Home
Persoonlijke verhalen
Eveline: ‘Mijn haar is grijs van de zorgen. Hoe kunnen we ooit open?’

Eveline: ‘Mijn haar is grijs van de zorgen. Hoe kunnen we ooit open?’

2 mei 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Moedeloos

Van nature ben ik een positief mens. Maar nu de (te) grote renovatie op zijn einde loopt, heb ik veel geleerd. Moedeloos werd ik van sommige mensen om me heen. Zo nam niet elke bouwvakker zijn werk even nauw. Een scheve plint is ook een plint. En een bruine tegel tussen de zwarte zie je niet. Britse bouwvakkers kwamen enkel opdagen als ze ‘zwart’ konden werken, want ‘de belastingen in Frankrijk zijn te hoog.’ Het kostte me twee boetes omdat ik bij mijn bank meer cashgeld opnam dan is toegestaan per jaar: een bedrag van 17.500 euro. Per bank.
Vijf van de acht bouwvakkers werkten oerend hard en waren fantastisch. Twee van hen, waaronder het ‘opperhoofd’, blonken uit in een grote mond. Ik werd gek van twee (getrouwde) bouwvakkers die een stiekeme affaire met elkaar hadden. Samen zoenen in hun auto. Rode appelwangen als ik terugkwam van het boodschappen doen.

Verbouwing ‘from hell’

Vooraf sprak ik met iedereen dagvergoedingen af. Ik vond het pittige bedragen, maar veel opties had ik niet. Wist ik veel dat er voor dit tarief werd gewerkt van negen tot twaalf en van twee tot vijf. Een overbetaalde werkdag van zes uur, want uit lunchen duurt hier twee uur. De keer dat ik daar iets van zei, was wrevel mijn beloning. Ik stopte maar met gratis koffie, limonade, kostbare Twixen en zelfs biertjes. Die ene keer dat ik op social media opmerkte dat niet alles even soepel verliep en al het opruimwerk voor mij bleef liggen, maakte ‘opperhoofd’ zo woedend dat er werd gedreigd met opstappen. Wat moest ik? En dus paste ik mijn berichten aan en pinde weer braaf bij de bank, hopend dat deze verbouwing ‘from hell’ snel zou zijn afgelopen.

Grijze haren

Gelukkig bleek mijn aannemer van goud. Hij leverde volgens prijs en deadline. Sterker nog; morgen komt hij een hele dag gratis terug omdat er dingen niet in orde zijn. In één douchebak loopt het water niet weg en welt alles over de houten vloer. Drie douches worden niet warmer dan ‘standje lauw’. Mijn haar is intussen bijna grijs van de zorgen. Hoe kunnen we ooit open? ‘Ik los het voor je op’, belooft hij. En ik geloof hem. Omdat ik hem wil geloven.
Ook de nieuwe elektricien leverde na doffe ellende met de oude topwerk. En na veel problemen met een (jawel) Nederlandse loodgieter vonden we Franse Louis: een kanjer. Wekenlang is hij al bezig met het perfect afvullen en ontluchten van alle losgekoppelde, gezandstraalde en geverfde radiatoren. Hij vervangt lekkende pijpen. Stelt de stookoliekachel opnieuw af. En na maanden zoeken naar het mysterie van de ‘boinkende pijpen’ vond hij de oplossing. Het was geen lucht. Geen water. De bijna tachtig jaar oude gietijzeren pijpen bonkten door temperatuurverschillen tegen elkaar in de muren. Het geluid was ondraaglijk, maar na diverse geluidsopnames, Louis blééf erom vragen, vond hij de oorzaak. Onze muren zitten nu vol purschuim.

Ooit zijn alle problemen opgelost en alle ellende vergeten. We zijn klaar met alle ellende. Willen open. En nu het bonken is gestopt, kunnen we eindelijk slapen met de kachel aan. Hopelijk hebben we vanaf morgen ook nog een warme douche!