Esthers zoon Niels overleed op 24-jarige leeftijd door een verkeersongeluk

22 januari 2024

Ieder jaar wordt op de derde zondag van november stilgestaan bij alle verkeersslachtoffers in de wereld. Het is een dag om erkenning te geven aan slachtoffers en nabestaanden. Niels, de zoon van Esther (56) overleed twee jaar geleden aan de gevolgen van een verkeersongeval. Hij was 24 jaar. “Tegenover het leven van Niels stonden zes weken taakstraf.”

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

‘‘Op 5 augustus 2021 fietste Niels samen met zijn vriend en studiegenoot Viggo in de Ardennen. Niels was een gepassioneerd wielrenner en hij had zwemmer Viggo overgehaald om eens een keertje met hem mee te gaan fietsen. De trip was goed voorbereid, Niels was een ervaren en verantwoorde fietser. De jongens hebben daar in de buurt zelfs nog een helm geregeld voor Viggo, omdat hij die niet bij zich had en Niels niet wilde dat Viggo zonder zou fietsen. Het was Viggo’s eerste fietstocht en Niels’ laatste. Ze waren nog maar een kilometer of vier op weg, toen een onoplettende automobilist de jongens van achteren aanreed. Viggo werd geraakt door de autospiegel. Hij belandde in de berm, maar werd niet zwaar verwond. Niels, die in het wiel van Viggo reed, werd vol geraakt. De impact van de aanrijding was enorm. Werkelijk alles aan Niels was onherstelbaar beschadigd, hij was totaal verminkt. Zijn hele aangezicht, oogkassen, kaak, neus, schouder, ribben, knieën, maar ook zijn hoofd, alles was kapot. De klap is gigantisch geweest, de auto van de dader was total loss en kon niet eens meer rijden. Niels liep zwaar hersenletsel op. Viggo is naar Niels gekropen en heeft zijn hoofd recht gelegd, omdat Niels een beetje rochelde. De bestuurster van de auto áchter de jonge automobilist die Viggo en Niels had aangereden, is gestopt, heeft de hulpdiensten gebeld en is uitgestapt om Niels de eerste hulp te verlenen. Daar blijf ik haar eeuwig dankbaar voor. Ik ben die mevrouw, helaas weten wij nog steeds niet wie het is, ook heel dankbaar voor haar adequate verklaring aan de politie die er mede voor gezorgd heeft dat de bestuurder kon worden veroordeeld, ondanks dat hij alles ontkende. De verklaring van deze vrouw en de uitkomsten van het technische onderzoek sloten namelijk een-op-een bij elkaar aan.”

Traumahelicopter

“Mijn man George en ik werkten die dag vanuit huis en ook onze zoon Stijn was thuis. Onze dochter Anne was met haar vriend naar Turkije voor vakantie en familiebezoek. De ouders van haar vriend wonen nu in Istanbul, maar het was de bedoeling om een bezoek te brengen aan de geboorteplaats van haar vriend, een stad in het midden van Turkije. Het was een gewone donderdagmiddag in augustus, tot het telefoontje kwam dat ons leven voorgoed zou veranderen. Niels had een ongeluk gehad en we moesten komen. Op dat moment werd er alleen gezegd dat het erg was, maar wist niemand ons te vertellen wat er precies aan de hand was. De hulpdiensten waren nog met hem bezig in de berm. George en ik sprongen in de auto en reden zo snel we konden naar België. Onderweg kregen we te horen dat hij met de traumahelikopter naar het ziekenhuis was afgevoerd. De reis er naartoe duurde eindeloos, maar ik voelde meteen dat het niet goed was en ook niet goed zou komen. Stijn wilde in eerste instantie niet mee en zou thuisblijven, maar later, toen bleek hoe erg het was, hebben mijn ouders en zus Stijn alsnog opgehaald en ook Anne hebben we gevraagd om terug te komen. Om 19.30 uur kwamen we in het ziekenhuis aan en om 00.30 uur konden we eindelijk bij Niels. Het is nog steeds moeilijk om los te komen van dat beeld in het ziekenhuisbed. Van de gezonde, sterke jongen die Niels was, was niets over. Later kregen we van lieve vrienden een groot portret van een vrolijke Niels cadeau. Het is prachtig, levendig zoals Niels was en ik kijk er graag en vaak naar, maar het verdrijft het beeld in het ziekenhuis niet. Niels is nooit meer bijgekomen, hij werd de volgende ochtend hersendood verklaard en ’s middags hield zijn hart er uit zichzelf mee op.  Anne arriveerde op vrijdag, Niels was al hersendood, toen ze in het ziekenhuis aankwam. Ze was te laat, maar dat waren we allemaal.”

Onbewogen

“De bestuurder van de auto was een jongen van 22 die uit de buurt kwam. Wat hij precies heeft gedaan in die auto en wat tot het ongeluk leidde, is nooit duidelijk geworden. De bestuurster die zich over Niels heeft ontfermd na het ongeluk, heeft nadien een verklaring afgelegd aan de politie, waarin ze zei dat de auto voor haar een tijdje slingerde en dat ze de bestuurder – die alleen in de auto zat – naar iets in de auto heeft zien reiken tijdens het rijden, misschien naar iets wat gevallen was en op de grond lag? Ook heeft ze gezien dat hij het autoportier een paar keer opende tijdens het rijden, maar dat alles heeft hij zelf nooit toegegeven. Ondanks alle verhoren wilde hij niet zeggen wat er precies was gebeurd. Net na het ongeluk wilde ik de plek zien, waar het was gebeurd. Dat was belangrijk voor mij, dit was de plaats waar het leven van Niels eindigde. De politie nam ons er mee naartoe. Op de weg stonden krijtstrepen en we vonden het fietspompje van Niels’ fiets in de berm. Een van de agenten liet zich toen ontglippen dat het ónmogelijk was dat de dader op de weg had gelet. Tijdens de rechtszaak haalde de dader zijn schouders op, hij kwam van zijn werk en was moe, zei hij. Verder gaf hij geen uitleg. Hij deed het voorkomen alsof hij ook slachtoffer was van de situatie. Die indruk kregen wij door wat hij zei en hoe hij zich gedroeg. Ongeïnteresseerd en uiterlijk onbewogen hoorde hij de feiten aan en beantwoordde summier de vragen die hij kreeg. Het was daar tijdens de zitting dat we hem voor het eerst zagen. Het ongeval gebeurde op 5 augustus 2021, de rechtszaak diende op 23 mei 2023. De dader heeft al die tijd nooit contact met ons gezocht en zijn ouders ook niet. Dat is me ontzettend tegengevallen. In de rechtszaal heb ik gebruik gemaakt van ons spreekrecht. Ik las een brief voor namens ons gezin, maar ook daar reageerde hij en zijn ouders niet op. Er zaten een oudere man en een vrouw achter hem tijdens de zitting en wij vermoedden dat dat zijn ouders waren, maar zeker weten doen we het niet. Ze hebben zich niet kenbaar gemaakt als zijn ouders, zeiden niets en zijn ook niet naar ons toegekomen. Het onderzoek heeft lang geduurd en wij als betrokkenen kregen in die tijd geen inzage in het dossier. Elke maand belden we om te horen hoe het met de zaak stond. We móesten wel, we hoorden maar niets en we snakten naar antwoorden. We leefden toe naar die rechtszaak, want daar zouden we de veroorzaker van ons verdriet zien en eindelijk, hopelijk, antwoorden krijgen. Wat deed je in die auto, wilden we horen van de dader. Wat was er zo belangrijk? Maar hij zei niets en dat gaf behalve  intens verdriet een ontzettend naar gevoel. Hij hoefde me niet om vergeving te vragen, dat zou hij toch niet krijgen, maar ik wilde wel zien dat hij zich verantwoordelijk voelde. Mijn hoop bleek tevergeefs.”

Ontzettend boos

“Er werd een gevangenisstraf van een jaar geëist, hij kreeg zes weken taakstraf en een jaar rijontzegging. Tegenover het leven van Niels stonden zes weken taakstraf. Ik vind dat ongelooflijk. Iemand die zich zo misdraagt in het verkeer dat het een mensenleven kost en het leven van de nabestaanden onherstelbaar beschadigt móet ervaren, dat dat niet kan zonder dat het ingrijpende gevolgen heeft voor zijn eigen leven. Gevangenisstraf is ingrijpend. Zes weken taakstraf en een jaar rijontzegging niet. Alles wat er gebeurd is, en nog steeds gebeurt, maakt me nog altijd ontzettend boos. Het zorgt er ook voor dat het heel moeilijk is om het achter me te laten. We zijn ook nog steeds bezig met de gevolgen van het ongeval. Er is nog altijd verzekeringsgedoe. Zo moet ik bijvoorbeeld bewijzen dat het feit dat ik niet meer volledig kan werken toch wel echt het gevolg is van Niels dood. Ja, je leven is echt ontspoord en ja, dat komt echt door het ongeluk. Ik ervaar geen enkele compassie vanuit de kant van de verzekeringsmaatschappij, eerder wantrouwen. Het is niet alleen het gemis, maar ook al het gedoe daarna dat ervoor zorgt dat je in dat moment blijft hangen. Een gebeurtenis als dit trekt grote sporen van leed voor ieder die het treft en ik vind dat daar geen aandacht voor is in de maatschappij. Er is geen excuus voor onverantwoord rijgedrag en de consequenties die nu aan onverantwoord rijgedrag en de desastreuze gevolgen hangen, zijn niet groot genoeg. Een leven heeft waarde en dat moet ergens in terug te zien zijn, ook al zal er natuurlijk nooit iets groot genoeg zijn om het verlies en de ellende te compenseren.”

Geloven in de hemel

“Binnen ons gezin gaan we allemaal anders met het verdriet en verlies om. Je wilt elkaar vasthouden, maar dat lukt niet altijd. We kunnen niet doen alsof er niets gebeurd is. Stijn is uit huis gegaan, hij kon de zwaarte van het verdriet in huis niet langer verdragen. Hij hield het niet vol bij ons. Anne wilde, net zoals ik, juist heel erg bezig zijn met Niels en wat er gebeurd is.  Zij maakte ook de kaart en de urn. Maar ik heb dríe kinderen waar ik het graag over heb en twee voor wie ik overeind moet blijven. Alle kinderen verdienen mijn aandacht en liefde. Het verdriet om Niels staat niet boven de vreugde om Anne en Stijn, het bestaat ernaast. George en Stijn praten er minder over, Anne en ik meer. George legt zich sowieso vaker bij dingen neer, ik klim eerder op de barricades. Ik dwing mezelf om aan het verkeer deel te nemen, ik wil me dat niet laten afnemen, maar iedere keer dat ik in de auto zit of op de fiets, ben ik bang. Ik was altijd al een bezorgde moeder en dat is alleen maar erger geworden. George fietst nog steeds, het biedt hem de gelegenheid om na te denken, Stijn is juist gestopt met fietsen. Veel vrienden, studiegenoten, familieleden en bekenden hebben het moeilijk en hebben er moeite mee het leven weer op te pakken. Als gezin weten we niet hoe we om moeten gaan met feestdagen en verjaardagen. We vinden dat we dat soort momenten niet meer echt kunnen vieren. Met Viggo en zijn ouders heb ik nog steeds contact, maar als ik Viggo zie, denk ik aan Niels. Ik vraag me doorlopend af hoe zijn leven zich ontwikkeld zou hebben, maar ik zal het nooit weten. Gelovig ben ik niet, maar inmiddels wil ik niets liever dan geloven in een hemel. Na Niels dood heb ik een gedichtenbundel uitgegeven, de tweede is nu ook af en daarna volgt een boek over het leven van Niels. Zolang het borrelt, schrijf ik en het borrelt nog steeds. Op de plek waar het leven van Niels en een groot deel van dat van ons eindigde, staat inmiddels een bermmonument. Ik had er enorme behoefte aan om deze plek te markeren en heb het monumentje samen met Anne gemaakt. Zij heeft het bedacht en ik heb het geschilderd. De afbeelding is overgenomen van het T-shirt dat Niels graag droeg en wat hij bij zich had in België. Ik wil dat iedereen die over die weg rijdt, het ziet en stilstaat bij wat daar gebeurd is. En wie weet, misschien rijdt de dader er wel elke dag langs.” ¢

Een fractie van een seconde & Levenslang

Op 8 december 2022 verscheen de eerste gedichtenbundel ‘Een fractie van een seconde’ van Esther van der Klis. De tweede bundel van Esther kwam eind vorig jaar uit. Deze gaat ook over de impact van de juridische nasleep met de strafzaak en de confrontatie met de bestuurder.

Tekst: Lydia Zittema
Foto: privébezit

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.