiebureau was. Op dat moment dacht ik: dit klopt niet. Niemand wist waar Vivek was en hij zou me nooit zomaar in de steek laten.”

Vreselijk nieuws

“Met een geleende telefoon belde ik mijn ouders. In shock hoorden ze aan wat er gebeurd was. Daarna boekten ze de eerste, de beste vlucht naar India om bij mij te zijn. Vervolgens belde ik Viveks familie. Eén van zijn ooms vroeg of hij een verpleegkundige mocht spreken en toen ik de telefoon overdroeg, liep de verpleegkundige ermee naar buiten. Hierdoor had ik geen idee wat ze tegen hem zei, maar een paar uur later hoorde ik alsnog het nieuws. Een politieagent kwam namelijk mijn kamer in en zei: ‘Je hebt heel veel geluk dat je nog leeft, want je vriend is wel overleden’.
Wat er toen door me heen ging, is niet te beschrijven. Vivek was dood. Ik kon het niet geloven en bovendien ook niet bevatten dat de politieagent dat op zo’n manier aan mij vertelde.”

Blanco

“Binnen korte tijd stonden er allerlei mensen om mijn bed. Verschillende artsen vroegen of ik Vivek wilde identificeren, maar dat durfde ik niet. Ik had geen idee hoe hij eruitzag en was heel bang dat dat beeld me voor altijd bij zou blijven.
Gelukkig kwam zijn familie rond middennacht, 24 uur na het ongeluk. Zij identificeerden Vivek en namen mij de volgende ochtend mee naar het mortuarium om hem te zien. Gek genoeg kan ik me daar niks meer van herinneren. In mijn hoofd is dat moment echt blanco. Waarschijnlijk omdat het te heftig voor mij was om Vivek zo te zien. Volgens zijn zus lag hij er wel vredig bij, maar dat weet ik zelf dus niet meer.”

Bizar

“Samen met zijn familie bracht ik Vivek terug naar zijn woonplaats. Mijn vader zei later dat hij nooit zou vergeten hoe ze mij in een rolstoel uit het vliegtuig zagen komen met daarachter de kist van Vivek. Het was ook te bizar voor woorden.”

Traumatherapie

“Na zijn begrafenis bleef ik nog een maand in India om bij Viveks familie te zijn. In Nederland kende niemand hem echt, dus ik wilde graag bij mensen zijn die hem net zo misten als ik.
Eenmaal in Nederland kon ik heel moeilijk mijn weg vinden. Ik kon gewoon niet bevatten wat er gebeurd was en in de maanden daarna begon ik flashbacks van het ongeluk te krijgen. Een arts stelde een posttraumatische stressstoornis vast en door middel van traumatherapie kon ik dat iets verlichten. Toch duurde het lang totdat ik de dood van Vivek echt een plek kon geven.”

Dankbaar

“Vijf jaar later ging ik namelijk terug naar de plek van het ongeluk. Ik dacht: als ik daar kan ademen, dan is er in mijn hoofd ook geen plek meer waar ik nog bang voor hoef te zijn.
Door middel van een ritueel heb ik zowel mijn angst als de rouw om Vivek een plek kunnen geven. Sindsdien voel ik in plaats van verdriet vooral dankbaarheid dat ik hem heb mogen leren kennen en dat we heel erg veel van elkaar hebben kunnen houden.”

Niet meer eenzaam

“In juli is het zestien jaar geleden dat Vivek overleed. Inmiddels ben ik een alleenstaande moeder van een geweldige zoon én vriendschapscoach, vooral omdat ik me na het overlijden van Vivek erg eenzaam heb gevoeld. Doordat ik me door sommige vriendinnen niet gesteund/begrepen voelde, gingen een aantal vriendschappen verloren, maar gelukkig heb ik daarna ook weer andere heel dierbare en hechte vriendschappen gevormd. Vandaar dat ik me daar verder in heb verdiept, want ik gun het iedere vrouw dat ze op de momenten dat het tegen zit, weet, ziet en voelt dat ze een vriendin heeft die er voor haar is. Vivek zal altijd in mijn hart blijven. Hij was mijn grote liefde en het samenzijn en verlies van hem heeft mij voor altijd gevormd.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto’s: privéfoto

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.