Eveline: ‘Mijn jeugd was… eh… ‘lastig”

13 februari 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

Mijn moeder en ik. Het is een lang verhaal. De meeste Vriendin-lezeressen hebben nog een moeder of zijn moeder. Zelf heb ik nooit een kindje gekregen, maar ik vervul natuurlijk wel de vacature ‘dochter’.
Ik heb er weleens eerder over geschreven, maar mijn jeugd was… eh… ‘lastig’. Mijn vader, een dominante man, worstelde veel met zichzelf en zijn keuzes en handelde niet altijd logisch. Voor mij als kind was dat onbegrijpelijk. En hard. Mijn moeder deed haar best. Erover schrijven in Vriendin ligt voor haar heel gevoelig en dus ben ik voorzichtiger. Laten we het erop houden dat er vroeger zoveel speelde dat ik niet altijd het gevoel heb gehad dat ik een prioriteit was.

Autisme

Wat daarbij nog komt kijken, is mijn autisme. Ik schreef er vaker over. Ik ben heel lief. Totaal ongevaarlijk. Maar wel een ‘beetje anders’. Vooral tot mijn dertigste had ik veel moeite met sociale relaties. Ik begreep grappen niet. Het begrip cynisme en ik zijn geen goede match. Ik herinner me nog een klassenuitje. ‘Mag ik ook mee’, vroeg ik uit pure onzekerheid. ‘Nee. Jij niet,’ zei Marcella. En dus bleef ik thuis. Marcella was totaal overstuur. Ik had haar ondertoon gemist. Mijn manier van structureren en dingen doen, is dwingend. Anders loop ik vast in mijn hoofd en ben ik een monstertje. Pas zodra alles ‘klopt’, ben ik SuperEveline: lief en attent.

Niet ‘standaard’

Nog steeds loop ik vaak vast. En mijn moeder heeft zeker de afgelopen tien jaar geleerd dat ik niet ‘standaard’ ben. Ik bel niet uit mezelf als ik iets leuks te vertellen heb. Dat komt later wel. Of niet. Of ik ben zo’n stuiterbal in mijn hoofd dat ik het vergeet. En soms vul ik in dat anderen mijn nieuwtje niet belangrijk vinden, want in dit tijdperk van hollen en rennen luistert niemand écht naar elkaar. Of, en dit is de minst fraaie: ik heb geen zin in ‘social talk’, want dat vind ik moeilijk. Communicatie moet een doel hebben, nietwaar?

Grote stappen

Gelukkig veranderen dingen in mijn voordeel. Ik ben milder geworden. Mijn moeder ook. En ik heb Emiel, de perfecte buffer die me soms aanspoort om haar even te bellen en dan souffleert wat ik zou kunnen vertellen. En ik heb door schade en schande geleerd om te ‘kameleonnen’. Als iemand zegt dat ze niet komt sporten omdat het haar verjaardag is, zeg ik niet meer: ‘Oh wat jammer, ik ga je missen’ maar ‘Gefeliciteerd!’ Het zijn grote stappen. Het meest mooie is dat mijn moeder en ik steeds meer naar elkaar toe groeien. Als ik niet spraakzaam ben en Emiel de tijd volkletst, glimlacht ze via het scherm naar mij. En ik app soms zomaar een hartje. Omdat ik aan haar denk. ‘Jij hebt je moeder nog’, schrijven sommige lezeressen na een column als deze. En daarin geef ik ze groot gelijk. Want wat is het mooi en bijzonder om op je 53e je eigen moeder steeds beter te leren kennen en waarderen. Mama, ik weet dat u dit leest. Ik hou van u!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.