Lennekes moeder overleed door borstkanker

6 maart 2024

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Lenneke (35) over haar moeder Anke. In 2006 overleed zij door uitgezaaide borstkanker.

Lenneke: “In 2003 hoorde mijn moeder dat ze borstkanker had. Zij was toen 41 jaar en ik vijftien. Opeens stond het leven van ons gezin (ik heb nog twee jongere broertjes) op z’n kop. Hoewel haar vooruitzichten goed waren (de kans was groot dat mijn moeder met een borstsparende operatie en chemotherapie -uit voorzorg- zou genezen), was het heftig nieuws. Toch ging mijn moeder er relaxed mee om. Ze liet het nooit merken als ze zich ziek voelde en ging tussen haar chemobehandelingen gewoon het restaurant waar ze werkte. In die tijd heb ik haar maar enkele keren op bed zien liggen, omdat ze op die momenten echt even haar rust moest pakken.”

Normaal leven

“Helaas werden er een jaar na mijn moeders operatie en behandelingen weer kankercellen ontdekt, dit keer achter haar ribben. Mijn moeder zou eigenlijk een borstweefselreconstructie krijgen en moest daarvoor eerst door een CT-scan. Hierop zagen haar artsen opnieuw kankercellen, waardoor ze weer aan de chemotherapie moest. Wat volgde, waren 32 nieuwe chemokuren waar mijn moeder erg ziek van werd. Klagen deed ze echter nooit. Ze was zo lief en sterk. Voor haar kinderen en man wilde ze een normaal leven en daarom zette ze bijvoorbeeld elke ochtend om vijf uur de wekker om haar pijnstillers te nemen. Zo voelde ze zich in ieder geval oke genoeg om later met ons aan de ontbijttafel te gaan zitten.”

Alsnog tafels boenen

“Jammer genoeg kreeg ze in 2005 last van haar rug. Het bleek dat ze daar ook uitzaaiingen had, waarvoor ze bestralingen moest ondergaan. Helaas had dit niks geholpen. Hoewel ze waarschijnlijk veel pijn moet hebben gehad, zei ze daar niks over. Het enige wat ze soms losliet, was dat ze ‘een beetje last had van haar rug’. Dan zei ze dat ze alleen even koffie ging drinken op werk, maar later hoorden we dan dat ze daar alsnog aan het werk was alsof er niets aan de hand was. Mijn moeder wilde gewoon niet aan haar ziekte toegeven en was er heilig van overtuigd dat ze weer beter werd.”

Veel pijn

“De grote klap kwam in juni 2006. Ik was inmiddels 17 jaar en mijn moeder had heel veel pijn in haar lichaam. Daarom werd er opnieuw onderzoek gedaan. Dat haar arts vermoedde dat mijn moeder uitzaaiingen in haar botten had, wilde ze liever nog niet aan mij en mijn broertjes vertellen. Toch zag ik zelf ook wel dat er iets mis was. Na een tijdje doorvragen, deelde ze alsnog de vermoedens van haar oncoloog. Dat vond ik heel moeilijk om te horen. ‘Ben je er wel bij als ik ooit ga trouwen en kinderen krijg?’ vroeg ik aan haar. ‘Natuurlijk ben ik daarbij’, antwoordde mijn moeder zelfverzekerd. De volgende dag kreeg ze de uitslag van haar scan…”

Ontroostbaar

“Ik weet nog dat ik op die 7 juni ’s middags uit school kwam. Toen mijn moeder me zag, begon ze te huilen. Ik wist meteen; dit is geen goed nieuws. Omdat ik niet wist hoelang ze nog had, vroeg ik haar of ze wel bij mijn achttiende verjaardag, een maand later, zou zijn. ‘Dat kan ik helaas niet beloven’, antwoordde mijn moeder ontroostbaar. Samen moesten we heel hard huilen.”

Heel snel overleden

“Daarna ging het supersnel. De volgende dag was mijn moeder al bijna niet meer aanspreekbaar. Alsof ze het in één keer had opgegeven, terwijl ze al die tijd zo sterk was geweest. Nog eens een dag later, op 9 juni 2006, overleed ze op slechts 44-jarige leeftijd.”

Bang voor de werkelijkheid

“Het was echt vreselijk. Al die tijd ging ik er net als mijn moeder vanuit dat ze zou genezen en opeens was ze er niet meer. Over haar ziekte heb ik nooit goed met haar kunnen praten. Ik kon het gewoon niet, omdat ik heel bang was dat ze dood zou gaan. En als ik het niet over had, dan was de kans dat er niet meer zou zijn ook niet meer.”

Verhoogd risico

“Omdat ik eind 2022 iets in mijn eigen borst voelde, maakte ik een afspraak met de huisarts. Ik was bang dat ik net als mijn moeder borstkanker had, maar volgens mijn dokter hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Ik had geen verhoogd risico volgens hem en het plekje dat ik in mijn borst voelde, was waarschijnlijk een verdikte spier. Toch was ik daar niet helemaal gerust op, dus daarom mocht ik voor de zekerheid een mammografie laten maken in het ziekenhuis. Gelukkig was het plekje inderdaad niks verontrustend.
Later kwam ik er wel via een erfelijkheidsonderzoek achter dat ik drager ben van het CHEK2-gen, wat betekent dat ik een verhoogd risico op borstkanker heb. Voor mij was dat best schrikken. Dat ik elk jaar een mammografie krijg ter check vind ik heel fijn. Mocht er zich dan iets in mijn borsten ontwikkelen, dan zijn we er hopelijk op tijd bij.”

Blijvend gemis

“Mijn moeder mis ik nog steeds enorm. Vooral met kerst denk ik veel aan haar. Het gekke is dat het gemis sinds de afgelopen weken steeds meer wordt. Laatst dacht ik: met mijn diploma-uitreiking was ze er niet, toen ik mijn eerste vriendje had ook niet en nu moet ik haar nog steeds met alle belangrijke gebeurtenissen in mijn leven missen. Dat is erg confronterend is.
Ik troost me met de gedachte dat mijn vader wel in mijn leven is. Met hem heb ik na het overlijden van mijn moeder een nog sterkere band gekregen. Hij heeft nooit meer een andere relatie gehad, maar dat gun ik hem wel. Mijn moeder kennende had ze ook graag gewild dat we na haar overlijden weer gelukkig zouden worden. Op zich voel ik me dat ook, maar het gemis zal er altijd blijven. En daar kan niemand wat aan veranderen.”
Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.