Anikki: ‘Dankzij mijn overleden hond ontdekte ik mijn paranormale gaven’

18 januari 2024

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Anikki (29) kan erover meepraten. Nadat haar hond in 2022 ziek werd, ontdekte ze dat ze op zielsniveau met hem kon communiceren. Vooral toen ze na zijn plotselinge overlijden ook verschillende boodschappen van hem doorkreeg.

Anikki: “Mijn hond Jason was een echte gezinshond. Mijn zusje kreeg hem ooit voor haar verjaardag in 2011, maar met iedereen in het gezin had hij een speciale band. Met mijn moeder wandelde hij bijvoorbeeld graag en met mij vond hij het leuk om lekker te spelen en gek te doen. Urenlang konden we dat volhouden. We waren echte speelkameraadjes, ook toen ik al op mezelf woonde en regelmatig bij mijn ouders, zusje en Jason langs ging.”

Ziek

“Halverwege oktober 2022 werd Jason opeens ziek. Omdat hij steeds overgaf, vermoedden we dat hij misselijk was. Ook merkten we dat hij zich begon te verstoppen. Als we hem riepen, kwam hij niet, terwijl hij dat normaal gesproken wel altijd meteen deed.”

Mannenstem

“Op een dag was ik alleen met hem in het huis van mijn ouders. Met zielige ogen keek hij mij aan en ik vroeg hem wat er was. Plotseling hoorde ik een mannenstem zeggen: ‘Ik heb pijn’. Dit klinkt misschien gek, maar ik had heel sterk het gevoel dat dat Jason was. We waren namelijk echt alleen met z’n tweeën thuis en de stem had ik nog nooit eerder gehoord. Ter geruststelling aaide ik Jason.
Om eerlijk te zijn, wist ik niet zo goed wat ik ermee moest. Ik twijfelde ook een beetje of ik het echt wel goed gehoord had, want ik wist heus wel dat dieren niet kunnen praten. Daarom durfde ik het niet aan mijn ouders en zusje te vertellen. Ik besloot het nog even aan te kijken en gelukkig knapte Jason in de dagen daarna weer op.”

Slecht voorgevoel

“Helaas voelde hij zich twee weken later opnieuw niet lekker. Toevallig was mijn moeder die dag jarig en ze belde me ’s ochtends of ik eerder naar haar toe kon komen. Mijn vader had een afspraak met de dierenarts en mijn moeder vond het fijn als ik met hem meeging.
Op het moment dat ik de straat van mijn ouders inreed, voelde ik: dit is niet goed. Huilend begroette ik mijn vader en moeder en ze snapten niet waarom ik zo verdrietig was. Jason was toch wel vaker misselijk? Ze gingen er niet vanuit dat er iets ernstigs met hem aan de hand was, maar zelf deed ik dat wel.”

Ingeslapen

“Omdat de dierenarts niet zo goed wist wat er met Jason aan de hand was, stelde ze allerlei onderzoeken voor. Eén daarvan was een scan, maar toen die werd uitgevoerd, werd Jasons tong helemaal blauw. Daarom werd de scan halverwege gestopt en was het aan ons of we verder wilden gaan met andere onderzoeken.
Uiteindelijk was het mijn zusje die zei dat we dat niet gingen doen. Blijkbaar voelde ze net als ik dat het absoluut niet goed ging met Jason en dat het klaar met hem was. Die dag, op 29 oktober, sliep Jason rustig in. We waren er allemaal kapot van en lieten na zijn overlijden een autopsie doen om te achterhalen wat er precies met hem aan de hand was geweest. Het bleek dat hij vol zat met tumoren en dat hem zijn laatste lijden met het inslapen bespaard was gebleven. Ergens voelde dat als een opluchting, maar toch overheerste het grote verdriet.”

Tekens

“Het bijzondere was dat we na Jasons overlijden verschillende tekens van hem kregen. Een voorbeeld daarvan is de hondenpootafdruk in het koffiekopje van mijn oom. Hij was samen met mijn tante naar ons toegekomen om ons te steunen en ineens zag hij de hondenpoot in zijn koffie.
Vervolgens maakten we in het crematorium ook wat moois mee. Mijn ouders, zusje en ik brachten Jason zelf naar het crematorium en het tijdstip waarop hij de oven inging, was 15:09 uur. Dit was voor ons van grote symbolische waarde, want de cijfers negen en drie zijn heel belangrijk in ons gezin. Zo gingen mijn ouders in ondertrouw op 9-3-1993 en trouwden ze op 3-9 1993. Ook hun bruidssuite was op nummer 93, op de derde verdieping. Dat Jasons crematie precies om 15:09 uur begon, was dus heel bijzonder. En toen we na het crematorium in de stromende regen naar huis reden, begon ook opeens de zon te schijnen. ‘Zien jullie dat?’ vroeg mijn moeder. ‘De zonnestralen zijn in de vorm van een hondenpoot.’ Met een glimlach keken we ernaar.”

Soulreadings

“Voor ons waren dat allemaal tekens dat Jason het goed vond zo. En het mooie is dat een medium dat later ook bevestigde. Zij zei dat Jason haar vertelde dat ik, net als haar, paranormale gaven had (vandaar dat ik zijn innerlijke stem kon horen) en dat ik daar meer moest doen. Dankzij hem heb ik me er dus verder in ontwikkeld en inmiddels geef ik soulreadings aan mensen. Dit houdt in dat ik tijdens een sessie in gesprek ga met een ziel van iemand. Zo kan ik onder andere vertalen welke levenslessen de persoon in kwestie heeft, waar hij/zij tegenaan loopt en wat hij/zij meer of minder zou kunnen doen. Heel mooi werk, omdat ik iemand op deze manier iets heel waardevols kan meegeven. En dat allemaal dankzij Jason die ik nog steeds vaak om mij heen voel. Ik geloof echt dat hij om een reden in mijn leven kwam en daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor.”

Tekst: Renée Brouwer
Beeld: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.