Elke (30) ontdekte vorig jaar dat ze borstkanker heeft
6 oktober 2023
Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Elke (30) die vorig jaar hoorde dat ze borstkanker had. “Het was vreselijk nieuws, maar tegelijkertijd kreeg ik ook een beetje rust in mijn hoofd. Na al die weken in onzekerheid wist ik eindelijk wat ik had.”
Elke: “Het was in de zomer van 2022. Samen met mijn vriend Maik had ik er net een fantastische reis door Indonesië van bijna drie weken op zitten. Op onze laatste avond zaten we op het terras toen ik tijdens een gesprek met een andere toerist op mijn ellebogen leunde. Met mijn handen ondersteunde ik mijn armen en opeens kreeg ik het heel warm. Ik voelde iets aan de zijkant van mijn borst. Een knobbeltje, knoeihard en zo groot als een erwt. Terwijl de toerist rustig verder praatte, dwaalden mijn gedachten af. ‘Het zal toch niet…’ zei ik tegen mezelf. ‘Nee, dat kan niet. Zoiets gebeurt alleen bij een ander, niet bij mij. Bovendien ben ik jong, borstkanker komt op deze leeftijd nauwelijks voor.’ Omdat Maik druk in gesprek was, besloot ik nog even niks tegen hem te zeggen.”
Contact met zus
“Ondertussen appte ik mijn zus, tevens verpleegkundige, en vertelde haar over het knobbeltje. Ze stelde direct allerlei vragen. Hoe groot was de knobbel? Waar zat het? En hoe voelde het? Vervolgens struinde ze het internet af, op zoek naar antwoorden. Ik deed hetzelfde en uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik me niet zoveel zorgen hoefde te maken. Volgens de informatie die we allebei hadden gelezen, kwam een kwaadaardige knobbel in de borst op mijn leeftijd maar weinig voor. Wel spraken we af dat ik bij thuiskomst direct een afspraak met mijn huisarts zou maken. Gewoon om er naar te laten kijken.”
Huisarts
“Twee dagen na thuiskomst kon ik terecht. Na onderzoek zei mijn dokter dat hij niet precies kon zeggen wat het knobbeltje was, maar dat ik me volgens hem geen zorgen hoefde te maken. Opgelucht haalde ik adem. Dat ik voor de zekerheid een echo in het ziekenhuis moest laten maken, baarde me niet gelijk zorgen. Mijn huisarts gaf aan dat hij het graag even dubbel wilde laten checken.”
Biopt
“Eenmaal in het ziekenhuis hoorde ik opnieuw dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Wel wilde de oncoloog een biopt afnemen. Ook voor de zekerheid en dat vond ik wel een beetje vreemd. Er was toch niks aan de hand?
Ter geruststelling zei ik tegen mezelf dat de arts met het biopt vast wilde uitsluiten dat de knobbel kwaadaardig was. Vervolgens maakte ik met mijn huisarts een nieuwe afspraak voor de uitslag. Deze kwam drie dagen later.”
Naar voorgevoel
“In mijn eentje ging ik naar de afspraak. Ik dacht dat het niet nodig was dat iemand met mij meeging, maar in de wachtkamer van de huisarts werd ik toch een beetje zenuwachtig. Wat als het niet goed was? Plotseling kreeg ik een naar voorgevoel. Snel belde ik Maik om te vragen of hij ook kon komen, maar voordat ik het wist, riep de huisarts me al. Hij had een ernstige blik en ik voelde: dit wordt geen goed nieuws.”
Borstkanker
“Terwijl mijn ademhaling versnelde en mijn hart als een razende tekeer ging, zei mijn dokter dat de uitslag niet goed was. Hij begon te vertellen, maar ik hoorde het niet meer. Het enige waar ik aan dacht, was Maik. Daarom vroeg ik mijn huisarts of hij even kon stoppen met praten, zodat ik Maik kon bellen. Gelukkig kwam hij net de praktijk in lopen en hij ging direct naar het kamertje waar ik samen met de huisarts zat. Opnieuw deelde hij dezelfde woorden: de uitslag was niet goed.
In stilte luisterden we en ondertussen keken Maik en ik elkaar bezorgd aan. Toen ik het woordje ‘kwaadaardig’ opving, vroeg ik of het borstkanker was. De huisarts knikte en Maik vuurde allemaal vragen op hem af. Bij mij kwam niks meer binnen. Mijn hoofd was leeg en ik had geen idee wat ik op dat moment voelde. Kort daarna stortte ik buiten in. Ik wist echt niet waar ik het zoeken moest.”
Voorstadium
“Anderhalve week later hoorde ik in het ziekenhuis dat ik waarschijnlijk een voorstadium van borstkanker had. Dit betekende dat ik alleen een kleine operatie moest ondergaan en er daarna vanaf zou zijn. Blij nam ik het nieuws in ontvangst, maar ergens voelde ik wel een beetje schaamte tegenover de mensen aan wie ik had verteld dat ik borstkanker had. Ik had ‘alleen’ een voorstadium, wat in veel gevallen niet uitgroeit tot echte borstkanker.”
MRI-scan
“Volgens protocol volgde er nog een MRI-scan. Die uitslag kreeg ik een week later en totaal onverwachts deelde de patholoog mee dat hij toch wél aan borstkanker dacht. Er was namelijk iets op de MRI-scan te zien waar hij zijn twijfels over had. Daarom stelde hij nog meer onderzoek voor.
Totaal verward besprak ik het later met Maik in de auto. We zouden eigenlijk een dagje naar de sauna gaan, maar hadden daar meteen geen zin meer in.”
Meest agressieve vorm
“Omdat ik zekerheid wilde, vroeg ik bij een ander ziekenhuis een second opinion aan. Een week later kon ik terecht en na een nieuw biopt kwam de definitieve uitslag: borstkanker. Of beter gezegd; triple negatieve borstkanker, de meest agressieve vorm van borstkanker die er is.
Het was opnieuw een klap in mijn gezicht. Helemaal toen ik diezelfde dag ook nog werd gebeld door een klinisch geneticus. Ik bleek de genmutatie BRCA1 te hebben. Dit betekende dat ik 60 tot 80 procent kans heb op borstkanker had en ook 35 tot 45 procent kans op eierstokkanker. Het was vreselijk nieuws, maar tegelijkertijd kreeg ik ook een beetje rust in mijn hoofd. Na al die weken in onzekerheid wist ik eindelijk wat ik had.”
IVF
“Voordat ik met mijn behandelplan startte, ging ik eerst een IVF-traject in om een aantal eicellen in te vriezen. Hoewel Maik en ik nog niet echt met kinderen bezig waren, kregen we dit als advies van mijn artsen. Door de chemobehandelingen bestond er namelijk een kans dat ik onvruchtbaar zou worden. Gelukkig had het IVF-traject een goed resultaat, maar liefst twintig eitjes werden ingevroren.”
Kaal
“Een week later startte ik met de chemotherapie, zestien kuren in twintig weken tijd. Vooral de eerste vier kuren vielen me zwaar. Om haarverlies tegen te gaan, probeerde ik een coldcap (een strakke kap om je hoofd die je haarzakjes bevriest, zodat je ze hopelijk behoudt), maar uiteindelijk trok ik dat niet. Na ruim twee weken begon mijn haar dus uit te vallen. Overal waar ik keek, zag ik plukken haar. Ik had het er erg moeilijk mee en besloot niet langer te wachten. Met een tondeuse scheerde ik mijn hoofd kaal en eigenlijk vond ik dat wel mooi staan. Natuurlijk wilde ik mijn lange blonde lokken helemaal niet kwijt, maar op dat moment was het oké.”
Tissue expanders
“Inmiddels ben ik klaar met de chemobehandelingen en heb ik ook een dubbele borstamputatie achter de rug. Om de huid van mijn geamputeerde borsten op te rekken, kreeg ik tijdelijk tissue expanders. Dit zijn een soort ballonnetjes die langzaam gevuld worden met vocht. Iets wat bij mij veel pijn deed, maar ik moest er doorheen omdat ik later graag borstprotheses wilde.”
Alpe d’HuZes
“Wat mij erg heeft geholpen, is zoveel mogelijk bewegen. Tijdens mijn kuren was ik bijvoorbeeld dagelijks in de sportschool te vinden als ik me goed voelde. Ook wandelde ik veel en beklom ik tussen mijn laatste chemokuur en mijn operatie zelfs de Alpe d’HuZes om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Dat was zo fijn om te doen. Door veel te trainen behaalde ik de finish zonder problemen. Ik had zelfs nog energie over!”
Extra bestralingen en chemopillen
“Helaas bleek tijdens de operatie dat ik nog meer dan vijftig procent actieve resttumor in mijn borst had. Daarom moest ik nog eens vijftien bestralingen ondergaan en slik ik nu nog steeds een half jaar chemopillen. In totaal zijn dat tien pillen per dag. En als ik daarmee klaar ben, volgt er nog een operatie waarin de tissue expanders worden vervangen door siliconen protheses.”
Dankbaar
“Ik ben er dus nog niet, maar ik heb vertrouwen in een goede afloop. Verder ben ik dankbaar dat ik het knobbeltje in mijn borst op tijd heb ontdekt. Anders had het waarschijnlijk veel slechter kunnen aflopen. Daarnaast heb ik veel over mezelf geleerd het afgelopen jaar. Zo ben ik erachter gekomen dat ik met mijn positieve instelling erg ver kom. En als ik iets niet kan door mijn ziekte, dan ga ik op zoek naar iets wat ik wel kan.
Ik houd ervan om een doel te hebben en me nuttig te voelen. Voor de Alpe d’HuZes organiseerde ik daarom een benefietavond die meer dan 20.000 euro voor KWF Kankerbestrijding opleverde.”
Onvoorwaardelijke liefde
“Door mijn ziekteproces besef ik hoe het fijn is om een goede, sociale kring te hebben. Mijn familie en vrienden hebben mij altijd met alles gesteund en doen dat nog steeds. Voor mij is dat het bewijs van onvoorwaardelijke liefde en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Zonder hen had ik me er nooit zo goed doorheen kunnen slaan!”
Meer weten over Elke? Op Instagram deelt ze via @elkealbers1 veel over haar ziekteproces. Ze hoopt hiermee lotgenoten en anderen te inspireren.
Tekst: Renée Brouwer
Foto: Sigy Kops
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
