Astrid werd aan één oog blind

13 december 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Astrid (56). Bijna acht jaar geleden merkte ze opeens dat ze zwarte stippen en slierten zag. Wat volgde, waren meerdere oogoperaties, maar helaas kon Astrid daarmee niet voorkomen dat ze aan één oog blind werd.

Astrid: “Het gebeurde op een woensdagochtend begin januari 2015. Mijn dochter had kerstvakantie en ik zou met haar gaan schaatsen en zwemmen (dat kan bij ons in één sportcomplex). Die ochtend merkte ik al dat ik met mijn rechteroog ineens zwarte stippen en slierten zag. Ik was ermee opgestaan, maar realiseerde me pas onder de douche hoe heftig het was. Ik kon nog wel zien, maar het hinderde mij enorm. Hoewel ik nog nooit eerder oogklachten had gehad, ging ik ervanuit dat het vanzelf over zou gaan. Daarom ging ik die dag alsnog schaatsen en zwemmen, maar de stippen en slierten bleven. Vandaar dat ik extra voorzichtig deed. Het gekke was dat het op een gegeven moment ook een beetje wende. Toch maakte ik me wel zorgen, want wat als de klachten niet over zouden gaan?”

Spoedafspraak

“Ook de volgende dag zag ik met mijn rechteroog nog steeds stippen en slierten. Omdat er bij de oogartsenassociatie in mijn eigen gemeente lange wachttijden waren, maakte ik bij een opticien in een andere gemeente een afspraak voor de dag daarna, op vrijdag. Zij zag niks opmerkelijks aan mijn oog. Wel kon het probleem achter mijn oog zitten, dus ze raadde me om het nog even af te wachten.
Jammer genoeg werden mijn klachten daarna alleen maar erger en op maandag ging ik naar de huisarts. Na onderzoek verwees hij me door naar het ziekenhuis. Door de wachttijd zou hij met spoed een afspraak voor me maken, maar de volgende dag had ik nog niks gehoord. En omdat ik voor werk een belangrijke training had, reed ik daar naartoe. Onderweg realiseerde ik me dat er aan de onderkant van mijn rechteroog een rode rand zat; dat was vast bloed. Dit is echt niet goed, dacht ik. Daarom belde ik bij aankomst van de training direct een oogarts in de buurt.”

Bloed

“Ik mocht meteen komen. De oogarts zag dat het netvlies van mijn rechteroog had losgelaten en zei dat ik naar het ziekenhuis moest voor een spoedoperatie. Omdat ik zelf niet meer mocht rijden, haalde mijn man me op en bracht mij naar het ziekenhuis.”

Ontstekingen

“Gelukkig verliep de operatie goed. Nadat mijn netvlies was hersteld, werd er tijdens de operatie olie achter mijn oogbol gepompt zodat die geen druk op mijn netvlies zou geven. Een paar maanden later werd de olie weer verwijderd. Helaas kreeg ik een week later staar (de lens in je oog is dan niet meer helder, red.). Ook had ik last van verschillende ontstekingen. Het begon in mijn oog en breidde zich in een snel tempo uit naar mijn oor, keel en hoofd. Steeds voelde ik vijf tot zes dagen lang een hoge druk in mijn rechteroog, wat met hulp van medicatie weer verdween. Maar twee dagen later begon het dan weer opnieuw.”

Troostende kat

“Ik gaf mijn lichaam enkele maanden de tijd om zichzelf te herstellen. Helaas ging mijn zicht steeds meer achteruit en was een derde operatie onvermijdelijk. Dat werd een staaroperatie waarbij er wederom olie achter mijn oogbol werd gepompt.
Ik weet dat katten fijngevoelig zijn en kunnen helen. Dat mijn kat me steeds vanaf mijn rechterkant benaderde en zijn poot zacht op mijn rechteroog legde, was voor mij erg troostend. Alsof hij wilde zeggen: wees niet bang.”

Mist

“Daarna moest de olie wederom operatief verwijderd worden. Vervolgens werd er gas in mijn oogbol gepompt, dat uit zichzelf zou vervliegen. Voor mijn gevoel leek het vaak alsof mijn oog aan het verdrinken was: ik keek continu tegen het gas aan.
Helaas kwam mijn zicht daarna niet meer terug. Mijn oogarts had nog goede hoop, maar de motortjes die het vocht achter mijn oogbal aanstuurden, werkten niet meer naar behoren. Hierdoor viel mijn oogfunctie weg.
In die periode was het hartje winter en vaak mistig buiten. Voor mijn gevoel zat ik zowel letterlijk als figuurlijk in de mist. Ik was heel bang dat er met mijn linkeroog ook iets zou gebeuren, maar volgens de oogarts zag alles aan die kant er goed uit.”

Grote gevolgen

“Nu, bijna acht jaar later, zie ik met links nog steeds prima. De gevolgen van mijn halve blindheid zijn echter groot. Zo zit een boek lezen er niet meer in voor mij. Als ik mijn linkeroog niet focus, zweven de letters door elkaar. En als ik mijn linkeroog wél focus, krijg ik pijn in mijn hoofd. Ook zie ik geen diepte meer en loop ik af en toe tegen deurposten aan. In mijn huis weet ik overigens precies waar alles zit, maar op locaties die nieuw voor mij zijn, schat ik bepaalde afstanden wel eens verkeerd in.
Autorijden kan ik nog wel, maar liever niet meer in de donker, omdat ik dan teveel moet focussen, waardoor ik last krijg van mijn rechteroog. Ook leg ik liever geen lange afstanden meer af, omdat ik met alleen mijn linkeroog niet meer zo gefocust kan rijden. Daarnaast slaap ik altijd op mijn linkerzij, omdat ik de volgende ochtend anders veel pijn heb en een hoge druk op mijn rechteroog voel.”

Acceptatie

“Daags na de eerste operatie vroeg iemand me: ‘Astrid, waar sluit jij je ogen voor? Wat wil je niet zien?’ Dat was voor mij een uitnodiging om een hele weg naar binnen af te leggen. Juist omdat één oogfunctie bij mij is weggevallen, heb ik méér inzicht gekregen. Alsof ik met één oog meer zie dan met twee. Daarom denk ik vaak: laat mij dit dan maar hebben, want hier heb ik nog aardig mijn weg in kunnen vinden…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.