Miranda ging stagelopen in Kenia en werd verliefd

Tekst: Redactie Vriendin

8 augustus 2023

Op zoek naar avontuur ging Miranda (24) op stage in Kenia. En daar ontmoette ze Andrew (36). De vonk sloeg over en Miranda besloot haar verblijf in Afrika voort te zetten. Ze vond er een baan en… kreeg er een kind. Het gezin is helemaal happy met de kleine Rhys. ‘Ik mis niet veel aan Nederland, buiten mijn familie.’

Miranda: “Voor het eindonderzoek van de pabo wilde ik stage lopen in het buitenland. Ik wilde gewoon weg, weg uit Nederland, weg uit de sleur. Vooral het in m’n eentje op pad gaan, trok me aan. Mijn ouders vonden het verschrikkelijk, helemaal toen ik uiteindelijk koos voor Kenia. ‘Waarom daar?’ vroegen ze. Mijn vader opperde of Antwerpen geen leuk alternatief was. Maar ik had mijn zinnen op het speciaal onderwijs in Afrika gezet.
Het afscheid was niet makkelijk, ook niet voor mij. Ik had er enerzijds heel veel zin in, anderzijds vond ik het doodeng. Het zou nu écht gaan gebeuren. Ik zie mezelf nog bij de gate zitten, huilend. Niemand vroeg me of het wel goed met me ging. Pas toen ik aan boord van het vliegtuig stapte, viel er een last van mijn schouders.
De reis was spannend en het vliegveld waar ik een tussenstop had, was niet te vergelijken met Schiphol. Ik ging in de overlevingsmodus: ‘Gewoon doen’, zei ik tegen mezelf. Ik ben nogal een warhoofd en in mijn eigen chaotische handelen kwam ik weer bij de vertrekkende vluchten terecht. ‘Wat doe jij hier?’ werd me kortaf gevraagd. Ik legde uit dat ik voor een visum kwam, maar kon niet rekenen op ook maar een beetje hulpvaardigheid. Autoriteiten staan daar echt boven je.
Op mijn eindbestemming werd ik opgewacht door een chauffeur van de organisatie. Ik herinner me nog de föhnwind die me overviel; het was er zo warm. Ik keek mijn ogen uit. Overal langs de weg zag ik mensen. Maar ook ezels, koeien, kinderen, karren en bedelaars. Het was te veel om te verwerken, overal was wat te zien.”

Vriendschappelijk

“Enthousiast kwam ik het vrijwilligershuis binnen, waar al een ander Nederlands meisje was. Ik had er zo’n zin in. Ik was echt klaar voor avontuur. Dat eerste weekend gingen we met z’n allen wat drinken. Er kwam ook een groep Kenianen bij ons zitten. Iedereen kent elkaar daar, het werd al snel gezellig. Later op de avond kwam er een man binnen met wie ik aan de praat raakte. Andrew was heel aardig, maar meer dan een vriendschappelijk praatje was het voor mij niet. Ik hield toch ergens wat afstand en mijn nummer gaf ik hem niet, dat ging me veel te snel.
Een week later kwamen we elkaar opnieuw tegen en pakten we de draad van ons gesprek op. We bleven maar kletsen en daarna hebben we wél nummers uitgewisseld. Tegen mijn ouders had ik al wel verteld dat ik iemand had leren kennen, maar ik benadrukte dat we gewoon vrienden waren, meer niet.
Andrew en ik groeiden steeds meer naar elkaar toe. We werden verliefd, het gebeurde gewoon. En toen brak het coronavirus uit, ik was er toen net elf weken. Ik ging er niet vanuit dat het ook in Kenia zou opduiken, maar dat was wel zo. Eén coronageval en het land ging meteen in lockdown. De organisatie stond erop dat we terug naar Nederland zouden gaan. Dat wilde ik niet! Ik stelde het moment uit tot de allerlaatste vlucht van Kenia naar België ging. Het afscheid van Andrew was vreselijk. Ik wist niet of en wanneer ik hem weer zou zien. Misschien was ons verhaal wel klaar…”

Niet klaar voor

“We hebben allebei zó gehuild. Vlak voor ik vertrok, hebben we samen mijn moeder nog gebeld. Ik wilde dat ze Andrew een keer zou zien, ondanks dat ik in alles voelde dat ze er nog niet klaar voor was. Het beeldbellen was heel ongemakkelijk. Ze hebben even naar elkaar gezwaaid.
Vier maanden was ik in Nederland. Ik had dagelijks contact met Andrew. Ik ben in die periode afgestudeerd en aan de slag gegaan als invalleerkracht. En toen gingen de grenzen weer open. Ik heb direct een vlucht naar Kenia geboekt, ik wilde weten of het gevoel tussen mij en Andrew er nog was.
Voordat ik vertrok, had ik gesolliciteerd op een vacature voor een Nederlandse juf in Kenia. Mijn ouders wisten van niets, ik wilde ze niet ongerust maken. Ik zat bij de laatste twee en de school wilde ons allebei hebben, maar door corona was er geen plek. ‘Misschien later’, kreeg ik te horen. Daar baalde ik enorm van. In het vliegtuig naar Kenia wilde ik mijn telefoon uitzetten. Ik zag nog net dat er een berichtje binnen was gekomen van de school. Of ik ze toch even wilde bellen… De acht uur durende vlucht heb ik gedacht over wat ik zou doen als ze me toch wilden hebben.
Het weerzien met Andrew was geweldig. Het was misschien een minuut of vijf wat ongemakkelijk, onze liefde was natuurlijk nog super pril. Maar al in de taxi voelde het weer als in die eerste periode. In het hotel deed ik geen oog dicht, ik had Andrew zoveel verhalen te vertellen. Hij werd gek van me!”

Druk leven

“Na drie weken ben ik weer terug naar Nederland gegaan. Het was duidelijk dat het met de liefde tussen ons nog helemaal goed zat en wat voor mij ook duidelijk was geworden, was dat ik in Kenia wilde gaan werken. Ik had ‘ja’ gezegd tegen de baan. Voor mijn ouders was dat besluit wel even slikken, hoewel ze het inmiddels ook wel hadden zien aankomen. En zo vertrok ik in oktober 2020 naar Kenia, ik woon er nu nog steeds.
Andrew werkt bij een bank, ik in het onderwijs. We hebben een druk leven. We zijn nog niet getrouwd, al wel verloofd én… we hebben een zoontje! Rhys is nu 7 maanden. Andrew is wat ouder dan ik ben, hij is 35. Ik wilde altijd al jong moeder worden, dus in dat opzicht was de keuze snel gemaakt.
Wonen in een tropisch land is heerlijk. We hebben een fijn huis met een mooi erf, we zitten veel buiten. Ik geniet van de mensen hier. De bevolking is ontzettend gastvrij en vriendelijk. Ik mis niet veel aan Nederland, buiten mijn familie dan. En hooguit een stukje vrijheid. In Nederland kun je zo even op je fiets springen om ergens heen te gaan, in Kenia moet je vrijwel alles met de auto doen. Ik voel me hier veilig, doe zonder problemen alleen boodschappen. Wel heeft onze auto geblindeerde ramen en zal ik ’s avonds laat niet meer in m’n eentje de straat op gaan.”

Heimwee

“Toen ik zwanger was, heb ik wel even last van heimwee gehad. Wat doe ik hier? heb ik meerdere keren gedacht. Daar zullen de hormonen ook een rol in hebben gespeeld. Mijn bevalling was ook geen pretje. Ik ging ervan uit dat ik dat wel even zou doen, maar niets bleek minder waar. Na zestien uur in de bevalkamer en negen centimeter ontsluiting, wilde Rhys maar niet geboren worden. Toen zijn hartslag daalde, is besloten een spoedkeizersnede uit te voeren. Het was allemaal heel heftig, ook voor Andrew die machteloos toe moest kijken. Na de geboorte van Rhys zijn mijn ouders een week langsgekomen. Daarna viel ik in een zwart gat. De dagen duurden zo lang alleen met Rhys, ik telde echt de uren af tot Andrew thuiskwam.
Maar inmiddels heb ik mijn leven weer helemaal op de rit. Rhys doet het heel goed, we genieten enorm van hem. Afgelopen Pasen zijn we met hem naar Nederland geweest. Het was Andrews derde keer in ons land, wij waren er voor de komst van Rhys al een paar keer samen geweest. ‘Wat doet Miranda in Kenia?’ vroeg hij zichzelf hardop af, toen hij hier voor het eerst kwam. Alles werkt hier, in tegenstelling tot in Kenia. Dat alle lantarenpalen hier ’s avonds branden, dat vindt hij bijvoorbeeld bijzonder.”

Gelukkig

“Ons leven is tegenwoordig wel een heel stuk minder avontuurlijk dan voor Rhys er was. In de weekenden gaan we er veelal lekker met z’n drietjes op uit. Dan gaan we bijvoorbeeld een stukje wandelen of naar een fijn restaurant. Ook slapen we bij en doen we boodschappen. Of ik ga lekker paardrijden door de bossen, met een collega.
Andrew en ik zijn nog steeds erg verliefd. Natuurlijk is er een cultuurverschil. Ik merk dat vooral in de communicatie. We spreken allebei goed Engels, maar de taalbarrière blijft. Andrew vindt mij te direct in mijn manier van communiceren. Ik hem omgekeerd weer vaak ontzettend vaag. Zeg gewoon ja of nee, denk ik dan.
Mijn baan is te gek. Ik werk vijf dagen in de week en dan is er een nanny, een heel lieve Keniaanse vrouw, bij Rhys. Andrew heeft er gelukkig geen enkel probleem mee dat ik fulltime werk. We hebben het geld ook gewoon nodig, we wonen niet goedkoop. ‘Verdiende ik maar meer, dan kon jij wat meer dagen thuis zijn’, zei hij onlangs nog. Maar dat wil ik helemaal niet, ik vind fulltime werken juist heerlijk.
Als je mij drie jaar geleden had gevraagd of ik ooit had gedacht dat ik naar Kenia zou verhuizen voor de liefde en daar mijn eerste kindje zou krijgen, had ik het niet geloofd. Of we ooit naar Nederland zullen verhuizen? Dat sluit ik niet uit. Andrew zou overal kunnen wonen, ik denk dat hij er wel voor open staat. Maar voor nu zie ik dat niet gebeuren. Voor mij is het de tijd nog niet, ik geniet nog te veel van Afrika. Het voelt echt als thuis hier, ik ben hartstikke gelukkig.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.