Francisca’s broertje overleed plotseling op 19-jarige leeftijd
11 maart 2024
Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Francisca (35) over haar broertje François. Hij overleed onverwachts op 28 oktober 2014 en werd maar negentien jaar.
Francisca: “Mijn broertje François was een heel geliefde jongen. Hij kon met iedereen in ons dorp goed opschieten en had een grote vriendengroep, ‘De droogkloot’n’ noemden ze zichzelf. François was een echte levensgenieter en hield enorm van vissen, gamen en de gezelligheid om hem heen. Vissen was iets wat hij echt graag deed. Omdat ik in die tijd aan het kanaal woonde (ik ben zeven jaar ouder en woonde al sinds mijn 24ste op mezelf), stalde hij een aantal visspullen bij mij. Samen hadden we het regelmatig over de toekomst. Hij was aan het leren voor onderwijsassistent en wilde graag geschiedenisdocent worden. Kortom: François stond middenin het leven en was hard aan het werk voor zijn toekomst, maar opeens ging het helemaal mis.”
Laatste etentje
“François woonde in de periode van zijn overlijden als enige nog thuis (ons jongere zusje Anouschka woonde op kamers). Op maandagavond at ik altijd bij mijn ouders, ook de avond voor zijn overlijden. Na een gezellig samenzijn namen François en ik van elkaar afscheid. ‘Tot morgen’, zeiden we. Helaas kwam die ‘morgen’ niet meer, want die nacht werd ik rond 04:00 uur gebeld door mijn moeder. Ze zei dat ik zo snel mogelijk naar het huis van mijn ouders moest komen. Wat er precies aan de hand was, legde ze niet uit, maar ik hoorde direct de paniek in haar stem. Zo snel als ik kon, reed ik naar mijn ouders. Omdat mijn vader al eens hartproblemen had gehad, ging ik er vanuit dat het om hem ging.”
Reanimatie
“In de straat van mijn ouders stond het blauw van politie en meerdere ambulances. Mijn moeder wachtte me in de deuropening op. ‘Is het papa?’ vroeg ik snel. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, het is je broertje. Het is niet goed.’ Terwijl ik de grond onder mijn voeten voelde wegzakken, zag ik mijn vader door de woonkamer heen en weer ijsberen.
Met een bonzend hart vroeg ik wat er was gebeurd. Het bleek dat François gereanimeerd werd. Mijn ouders hadden ’s nachts vanuit zijn slaap kamer opeens een heel raar geluid gehoord. Achteraf was dat zijn laatste adem geweest. Toen ze bij hem gingen kijken, zag hij er al helemaal slap uit. Daarom legden ze hem direct op de grond om hem te reanimeren. Ondertussen belden ze ook 112.
In shock hoorde ik het aan. Ik kon het niet geloven. Mijn broertje was zo jong en hartstikke gezond, hoe was het mogelijk dat hij opeens gereanimeerd moest worden? ‘Dit kan niet waar zijn’, herhaalde ik een paar keer. En ook: ‘Het komt wel goed, het komt altijd goed, toch?’
Familiekamer
“Na wat een eeuwigheid leek te duren, werd François met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar moesten we wachten in een familiekamer en na nog eens een half uur reanimeren, mochten mijn ouders en ik naar François. Mijn zusje was op dat moment onderweg naar het ziekenhuis (ze woonde in een andere provincie).
Wat volgde, was een soort surrealistische droom. In de kamer waar François lag, was de reanimatie nog steeds bezig. Op een gegeven moment werden we bij hem gebracht en ik zag meteen dat er geen leven meer in hem zat. Ik denk dat dat ook de reden was waarom wij bij hem mochten. Zo konden we zelf zien dat de artsen alles hadden gedaan wat ze konden.”
Donor
“Het moment dat ze stopten met de reanimatie, zal ik nooit vergeten. We hoorden één lange piep op de monitor en ik wist: nu is het echt voorbij. Dat was natuurlijk vreselijk verdrietig.
Precies op dat moment kwamen mijn zusje en François’ vriendin binnen. Zij troffen ons helemaal gebroken aan en konden net als ons niet geloven dat François was overleden.
Voordat ik het wist, werden we weer naar de familiekamer gebracht. Daar kregen we de vraag of François donor was en of we obductie wilden. Hoewel François niks over donatie op papier had gezet, besloten we hem daar wel ter beschikking voor te stellen. François was altijd zo vrijgevig en goed met andere mensen. We waren ervan overtuigd dat hij graag donor wilde zijn. Ook gingen we akkoord met een obductie. François was zo plotseling overleden, we moesten weten waardoor dat kwam.”
Erfelijke hartspierziekte
“Na een dikke maand kregen we de uitslag. Het bleek dat François was overleden door cardiomyopathie, een erfelijke hartspierziekte. We hebben nooit geweten dat hij dit had, hij zelf ook niet, dus het kwam echt als een verrassing.
Omdat de ziekte erfelijk kan zijn, werden mijn ouders, zusje en ik ook getest. Gelukkig hadden we niks, maar de arts zei wel dat het niet voor honderd procent kon worden uitgesloten. Daarom worden we om de vijf jaar onderzocht. Tot nu toe zijn de uitslagen steeds negatief. Ook zijn wij afgelopen jaar gestart met nieuw genetisch onderzoek, wat best spannend is. Maar is zeker een opluchting dat altijd een goede uitslag hebben, maar het liefst hadden we hier natuurlijk helemaal niet te maken mee gehad.”
Kinderen
“Het is nu tien jaar geleden dat François overleed en we missen hem nog iedere dag. Dat ik een aantal maanden na zijn overlijden zwanger raakte van mijn dochter Marly had ik niet verwacht. Na zoveel verdriet was het zeker iets moois, maar het voelde ook dubbel. We misten François enorm en het was heel zwaar dat hij de komst van zijn nichtje niet kon meemaken. Net als zijn neefje, mijn zoon Quiryn die vier jaar later werd geboren. Volgens mijn ouders waren het vooral hun kleinkinderen die ze door de moeilijke tijd trokken. Ze namen het immense verdriet niet weg, maar verzachtten het wel.”
Blijvend gemis
“Aan mijn kinderen vertel ik regelmatig over François. Ze zien hem als hun oom die ze jammer genoeg nooit in het echt hebben gekend. Op zijn geboorte- en sterfdag (6 juni en 28 oktober) denken we extra aan hem. Meestal gaan we dan iets leuks doen met de kinderen en mijn ouders.
Als we een ster aan de hemel zien, dan zeggen Marly en Quiryn dat dat François is. En dat hij over ons waakt. Een mooie gedachte, maar het neemt niet weg dat ik vaak denk: hoe zou het zijn geweest als François er nog was? Helaas zal ik daar geen antwoord op krijgen. Ik heb ermee leren omgaan door veel over hem te praten. Toch blijft het gemist en dat zal de rest van mijn leven zo blijven…”
Tip van Vriendin
Helpen bij verlies en verdriet is een onmisbare gids voor wie rouwt of een dierbare wil bijstaan in zijn verdriet. In deze volledig nieuwe editie toont Manu Keirse aan de hand van vele herkenbare voorbeelden hoe rouwen niet gelijkstaat aan afscheid nemen, maar aan anders leren vasthouden. Voor meer info klik op onderstaande button.
Helpen bij verlies en verdriet
Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
