Eveline: ‘Na een paar dagen zie ik lichtjes in zijn ogen’

22 januari 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Vlak na de jaarwisseling staat hij op onze stoep: de Vlaamse Bart. Hij is langer dan Emiel en ik schat hem een jaar of vijftig. Zijn accent is lieflijk en zijn manieren tiptop. ‘Ik ben vrijgezel’, geeft hij aan. In eerste instantie boekt hij vijf dagen in de kleinste kamer, maar bij aankomst trakteert hij zichzelf op de grotere kamer Haas. ‘Mag ik misschien met u mee-eten?’ Ik knik. Table d’hôte is een pluspunt voor veel gasten.

Superaardig

Bart heeft vakantie, zegt hij die avond aan tafel. Hij werkt als financieel expert voor een privé-bank die miljoenen belegt voor anderen. ‘Nu moet u niet denken dat wij u niet willen hebben met vijftigduizend euro, maar zulk een inleg is voor ons eh, awel, niet echt interessant.’ Hij steekt een aardappeltje in zijn mond en schaamt zich bijna voor het uitspreken van dit soort bedragen in ons stulpje. Emiel en ik glimlachen. Bert is superaardig en daarbij kunnen we werk en privé prima scheiden. Hij lust alles. Geniet zichtbaar van ons gezelschap. En komt elke avond prachtig gekleed aan tafel om te tonen dat hij moeite wil doen voor ons. Van mij mag hij wel een maand blijven!

Huis gekocht

Na een paar dagen, we mogen elkaar al tutoyeren van Bart, zie ik lichtjes in zijn ogen als hij onze hal binnenloopt. Hij lijkt tien centimeter te zijn gegroeid. Heeft hij misschien een leuke Française ontmoet tijdens zijn dagtochtje? Een puppy gevonden? ‘Ik heb vanmiddag een huis gekocht. Zo’n zes kilometer van Villa Verte.’ Hij kijkt apetrots. ‘Alleen mijne moeder he, die is het er niet mee eens. Ge kunt toch ook iets huren, poepeke,’ zei ze. Maar dat wil ik niet. Ik wil graag vaker komen in deze streek.’

Nieuwe potentiële gasten

We feliciteren hem en stellen miljoen vragen die hij trots beantwoordt. Zestig foto’s heeft hij, van alle hoekjes, klepjes en kraantjes. En die wil hij allemaal ‘documenteren’, zodat hij over een paar weken nog exact weet welk luikje en welke knop voor welke aansluiting is.
Op de laatste avond van Barts vakantie klingelt rond zessen de deurbel. Op de stoep staat een echtpaar. Zij meet hoogstens één meter dertig. Hij is een vrolijke Frans. ‘Wij hoorden van Bart dat het hier zo leuk is. Als we straks vertrokken zijn uit Barts nieuwe huis, willen we hier komen logeren als we vrienden opzoeken. We hebben hier zeventien jaar gewoond, weet u.’
We geven een hand en daarna een rondleiding. Bart zijn we kwijt als klant, maar hij zorgde wel voor nieuwe potentiële gasten. Hoe leuk is dat!

Met zijn piepkleine rolkoffer in de hand neemt Bart de volgende dag afscheid. ‘Dat ik u niet meer zie, zit me dwars,’ begint hij. ‘Misschien mag ik zo eens een keertje langskomen voor een tas koffie en enig advies?’ Hij glimlacht verlegen.
Een kwartiertje later zwaaien we hem uit. Barts vakantie zit erop. Hij heeft zomaar onverwacht een huis gekocht. Het doet me een beetje denken aan die twee maffe Hollanders die tweeënhalf jaar geleden voor het hek van Villa Verte stonden te dromen…

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.