Eveline: ‘Ik verlang naar rust. We zijn zo dichtbij’

31 mei 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Dromen

Langzaam ontwart de kluwen chaos zich in mijn hoofd. Losse draadjes zijn er nog genoeg, maar heel voorzichtig krijgt Villa Verte vorm. Nu alle spullen zijn verhuisd van de Arnhemse opslag naar onze Franse kelder, begint het dromen.

Sinds de laatste vloeren gevernist zijn, de overgebleven rollen behang opgeruimd, is het tijd voor details. Pas gestucte muren moeten opnieuw geplamuurd en geverfd door de deuken na het sjouwen van dozen en kasten. Wc-rolhouders en handdoekstangen moeten worden opgehangen. Te vaak zit er nét waar Emiel boort een ijzeren regelwerk waardoor de boormachine tegen ondoorgrondelijk metaal afketst. Het veroorzaakt flinke gaten die te ondiep zijn voor een plug in prachtig geverfde muren. We blijven herstellen. De stress is huizenhoog. De lijst met klussen immens. Krijgen we alles af voordat we open willen?

Openstaande taken

Mijn hoofd borrelt door alle openstaande taken. Welk Franse merk koffie serveren we? Wel of geen badjassen? Badjassen zijn duur in aanschaf en met vier kamers betekent dat acht van die joekels aan extra wasgoed per dag… Komt de gehuurde vrachtwagen wel al het puin ophalen zoals afgesproken? En is onze stukadoor al terug van familiebezoek na een uitvaart? De offerte voor het pergola-dak besloeg bijna tweeduizend euro. Wat nu? En waar halen we échte kaas voor bij het ontbijt van Nederlandse gasten?
Voor mensen met autisme zijn al die kronkels allesbehalve bevorderlijk. Ik lig er wakker van. En dus liggen er overal in huis lijstjes in alle kleuren en maten.

Sorteren

Als na zes weken wachten onze servieskast wordt afgeleverd, hop ik als een blije kangoeroe door de keuken. Dozen uitpakken schept orde in mijn brein. Sorteren werkt rustgevend. Opgewonden streel ik al mijn in de afgelopen anderhalf jaar verzamelde schatten: het servies Indian Tree voor de ontbijtgasten en een krullerig witgouden bloemenoase tijdens het diner. Daar is het bordje van een braderie. Twee kommen via Marktplaats. Dinerborden van Ebay, en niet te vergeten de aardige mevrouw uit Heesch die mijn ‘beauty’s’ achteraf tóch niet durfde te versturen en alles hoogstpersoonlijk naar mijn schoonouders in Nijmegen bracht.

Twijfel

Terwijl ik al mijn schatten uitpak, reflecteer ik over Moederdag. Dit was het allereerste jaar ooit dat ik niet bij mama was op deze dag. En ook al vond ik het perfecte pakje dat een vriend naar haar opstuurde in een doos vol stickers van hartjes en bloemen, het verzachtte de pijn niet. Enkel mijn schuldgevoel werd kleiner.
Met elke doos die ik voor mijn vitrinekast open, neemt de twijfel weer toe. Vinden onze gasten dit servies wel speciaal genoeg? Is het niet gedateerd? Heb ik mijn moeder erg teleurgesteld door te emigreren? Of zal ik toch die badjassen kopen? En wat als onze ratelende grasmaaier écht kapotgaat?

In mijn hoofd borrelt het alsof er hachée in zit. Ik verlang naar rust. Naar schone vloeren zonder stof en blije gasten. We zijn zo dichtbij. Ik klik de waterkoker aan en zet een kop thee in mijn nieuwe kopjes. Nog een paar maanden, dan mag ik eindelijk van standje ‘turbo’ naar ‘ademruimte’. Wat kijk ik ernaar uit!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.