Berry redde een moeder en twee kindjes uit een auto in de sloot

22 januari 2024

Berry Brusselers (62) was onderweg naar zijn afspraak bij de kapper toen hij een auto ondersteboven in de sloot zag liggen. Hij bedacht zich geen moment en ging het water in.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Kinderstemmen

‘‘Het had gevroren, die woensdag 23 januari in 2019, en de weg was glad. Ik had een afspraak bij de kapper, het was een uur of een ’s middags, toen ik langs de paardenmanege reed. Die route is een bekende weg voor mij, ernaast ligt een diepe sloot. Plotseling zag ik een auto op de kop in de sloot liggen, de neus was door het ijs gebroken, maar de achterkant stak nog boven het water uit. Ik was er als eerste bij. Ik zette onmiddellijk mijn auto aan de kant en rende naar de auto toe. Ik luisterde. In eerste instantie hoorde ik niets, misschien lag de auto er al langer en zat er niemand in. Ik spitste mijn oren nog een keer en ineens hoorde ik roepen. Er kwamen kinderstemmen uit de auto. Er zaten mensen in en ze leefden! Ik sprong in het water en waadde naar de auto. Hoe diep het was wist ik niet, daar heb ik ook helemaal niet op gelet. Ik wilde maar één ding, die mensen helpen. Ik zag dat twee kleine kindjes ondersteboven in hun stoeltjes op de achterbank hingen. Dat ze vast zaten in die kinderzitjes is hun redding geweest. De moeder was van de bestuurdersplek naar de achterkant gekropen en probeerde wanhopig haar kinderen te bevrijden, maar dat lukte niet, ze worstelde met de sluitingen. Ik probeerde de autodeuren open te krijgen om moeder en kinderen te bevrijden. Dat kostte enige moeite, maar gelukkig kreeg ik uiteindelijk toch de achterdeur open. Ik bevrijdde eerst de kinderen, daarna hielp ik de moeder uit de auto. Mijn auto stond nog met draaiende motor in de berm, binnenin was het lekker warm. Ik zette moeder en kindjes in de auto om op te warmen. Het was ijskoud die dag, het had vier graden gevroren, maar ik voelde niets, dat kwam ook door de adrenaline. Pas toen de politie en ambulance kwamen besefte ik wat er was gebeurd, wat ik had gedaan en hoe intens koud ik het had. Eenmaal thuis heb ik heel lang onder de warme douche gestaan om weer op temperatuur te komen. Ik kon niet stoppen met bibberen van de kou, maar ook van alle emoties die naar boven kwamen. Mijn vrouw Anita was natuurlijk ook enorm geschrokken door wat er gebeurd was, maar gelukkig is alles goed gekomen en kon iedereen het navertellen.”

Hartoperatie

“De moeder, een jonge vrouw van 29 en haar zoontjes van drie en vijf jaar oud woonden vlakbij, bij ons in de straat. Echt kennen deden we elkaar niet, we groetten elkaar, het was hoi en houdoe, maar verder hadden we elkaar nooit echt gesproken tot aan het ongeluk. De vrouw was door de gladheid van de weg af gegleden en vervolgens in de sloot beland. Het was puur geluk dat ik toevallig kort nadat het gebeurd was, langskwam. Na het ongeluk hebben we met elkaar gepraat en ook daarna hebben we nog een hele tijd contact gehouden. Inmiddels zijn ze verhuisd en spreken we elkaar niet meer en dat is ook goed zo. Het ligt achter ons en alles is gelukkig goed afgelopen. Dat het ook mis had kunnen gaan en heel anders had kunnen eindigen, daar heb ik nooit aan willen denken. Die gedachte wilde ik gewoon niet toelaten. Bij de risico’s voor mezelf heb ook geen moment stilgestaan. Op het moment dat het gebeurde, zat ik in de ziektewet vanwege een hartoperatie die ik had ondergaan, maar ik heb geen seconde getwijfeld om het water in te springen. Dat kwam omdat ik die kinderstemmen hoorde. Pas achteraf, toen de adrenaline wat zakte, kwam de terugslag. De gebeurtenis had toch wel een grote impact op mij, mijn vrouw en ons leven. Ik dacht niet dat het nodig was, maar ik heb naderhand toch contact gezocht met Slachtofferhulp om erover te praten. Het beeld van die auto, de stemmen van de jongetjes en de wanhopige moeder zijn me nog lang bijgebleven.”

Onderscheiding

“Het voorval kreeg ontzettend veel aandacht in de media. Het verhaal stond echt in alle kranten, in mijn eigen woonplaats Schijndel sprak iedereen me erop aan, op straat en in de winkels en op het werk hadden al mijn collega’s het erover. Ik kwam ook op televisie, in ‘Hart van Nederland’ en van de stichting Carnegie Heldenfonds kreeg ik zelfs een onderscheiding voor mijn optreden. Uit handen van onze burgemeester mocht ik een penning en een getuigschrift in ontvangst nemen. Het was absoluut niet nodig geweest vond ik zelf, maar leuk was het wel. Het was een mooie bijeenkomst daar op het gemeentehuis. Mijn vrouw, de vrouw en de kinderen die ik had gered, waren er ook bij. Daarna ben ik nog met Hugo de Jonge naar Den Haag geweest. Iedereen noemde me een held, maar dat vind ik mezelf niet. Ik denk dat iedereen hetzelfde gedaan zou hebben. Als ik langs de plek van het ongeluk rijd, denk ik altijd even terug aan wat er die dag gebeurde, het schiet toch door mijn hoofd en ik denk ook dat dat zo zal blijven. Met mijn hart gaat het inmiddels weer goed, maar helaas is er nog niet zo lang geleden kanker bij me vastgesteld. De eerste chemo heb ik gisteren gekregen en ik hoop er maar het beste van. Niets in het leven is zeker, maar één ding weet ik wel. Destijds was ik herstellende van een hartoperatie en toch sprong ik zonder enige twijfel dat water in, nu heb ik kanker, maar ik weet heel zeker dat ook dit me niet zou kunnen tegenhouden. Ik zou het zo weer doen.”
Tekst: Lydia Zittema
Foto: privébezit

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.