Kim werd onverwacht zwanger op haar 42ste

6 november 2023

Kim (46) dacht dat ze nooit moeder zou worden: haar man Bart wilde geen kinderen en Kim wilde niet zonder Bart. Het is goed zo, dacht ze. En toen werd Kim ongepland zwanger op haar 42ste. “Hoe zou het nu verdergaan tussen Bart en mij? Ik had geen idee.”

Kim: “Daar stond hij, op het strand, met een grote lach rond zijn mond en zijn armen in de lucht. Toen ik de foto van een kitesurfende Bart zag, maakte mijn hart een sprongetje. Ook de nuchtere manier waarop Bart zichzelf beschreef en wat hij zocht in en relatie sprak me aan. Negen jaar geleden kwam ik Bart tegen tijdens het internetdaten. Ik was op zoek naar een lieve, stabiele man om mijn leven mee te delen. Na twee teleurstellende relaties had mijn vertrouwen in mannen een flinke knauw gekregen. Maar ondanks alles geloofde ik in de liefde. Ik wist dat er een man zou zijn met wie ik een fijn leven kon opbouwen. Toen ik Barts profiel op de datingsite tegenkwam, vond ik hem meteen leuk, maar in het echt bleek hij nog veel leuker te zijn. Bart is spontaan, kan luisteren, is oprecht geïnteresseerd in wie ik ben en heel duidelijk en direct. Ik vond het gezellig en wil graag nog eens afspreken, maar je moet niets van me verwachten, schreef hij me na onze eerste date. Zijn bericht zag ik niet als een afwijzing. Ik was vooral blij dat ik Bart weer zou zien. Als we geen relatie zouden krijgen, zouden we vast goede vrienden worden. Ik voelde overduidelijk een klik met hem en ja, stiekem was ik hartstikke verliefd.”

Zijn wens respecteren

“Bart en ik hadden veel leuke dates samen. We bleken goed bij elkaar te passen en kregen een relatie. Eindelijk had ik de ware gevonden. Doordat Bart heel duidelijk is, wist ik meteen wat ik kon verwachten. Kinderen wilde hij absoluut niet. Hij was hier heel resoluut in. Ik vond dat jammer. Ik wilde, als het me gegeven was, graag moeder worden, maar natuurlijk had ik Barts wens te respecteren. Je moet alleen voor kinderen gaan als je dat beiden wilt. Dat verdient een kind. Ik las eens een verhaal van een vrouw die een partner had zonder kinderwens. Ze verweeg voor hem dat ze gestopt was met de pil en werd zwanger. Ik vind dat echt niet kunnen. Als je partner geen kind wil en jij wel, heb je mijns inziens twee opties. De eerste is je partner verlaten en op zoek gaan naar iemand met dezelfde droom. De andere optie is samenblijven en accepteren dat je geen kinderen zult krijgen. Ik koos voor het laatste. Ik hield van Bart en van ons leven samen. Ik was gelukkig met hem en ik wist dat ik dat zou blijven.”

Katten knuffelen

“Een keer voerden we een stevig gesprek over mijn kinderwens. Dat was aan het begin van onze relatie. Ik was 37 en als we een kind wilden, zou ik niet te lang moeten wachten. Ik wilde er per se weten waarom Bart geen vader wilde worden. Als hij met iets zat, zou ik hem kunnen helpen. Bart gaf aan dat hij niet van grote veranderingen hield. Ik legde hem uit dat ouders negen maanden de tijd krijgen om aan het idee te wennen, maar Bart bleef bij zijn standpunt. Na dat gesprek was het hoofdstuk voor mij afgesloten. Ik heb er nooit meer naar gevraagd of op gehoopt. Ik had er vrede mee dat ik geen moeder zou worden.
Wel vertelde ik Bart dat ik graag een huisdier wilde. Ik ben een zorgzaam type en moet mijn liefde kwijt kunnen. ‘Wat wordt het? Een hond of een kat?’, vroeg ik hem. Omdat we regelmatig spontaan een weekendje weg gingen, koos Bart voor een kat. Dat werden er twee. Dankzij Nala en Hope kwamen we nooit meer thuis in een leeg huis en ik kon heerlijk met ze knuffelen. Later kwamen daar nog twee katten bij: Chara en Jillz. Het klinkt misschien vreemd, maar ik zag onze katten ook een beetje als onze kinderen. Ik hou ontzettend veel van ze en kan al mijn liefde kwijt in het zorgen voor ze. Bart en ik waren heel tevreden.”

Grote schok

“Maar het leven zit verrassend in elkaar, het liep allemaal tóch anders dan we dachten. Ik was 42 jaar toen mijn anticonceptiepil niet leverbaar was. Overstappen naar een andere pil wilde ik niet. Jarenlang had ik extra hormonen binnengekregen via de pil en ik was benieuwd hoe mijn lichaam zou reageren zonder. Het is bekend dat het gebruik van de pil bijwerkingen kan hebben. Om die reden leek het Bart ook een goed idee om te stoppen met de pil. Bang dat ik zwanger zou worden, waren we niet. We zouden beschermd vrijen met een condoom of mijn cyclus in de gaten houden. Ik had een cyclus die liep als een klok, dus we wisten precies wanneer we onbeschermde seks konden hebben. Gezien mijn leeftijd nam ook de kans op een zwangerschap ieder jaar fors af. Ik was de veertig gepasseerd, mijn vruchtbare jaren lagen achter me.
En toen werd ik op een dag in mei niet ongesteld… Ik schrok enorm. Direct voelde ik dat ik weleens zwanger kon zijn. Ik werd ontzettend zenuwachtig van het idee. Ik wist hoe Bart over het krijgen van kinderen dacht, dat was bij iedereen bekend. Ontzet vroeg mijn buurvrouw hoe het nu verder moest tussen ons, nadat ik haar in vertrouwen nam. Ik had die dag een trouwerij en mijn buurvrouw, die erg goed is in het maken van mooie kapsels, deed mijn haar. Ik was zo gespannen, dat ik het haar wel moest zeggen. Ja, hoe zou het verdergaan tussen Bart en mij? Ik had geen idee, maar wat ik wel wist, was dat ik nooit een zwangerschap zou laten afbreken. Dit gevoel was heel sterk. Het lag niet in de planning om een kind te krijgen, maar als zou blijken dat ik zwanger was, zou ik er met hart en ziel voor zorgen. Het was een soort oergevoel. De rest van de dag maakte ik me zorgen om Barts reactie. Ik werd verdrietig van de gedachte dat Bart ons kind niet zou willen, maar ik probeerde mezelf ook tot rede te brengen. Ik wist nog helemaal niets. Mocht ik de volgende dag niet ongesteld zijn geworden, dan zou ik een zwangerschapstest doen. Bart vertelde ik niets. Het zou de stress alleen maar erger maken.”

Niet boos?

“Toen ik de volgende dag wakker werd en nog steeds niet ongesteld was, stapte ik met een bonzend hart het bed uit. Tegen Bart zei ik dat ik de katten eten zou geven, maar in werkelijkheid deed ik een zwangerschapstest. En ja, hoor, na twee seconden verschenen er twee dikke strepen in de display. Ik was hartstikke zwanger! Een golf van blijdschap overviel me, maar tegelijkertijd voelde ik verdriet en zorgen. ‘Niet boos worden’, zei ik tegen Bart terwijl ik de test in mijn handen hield. ’Ben je zwanger?’, vroeg hij direct. Mijn blik zei genoeg. Wat er toen gebeurde, liet me bijna uit elkaar barsten van geluk. Bart liep naar me toe en gaf me een ongelooflijk dikke knuffel. Hoelang hij me in zijn armen hield, weet ik niet meer. Ik was zó opgelucht. ‘Ben je niet boos?’, vroeg ik zachtjes. Bart antwoordde dat hij juist superblij was. Ik stond perplex. Mijn man wilde nooit een kind, maar nu ik zwanger bleek ineens wel. Bart legde uit dat hij voelde dat het kennelijk zo moest zijn. We hadden zo’n fijn leven samen. Het voelde voor Bart nu gewoon goed.
Ik kon het niet geloven, maar het was echt waar: Bart en ik werden ouders! Wat een wonder! Nog diezelfde dag gingen we naar de huisarts, die ons feliciteerde en ons doorverwees naar de verloskundige. Geen moment maakte ik me zorgen of het allemaal goed zou gaan. Gezien mijn leeftijd liepen de baby en ik meer risico op complicaties. Ook zou ons kind een hogere kans hebben op lichamelijke aandoeningen. Hier wilde ik niet over nadenken. Ons kind zou hoe dan ook welkom zijn. We kozen dan ook niet voor de NIPT, een bloedtest waarmee je kunt onderzoeken of de baby een verhoogde kans heeft op een ernstig syndroom. De eerste echo vonden Bart en ik bijna magisch. Omdat we het nieuws niet voor ons konden houden, vertelden we onze ouders dat ze opa en oma zouden worden. Ze reageerden verbaasd en heel erg blij. Voor beide families was het een cadeau dat er een kindje bij zou komen.”

Fantastische vader

“De zwangerschap verliep voorspoedig, al werd er wel gevreesd voor zwangerschapsdiabetes. Rond de 24ste week bleek de suikerwaarde van mijn bloed te hoog en werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Omdat er een kans was dat de baby te groot zou worden, zou de bevalling eerder dan de uitgerekende datum ingeleid worden. Nog altijd maakte ik me geen zorgen. Ik wist dat we in goede handen waren.
Op een mooie avond in januari, nu drieënhalf jaar geleden, werden Bart en ik ouders van een gezonde zoon: Bodhi. Hij bleek niet te zwaar, maar perfect. Bart en ik vonden het onvoorstelbaar dat hij er was, maar we waren ook ongelooflijk blij. Moeite met de veranderingen die Bodhi’s komst met zich meebracht, heeft Bart nooit gehad. Bodhi was een vrolijke, makkelijke baby. Met drie maanden sliep hij ’s nachts al door en overdag huilde hij alleen als hij honger had. Bodhi is net als zijn vader een jongen van weinig woorden. Hij maakt veel plezier en is heel actief. Hutten bouwen in de huiskamer, met papa van de waterglijbaan, op internet opzoeken hoe dakpannen worden gemaakt; hij is er dol op en het is een feest om het leven door de ogen van ons kind te zien. En Bart? Hij is stapelgek op Bodhi. Ik kan me geen betere vader wensen.”

Bart

Bart (44): “Als het zo moest zijn, dan is dít het moment, voelde ik toen Kim vertelde dat ze zwanger was. We waren inmiddels al een paar jaar heel gelukkig samen en ik wist dat ik de verantwoordelijkheden die komen kijken bij het krijgen van een kind, kon dragen. Als mens verander je natuurlijk ook. Ik stond inmiddels anders in het leven dan toen ik Kim net leerde kennen. Bodhi’s komst is absoluut een verrijking. Alles is zo veel mooier en gezelliger met hem erbij. Een leven zonder Bodhi is inmiddels onvoorstelbaar.”

Tekst: Sonja Brekelmans

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.