Sylvia: ‘Hadden we maar nooit dat vakantiehuis met vrienden gehuurd’

Tekst: Redactie Vriendin

14 september 2023

Sylvia (38) had er zo’n mooi beeld bij: met vrienden Michael en Susanne een mooie villa huren in Zuid-Frankrijk. Lekker drie weken lang. Maar het werd een flop.

Sylvia: “Prachtig uitzicht over de Middellandse Zee, een eigen zwembad, avondenlang borrelen bij zonsondergang, de kinderen heerlijk spelen, diepe gesprekken, gezamenlijke stranddagen – het beeld dat ik vooraf had van de vakantie met onze vrienden Michael en Susanne was op z’n zachtst gezegd nogal rooskleurig. En waarom ook niet: we kennen ze al een tijd, staan hetzelfde in het leven en onze kinderen – vier in totaal – kunnen goed met elkaar overweg. Jaren geleden kwam het idee van een vakantie met elkaar al eens op, maar door allerlei omstandigheden kwam het er niet eerder van. Toen we eindelijk ons plan konden uitvoeren, gingen we op zoek naar de perfecte plek. Het idee was om twee huisjes dicht bij elkaar te huren, bijvoorbeeld op een camping of park, zodat we veel samen konden doen en de kinderen makkelijk met elkaar konden spelen. Maar toen we vorig jaar in april begonnen met zoeken voor de zomervakantie, waren we natuurlijk veel te laat. Zoiets moet je in de populaire gebieden al in januari regelen, of zelfs eerder.
Maar wat we wél vonden, was een prachtige vakantievilla voor acht personen met privézwembad. Laten we dat doen, besloten we op een gezamenlijke avond. We kenden elkaar goed en het zou vast heel geslaagd worden, samen in huis. Natuurlijk met genoeg vrijheid om ook allemaal onze eigen dingen te doen, maar wel met de gezelligheid van elkaar. Leuk idee, maar aan de details had ik niet gedacht en dat bleek een fout. Zoals het kleine detail van onze karakters.
Susanne is tegelijkertijd heel makkelijk en heel moeilijk. Ik ook, maar dan precies tegenovergesteld aan haar. Zij is makkelijk waar het alles in huis betreft: spullen die rondzwerven, handdoeken op de vloer, kleding en speelgoed overal. Ik niet, ik word er onrustig en chagrijnig van. Maar ik vind het dan weer prima als er een restaurantje wordt uitgezocht waar het eten en uitzicht oké zijn en verder zien we het wel. Ik hoef geen inspraak en als het allemaal niet op sterrenniveau is, laat mij dat koud. Kipsaté vind ik ook prima, maar Susanne gruwt ervan als er geen liflafjes op de kaart staan. Daar zit ze dus bovenop: alleen de restaurants die door haar strenge selectie kwamen, konden we bezoeken. En altijd met z’n allen, want dat was gezellig. Na zoveel jaar vriendschap hád ik dat kunnen weten, maar bij het plannen van zo’n vakantie stap je daar verrassend makkelijk overheen. Ik dacht dat we ons allemaal een beetje zouden aanpassen en dat die verschillen op vakantie wel zouden verdwijnen – geen idee waarom ik zo naïef was. Inmiddels weet ik: die verschillen worden met z’n allen in één huis juist alleen maar groter.”

Een beetje leuk

“Vol goede moed vertrokken we naar Zuid-Frankrijk. We hadden losjes en lacherig vooraf ‘de regels’ doorgenomen. ‘Iedereen slaapt in z’n eigen bed!’ had Susanne jolig geroepen, doelend op kennissen van ons van wie de man van het ene stel er met de vrouw van het andere stel vandoor was gegaan, met alle gevolgen van dien. ‘En laten we zorgen dat we allemaal een leuke vakantie hebben’, had mijn man Steven nog een klein beetje serieus toegevoegd. ‘Als jullie je storen aan iets van ons, zeg het dan gewoon. Liever dat dan dat je je drie weken zit te ergeren en dat het de vakantie beïnvloed.’ Beloofd, zeiden Susanne en Michael en andersom gold uiteraard hetzelfde. Maar ja, zo’n afspraak ten spijt, eenmaal daar is dat dan toch niet zo makkelijk. Je wil namelijk ook niet zeuren, zeker de eerste dagen niet. Maar toch was het al meteen duidelijk dat het tijdelijke samenleven geen succes zou worden. Ik verdroeg bijvoorbeeld de staat van het huis niet. De kinderen van Michael en Susanne zijn al net zulke sloddervossen als zijzelf: ze lieten alles slingeren, trokken eten uit de koelkast om dat vervolgens op het aanrecht te laten staan, gooiden hun natte zwemkleding op de meubels. Overal rond het zwembad lagen bierdoppen, flesjes en lege blikjes, want Michael verwachtte blijkbaar dat een ander dat zou fixen. Of niet, en dan was het voor hem en Susanne ook prima. ‘Opruimen doen we thuis wel weer!’ riep Susanne er dan bij, om zich met een cocktail op een ligbedje terug te trekken. Het eind van het liedje was dat ik het ging opruimen, omdat ik er gewoon niet tegen kan. Het leek wel een vuilnisbelt.
Waar ik me vooral ontzettend aan stoorde was het feit dat Susanne zichzelf op het standpunt had gesteld dat ‘zij ook vakantie had’. En dus was ze maar moeilijk te bewegen om ontbijt of lunch voor haar kinderen te maken, en voor het diner koken weigerde ze. ‘Laat de mannen maar barbecueën’, was haar reactie. Dat deden ze ook wel, maar een stuk vlees alleen is geen avondmaaltijd. Salades, aardappels – ik stond het elke keer te maken. En ’s ochtends smeerde ik broodjes voor haar kinderen omdat zij en haar man vonden dan een vier- en vijfjarige dat zelf wel konden en ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om nee te zeggen als haar zoons erom vroegen terwijl ik het voor mijn eigen kinderen klaarmaakte. Dat het brood überhaupt in huis was, was ook een wonder. Want ’s ochtends naar de bakker was kennelijk te veel moeite, dat deden Steven of ik dus. Waarvoor we dan wel uitgebreid werden bedankt, maar toch. Ik vond het óók weleens lekker als wij zo vanuit bed konden aanvallen op verse croissants en koffie. Steven begreep wel wat ik bedoelde, maar kon er makkelijker dan ik zijn schouders over ophalen. ‘Kwestie van aanpassen’, zei hij. ‘Als je met elkaar een huis deelt, is het geven en nemen, Syl.’”

Vulkaan

“Na een paar dagen merkte ik dat de irritatie zich bij mij begon op te bouwen. Ik ben een soort mini-vulkaan: je merkt niets aan me, maar van binnen begint het meer en meer te koken. Uiteindelijk volgt er een uitbarsting die voor een buitenstaander volkomen onverwacht is, maar voor mijzelf niet. Steven en ik hebben een jaar relatietherapie gehad, waarin ik onder andere heb geleerd dit te veranderen: eerder praten, uitspreken als het nog niet ontploft. Dus dat probeerde ik, op dag zes. ‘Misschien goed om even te evalueren’, begon ik vrij algemeen, en tegelijk nerveus want me uitspreken vind ik ook lastig. ‘Zijn jullie blij? Gaat het goed zo met elkaar?’
Nou, het ging fantastisch, vonden Susanne en Michael. Ja, dat snapte ik. Andersom vroegen ze niet hoe wij erin stonden en ook al had ik niet met Steven overlegd, ik greep dat moment toch aan om mijn zegje te doen. ‘Ik zou het wel fijn vinden als we iets meer rekening met elkaar kunnen houden’, zei ik vrij voorzichtig. ‘Wat meer de spullen opruimen enzo. Niets groots hoor.’ Dat laatste voegde ik er snel aan toe toen ik Susannes wenkbrauwen omhoog zag gaan. ‘Nou sorry hoor’, reageerde ze beledigd. ‘Maar als het voortdurend opgeruimd wil hebben, moet je een hotel boeken.’ En daarna, natuurlijk: ‘Ik heb ook vakantie.’
Tja, dat ging niet goed in mijn mini-vulkaan. Dus ontplofte ik alsnog. Steven zag het gebeuren en probeerde het te sussen, maar woedend riep ik dat ik dan zeker geen vakantie had? Dat ik de huissloof mocht spelen? Dat het míjn idee van ontspannen was om elke dag de lege flessen rond het zwembad weg te plukken, vieze natte handdoeken op te hangen en twee keer de vaatwasser in- en uit te ruimen? Er viel een beetje een pijnlijke stilte daarna. ‘Tjee Syl,’ zei Susanne. ‘Je hoeft niet zo te schreeuwen, hoor.’”

Steken onder water

“Het zou fijn zijn geweest als die hele vertoning van mij nog zin had gehad, maar er veranderde niets. De twee weken daarna moest ik alleen allerlei meer of minder lollig bedoelde steken onder water aanhoren. ‘Pas maar op, anders ontploft Syl’, riepen Michael en Susanne meer dan eens per dag tegen hun kinderen. Had ik een drankje, dan kreeg ik er extra ijsblokjes bij ‘tegen oververhitting’. Het was allemaal als grapje bedoeld, maar ondertussen vond ik het bloedirritant. En dan dat gezeur over restaurants. Als we er waren, was er altijd wel íéts te zeuren bij Susanne. Zei ik dat ik het wel een prima tent vond, dan keek ze naar Michael met zo’n blik van: wat weet die er nou van. De laatste week gingen Steven en ik twee keer met alleen onze kinderen uit eten. Heerlijk, vond ik. Maar Michael en Susanne waren, hoewel ze niets zeiden, toch beledigd. Heel demonstratief ging Susanne toen badhanddoeken ophangen. ‘Zo beter?’ vroeg ze, en liep weg. Kinderachtig maar het raakte me toch. Sprak ik me eens uit, was dit het gevolg.
We hadden het huis tot zaterdag gehuurd, maar op donderdag vertrokken Steven en ik al met de kinderen. Iets op zijn werk waardoor het fijn was als hij op vrijdag aanwezig kon zijn. Niet gelogen, maar ook niet zo dringend als wij het deden voorkomen. Maar we waren er wel klaar mee, Steven inmiddels ook. Eenmaal thuis voelde ik me nog veel vermoeider dan toen we weggingen. Susanne en Michael bleven gek genoeg maar zeggen hoe heerlijk ze de vakantie hadden gevonden en al in oktober kregen we links naar villa’s in Spanje doorgestuurd. Steven bleek er nog wel kortstondig voor te porren te zijn, maar ik heb heel resoluut gezegd dat wij andere plannen hadden. En dat ze welkom waren om enkele dagen aan te sluiten, maar dat het huisje dat wij op een Spaanse camping wilden boeken, toch echt voor maximaal vier personen was. Uiteindelijk hebben zij voor een andere camping gekozen.
Wat ik oprecht jammer vind, is dat onze vriendschap toch beïnvloed is door de gezamenlijke vakantie. Ik heb Susanne en Michael van een andere kant leren kennen en voel me niet echt door hen gerespecteerd. Misschien is dat andersom ook zo, dat weet ik niet, het is nooit uitgesproken. We kunnen nog steeds prima met elkaar overweg, maar ik heb wat meer reserves. Aan de andere kant is het misschien ook niet erg dat het zo is gelopen. Ik weet nu één ding zeker: met z’n viertjes op vakantie, is voor mij de ultieme ontspanning. Daar zal ik nooit meer vanaf wijken.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.