Annelies: ‘Na zeven miskramen besloot ik dat het genoeg was’

11 januari 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Annelies (46) die in de zomer van 2015 besloot om uit het medische traject voor een kindje te stappen. “Alles in mij schreeuwde: ik wil dit niet meer.”

Annelies: “Ik wilde altijd al graag kinderen en op mijn 29ste besloten mijn man en ik (we waren toen nog niet getrouwd) ervoor te gaan. Tot onze grote vreugde was ik na ongeveer een jaar zwanger. De eerste keer dat we het hartje hoorden kloppen, waren we zo gelukkig. Helaas eindigde deze zwangerschap rond dertien weken in een miskraam. Met een echo bleek dat het hartje niet meer klopte en dat was voor ons ontzettend verdrietig nieuws.”

Gemiste mijlpalen

“Wat volgde, was een periode van verwerking. In de zes maanden daarna dacht ik continu aan alle mijlpalen die ik niet mocht meemaken, zoals de start van mijn zwangerschapsverlof en de uitgerekende datum. Omdat we nog steeds een grote kinderwens hadden, startten we een half jaar na de miskraam met vruchtbaarheidsbehandelingen. Hier kwamen we voor in aanmerking omdat het de eerste keer al een jaar had geduurd voordat ik zwanger werd.”

Opnieuw zwanger

“Uit de verschillende vruchtbaarheidsonderzoeken die werden gedaan, kwamen geen aantoonbare oorzaken voor de miskraam. Mijn man en ik waren allebei ook niet verminderd vruchtbaar, dus volgens de fertiliteitsarts was er een heel goede kans dat ik nog een keer zwanger zou worden. En inderdaad, acht maanden na mijn miskraam gebeurde dat ook. Hoewel ik er erg blij mee was, dacht ik meteen: deze zwangerschap zal allesbehalve zorgeloos zijn. Ik had toen nog geen idee wat ons verder te wachten stond.”

Rollercoaster

“Helaas eindigde deze zwangerschap ook in een miskraam. En de daaropvolgende zwangerschappen ook. Elke keer werd ik zwanger, maar na zes tot acht weken eindigde het in een miskraam. Het was zo’n vreselijke rollercoaster. Ik was kapot van verdriet en op een gegeven moment voelde ik me afgestompt als ik een positieve test in handen had. Leuk, dacht ik dan, maar eerst eens kijken of deze wel blijft zitten.”

Doorgaan

“Waarom ik steeds een miskraam had, was voor onze fertiliteitsarts een raadsel. Alles zag er goed uit bij mij, dus het was gewoon niet duidelijk waarom het elke keer mis ging.
Gelukkig konden mijn man en ik er goed over praten met elkaar. We checkten vaak bij elkaar of we een nieuwe zwangerschapspoging nog trokken. Als ik ermee wilde stoppen, dan snapte mijn man dat helemaal. Ik moest immers alle hormoonbehandelingen ondergaan en zwanger worden.
Toch was stoppen voor mij geen optie. Een toekomst zonder kind kon ik me niet voorstellen. Ik was zo bang voor het leven dat mij wachtte als het niet zou lukken.”

Stoppen

“Uiteindelijk besloot ik na een zevende miskraam alsnog dat het genoeg was. Ik was op dat moment 38 jaar en we waren al negen jaar bezig om een kindje te krijgen. Ik merkte dat ik al zolang over mijn grenzen was gegaan. Alles in mij schreeuwde: ik wil dit niet meer.
Toen ik het met mijn man besprak, was het voor ons duidelijk. Het was heel jammer dat het niet gelukt was, maar ons leven had al lang genoeg on hold gestaan. Daarom besloten we te stoppen met de behandelingen. Dit gaf ons veel rust en tegelijkertijd startte hiermee weer een nieuwe fase, waar we onze weg in moesten vinden.”

Weer zwanger

“En toen bleek ik zo’n vijf maanden na ons besluit spontaan weer zwanger te zijn. Die kans was volgens het ziekenhuis door alle miskramen nihil, dus mijn man en ik waren echt stomverbaasd. Zou dit dan het kindje zijn waar we al die tijd op gewacht hadden? We durfden het amper te geloven. Tegelijkertijd waren we er ook een beetje door in de war. Doordat we net hadden besloten afscheid te nemen van onze kinderwens voelde deze zwangerschap heel dubbel. Natuurlijk waren we blij, maar we wisten eigenlijk niet zo goed wat we ermee moesten. Wilden we het nog wel? Al onze emoties liepen door elkaar.”

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

“Helaas ging ook deze achtste zwangerschap niet goed. Ik bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te hebben en moest geopereerd worden, omdat het vruchtje zich in een eileider had genesteld. Ook dit was heftig, maar ergens voelde het voor mij ook als een bevestiging van wat ik al wist: dit wilde ik niet meer. Daarom liet ik tijdens de operatie meteen een spiraaltje zetten, zodat ik niet nog een keer zwanger kon worden.”

Blij en gelukkig

“Inmiddels ben ik zeven jaar verder. Samen met mijn man leid ik nu het leven waar ik zo bang voor was en ik moet zeggen: we zijn hartstikke gelukkig. Ik heb me zo alleen en wanhopig gevoeld, maar nu ben ik echt heel blij met hoe mijn leven is. Die sterke drang om moeder te worden, voel ik ook niet meer zo. En juist daarom deel ik mijn verhaal. Ik weet dat er meer vrouwen zijn die hetzelfde meemaken als ik en speciaal voor hen begon ik begin dit jaar een online platform, KindVrijLeven*. Hiermee hoop ik andere vrouwen zonder kinderen te inspireren en het taboe over kinderloosheid te doorbreken. Ook kunnen ze via de online community met elkaar in contact komen. Iets wat ik in mijn medische traject zelf ook heel fijn zou hebben gevonden…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen beeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.