Willeke kwam vervroegd in de overgang en moest haar kinderwens loslaten

6 juli 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Willeke (40) die zes jaar geleden hoorde dat ze vervroegd in de overgang was. Opeens moest ze afscheid nemen van haar grote kinderwens.

Willeke: “Zenuwachtig nam ik in juli 2017 plaats in het kamertje van de fertiliteitsarts. Het was een collega van mijn eigen behandeld arts en samen met mijn man kwam ik voor de uitslag van mijn bloedonderzoek. Met de hulp van verschillende behandelingen waren we al vier jaar bezig om een kindje te krijgen, maar helaas zonder succes. Omdat het onverklaarbaar was waarom ik niet zwanger werd (alle onderzoeken toonden aan dat zowel mijn man als ik gewoon kinderen konden krijgen), had mijn arts voorgesteld om wat dingen uit te sluiten. Er was namelijk een heel kleine kans dat ik in de vervroegde overgang zat, maar dat kwam maar weinig voor bij vrouwen van mijn leeftijd. Toch wilde mijn arts het wel laten onderzoeken, vooral omdat mijn hormoonwaardes afweken en ik met vage klachten rondliep, zoals hoofdpijn, blaasontstekingen, opvliegers, hartkloppingen en geheugenproblemen.
Dat mijn eigen arts er die dag niet was om de resultaten door te nemen, vond ik erg teleurstellend. Haar vermoeden van de vervroegde overgang had een enorme indruk op mij gemaakt. Het liefst wilde ik er niks over horen, maar ik had geen andere keus. Ik wilde zo graag een kind, ik moest weten waarom het niet lukte om zwanger te worden.”

Shock

“De arts kwam direct ter zake. Ze vertelde dat mijn bloedwaardes van het follikel stimulatiehormoon niet overeenkwamen met die van andere vrouwen van mijn leeftijd. Ze waren te laag en het overgangshormoon te hoog en dat verklaarde waarom ik niet zwanger werd. Mijn eierstokken werkten niet meer en ik zat inderdaad in de vervroegde overgang.
Terwijl de arts meer uitleg gaf, checkte ik volledig uit. Ik was er wel, maar ook weer niet. Het enige wat ik dacht, was: ik zit in de vervroegde overgang. Mijn eierstokken werken niet. Ik ben een oude vrouw in een jong lichaam. De shock was zo groot. Ik was sprakeloos en tegelijkertijd in paniek.”

Maatschappelijk werker

“Voordat ik het wist, stonden mijn man en ik weer buiten. De arts had nog gevraagd of ik met iemand wilde praten, want dan kon ze mij doorverwijzen naar een maatschappelijk werker. En voor de rest werd het vruchtbaarheidstraject waar we nog in zaten per direct gestopt. Het had immers geen zin meer.”

Ingestort

“Voor mij was het een heel koud en onpersoonlijk gesprek. Met de ondersteuning van mijn man liep ik het ziekenhuis uit en bij de auto zakte ik door mijn benen. Ik huilde alles bij elkaar en dacht: ik zal nooit kinderen krijgen, mijn leven is voorbij.”

Alien

“De maanden daarna voelde ik me zwaar mislukt. Voor mijn gevoel was ik een soort alien. Ik was niet in staat was om zwanger te worden, terwijl iedereen om me heen een gezin stichtte. Ondertussen dealde ik met opvliegers en andere ‘oude-vrouwen-kwaaltjes’. Om achteruitgang van mijn botkwaliteit en spiermassa tegen te gaan, moest ik aan de medicatie. Het voelde alsof mijn vrouwelijkheid me was afgenomen.”

In rouw

“Met mijn man kon ik er redelijk over praten. Hij vond het heel lastig om mij zo te zien struggelen, maar hij voelde niet wat ik voelde. Dat hij regelmatig zei dat hij voor mij had gekozen en niet per se voor een gezin, was lief, maar ik was echt in de rouw. Mijn toekomstdromen waren in één keer van tafel geveegd en daar moest ik mijn weg in vinden.”

Vrouwenkliniek

“Wat ik vooral miste, was de mentale begeleiding. Gelukkig vond ik via via bij een fijne vrouwenkliniek de steun die ik nodig had. Zij hielpen mij om mijn hormonen in de juiste balans te krijgen door mij een keuze te bieden in medicatie om het verouderingsproces van de overgang te stoppen. Ook ondersteunden ze mij in het aanpassen van mijn voedingspatroon en leefstijl om mijn lichaam te ondersteunen.”

Eiceldonatie

“Nadat ik weer wat lekkerder in mijn vel zat, kreeg ik van iemand die mij dierbaar is een aanbod. Ze wilde een eicel aan mij doneren. Die kon dan bevrucht worden met het zaad van mijn man en bij mij worden teruggeplaatst. Hoewel ik zelf geen eisprong meer had, werkte mijn baarmoeder wel gewoon. Ik kon dus zwanger worden, maar alleen van een extern bevrucht eitje.
Dit zette mij en mijn man aan het denken. Kon dit iets voor ons zijn? En hoe zou dat dan zijn? Samen met mijn dierbare en haar man hadden we er veel gesprekken over, maar uiteindelijk besloten we het niet doen. Er zaten te veel haken en ogen aan en voor het toekomstige kind leek het mij ook erg ingewikkeld. Ieder kind heeft het recht om te weten wie de ouders zijn en waar hij/zij vandaan komt.”

Adoptie

“Andere opties zoals adoptie, pleegouderschap en eiceldonatie uit het buitenland voelden voor mij en mijn man niet goed. Ik heb altijd in het onderwijs gewerkt en heb veel gezinnen voorbij zien komen waarin een kind geadopteerd is of in een pleeggezin opgroeide. Het is prachtig als ze in een liefdevol gezin worden opgevangen, maar eerlijk gezegd waren wij er niet zeker van of wij dit als stel wel aankonden.”

Gelukkiger dan ooit

“Inmiddels ben ik zes jaar verder. Ik ben echt door een diep dal gegaan waarbij ik veel heb gerouwd om mijn onvervulde kinderwens en aftakelende lichaam, maar nu ben ik gelukkiger dan ooit. Dankzij onder andere jarenlange ademtherapie zijn mijn emoties en brein weer in balans. En ik weet nu ook dat het leven heel vervullend kan zijn zonder gezin. Zo heb ik me als leerkracht altijd ingezet voor kinderen waarbij de ontwikkeling niet vanzelf gaat. Daarnaast haal ik veel kracht uit de goede band die ik met mijn ‘tantezeggers’ (Fries voor neefjes en nichtjes) heb. En met mijn kater Gauke knuffel ik veel thuis. Naast mijn man is hij mijn alles.”

Steun

“De reden dat ik mijn verhaal vertel, is omdat ik andere vrouwen in de vervroegde overgang graag wil inspireren. Het lijkt misschien alsof je leven voorbij is, maar dat hoeft het niet te zijn. Er is meer dan een gezin en je kunt weer gelukkig zijn. Kijk maar naar mij…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: privébeeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.