Saskia: ‘Het puberfeestje bij ons thuis liep helemaal uit de hand’

9 oktober 2023

Ongenodigde gasten, liters meegesmokkelde drank, gaten in de muur, kots in de wasbak… Het feestje van de oudste dochter van Saskia (50) eindigde in een complete chaos.

Saskia: “De hele avond heb ik me boven liggen afvragen of ik naar beneden moest om in te grijpen of ik de coole moeder wilde zijn bij wie alles kon. Het feestje voor de achttienjarige verjaardag van onze oudste dochter Janneke is compleet uit de hand gelopen. En we hadden het nog wel zo goed voorbereid, dachten we. Dat ze een feestje wilde geven, vonden mijn man Martin en ik hartstikke leuk. We gingen om de tafel om alles met haar te bespreken. Janneke kwam met een lijst met 35 namen erop en op basis daarvan bedachten we hoeveel alcohol er mocht zijn. We waren het erover eens dat het geen drankfestijn zou worden. We regelden voldoende fris en wat wijn, bier en twee flessen sterke drank die ze konden mengen met sinaasappelsap.
Op de dag zelf schoven we het bankstel aan de kant en zetten we een partytent tegen de pui zodat ze binnen en buiten konden feesten. De buren waren door Janneke zelf ingelicht. Er stonden een paar statafels en ik had strategisch oude handdoeken in hoekjes gelegd. Als er een glas of bierflesje zou omvallen, hoefde niemand in de keuken naar doeken te zoeken. Naast ons huis hadden we een paar parkeerplaatsen afgezet met vier kliko’s, zodat alle fietsen daar konden staan en niet de hele stoep zouden blokkeren. In de wc beneden stonden meer dan voldoende wc-rollen. Omdat we niet wilden dat ze boven in de badkamer naar de wc zouden gaan, spanden we zelfs een touwtje over de trap. Ik wilde niet dat Janneke de hele tijd als een politieagent rond moest lopen en dit was lekker duidelijk. Voor wie geen zin had om te dansen, hadden we spelletjes klaargelegd: iets met dobbelstenen, kaarten en bierpong. En we hadden hapjes: kaasjes, nootjes, chips en voor later op de avond bittergarnituur dat ze zelf zou bakken. Wij hoefden niet weg, maar wilden er ook niet de hele tijd bij zijn.”

Helemaal hyper

“De meute kwam pas rond elf uur. Tegen die tijd wilden Martin en ik ook wel naar boven, naar onze slaapkamer. Ik hoorde ze lallen en joelen, het was duidelijk dat een deel al flink aangeschoten was. In het begin ben ik een paar keer naar beneden gegaan. Janneke stond in een soort overdrive: ik zag haar helemaal hyper door de kamer en de tuin stuiteren. Ze leek overal tegelijk te zijn. Ze was aan het rennen en regelen, hapjes aanvullen, drank inschenken, dat soort dingen. Ik dacht dat ze het wel naar haar zin had, maar achteraf bleek dat niet zo te zijn.
Er waren overigens veel meer dan 35 mensen. Blijkbaar had iemand in een of andere appgroep gedeeld dat er een feestje bij ons was. Er waren twee keer zoveel gasten. Iedereen was al binnen, ik wilde er ook niemand uitzetten en bovendien wist ik – buiten de vaste kern van haar vriendengroep om – ook niet wie wel en niet was uitgenodigd. En ik had ze ook liever allemaal in huis dan dat ze voor de deur zouden gaan klooien. Dat muziek de toon van een avond zet, werd al snel duidelijk. Af en toe hoorde ik een gezellige meezinger, maar het gros van de avond werd er van die techno gedraaid waarvan het gebonk door de hele buurt horen was. Eentonige muziek, niet Jannekes smaak. Toen ik dat ergens tussendoor toch even aan haar vroeg, zei ze dat iemand de box had overgenomen en ze dat maar zo liet. Dus ik weer terug naar boven. Tot het moment dat de muziek stilviel en we een paar gasten in de tuin keihard Hitler-liedjes hoorden zingen. Martin en ik stoven naar beneden, we waren des duivels. Ze dachten dat ze grappig waren, maar toen ze de blik in Martins ogen zagen, vielen ze stil. Die gasten hebben we eruit gezet, het feest ging daarna gewoon verder. Zij zijn overigens een paar dagen laten hun excuses komen aanbieden, met hun ouders.”

Emmer

“Toen we weer boven waren, hoorde ik wat gebrul op de gang. Er stond een rij voor de wc en een jongen die daar niet in wilde staan, stampte de trap op. Ik snelde hem tegemoet, want dat was niet de bedoeling. Vriendelijk maakte ik hem dat ook duidelijk. Ik stuurde hem naar beneden en bleef zelf op de trap staan. Eenmaal beneden hoorde ik hem stoer zeggen dat hij het dan wel in de wasbak zou doen, omdat hij zó nodig moest. Ondertussen hoorde ik een heleboel gegil in de tuin. Daar was iemand in de vijver gevallen. Die jongen was niet dronken, maar stapte achteruit en had niet door dat daar water was. Gewapend met badlakens en kleren van een van mijn zoons, ben ik naar hem toe gegaan. Een vriend had hem al uit de vijver gevist, met z’n drieën liepen we naar de bijkeuken om hem uit zijn natte pak te helpen. Terwijl ik daarmee bezig was, werd die andere jongen hartstikke misselijk. Ik kon nog net een emmer grijpen en in zijn handen duwen. Succes ermee, ik ben weggelopen.
Vanaf dat moment maakte ik boven continue de afweging: ga ik ingrijpen of laat ik het gaan? Kunnen we het handhaven als ik de muziek uitzet en iedereen wegstuur? Al was dat ergens ook geen optie, want dan verziekten we het feest van onze dochter. Dus ik lag met mijn oren open te wachten tot het aflopen was.”

Kabaal

“Vooraf hadden we afgesproken dat het feest tot 1 uur mocht duren. Natuurlijk had ik wat uitloop ingecalculeerd. Om kwart over een ben ik naar beneden gelopen. De muziek was inmiddels uit en er waren mensen die probeerden om de hele groep naar buiten te krijgen. Ik denk dat er toen wel zeventig man in huis was. Sommigen gingen meteen naar huis, anderen gingen verder feesten in de stad. Ze zijn allemaal een jaar of achttien, daar kon ik verder niets van zeggen. Ik zag ze in groepjes vertrekken, niemand ging alleen. Maar voor het zover was, moesten er her en der nog vesten en jassen opgeduikeld worden. Dat natte pak moest in een plastic tas. Een hele rij fietsen donderde om. Dat gaf me een kabaal en zorgde voor gejuich en gegil. Ik kon alleen maar denken aan al onze buren, vond het zo erg. Al die frames uit elkaar halen, leverde ook weer gedoe op natuurlijk. Ondertussen stonden er mensen op elkaar te wachten en werd en over en weer geschreeuwd. ‘Opschieten, waar blijf je nou, zet je licht aan’, dat soort kreten.
Janneke stond naast me. Ze was blij dat wij niet boos werden en vroeg onze hulp. ‘Ik weet dat we hebben afgesproken dat ze om 1 uur zouden vertrekken, maar ik krijg ze niet weg mama.’ Dus trokken wij fietsen los, maanden iedereen tot stilte en zwaaiden de bende opgelucht uit. Janneke ging mee naar de stad, dat was een van de manieren waarop we iedereen uiteindelijk weg kregen. Inmiddels was het drie uur.”

Zo goor

“Martin was er helemaal klaar mee, die is niet eens meer de woonkamer ingelopen maar meteen naar bed gegaan. Ik zat vol adrenaline en wist dat slapen me toch niet zou lukken, dus ben ik wel naar binnen gegaan. Terwijl ik de zooi stond te bekijken, belde een vriendin die in de straat woont me op: ‘Ik hoor dat ze eindelijk weg zijn’. ‘Dat klopt en ik ga nu schoonmaken’, antwoordde ik. ‘Het is zo goor, ik kan nu niet wegkijken en naar bed gaan.’ Twee minuten later stond zij voor de deur met een emmer en een dweil, ze kwam me helpen. Superlief.
We plakten aan de vloer, ik denk dat we die zeker vier keer hebben gedweild. De keuken was een grote zooi, er was van alles in de magnetron gestopt en daarin ontploft. Overal lagen verkruimelde chips en nootjes. En, heel gek, half opgegeten appels. Alsof iemand overal twee happen van had genomen en zo had laten vallen. In de muur troffen we gaten aan ter grootte van een bierdop, er waren een paar jongen die daar de hele avond hun flesjes hadden geopend omdat ze geen opener konden vinden. We waren in shock door de hoeveel lege drankflessen die we aantroffen bij het opruimen. Ze waren op de gekste plaatsen verstopt: achter het deurtje van de houthaard, in plantenbakken, achter het fornuis en achter de wc-rollen.
In de brandgang achter de tuin stonden hele kratten. Er was zoveel meegenomen, dat had ik vooraf nooit bedacht. De volgende dag reed ik met zes boodschappenkratten vol lege flessen naar de glasbak, van rum, whisky en allerlei andere sterke drank. Het bewijs van een uit de hand gelopen avond. Eigenlijk was de afspraak dat Janneke met een paar vriendinnen het huis zou schoonmaken, maar toen wij eenmaal bezig waren, wilden we niet stoppen. Het wasbakje in de wc was volgekotst, dat kun je dan wel uit principe laten liggen, maar het wordt alleen maar erger als dat helemaal intrekt. Tegen de tijd dat wij klaar waren, kwam zij thuis. Dat wij hadden opgeruimd had ze niet verwacht en natuurlijk was ze dankbaar.”

Vol schaamte

“Pas de volgende dag vertelde ze dat iedereen het een tof feest had gevonden, maar zij niet. Het was totaal uit de hand gelopen en ze had er niet van genoten. Wij stonden te boek als de coole ouders bij wie alles kan en mag – behalve boven plassen – maar ondertussen durfde ik mijn eigen buren amper onder ogen te komen. Dezelfde dag nog spraken we wat mensen voor de deur en kwam de een na de ander bij ons staan. Vol schaamte zeiden we dat deze avond echt niet oké was en dat we baalden dat zij er allemaal zoveel last van hadden gehad. Niemand wees met de vinger naar ons, dit had iedereen kunnen overkomen. Dat voelde echt heel fijn.
Er waren genoeg redenen om wel boos te worden namelijk. Zo meldde de overbuurman lachend dat de kiwi’s goed gelukt waren. Ik keek hem met grote ogen aan. Kiwi’s? Blijkbaar waren de kiwi’s van de fruitschaal in de frituurpan gemikt en daarna tegen de raam van de woonkamer van de buurman gegooid. Ik wist niet waar ik kijken moest. Achteraf neem ik het mezelf kwalijk dat dit feest zo is verlopen. Een leuke moeder willen zijn, pakte echt niet handig uit. Het enige voordeel is dat onze andere drie kinderen hierdoor wel meteen hebben gezegd dat zij het heel anders gaan vieren als ze achttien worden!” 

Tekst: Yvonne Brok. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.