Eveline: ”Weet jij een verrassing voor haar?’, vroeg hij’
16 januari 2024
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.
Een van mijn grote angsten was koken voor gasten. Rondom Saint-Mathieu zijn zeker restaurants, maar veel zijn er in de winter gesloten. We wonen niet in Saint-Tropez of Parijs. Op zondagavond zit alles potdicht. Dat is voor Fransen een familiedag en dan ga je niet uiteten. Er zijn ook vaste sluitingsdagen, bijvoorbeeld maandag en dinsdag. Om het eenvoudig te houden en omdat niet iedereen wil rijden met een wijntje op, bieden wij ‘table d’hôte. We eten samen wat de pot schaft. Soms hebben we twee ‘mee-eters’, soms acht.
Zenuwen
In het begin vrat ik mijn nagels op van de zenuwen. Fransen zijn ’gourmands’: lekkerbekken. Ze eten graag streekproducten, vers van boerderij of land. Geen vlees vol hormonen maar smaak en puur natuur. Ik ging ‘overcompenseren’. Misschien vielen mijn prutsels wel tegen. Of gasten dachten dat het hun geld niet waard was. Ik maakte nog een gangetje extra. En vooruit, ook nog maar een tapashapje vooraf. Uren stond ik in de keuken. Tot een mevrouw mijn arm pakte en smakte dat het eten zalig was, maar ‘wel een lange zit’. Ze had op drie gangen gerekend en dat was prima genoeg.
‘Toegankelijk’
Mijn kookstijl is ‘toegankelijk’. Géén kruipende slakken in de keuken, geen kalfstongen en al helemaal geen hersentjes. Eerlijk voedsel. In het begin ademde ik pas uit nadat mijn gasten de eerste happen doorslikten en verder sneden en prikten. Later, na de nodige geruststelling en zelfs complimenten, vond ik mijn draai. En wat bleek? Fransen zijn niet alleen supermakkelijke eters; ze zijn ook makkelijk te plezieren. Als het huisgemaakt is, vinden ze het al snel prima. Langzaam kreeg ik steeds meer plezier in mijn kooksessies. Heel af en toe fladder ik er nog steeds een gangetje extra in. Gewoon, omdat ik het leuk vind. Of omdat ik heuse lekkerbekken aan tafel heb die met hun ogen dicht proeven en tevreden smikkelen van elk liflafje.
Privé-kok
Half december werd ik opgebeld door een Nederlandse meneer. ‘Ik wil mijn vrouw verwennen. Weet jij een verrassing voor haar?’ Het fraaie kasteel én het museum waaraan ik dacht waren tussen kerst en Nieuwjaar gesloten. Een high tea ergens?
Het werd een privé-kok die Villa Verte omtoverde tot heus sterrenrestaurant. Hij dekte de tafel. Zocht in de kelder wijnen uit en opende en koelde ze. Hij bakte en garneerde en serveerde en legde uit wat hij had gemaakt. Hij ruimde weer af en waste af terwijl hij in de tussentijd flirtte met Wickie de poes, want die twee hadden een klik met elkaar.
Florent kwam en ging. En onze gasten tafelden klassiek Frans met heuse velouté en acht uur lang gestoofd Limousin-rund. Daarna kwam nog een pavlova met gepocheerde ‘pommes du Limousin’ op heuse kastanjemousse. Mijn mond blééf maar open zakken. Onze gasten genoten van het kaarslicht en hun Villa-Verte-avontuur. Ik dook discreet de verhuisdozen in, op zoek naar mijn kookboek. Want tevreden gasten of niet: als ik zo’n vakman zie jongleren met ingrediënten, besef ik dat ik nog veel kan leren!
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
