Melanie: ‘Mijn ex-vriend bleef me maar volstoppen’
30 oktober 2023
Melanie (48), moeder van twee zoons van 25 en 27, had vijf jaar een relatie met Oscar (50). Het liep stuk, omdat hij een bijna ziekelijke fetisj had voor dikke vrouwen.
Melanie: “In de zomer van 2018 kampte ik met allerlei mysterieuze ontstekingen in mijn lichaam. Zowel de huisarts als de internist waarnaar ik werd doorverwezen, wisten niet wat het was, maar schreven een zware prednisonkuur voor tegen de pijn. Het werkte, na een maand of drie waren mijn pijnen en ontstekingen verdwenen, maar als bijwerking werd ik wel heel dik. Ik hield veel vocht vast en had een enorm opgeblazen hoofd. Ik moest mijn bril twee keer wijder laten stellen. De medicatie zorgde voor mega-eetbuien. Hele zakken chips, plakken kaas, pakken roze koeken en fastfoodhappen werkte ik weg. Zelfs na een ruime avondmaaltijd bleef ik trek houden.
Dit alles juichte Oscar, mijn vriend destijds toe. Hij vond dat ik gewoon moest toegeven aan mijn drang en hielp me erbij. Hij reed om 10 uur ’s avonds nog naar de snackbar of benzinepomp om lekkere dingen te halen. Zijn reden: hij vond mijn bolle toet en ronde vormen prachtig. Ik had altijd al een maatje meer gehad, maar nu werd ik echt tonnetje rond – op mijn benen na. Oscar bleef zeggen hoe mooi hij me vond en en hij bleef me maar eten toestoppen. Ik ging lang mee in zijn enthousiasme. Ook al kreeg ik steeds meer andere lichamelijke kwalen en wilde ik op een gegeven moment zelf liever gezonder eten.”
Flinke boost
“Zeven jaar geleden leerde ik Oscar kennen via een datingsapp. In zijn omschrijving stond dat hij hield van volle vrouwen. Vooral dat aspect trok me aan, na jaren een man te hebben gehad die juist dol was op dunne sprieten. Maar Oscar hield totaal niet van ‘anorexiapoppetjes’. In zijn ogen gold dat voor iedereen tot en met maat 42. Pas bij maat 44 werden vrouwen voor hem écht aantrekkelijk. Eigenlijk paste ik maar net in zijn ideaalbeeld: ik was ooit door de twee zwangerschappen van mijn zonen best aangekomen en die kilo’s waren nooit meer echt verdwenen, maar mijn buik, billen en borsten waren nog mooi in proportie. In kleding toonde ik niet heel dik. Iets wat Oscar best jammer vond.
Oscar keek echte volle vrouwen gewoon na op straat. Wees zo’n dame na en zei dan serieus: ‘Was jij maar zo, Mel.’ Het gekke was, zelf kon hij door een lampenglas. Hij was eerder graatmager dan dun. Oscar kon alles eten wat hij maar wilde en kwam geen gram aan. Wellicht dat daar zijn fascinatie voor voluptueuze vrouwen vandaan kwam: zij waren wat hij wilde zijn.
In het begin van onze relatie vond ik zijn voorliefde voor vollere vrouwen superfijn. Mijn ex-man was compleet het tegenovergestelde geweest. Hij spoorde me altijd aan om te gaan lijnen en had commentaar op elk koekje dat ik at. Voordat we kinderen kregen, had ik maat 38 gehad. Iets wat hij veel mooier vond. Hij zat altijd te vitten op mijn lijf. Dan kneep hij in mijn zij en maakte negatieve opmerkingen over mijn vetrollen. Niet echt tof. Of hij vroeg sarcastisch of ik zeker wist dat ik dat strakke truitje of het shirt met decolleté wel zou dragen, want het maakte me vet. Door zijn opmerkingen voelde ik me vaak onzeker. Ik wilde alleen vrijen met het licht uit en het liefst nog met een negligé aan, zodat ik mijn naakte lichaam kon verbergen.
Na tien jaar huwelijk zijn we gescheiden op verzoek van mijn ex. Hij had een ander. Ik hoef vast niet uit te leggen dat zijn nieuwe vriendin zeer slank is. In de jaren erna bleef ik alleen met mijn kinderen. Ik had even geen behoefte meer aan mannen. Pas toen mijn zonen uitvlogen, wilde ik wel weer voorzichtig daten. Zeker toen ik Oscars profiel las op Tinder en hij ook in het echt lief en complimenteus was, durfde ik te geloven in de liefde.
Oscar gaf mijn ego een flinke boost. Het voelde als een verademing dat ik me in deze relatie niet hoefde te schamen voor mijn curves en volledig mezelf mocht zijn. Bij Oscar moesten juist alle lampen aan tijdens de seks. Hij wilde mijn lichaam goed kunnen bekijken en vond het plat gezegd ontzettend geil als hij mijn buik en borsten heen en weer zag bewegen. Oscar wilde ook elke dag vrijen en genoot van bepaalde standjes waar ik boven op hem zat en hij het gevoel had dat ik hem met mijn borsten en gewicht ‘smoorde’.”
Hamburgermenu als toetje
“Het was dus niet zo gek dat Oscar dolgelukkig was met mijn aangekomen prednison-kilo’s. Zelf werd ik niet vrolijk van die bolle wangen, onderkin en uit de kluwen gegroeide borsten, maar Oscar kon niet van me afblijven en vertelde me keer op keer hoe knap ik was. Zijn positieve aandacht en complimenten vond ik uiteraard wel prettig. Hij deed er ook alles aan om mij te plezieren en mijn honger te stillen. Vaak nam hij uit zijn werk een hamburgermenu of extra large milkshakes mee, zelfs als ik net had gekookt. ‘Ach, dat kun je wel op’, zei hij dan. Of ik moest het maar als een toetje zien. Op vrijdag haalde hij altijd twee kapsalons, die we voor de tv opaten. Meestal at ik ook zijn helft nog op, want het was voor hem vaak te veel. En zondag was ‘Chineesdag’: we bestelden rustig voor zes personen babi pangang met bami, nasi rames en varkensvlees in zoetzure saus. Wat niet opging, nam ik maandags als lunch.
Maar ook toen ik na een paar maanden eindelijk van mijn klachten af was, stopte met de medicijnen en mijn vreetkicks vrijwel automatisch verdwenen, bleef Oscar me motiveren veel te eten. Hij was inmiddels ‘s avonds gaan koken, omdat ik vaak te moe was. Vermoeidheid was een bijwerking van het medicijn geweest en werd nog eens extra versterkt door mijn hoge bloedsuiker. Ik zat nog steeds in de ziektewet, mijn ontstekingspijnen waren over, maar ik voelde me niet fit en amper in staat nog iets te doen.
Op zich was het prettig dat Oscar huishoudelijke taken als schoonmaken, boodschappen doen en koken op zich nam naast zijn baan, maar het nadeel was wel dat hij de meest calorierijke maaltijden klaarmaakte: met veel roomboter en vette sauzen. Na een jaar was ik maar liefst twintig kilo zwaarder. Ik schrok van het getal op mijn weegschaal.
Als het aan Oscar had gelegen, was dat getal verdubbeld, maar ik maakte me zorgen om mijn gezondheid. Ik kampte met een torenhoge bloeddruk. Mijn zoons spoorden me aan gezonder te gaan leven. Het was coronatijd en ze waren bang dat ik meer risico op corona liep en eraan zou overlijden. Mijn huisarts schreef pillen voor en wees me voorzichtig op mijn gewicht: het zou helpen als ik wat zou gaan afvallen. Ik durfde het thuis amper te vertellen. Oscar vond het advies van de dokter maar grote onzin. Volgens hem moesten artsen dat zeggen, omdat bloeddrukmedicijnen te duur waren. Hij walgde van de, naar eigen zeggen, ‘gezondheidsfreaks’ die massaal het schoonheidsideaal van maat XS najaagden.
Oscar geloofde niet dat mijn gewicht iets te maken had met mijn klachten en vond dat ik lekker moest blijven smikkelen van de hapjes die hij mij voorzette. Hij maakte toch ook groenten klaar? Broccoli, bloemkool, witlof? Hij vergat erbij te zeggen dat daar dan wel een flinke kwak kaassaus over heenging.”
Lastig proces
“Langzamerhand begon het steeds duidelijker te worden: de enige mogelijkheid weer slank te worden, was om drastisch in te gaan tegen Oscars wensen. Hoe moeilijk dat ook was. Maar het moest. Ik had moeite met lopen, mijn gewrichten deden pijn en ik was snel moe. Ik wilde weer werken en me fit voelen. Maat 36 zou ik nooit halen, dat ambieerde ik ook niet, maar een keurige maat 42-44, zoals ik altijd had, paste goed bij mijn figuur. Daar moest ik minstens dertig kilo voor afvallen. Een lastig en moeizaam proces, waarbij je hulp wilt van een partner. Dat zat er bij Oscar niet in.
Sowieso was het woord dieet of lijnen verboden. Als hij naar zijn werk was, probeerde ik wel te minderen met brood en vaker voor gezondere alternatieven als lunch te kiezen, maar ik kreeg amper de kans minder calorierijk voedstel te pakken.
Uiteindelijk heb ik het gewoon tegen hem gezegd: ik ging stoppen met het vele ongezonde eten en weer terug veranderen naar de oude Mel. Ik heb me laf verscholen achter mijn zoons: die wilden niet langer aanzien hoe hun moeder veranderde in een vrouw die nergens meer energie voor had. Mijn oudste zoon kwam me ’s avonds ophalen voor een wandeling, mijn jongste nodigde me vaker uit om bij hem en zijn vriendin te komen eten. Salades of groenteschotels. En ik besloot weer zelf te gaan koken. Moe was ik toch wel. Maar dan had ik tenminste zicht op de ingrediënten in de maaltijd.
Oscar zei dat hij me begreep, maar ik merkte aan alles dat hij er niet blij mee was. Hij was bang dat ik zou doorslaan, zei hij steeds en vond het onnodig. Maar ik zette toch door en viel keurig af. Uiteindelijk maakte Oscar het na een relatie van vijf jaar uit. Officieel omdat we uit elkaar waren gegroeid en vaak ruzie hadden, maar ik weet zeker dat het voor het grootste deel te maken had met mijn afvalproces.”
Naakt dansen
“Ik ben in het begin best verdrietig geweest, maar ik ben gelukkig weer redelijk gezond en weeg onder de honderd kilo. Diep in mijn hart ben ik blij dat ik van Oscar en zijn obsessieve gedrag met voeding af ben. Of hij een echte ‘feeder’ is zoals je in Amerikaanse documentaires wel ziet? Van die mannen die hun vrouwen rustig 250 kilo laten wegen? Dat weet ik niet. Ik geloof niet dat hij dat extreem zwaarlijvige mooi vond. Ik hoefde van hem niet nog meer aan te komen. Als ik maar niets afviel.
Wel had hij een duidelijke seksuele fetisj voor dikke vrouwen. Hij vroeg me elke avond naakt voor hem te dansen en te bewegen, zodat hij een goed oog had op mijn curves. Maar ik had niet altijd zin om me als een seksobject te gedragen en voelde me er slecht bij.
Ook twijfel ik of hij echt van me hield. Oscar zei wel vaak dat hij me prachtig vond en dat hij van me hield zoals ik was. Maar ‘goed zoals ik was’, hield bij hem in: dik. Dus er zaten ook voorwaarden aan zijn liefde. Wat dat betreft was hij geen haar beter dan mijn ex die me het liefst zo slank mogelijk wilde hebben.”
Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
