Veerle brak tijdens een wielerwedstrijd haar rug

24 januari 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Veerle (30). Tijdens een wielerwedstrijd in Tsjechië op 9 juli 2017 brak ze op haar zeven plaatsen haar rug. “Ik voelde dat ik mijn rug niet meer kon bewegen en ik wist: dit is niet goed.”

Veerle: “Ik rijd al vanaf mijn twaalfde wielerwedstrijden. Op mijn 24ste deed ik voor het eerst met een wedstrijd in Tsjechië mee. Het was hartje zomer, maar op de laatste dag van de etappe was het grauw en regenachtig. Toch weerhield mij dat er niet van om lekker op mijn fiets te springen en er weer voor te gaan. De laatste etappe bestond uit verschillende heuvels, waardoor ik veel moest klimmen en afdalen.”

Onverwachts uitwijken

“Hoewel het goed begon, ging het na een uurtje fietsen opeens helemaal mis bij een afdaling. De vrouw die vlak voor mij in het peloton fietste, ging namelijk plotseling naar links en tikte mijn voorwiel onderuit. Door het gladde en natte wegdek kon ik geen kant op. Voordat ik het wist, raakte ik een mega grote steen en ging over de kop. Daarna belandde ik keihard in de afgrond.”

Veel pijn

“In shock staarde ik naar mijn bloedende bovenbeen. Voor mijn gevoel spoot het eruit en ik dacht echt: ga ik dood? Vervolgens voelde ik hoe mijn lichaam schokte. Ik had geen idee waardoor dat kwam, maar ik kon het ook niet stoppen. Ondertussen had ik heel veel pijn aan mijn pols en de rest van mijn lichaam. Ook voelde ik dat ik mijn rug niet meer kon bewegen en ik wist: dit is niet goed.
Gelukkig was de ploegleider heel snel bij mij. Hij zag dat ik op een stroomdraad lag, vandaar dat ik steeds schokte. Nadat hij de stroomdraad onder mij had weggehaald, drukte ik met mijn hand op de bloeding op mijn been. Het duurde zeker tien minuten totdat de hulpdiensten er waren en terwijl ik wachtte, vroeg ik me af of ik ooit nog zou kunnen fietsen.”

Gebroken pols

“Toen de hulpdiensten er eindelijk waren (het bleek dat er nog iemand was gevallen) werd ik met een ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gereden. In Tsjechië lopen ze nogal achter met de zorg en het ziekenhuis zag er verouderd uit.
Nadat mijn bovenbeen was gehecht, werd ik naar zaal gebracht. Met mijn rug werd verder niks gedaan. Het was duidelijk dat ik daar veel pijn had, maar het ziekenhuis had niet de juiste apparatuur om mijn rug te checken. Wat de vervolgstappen waren, werd mij niet direct duidelijk. Ik had zoveel pijn dat ik helemaal in mezelf was gekeerd.”

Gebroken pols

“Omdat mijn pols niet onderzocht was, vroeg ik met mijn laatste energie of daar ook niet naar gekeken moest worden. Wat volgde, waren foto’s van mijn pols waarop duidelijk te zien was dat ‘ie gebroken was. Nadat mijn pols gegipst was, werd ik aan een morfine-infuus gelegd. Ik ging ervanuit dat ik de volgende dag naar huis mocht, maar dat liep anders.”

Langer in het ziekenhuis

“De volgende dag werd er in een ander ziekenhuis namelijk een scan van mijn rug gemaakt. Het bleek dat ik mijn rug op vijf plekken had gebroken. Daarna werd ik teruggebracht naar het ziekenhuis waar ik na mijn val was opgenomen. Omdat ik zo onder de morfine zat, vond ik het allemaal wel prima. Ik dacht: ik ga in ieder geval niet dood.”

Met ambulance naar Nederland
“Ondertussen waren mijn ouders en vriend in Nederland druk bezig om mij naar huis te laten komen. Omdat ik plat moest blijven liggen, kon ik niet zelf in een auto stappen. En helaas bleek ik ook niet goed verzekerd te zijn voor repatriëring, wat betekende dat de hoge kosten voor transport voor eigen rekening zouden zijn. Daarom kwamen mijn vriend en ouders naar Tsjechië om vanuit daar alles te regelen. Uiteindelijk kozen ze voor een Tsjechische ambulance die mij voor ‘slechts’ duizend euro naar Nederland kon brengen.”

Meer breuken

“Na zes dagen in het ziekenhuis in Tsjechië ging ik dus eindelijk naar huis. Er reden drie ambulancebroeders mee en eenmaal in Nederland werd ik meteen weer opgenomen in een ziekenhuis. In quarantaine trouwens, omdat ik al een tijdje in een buitenlands ziekenhuis had gelegen.
Toen er opnieuw een scan van mijn rug werd gemaakt, ontdekten de artsen dat mijn rug niet op vijf, maar zeven plekken gebroken was. Ook waren mijn ribben zwaar gekneusd. Tja, dacht ik. Wat maakten twee extra gebroken ruggenwervels nou verder nog uit?”

Te snel

“Een operatie haalde niks uit. Met heel veel rust moest mijn rug herstellen en na nog eens zes dagen ziekenhuis mocht ik naar huis om te revalideren. Dit ging in kleine stapjes; eerst recht zitten, daarna staan en vervolgens een paar kleine stukjes lopen. Op eigen initiatief deed ik naast het revalidatietraject ook fysiotherapie. Dat deed mij zo goed dat ik na ongeveer een maand alweer op mijn fiets zat. Achteraf veel te snel, want mijn lichaam had nog rust nodig en dat gaf ik het niet.”

Ingestort

“Een paar jaar later betaalde ik daar uiteindelijk de prijs voor. Ik had mijn lichaam zoveel overvraagd dat ik ontzettend moe was en helemaal instortte. Iedere intensieve inspanning viel mij enorm zwaar en ik kon niks meer. Dat was het moment waarop ik mezelf voornam om echt rust te nemen. Zo deed ik een half jaar lang aan Qigong (oefeningen waarbij je je richt op het beheersen van je innerlijke energie, red.) en meditatie. Ook sliep ik heel veel, zodat mijn energielevel gereset kon worden.”

Kennis doorgeven

“Inmiddels ben ik helemaal hersteld. Hoewel ik merk dat ik nooit meer echt de oude ben geworden, ben ik blij dat ik wel alles weer kan. Wielrennen doe ik nog steeds, maar met wedstrijden ben ik gestopt. Iets wat ik niet heel erg vind, want ik merkte dat ik klaar was voor de volgende stap in mijn carrière. Zo heb ik een cursus gemaakt voor mensen die meer plezier met fietsen willen ervaren. Onderwerpen waar ik op in ga, zijn bijvoorbeeld mindset, sportvoeding en tips hoe je sneller kunt fietsen. Superleuk om zo mijn kennis door te geven en al helemaal na zo’n heftige ervaring. Het klinkt misschien gek, maar eigenlijk ben ik er ook een beetje dankbaar voor. Door mijn gebroken rug moest ik echt even stilstaan en goed kijken naar wat ik wel en niet wil in mijn leven. Daar heb ik nu een mooie balans in gevonden, dus wat betreft heeft mijn val mij heel veel gebracht.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.