8 lezeressen over hun gecancelde bruiloft: ‘Hij kon alleen ‘sorry’ zeggen’

25 juli 2023

Na het aanzoek lag er een droombruiloft in het vooruitzicht. Totdat die grote dag ineens niet meer doorging…

Hawaï is leuker

Eveline (33): “Het aanzoek van mijn vriend Tim was geweldig en romantisch, maar niet erg onverwacht. Stiekem waren we al een jaar aan het sparen voor wat onze grote dag moest worden. Ruim twintigduizend euro trokken we ervoor uit en ik droomde van een geweldige jurk, een lange tafel vol familie en vrienden en dansen tot diep in de nacht. Dat het helemaal niet zo’n happyfamily-plaatje zou worden, daar dacht ik even niet aan. Onze beide families zijn ingewikkeld: gescheiden en hertrouwde ouders met enorme verongelijktheid en wraakgevoelens naar elkaar toe, (stief)broers en -zussen die elkaar niet kunnen uitstaan, twee neven met een financieel conflict dat tot een breuk in de familie heeft geleid – en dat is alleen nog maar míjn kant. Ook bij Tim zijn er gescheiden ouders en nieuwe partners die niet met de exen in één ruimte kunnen zijn. Jammer dan, dacht ik naïef, ze moesten zich voor één dag maar overal overheen zetten.
Lang verhaal kort: het liep gierend uit de hand. Iedereen vond dat een ander niet mocht komen en beschouwde het als verraad dat wij diegene wel uitnodigden, waardoor bijvoorbeeld mijn vader afzegde. Mijn váder! Aan Tims kant ontstond een enorme ruzie met zijn moeder en daardoor zijn zus, want die zijn twee handen op één buik. Ik viel tien kilo af van de stress – wél goed voor mijn jurk – en liep met enorme wallen omdat ik simpelweg niet meer sliep. Tot het me allemaal te veel werd en ik alleen nog maar kon huilen. ‘We hóéven niet te trouwen’, zei Tim en heel eerlijk, met die zin liet hij me nog veel meer dan met het aanzoek zien dat hij écht de ware voor me is. We zegden alles af en gebruikten een deel van ons gespaarde geld voor een geweldige vakantie naar Hawaï. Onze niet-huwelijksreis noemen we die grappend.”

De derde persoon

Guusje (35): “Hij deed wel vreemd, mijn toen nog verloofde Arno, in aanloop naar onze bruiloft. Hij had me niet echt gevraagd, trouwen was meer een praktische beslissing om alles goed te regelen. We hadden immers een kinderwens. Ik werd wel heel blij van het idee en nadat we iedereen hadden verteld dat we gingen trouwen, sloeg ik aan het regelen. Arno vond alles ‘o ja, oké’, zocht helemaal niet mee naar locaties of een trouwauto, terwijl hij verzot is op oldtimers. ‘Is er iets?’ vroeg ik hem vaak. Maar nee, zo verzekerde hij me keer op keer, hij was gewoon druk met zijn werk. Heel soms kreeg ik ineens een raar gevoel, een gevoel dat er geen twee maar drie mensen in onze relatie waren. Als hij eindeloos op zijn telefoon zat of vaak laat thuis kwam uit zijn werk. Maar dat gevoel drukte ik dan snel weg. Arno ging niet vreemd, dat kón gewoon niet. En hij hád toch ook een drukke baan? Tot ik een keer in de stad liep en meende hem te zien. Ik wist het niet zeker, het was van ver, maar als het zo was, dan was hij in gezelschap van een dame met zwart haar. Toen hij thuiskwam, vroeg ik hem waar hij was geweest. Op zijn werk, reageerde hij geprikkeld. Waarom moest ik toch altijd zoveel vragen? Diezelfde nacht toen hij sliep, keek ik in zijn telefoon. Ik hoefde niet lang te zoeken. Daar was ze, de derde persoon. Hij was dolverliefd, kon geen genoeg krijgen van de seks met haar – ik las het allemaal. ’s Ochtends pakte ik een tas met kleren en vertrok naar mijn ouders. Arno en zijn zwartharige prinses zijn nog steeds samen. En inmiddels, jawel, getrouwd.”

Geen geld, wel liefde

Annet (42): “Als ik trouw, doe ik het goed – dat was mijn credo. Ik ben immers van plan om maar één keer te trouwen en na twaalf jaar met Jules weet ik zeker dat ik met hem oud wil worden. Hij vroeg me, ik zei ja en we maakten plannen die binnen ons ruime budget allemaal konden. In mei 2020 zou het zover zijn. Maar toen kwam corona en konden we geen feest geven. Door de maatregelen, maar óók doordat we ons spaargeld snel zagen slinken – we leven van het inkomen uit onze eigen horecazaak. Inmiddels is een feest geven natuurlijk weer mogelijk, maar financieel zijn we er niet bovenop gekomen. De bruiloft is het laatste waaraan ik denk, ik ben blij als we de zaak weer gezond krijgen en als we ons huis kunnen betalen. Ach, door de hele crisis weet ik zeker dat Jules en ik samen alles aankunnen. Dan maar geen bruiloft. Geld mag dan krap zijn, liefde is er te over.”

Goedzak for life

Isabel (31): “Hugo is een lieverd, dat vind ik nog steeds. Een goedzak. Heel trouw, heel loyaal. Maar ook: heel voorspelbaar. Ons leven samen was dat ook. Na een wat instabiele jeugd was hij op mijn negentiende precies wat ik nodig had: rust, een rots. Maar toen hij me tien jaar later ten huwelijk vroeg en ik ja zei, had ik al langer mijn twijfels. Die werden alleen maar groter toen we locaties gingen kijken en uitnodigingen lieten ontwerpen. Ineens benauwde het me. Ik ben sinds mijn negentiende nooit met een ander geweest en ik zou dus ook nooit meer met een ander zijn. Hugo voor de rest van mijn leven – dan is ‘een goedzak’ niet genoeg. Onder druk van de bruiloft moest ik wel over onze relatie nadenken. We hadden ons aan elkaar vastgeklampt, maar brachten elkaar niets meer. Ik ben twaalf kilo afgevallen voor ik hem bibberend van de stress durfde te vertellen dat ik niet wilde trouwen, en ook niet samen verder wilde. Het brak zijn hart. Maar hij zei, de goedzak for life: ‘Ik begrijp het. Ik wil gewoon dat je gelukkig wordt.’ Dat ben ik nu, single en wel.” 

Bijzondere jurk

Delfine (28): “Ik had al langer een zeurende buikpijn, maar weet dat aan de stress voor de bruiloft. Met nog één week te gaan was er zoveel dat ik moest regelen – ik sta niet voor niets bekend als een controlfreak eersteklas. Mijn vriend Roel suggereerde dat ik er toch naar moest laten kijken, maar ik kon alleen nog maar aan de bruiloft denken, de rest moest wachten. Tot ik de avond voor de grote dag niet meer kon lopen, zitten, liggen of eten van de pijn. Ik bleef maar overgeven, zoveel pijn had ik. Op de huisartsenpost stuurden ze me door naar de spoedafdeling van de gynaecologie en daar kwam de diagnose: een cyste ter grootte van een sinaasappel, die er nú uit moest anders werd het echt gevaarlijk. ‘Maar ik ga morgen trouwen’, stamelde ik. ‘Heb je niet iets van pijnstillers?’ Ze hebben er nog over vergaderd, de artsen, maar nee, ik moest onder het mes. Op de dag van mijn bruiloft werd ik wakker met een wond van tien centimeter en een enorme hoeveelheid morfine. Lag ik daar, in zo’n vreselijk blauw operatiehemd. ‘Echt een bijzondere jurk’, grapte Roel. High van de morfine vond ik het de beste grap ooit, maar verder heb ik die dag vooral veel gehuild. Gelukkig kregen we overal begrip en halen we de dag in als ik helemaal ben hersteld.”

Sorry

Rinke (35): “Sorry. Dat was zo’n beetje het enige wat mijn ex kon zeggen toen hij de bom dropte. Die bom bestond uit vijf woorden: ‘Ik wil niet meer trouwen.’ En niet alleen wilde hij niet meer trouwen, hij wilde ook niet meer met mij verder. Zomaar, ineens, na zes jaar samen. Ik had het zó niet zien aankomen. Ik vroeg natuurlijk waarom en of er nog iets te redden was en waarom hij niets had gezegd, maar het enige wat ik nog hoorde was dus dat ‘sorry’. Nu, drie jaar later, snap ik het eigenlijk niet steeds niet. Niemand trouwens, zijn familie en vrienden hebben ook geen idee. Het leek goed te gaan tussen ons, er was geen ander – mijn ex is nog steeds single – , we hadden plannen voor een gezin en we zouden ook nog twee maanden naar Azië. We hadden zoveel plannen en ineens, nadat ik de ondertrouw bij de gemeente had vastgelegd, gebeurde dit. Hij was nooit een prater, maar ik vind eigenlijk nog steeds dat hij me een verklaring schuldig is. Hij heeft mijn vertrouwen in de liefde een enorme knauw gegeven. Daar helpt ‘sorry’ echt niet tegen.” 

Huwelijksdag

Fayenne (41): “Ik trouw niet na mijn veertigste riep ik altijd. Dus vroeg mijn vriend me op mijn achtendertigste ten huwelijk, dat leek hem ruim op tijd. We konden ook wel een leuke opsteker gebruiken, na twee jaar van teleurstelling dat ik maar niet zwanger werd. Enthousiast sloegen we aan het regelen en namen even een zeer noodzakelijke pauze van ons ivf-traject. Acht maanden later, in de zomer, zouden we trouwen, meteen daarna zouden we weer beginnen met de medische molen. We legden de datum vast, het kasteel, de band en toen… bleek ik zwanger te zijn. De uitgerekende datum verschilde maar weinig van onze geplande trouwdag. Tranen natuurlijk, maar wel van geluk. We zegden de bruiloft af en besloten te wachten tot na de komst van de baby, want zwanger trouwen wilde ik niet. Toen onze dochter een jaar was, planden we opnieuw een datum. Maar, je verzint het niet, opnieuw was ik zwanger. Nu grappen mijn vriend en ik dat wij voor wat spektakel tussen de lakens geen huwelijksnacht nodig hebben, maar een in het vooruitzicht gestelde huwelijksdag. Inmiddels ben ik boven de veertig en weet ik nog niet of ik me aan mijn voornemen houd. We willen geen derde. In de vriendenkring is het natuurlijk de running gag: plan dan maar geen bruiloft meer!” 

Zeg dan maar eens nee

Samia (33): “Ja zeggen op een huwelijksaanzoek terwijl je een affaire hebt met een collega is niet de meest handige move. Dat kan iedereen bedenken, maar toch deed ik het. Het was ook zo’n spectaculair aanzoek; mijn inmiddels ex had zelfs een helikopter geregeld, er was een sterrendiner, een ring met diamanten. Zeg dan maar eens nee. Toch had ik dat moeten doen, dat had ons veel ellende bespaard. Want zo spectaculair als het aanzoek zag hij ook het huwelijk voor zich. Hij boekte een weddingplanner die helemaal los ging met ideeën, niets was te gek. Het scheelt dat mijn ex nogal vermogend is. Hoe groter de ideeën, hoe kleiner ik me voelde. Want de Instagramplaatjes van dat aanzoek waren fantastisch en het zou een huwelijk worden waar iedereen nog een jaar over zou napraten. Maar geluk vond ik alleen bij Sam, mijn doodeenvoudige collega met zijn doodeenvoudige salaris die doodeenvoudig van mij hield om wie ik was, niet omdat hij met me wilde pronken. De bruiloft afzeggen hoefde ik trouwens niet te doen. Mijn ex voelde nattigheid, ging op onderzoek uit en ontdekte Sam en onze al twee jaar durende affaire. Ik hoef vast niet uit te leggen dat hij het niet kon waarderen – en daar heeft hij gelijk in. Hij had mijn eerlijkheid verdiend. Maar ik ben blij dat het zo is gelopen. Met Sam ben ik niet rijk en ons leven is niet spectaculair. Maar gelukkig ben ik wel.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.