Gonda genas van borstkanker: ‘De diagnose verandert je voorgoed’

31 oktober 2023

Bij Gonda (58), single, moeder van drie volwassen kinderen en een bonusdochter, werd in 2016 borstkanker vastgesteld. Ze schreef twee boeken over haar ervaringen: ‘Het is alsof je in een trein stapt waarvan je niet weet waar hij heengaat. De deuren gaan dicht en je móet mee.’

‘‘De datum 13 maart 2016 zal ik nooit meer vergeten. Ik stond die bewuste zondagochtend onder de douche en voelde iets in mijn borst. Na het afdrogen keek ik in de spiegel en zag een rare plooi. Dit is mis, dacht ik direct, maar het was weekend. Op maandag belde ik op mijn werk – ik werkte al jaren in het basisonderwijs – naar de huisarts. Achteraf gezien was dat het allermoeilijkste moment van alles: de huisarts bellen. Het liefst wilde ik op zolder achter de verhuisdozen gaan zitten om te wachten tot het overging. Het moment waarop je de dokter belt, kun je niet meer terug. Nog dezelfde ochtend kon ik bij de huisarts terecht. Ze was heel duidelijk: ‘Dit is foute boel, dat zie ik aan alles.’ Nu ga ik dood, dacht ik. Als ik met mijn honden in het bos liep, vroeg ik me af hoelang ik dat nog zou kunnen doen.”

Honderd

“Drie dagen later zat ik in het ziekenhuis bij de chirurg en bleek het inderdaad borstkanker te zijn. Vanaf dat moment kom je in een rollercoaster terecht. Het is alsof je in een trein stapt waarvan je niet weet waar hij heengaat. De deuren gaan dicht en je móet mee. Uitstappen kun je niet. Ik heb alle wetenschappelijke stukken gelezen die ik kon vinden met het woordenboek ernaast, want ik wilde alles weten. Wat had ik precies, welke soort en in welke fase bevond ik me? Ik heb direct de regie gepakt, dat was voor mij de enige manier om hiermee om te gaan. De chirurg moest verschrikkelijk lachen, toen ik haar vroeg wat ‘we gingen doen’. Wat zijn mijn mogelijkheden én mijn kansen, vroeg ik haar. De borstkanker die ik had, bleek langzaam groeiend te zijn en er waren geen uitzaaiingen. ‘Haal mijn borst er maar af,’ besloot ik, daar was ik direct heel zeker over. Er zat iets in mijn lichaam wat me dood maakte, dus weg ermee. In mijn gebruiksaanwijzing staat dat ik honderd word, maar niet per se met twee borsten. Ik wilde dus zo snel mogelijk geopereerd worden. Ik was ook niet bang voor de ingreep, waarbij mijn zieke borst werd weggehaald en meteen een begin werd gemaakt met de reconstructie. Die borstreconstructie wilde ik voor mezelf. Als ik ’s morgens in de spiegel kijk, wil ik zien dat ik weer heel ben. Toen ik wakker werd, was mijn borst eraf en was er een begin gemaakt met de reconstructie. Dat laatste viel me trouwens wel vies tegen, het was ontzettend pijnlijk. Maar goed, ik hoefde geen chemo te ondergaan en geen bestraling. Ook een hormoonbehandeling was niet nodig. Na een maand ging ik weer gedeeltelijk aan het werk en stond ik weer voor de klas. Op 13 maart had ik ontdekt dat er iets mis was met mijn borst, op 30 april was alles achter de rug.”

Glimlach

“Mijn borstkanker is geen geheim. Ik was en ben er nog steeds erg open over. Dat is ook waarom ik er van begin af aan over ben gaan schrijven op mijn blog op Facebook. Elke dag schreef ik wat ik meemaakte, voelde en onderging. Ik dacht: ik schrijf het op, dan kunnen mensen zelf beslissen of ze het willen lezen. Ik kreeg veel reacties op mijn blogs en diverse personen vonden het boekwaardig. Zelf twijfelde ik daaraan, want zou er iemand zitten te wachten op mijn verhaal? Maar het opschrijven van dingen helpt wel in de verwerking en daarom besloot ik het toch te doen. Bovendien, en dat was voor mij de belangrijkste reden, als ik er tenminste één iemand mee kan helpen, dan was het eigenlijk al de moeite waard. Eén glimlach is meer dan voldoende voor mij. Want het was dan wel een verhaal over een ernstig onderwerp, er zat ook veel humor in. Uiteindelijk heeft het twee boeken over borstkanker opgeleverd. Als kind was ik al bezig met verhalen schrijven. Ooit, ooit schrijf ik een boek. Dat het deze boeken zouden worden zat even niet in de planning. Als ik ’s nachts niet kon slapen, ging ik schrijven. Vanuit mijn lezers kwam het bericht: ‘We willen weten hoe het verder is gegaan.’ Vandaar mijn tweede boek. Wederom geen geheim. Gewoon open omgaan met je successen en je narigheden. Je bent gewoon een mens. Borstkanker is niet leuk, maar wel menselijk. Ga er dan ook menselijk mee om. Het is niet besmettelijk, je kunt me best een hand of een knuffel geven. Keer je niet van me af, nu ik je zo hard nodig heb.”

Vechten

“Drie keer heb ik kanker gehad en alle drie de keren een andere soort: huidkanker, baarmoederhalskanker en borstkanker. Ik heb geluk gehad, dat besef ik heel goed. Er waren mensen die het hadden over vechten, maar daar heb ik niets mee. Hoe moet ik vechten dan? Wat moet je doen? Op het moment dat je een knobbeltje voelt in je borst, voel je je ontzettend alleen, maar dat ben je niet. Maar hoe lief en behulpzaam anderen ook voor je zijn, uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Iedereen wil je helpen, maar je bent moederziel alleen met alle moeilijke dingen waar je voor komt te staan. Het was lastig om het aan mijn kinderen te vertellen, hun bezorgdheid en angst om mij was niet om aan te zien. Als je kind vraagt: ‘Mama, ga je nu dood?’ moet je wel even slikken. En ik vond het ook vreselijk om aan mijn beste vriendin te moeten vertellen dat ik, net als zij, ook kanker had. Helaas heeft zij het niet mogen overleven.Relativeren hielp mij in die tijd. Een jankbui is logisch, maar je hebt er niets aan. Je knapt er niet van op. Mijn honden waren tijdens mijn ziekte een grote steun en toeverlaat. Zo’n grote, dikke kop op je schoot, die ogen, een knuffel en je kunt weer door. Je kunt zeven keer vallen, maar je moet acht keer opstaan. Ik ben niet bang voor de dood, de dood hoort bij het leven, maar ik wil het nog niet. Ik ben er nog niet klaar voor, ik heb nog te veel te doen. Mijn toekomstverwachting is nu net als die van ieder ander. Ieder jaar krijg ik een mammografie en tot nu toe ziet het er elke keer goed uit. Ik heb 90% kans dat ik er over vijf jaar nog ben. De diagnose kanker verandert je voorgoed, het blijft bij je. De onschuld is voor altijd voorbij, maar ik kan het navertellen. Ik was er op tijd bij, het gros van de mensen gaat pas naar de dokter als ze ergens echt last van hebben en dan is het vaak al te laat. Het gebeurt altijd de buurvrouw, maar in dit geval was ik zelf de buurvrouw. Het leven wordt nooit meer hetzelfde, maar het is nog steeds heel leuk.”

Over Gonda

In 2016 werd bij Gonda Slüter borstkanker vastgesteld. Gonda besloot haar verhaal op te schrijven. Eerst als blogs op Facebook, later gebundeld als boek, in de hoop dat andere mensen steun zullen vinden in haar persoonlijke verhaal. Na haar eerste boek: OverLeven – Dertig dwaze dagen borstkanker kwam er een vervolg: OverLeven – In negen maanden naar opnieuw leven: over herstel na borstkanker en het leven weer oppakken; over reconstructie van borsten én van het leven zelf. Beide boeken werden uitgegeven door Uitgeverij Boekscout.

Tekst: Lydia Zittema
Foto: privébezit

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.