Selma zag haar zusje na twee jaar terug, in haar kist

22 mei 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Selma (42) die haar zusje Eva in 2018 na twee jaar terugzag, in haar kist. Eva was op 35-jarige leeftijd overleden en Selma voelde zich erg schuldig dat ze geen contact meer met haar had.

Selma: “Mijn drie jaar jongere zusje Eva noemde me altijd Sellie en ik noemde haar Eef. We kwamen uit hetzelfde nest, maar waren zo verschillend van elkaar. Ik was rustig en keek vaak de kat uit de boom. En Eva was juist nieuwsgierig. Ze ging graag op ontdekking uit en deed waar ze zin in had. Zo nam ze een navelpiercing en een tatoeage, twee dingen die volgens onze moeder not done waren, maar Eva deed het gewoon. Stiekem was ik daar altijd een beetje jaloers op. Ik deed alles zoals het ‘hoorde’ en Eva leefde op haar eigen manier.”

Masker

“Als oudere zus zorgde ik graag voor haar. Op elke foto van ons van vroeger heb ik haar handje vast. Dat doet nog steeds wat met mij, want ik wilde gewoon dat het goed ging met Eva. Maar helaas was dat niet zo. Eva was een vrouw die het leven ingewikkeld vond. Als kind al. Ze worstelde veel met zichzelf. Er was ook altijd iets. Dan had ze langdurig onverklaarbare hoofdpijn, vervolgens had ze een fout vriendje en een tijdje daarna had ze weer een eetstoornis…
Het bijzondere was dat alle moeilijke periodes afgewisseld werden met goede maanden. Dan zat Eva weer beter in haar vel en deed ze leuke dingen met haar vrienden. Als jonge volwassen vrouw ging ze regelmatig naar festivals. En ze reisde graag. Maar ze bleef zoekend naar geluk.
Voor de buitenwereld zette ze een masker op. Iedereen zag haar als de leuke meid die altijd in was voor gezelligheid, maar ik wist dat ze vanbinnen heel onrustig was. We praatten er weleens over, maar Eva kon nooit uitleggen wat het precies was. En voordat ik het wist, gebeurde er dan weer iets met haar, waardoor ik me opnieuw veel zorgen maakte.”

Moeilijk besluit

“Het lastige was dat Eva geen hulp accepteerde. Ze wilde altijd alles zelf doen en ons vooral niet tot last zijn. Ook als ze voor de zoveelste keer in het ziekenhuis lag, zoals die keer toen ze van de trap was gevallen. Ze zag bont en blauw, maar bagatelliseerde dat. Zo zei ze dat iedereen wel eens van de trap viel, terwijl wij het vermoeden hadden dat ze was flauwgevallen. Toen ik in het ziekenhuis bij haar op bezoek ging, zakte ik bijna letterlijk door mijn benen van angst en zorgen en verdriet.
Het ging duidelijk niet goed met Eva en ik maakte me heel veel zorgen. Daarom vond ik het erg moeilijk dat ze mijn hulp (en die van anderen) niet toeliet. Eigenlijk was het steeds wachten op het volgende telefoontje en ik merkte dat dat me helemaal opbrak. Ik ging er gewoon aan onderaan. Dit naar haar uitspreken had geen zin. Ze deed er toch niks mee en dat vrat aan mij. Uiteindelijk nam ik in 2016 dus het moeilijke besluit om even geen contact met Eva te hebben. Via Whatsapp en later nog via een mail vertelde ik het haar. Eva begreep er niks van, maar ik reageerde niet meer op haar vragen. Ik snakte echt naar rust.”

Opnieuw in het ziekenhuis

“Via mijn moeder en broer bleef ik op de hoogte van Eva’s gezondheid. Af en toe stuurde ik haar een kaartje en bloemen als er iets met haar was. En in het najaar van 2018 hoorde ik dat ze door een epileptische aanval van haar fiets was gevallen. Mijn moeder vertelde dat Eva even in het ziekenhuis had gelegen, maar dat ze zichzelf daarna al snel weer had ontslagen, ‘omdat het allemaal wel meeviel’. Volgens haar had ze gewoon wat extra slaap nodig, dan werd ze vanzelf weer de oude.
Hoe stom ik haar beslissing ook vond, ik ging er net als Eva vanuit dat het wel weer goed kwam. Ik bedoel, het was Eva. Zij had altijd van alles, maar ze krabbelde vanzelf weer op. Tja, totdat dat dus niet meer gebeurde…”

Ernstig ziek

“Eenmaal thuis vond mijn moeder Eva er niet goed uitzien. Haar gezicht was opgezwollen en zag geel, dus mijn broer bracht haar terug naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ze levercirrose had. Haar lever was zo aangetast dat hij bijna niet meer functioneerde. Vandaar de epileptische aanval. Door leverfalen hoopten giftige stoffen en afvalstoffen zich op in het bloed en dat leidde bij Eva tot beschadigingen in haar hersenen.
Superheftig nieuws, maar zelfs toen dacht Eva dat ze wel weer beter werd. ‘Dan krijg ik toch een andere lever’, zei ze. Maar helaas gebeurde dat niet. Door de levercirrose had Eva vocht achter haar longen gekregen, en uiteindelijk vielen al haar organen langzaam uit. Haar artsen konden niks meer voor haar doen en op 7 november 2018 overleed ze. Ik was te laat om afscheid te nemen en toen ik eindelijk in het ziekenhuis was, kon ik haar niet meteen zien omdat ze orgaandonor was.”

Alsof ze sliep

“Vijf dagen later meldde ik me samen met mijn vriend bij het mortuarium waar Eva lag. Ik had nog nooit een overleden persoon gezien en vond het heel eng. Toch wilde ik Eva wel graag zien, want ik wist dat ik anders spijt zou krijgen.
Mijn vriend keek eerst en nadat hij zei dat Eva er mooi bij lag, keek ik ook. Dat was zo gek. Het leek net alsof ze sliep en dat ze me op elk moment gedag kon zeggen, maar dat gebeurde niet. En opeens besefte ik dat ze echt dood was. Ze kwam niet meer terug. Ik moest hard huilen en wilde haar niet alleen laten.”

Schuldgevoel

“Eva en ik hebben nooit ruzie gehad. We waren niet boos op elkaar en hielden juist heel veel van elkaar, maar toch kon ik het in de twee jaar voor haar dood niet meer opbrengen om contact met haar te hebben. En daar voelde ik me ontzettend schuldig over. Wat als ik wel gewoon contact met haar was blijven houden? Had ik haar overlijden dan kunnen voorkomen? Waarschijnlijk niet, maar dan had ik er wel voor haar kunnen zijn. Toch zie ik nu wel in dat ik toen niet anders kon. Het was de juiste beslissing op dat moment en daar moet ik me aan vasthouden.”

Foto

“Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Eva denk. Ik draag een kettinkje met haar naam erop, heb een tatoeage voor haar en soms kijk ik naar een foto van haar in haar kist. Die laat ik aan niemand anders zien. En natuurlijk is het heel verdrietig om haar daarin te zien liggen, maar voor mij is het wel een goed besef dat ze er echt niet meer is. Want dat kan ik vaak nog steeds niet geloven. Mijn kleine zusje is er niet meer en ik mis haar enorm.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: privéfoto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.