Brenda woonde in een haunted huis

13 november 2023

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Brenda (41) kan erover meepraten. Op haar dertiende verhuisde ze naar een oud huis boven het nieuwe café van haar ouders. Daar voelde ze zich vanaf de eerste dag al niet prettig, maar na anderhalve week begonnen de problemen pas echt. “Het was alsof ik opgesloten zat in mijn eigen lichaam. En ondertussen gebeurde er van alles in mijn kamer…”

Brenda: “Ik was bijna veertien toen mijn ouders een café en cafetaria overnamen. Ze hadden het pand, inclusief de woning erboven, gekocht van een stel dat er zeven jaar had gezeten. Voor mijn ouders was het een droom die uitkwam. Ze wilden graag eigen baas zijn en waren dol op de horeca en de gezelligheid die daarbij kwam kijken. Ik was er alleen wat minder blij mee omdat we moesten verhuizen. Ook veranderde ik van school en ik vond het heel moeilijk om mijn vriendinnen achter te laten. Toch had ik geen keus. Nadat de koop rond was, pakten we al onze spullen en namen onze intrek in de woning boven het bedrijf. Volgens de makelaar was het huis al zo’n 300 jaar oud. Het was eerst een waag geweest waar varkens voor de handel werden gewogen en daarna had het pand ook nog als stationshuis gefunctioneerd.”

Onbestemd gevoel

“Vanaf de eerste dag voelde ik me niet prettig in onze woning. Ik weet niet wat het precies was, maar voor mij voelde het allesbehalve thuis. Volgens mijn ouders had het vooral met gewenning te maken. Ze zeiden dat ik gewoon nog even mijn draai moest vinden. Ik hoopte dat ze gelijk hadden, maar ergens wist ik: hier klopt iets niet. Misschien omdat ik altijd al gevoelig was voor verschillende energieën. Mijn zes jaar oudere zus had dat ook. We voelden veel dingen aan en wisten vaak dingen die anderen niet wisten.”

Bekeken

“Vlak na onze verhuizing werd ik ziek. Ik had koorts en voelde me niet alleen grieperig, maar ook onveilig. Zo had ik het gevoel alsof ik in ons nieuwe huis constant door iemand werd bekeken. Dat had ik ook als ik overdag in mijn kamer aan het dansen was. Steeds als ik in mijn eentje danspasjes oefende, had ik heel sterk het gevoel dat ik niet alleen was. En als ik ’s avonds in bed lag, hoorde ik vaak hard gekraak in mijn kamer en op de gang. Mijn ouders waren dan meestal nog aan het werk in het café onder onze woning. Hun geluiden klonken doffer, dus naar mijn idee kon het gekraak niet van hen komen.”

Zesde zintuig

“Als ik erover vertelde aan mijn ouders, wuifde mijn vader altijd mijn angsten weg. ‘Welnee’, zei hij dan, ‘er is niks aan de hand met ons huis’. Mijn moeder nam me wel serieus. Ze wist alleen niet zo goed wat ze eraan kon doen. Mijn ouders waren ook zo druk met hun eigen zaak, ze hadden eigenlijk geen tijd om zich met mijn gevoelens en angsten bezig te houden.”

Slaapverlamming

“Al snel werd het thuis steeds enger. Vooral ’s avonds als ik in bed lag en mijn zus en ik alleen thuis waren, omdat mijn ouders nog in het café werkten. Dan hoorde ik naast het harde gekraak steeds geklop en voetstappen. Of er kwam opeens een kille wind voorbij. En na anderhalve week had ik mijn eerste nare ervaring ’s nachts. Zo werd ik een keer plotseling wakker, terwijl mijn lichaam nog sliep. Dat klinkt misschien gek, maar zo’n ervaring wordt ook wel ‘slaapverlamming’ genoemd. Met mijn geest was ik alert en kon ik alles in mijn kamer zien, maar mijn armen of benen bewegen, lukte niet. Het was dus net alsof ik zat opgesloten in mijn eigen lichaam. En ondertussen gebeurde er van alles in mijn kamer…”

Net op tijd wakker

“Vanuit mijn ingebouwde kast zag ik namelijk opeens een donkerrode gloed komen. Het kwam steeds dichterbij en op een gegeven moment zag ik een silhouet van een man. Ik hoorde hem hijgen in mijn nek en voor mijn gezicht en ik had heel sterk het gevoel dat hij in mijn lichaam wilde dringen. Het was echt doodeng. Omdat ik niet kon schreeuwen, onderging ik alles stilletjes. Mijn hart ging ondertussen als een razende tekeer. In paniek probeerde ik alsnog te bewegen en geen idee hoe, maar uiteindelijk werd mijn lichaam net op tijd wakker. Vervolgens rende ik meteen schreeuwend mijn kamer uit.
Geschrokken vroeg mijn moeder wat er aan de hand was en in tranen vertelde ik wat ik had gezien en gevoeld. Op haar manier probeerde mijn moeder me rustig te krijgen. Zo zei ze dat het voorbij was en dat ik weer wakker was. Het kalmeerde me een beetje, maar de angst zat er toen al wel goed in. Die nacht sliep ik dus bij mijn ouders.”

Steeds enger

“De daaropvolgende nachten sliep ik vaak samen met mijn zus in haar kamer. Daar zagen we ook allebei energieën, maar het was minder eng dan in mijn kamer. Omdat ik in die tijd een vriendje had, was ik ook veel bij hem. Ik deed er alles aan om zo min mogelijk alleen thuis te zijn. Helaas ging mijn zus een jaar daarna het huis uit. Hierdoor werd het voor mij steeds enger thuis en had ik heel vaak het gevoel alsof ik achterna werd gezeten. Of ik hoorde een stem die mij riep. Dan vroeg ik aan mijn moeder wat er was, waarop zij aangaf dat ze mij helemaal niet geroepen had. De stem zei regelmatig dat ik niet in het huis hoorde en dat ik van hem was. Ik was continu bang en alert en voelde me erg alleen.”

Pesterijen

“Om rust in mijn hoofd te krijgen, begon ik te blowen. Helaas werden mijn ervaringen hierdoor nog heftiger, ik denk omdat ik door de wiet nog meer openstond voor allerlei energieën. De entiteiten in mijn huis (ik was ervan overtuigd dat het meerdere waren) waren me echt aan het pesten. Als ik ervaringen had, begonnen die altijd in mijn ingebouwde kast. Dan ging de deur open en kwam er een silhouet of gloed uit. Ook voelde het alsof ik door een soort schaduw helemaal werd leeg getrokken.
Pas later kwamen we erachter dat achter de kast op mijn kamer nog een extra dicht gemetselde kamer was. We hebben helaas nooit kunnen ontdekken waarom deze ruimte was dichtgemetseld.”

Waarschuwing

“Ondertussen hadden mijn ouders het met hun zaak zwaar. Hoewel ze een heel mooie start met veel klanten hadden meegemaakt, ging alles rondom het café en de cafetaria na een tijdje plotseling bergafwaarts. Zo ontstond er op onverklaarbare wijze brand, waardoor de cafetaria afbrandde. Ook trokken ze opeens verkeerde klanten aan waar vaak veel gedoe mee was. Buurtbewoners uit het verzorgingstehuis aan de overkant van ons huis hadden mijn ouders al eens gewaarschuwd. Het huis waar we woonden, was heel oud en er waren veel nare dingen gebeurd. Wat precies, dat zeiden ze helaas niet, maar volgens hen was het in ieder geval niet pluis in onze woning.”

Vliegende sleutel

“Mijn vader had er geen boodschap aan. Hij geloofde niet in paranormale dingen en wist niet wat hij met mijn ervaringen aan moest. Totdat hij en mijn moeder na sluitingstijd zelf een keer wat meemaakten. Ik was vlak daarvoor (op mijn zeventiende) het huis al uitgegaan en mijn ouders hadden ’s avonds net de zaak gesloten. Aan de bar zaten ze nog wat na te praten toen ze in de hal opeens een sleutel van de kelder door de lucht zagen vliegen. Alsof het door iets of iemand werd vastgehouden, maar er was verder niks te zien. Vervolgens werd de sleutel met kracht in de keuken gegooid. Mijn ouders begrepen er niks van. De sleutel gebruiken om in de kelder te kijken, deden ze niet. Ik denk omdat ze plotseling heel bang waren en het ergens ook niet konden geloven. Toch deed mijn vader zijn best om zijn angst niet te laten merken. Zo zei hij dat er vast een verklaring voor de vliegende sleutel was, ook al wist hij niet zo goed wat.”

Trauma’s verwerkt

“Uiteindelijk verhuisden mijn ouders toen ik twintig was en mijn vader een delirium kreeg door langdurige stress, omdat het bedrijf bergafwaarts ging. In het ziekenhuis bevond hij zich in een heel andere, rustige energie en zo kwam hij tot de conclusie dat ons huis toch niet zo’n fijne plek was als dat hij eerst dacht.
In de tussentijd maakten ik nog verschillende paranormale ervaringen mee. Ze waren gelukkig niet zo eng als in het oude huis waar ik woonde, maar ik heb ze wel allemaal moeten verwerken. Door de gebeurtenissen in de woning boven het café had ik echt een trauma opgelopen. Jarenlang herbeleefde ik in mijn dromen continu alle enge dingen die ik had meegemaakt. Omdat therapie niet bij mij werkte, heb ik alles op eigen kracht verwerkt. Dit deed ik onder andere door veel te mediteren, yoga te doen en onder begeleiding van sjamanen rituelen uit te voeren. Ook ontmoette ik mijn lieve man met wie ik heel goed kon praten.”

Niet meer bang

“Inmiddels ben ik energetisch klank therapeut en werk ik veel met mensen die op wat voor manier dan ook trauma’s hebben opgelopen. Ook begeleid ik mensen die zelf te maken hebben (gehad) met nare paranormale ervaringen. Hierbij maak ik af en toe contact met dierbaren die al overleden zijn.
Nu ik volwassen en meer ervaren ben, ben ik niet meer zo angstig. Zo weet ik veel beter hoe ik er het beste mee kan omgaan en ook hoe ik mezelf tegen zware energieën kan beschermen. Als ik aan vroeger terug denk, zie ik het dus vooral als een grote les. Natuurlijk, als kind had ik het liever niet meegemaakt, maar mijn ervaringen hebben mij wel gevormd tot de persoon die ik nu ben. En daar ben ik erg trots op.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.