Manon had contact met haar overleden tante

19 oktober 2023

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Manon (34) kan daarover meepraten. Na het overlijden van haar lievelingstante Liesje voelde ze zich lang schuldig en kreeg ze vreselijke nachtmerries. Totdat ze twee jaar later via een droom contact had met haar tante. “Het was haar manier om afscheid te nemen.”

Manon: “Mijn tante Liesje en ik hadden een supergoede band. Ze was de zus van mijn vader en had zelf geen kinderen, maar was erg bij ons gezin betrokken. Omdat ze bij ons in de straat woonde, zag ik haar elke dag. En als er iets belangrijks in mijn leven gebeurde, dan was mijn tante er altijd om mij te steunen. Zo ook toen ik op mijn zestiende voor het eerst stage ging lopen bij een nieuwe zorginstelling. Mijn vader bracht me die dag en mijn tante wilde graag met ons meerijden om mij succes te wensen.”

Geen reactie

“Die ochtend belden we vroeg bij haar aan. Door het raam zag ik dat ze achter de vitrage in een stoel zat, maar ze stond niet op om open te doen. Ook toen haar hond begon te blaffen, verroerde ze geen vin. Dat was niks voor mijn tante, dus ik wist meteen: hier klopt iets niet. Mijn vader had hetzelfde gevoel. Bezorg klopte hij op haar raam, maar er kwam geen reactie. ‘Haal mama’, zei mijn vader daarom tegen mij. Aan zijn stem kon ik horen dat hij zich veel zorgen maakte.”

Reanimeren

“Zo snel als ik kon, rende ik naar ons eigen huis. ‘Liesje doet niet open’, legde ik aan mijn moeder uit. ‘Je moet komen met haar sleutel. Nu!‘ Binnen een minuut voegden we ons samen weer bij mijn vader. Ongeduldig keek hij door het raam, terwijl mijn moeder de voordeur opende.
Op het moment dat we binnenkwamen, zag ik het direct: mijn tante was dood. Haar kleur was grauw en ze zat stijf op de stoel. En toen ik haar aanraakte, voelde ik dat ze koud was. In paniek riep mijn vader dat ik iets moest doen. Ik had nog nooit iemand gereanimeerd, laat staan een overleden persoon gezien, maar toch begon ik mijn tante te reanimeren. Omdat ik dat net met een EHBO-cursus had geleerd, drukte ik met mijn handen op haar borst en tussendoor blies ik lucht in haar mond. Helaas mocht dat niet baten. Mijn tante was overleden op 65-jarige leeftijd en ik kon er niks meer aan veranderen.”

Hartinfarct

“Haar overlijden was niet helemaal onverwachts. Liesje had een week daarvoor al hartklachten, maar durfde niet naar het ziekenhuis, omdat ze bang was voor artsen. Dat een hartinfarct later de doodsoorzaak bleek te zijn geweest, vond ik dus erg moeilijk om te horen. Ik voelde me ontzettend schuldig dat ik er niet bij haar op gehamerd had dat ze naar de dokter moest gaan. Waarom had ik niks gezegd? Misschien had haar dood dan wel voorkomen kunnen worden…”

Nachtmerries

“Na haar overlijden had ik niet alleen last van een schuldgevoel, maar ook van vreselijke nachtmerries. Elke nacht droomde ik dat mijn tante weer aantrof in dezelfde stoel in haar woonkamer. Steeds had ze haar begrafeniskleren aan en als ik dichterbij kwam, bukte ze met gesloten ogen naar me toe. Vervolgens staarde mij met pikzwarte ogen aan. Daarna schreeuwde ze dat ze mijn tante niet was.”

Trauma

“Ook droomde ik meerdere keren dat ik zelf in een doodskist lag en mensen naar me keken en vol afschuw hun hoofd schudden. In deze nachtmerrie stond mijn tante boven me en zei dat ik de schuldige was, terwijl ze zand over me heen gooide.
Het waren echt verschrikkelijke dromen waar ik heel bang van werd. Het was duidelijk dat ik een trauma had opgelopen en daarom meldde ik mij aan voor traumatherapie. Dat hielp op den duur en ik had gelukkig geen nachtmerries meer, maar ik zag nog wel regelmatig zwarte schimmen in mijn kamer.”

Afscheidsdans

“Twee jaar later droomde ik in de nacht van mijn achttiende verjaardag opnieuw over mijn tante. Of beter gezegd: ik lag in bed, want voor mijn gevoel was het geen droom. Middenin mijn slaapkamer zag ik een fel lichtje dat steeds groter werd. En opeens stond mijn tante daar. Ze straalde de liefde en warmte uit zoals ik haar gekend had. Met een glimlach pakte ze mijn handen vast en zei: ‘Kom, we gaan dansen’. Dit deden we vaak toen ze nog leefde en ik hoorde ook de mooie muziek die we altijd afspeelden. Na een tijdje duwde ze mij voorzichtig van zich af, terwijl ze mijn handen nog vasthield. Vervolgens zei ze dat het tijd was. Plotseling veranderde ze in een jongere versie van zichzelf waarbij ze een gele trui en blauwe rok aan had. Voordat ik het wist, werd ze kleiner en kleiner, totdat het lichtpuntje verdween.
Het was zo bijzonder om mee te maken. Ik wist zeker dat het haar manier was om afscheid van mij te nemen. En ik had ook sterk het gevoel dat ze mij met deze laatste dans wilde zeggen dat ze bij mij was gebleven, totdat ik er weer bovenop was gekomen.”

Lievelingskleren

“De volgende ochtend vertelde ik aan mijn vader wat er gebeurd was. Geëmotioneerd hoorde hij het aan. Vooral de verandering van de kleding van mijn tante vond hij mooi om te horen. Volgens hem droeg mijn tante vroeger heel vaak een gele trui en blauwe rok, dus dat was voor hem hét bewijs dat ze echt bij mij was geweest. Het was iets wat ons allebei veel rust gaf. Natuurlijk misten we mijn tante nog steeds, maar we wisten ook dat goed was zo. Ze was verder gegaan en ooit zullen we haar weer terugzien.”
Tekst: Renée Brouwer
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.