Eveline: ‘‘Mis je het niet vreselijk?’ Bijna wil ik knikken’

12 december 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Kerstmis 2023 nadert. Onze eerste kerstboom in Villa Verte! Kachel hoog, kaarsen aan en héél veel lekker eten. De eerste gasten hebben al geboekt.
Het betekent wel dat we deze kerst niet bij onze families kunnen zijn en dat is soms even slikken. ‘Zullen we naar de verjaardag van je stiefvader gaan?’ Emiel houdt me stevig vast. Ik knik. Mijn stiefvader viert dit jaar een rond getal, en dan is het wél zo leuk als we paraat zijn. En dus betrekken we mijn moeder in ‘het complot’. Ze maakt het logeerbed klaar en zal zwijgen als het graf. Emiel en ik giechelen. Mijn moeder verjaart twee weken later, en ook dáár gaan we heen. Het lukt ons zelfs om mee te doen aan een familiedag van Emiels ‘roedel’. Wat kijken we ernaar uit!

Lange rit

We poetsen ons huis en ook Fordy, die een lange rit gaat maken. De garagehouder vult de banden met extra lucht. De koffers zijn gepakt.
‘Wat hoor ik nou?’ zegt vriendin Linda als ik haar app. ‘Dat wordt samen afspreken hoor!’ Ook Emiels zus wil nog een ‘liaison a quatre’. Emiel accepteert nóg een etentje. En kunnen wij misschien alsjeblieft nog een laatste keer naar een kerstmarkt? Emiel knikt. Hij weet hoe ik genoot van de reusachtige show in Duiven, waar ik bijna vijfentwintig jaar woonde. In Frankrijk zijn bloemen en planten schrikbarend duur en het hele concept ‘kerstshow’ is hier behoorlijk uitgekleed.
De autorit is lang, maar eenmaal kloppend op het raam, staart mijn stiefvader ons met grote ogen aan. Mijn moeder juicht. We eten taart en zingen.

Genoeg wat ik mis

De dagen vliegen voorbij. We eten nog meer taart. Een haring. Frikadel speciaal en rookworst van de Hema. We kopen drop en Stophoest.
‘Mis je het niet vreselijk?’ Bijna wil ik knikken. Het is allemaal zo vertrouwd. En wat is het makkelijk om in de supermarkt gewoon een gesprekje te hebben in het Nederlands als ik de Ciabatta niet kan vinden. Toch zwijg ik. Het leven in Nederland ging en gaat te snel voor ons. De mensen jagen en jakkeren. Emiel en ik houden dat niet meer bij. Al zodra we de grens passeerden bij Maastricht, drukte iemand ons binnen twee kilometer in Nederland van de weg. Tien minuten later kwam de eerste middelvinger. We verbazen ons om de lopende zombies met hun mobieltjes. Ik geef toe, er is genoeg uit Nederland wat ik mis, maar deze dingen niet.

Ik heb het moeilijk als we afscheid nemen van onze vrienden Arno en Linda na een heerlijke dag samen met als afsluiter ouderwetsche verrukkelijke Chinees, iets wat hier lastig te vinden is. Ik word verdrietig als ik mama knuffel, want hoelang duurt het voor ik haar weer zie?
Met een auto vol Nederlands lekkers rijden we weer terug, hand in hand. Allebei zijn we onze stem kwijt. Emiel hoest vreselijk en ik val om de paar honderd kilometer in slaap. Driving home for Christmas. Maar wat hebben we waanzinnig genoten!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.