Verna’s zoon Mads overleed nadat hij op zijn fiets werd aangereden

11 mei 2023

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Verna (42) over haar zoon Mads die anderhalve maand voor zijn twaalfde verjaardag overleed nadat hij op zijn fiets werd aangereden.

Verna: “Het gebeurde op een winterse donderdag op 4 november 2021. Mijn zoon Mads (11) appte me na school dat hij nog even bij een vriendje ging spelen. ‘Prima’, stuurde ik terug. ‘Als je maar rond etenstijd thuis bent.’

Terwijl het buiten donker werd en ging regenen, kreeg ik opeens een naar gevoel. Ik was helemaal vergeten dat het door de wintertijd niet meer zolang licht was en wilde dat Mads naar huis kwam. In de woonkamer stond de tv aan, maar plotseling kon ik die geluiden helemaal niet hebben. Het overprikkelde me, dus ik zette de tv uit. En ondertussen begon ik met koken. Toen het eten klaar was, was Mads er nog niet en ik sprak mijn ongerustheid uit naar mijn andere zoon, Tigo (nu 16). Hij zei dat hij Mads wel even buiten ging zoeken. Vlak nadat hij de voordeur dichtsloeg, dacht ik nog: wat als er iets mis is en ik Tigo daar nu naartoe stuur?”

Steeds meer zorgen

“Ineens hoorde ik allemaal sirenes en een traumahelikopter. Met een bonzend hart dacht ik aan Mads. Er was iets gebeurd, dat voelde ik gewoon. Daarom trok ik mijn jas en schoenen aan en ging ik naar buiten. Ik wilde Tigo achterna, maar opeens bedacht ik me. Wat als Mads wel thuiskwam en Tigo en ik niet thuiswaren? Hun vader en ik zijn al jaren uit elkaar, dus we woonden met z’n drieën. Voor Mads zou het heel gek zijn als Tigo en ik allebei niet thuis waren. Vandaar dat ik toch besloot om thuis te blijven. Omdat ik me steeds meer zorgen begon te maken, belde ik mijn vriend Gerard. Hij was op dat moment in zijn eigen huis en kwam meteen naar me toe.”

Politie

“We stonden net buiten toen er een politiebusje kwam aanrijden. Ik wist direct dat ze voor mij kwamen. Eén van de agenten vertelde dat mijn oudste zoon de fiets van mijn jongste zoon had geïdentificeerd. Mads was aangereden op zijn fiets en het zag er echt niet goed uit. Hij was daarom in een ambulance onderweg naar het ziekenhuis en de agenten brachten mij en Gerard met hoge spoed en sirenes aan naar hem toe. Onderweg belde ik Mads zijn vader en mijn moeder. ‘Ik denk dat hij dood is’, zei ik.”

Onwerkelijk

“In het ziekenhuis bracht een verpleegkundige ons meteen naar Mads. Daar lag hij, met zeker vijftien man om hem heen die hem reanimeerden en vochten voor zijn leven. Het was zo onwerkelijk. Ik kon niet geloven wat ik zag. Mads had in de maanden daarvoor een enorme groeispurt gehad, maar toen ik hem daar zo zag liggen, was hij weer mijn kleine mannetje. Het was duidelijk te zien dat hij nergens op reageerde en het enige wat ik dacht, was: Stop maar, dit komt niet meer goed.”

Laatste poging

“Een verpleegkundige vertelde dat Mads zowel op straat als in de ambulance gereanimeerd was. Hij had nergens een reactie op gegeven en het medische team ging nog een laatste poging doen. ‘Misschien kunt u bij hem gaan zitten en zijn hand vasthouden?’ vroeg ze mij. Ik knikte en ging vlakbij Mads zitten. Toen ik zijn hand pakte, voelde ik hoe koud hij was. Laat maar, dacht ik, hij is er al niet meer. En niet lang daarna stopten de artsen met reanimeren. Mads was overleden.”

Werkelijk

“Het was de ergste nachtmerrie die je als moeder kunt hebben. Alleen was het bij mij geen nare droom, maar de harde werkelijkheid. Het enige wat ik nog kon denken, was: het is klaar nu, laat de wereld maar vergaan.”

Verslagen

“Nadat iedereen de kamer had verlaten, ging ik naast Mads liggen. Verslagen hield ik hem vast en ik kon alleen maar huilen. Die ochtend had ik nog een regenpak voor hem gezocht (die overigens te klein was) en opeens was hij er niet meer. Ik snapte gewoon niet wat er was gebeurd. Hoe kon dit gebeuren?”

Twaalfde verjaardag

“De volgende dagen leefde ik in een waas. Ik weet nog dat ik samen met een verpleger in het ziekenhuis vingerafdrukken maakte van Mads voor in zijn memorybox. En hoe ik voor mijn lieve zoon heb gezorgd toen hij thuis lag opgebaard. Ik heb geen idee meer hoe ik dat toen allemaal heb gedaan. Na de uitvaart begon het gemis pas echt. Zo zou Mads anderhalve maand na zijn overlijden twaalf jaar zijn geworden. Het was heel cru dat hij dat niet meer mocht meemaken. Om zijn leven te vieren, hebben we op zijn verjaardag met alle dierbaren een grote weerballon met berichtjes voor Mads op oranje hartjes opgelaten. Dat we dat samendeden, voelde fijn, maar het was natuurlijk ongelooflijk verdrietig.”

Veel te hard

“Een jaar na het overlijden van Mads werden we uitgenodigd bij het Openbaar Ministerie. Pas toen hoorden we dat er geen sprake was van een noodlottig ongeval, maar dat de bestuurder van het bestelbusje veel te hard had gereden. In het vermijdbaarheidsonderzoek stond zelfs zwart op wit dat de aanrijding niet eens had plaatsgevonden als de bestuurder zich aan de toegestane snelheid had gehouden. Want Mads, die de weg overstak met zijn fiets, was al bijna aan de overkant toen hij met hoge snelheid werd geschept. Toen ik dat hoorde, stond ik echt perplex. De aanrijding had voorkomen kunnen worden… Dan had Mads nu nog geleefd.”

Rechtszaak

“Eind juni vindt de rechtszaak tegen de bestuurder plaats. Het Openbaar Ministerie gaat hem vervolgen voor een verkeersmisdrijf. Voor nu leef ik daar naartoe, maar wat voor straf de bestuurder ook krijgt, ik zal Mads er nooit mee terug krijgen.”

Lief en creatief

“Met mij gaat het op en af. Soms heb ik goede dagen en dan kan ik best genieten van een leuke middag met vriendinnen, maar ’s avonds komt er altijd alsnog een moment waarop ik intens verdrietig ben en Mads ongelooflijk mis. Hij was zo’n lieve en creatieve jongen. Als hij met zijn Playmobil speelde, maakte hij daar graag filmpjes van. En op vakantie maakte hij een keer een zelfverzonnen spel, heel knap vond ik dat. Zo sociaal als hij was, had Mads ook nooit ruzie. Zijn grote broer Tigo was zijn beste vriend, dus voor hem is het ook erg moeilijk dat Mads er niet meer is.”

Genieten

“Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Mads denk. We keken samen altijd Wie Is De Mol en dat ben ik na zijn overlijden blijven doen. Als er dan een mollenstreek wordt gevoerd, stel ik me graag voor hoe Mads en ik er samen om zouden lachen. Hij kon zo genieten van dit programma. Wat had ik graag gewild dat hij dat nu nog steeds kon doen…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto’s: privéfoto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.