Spannend kort verhaal: Hels paradijs
8 mei 2024
Houd jij van thrillers? Dan wil je ‘Hels paradijs’ van Lysanne Hoksbergen zeker lezen. Wij delen alvast het eerste hoofdstuk met je.
Zodra het zingen ophoudt begint iedereen tegelijk te klappen. Het schaamrood kruipt over mijn wangen. Steven geniet, maar ik hoef niet zo nodig in het middelpunt van de belangstelling te staan. Snel gebaar ik naar de ingehuurde cateraar dat ze de hapjes mogen opdienen. De gasten beginnen zich met hun cadeaus en felicitaties op ons te storten, ik blijf strak naast Steven staan om samen de felicitaties in ontvangst te nemen. Gelukkig begeven de gasten zich langzaamaan met hun gevulde borden naar de statafels. Het geeft onmiddellijk lucht.
‘Gaat het wel?’ Steven neemt me in zich op.
Hij kent me, doorziet elke emotie die door me heen gaat en dat is een van de vele redenen waarom ik zoveel van hem houd. Ik stop mijn overpeinzing en glimlach. ‘Het gaat prima, lief. Iedereen vermaakt zich goed, hè?’
Tevreden kijkt hij rond. ‘Bart vertelde dat ze hun tuin willen laten doen en ze zijn gek op ons ontwerp, dus hij wil het nummer hebben van onze hovenier.’
‘Ik zoek het morgen meteen op.’
Bij wijze van reactie drukt hij een kus op mijn lippen en knijpt zachtjes in mijn zij. ‘We hebben het maar getroffen.’
‘Wat?’ De woorden gingen verloren in mijn mond.
‘Ik zei, we hebben het getroffen.’ Hij beweegt zijn hoofd wat naar achteren om me aan te kijken.
‘Absoluut,’ antwoord ik, terwijl ik hem ook vastpak.
Hij kijkt me verliefd aan en trekt me dichter naar zich toe. Het voelt nog net zo goed als in het prille begin. Vriendinnen zeggen dat verliefdheid op een gegeven moment vervaagt en plaatsmaakt voor houden van, maar ik kan met een gerust hart zeggen dat Steven en ik nog steeds dezelfde vlinders voelen fladderen wanneer we elkaar zien of aanraken. Ze zijn hooguit verplaatst van mijn buik naar mijn hart, misschien is dat wat ze bedoelen. De nerveuze kriebels die hij me tijdens onze afspraakjes bezorgde en me mijn glas wijn deden omstoten of iets anders klunzigs lieten doen, zijn immers vervangen door een warm gevoel van thuiskomen.
Er klinkt gejoel en als ik opkijk zie ik dat alle ogen op ons gericht zijn. Het maakt me verlegen en ik wil me van Steven wegdraaien, maar hij kijkt me aan met die twinkeling in zijn ogen en ik weet wat hij van plan is.
‘Houd je vast,’ fluistert hij in mijn oor. Zijn warme adem kriebelt tegen mijn huid. Ik ruik de aftershave vermengd met cava die hij beide graag in overvloed gebruikt. Voordat ik iets terug kan zeggen lijk ik door de lucht te zweven. Ik slaak een opgewonden kreet. Alle vertrouwde gezichten flitsen ondersteboven langs tot ik een stukje boven de grond stilhang in Stevens strakgespannen armen. Hij brengt zijn gezicht dicht bij het mijne en kust me gepassioneerd. Als hij me weer omhoogtrekt drukt hij me tegen zich aan, omdat hij weet wat alle aandacht met me doet. Ik verberg mijn warme gezicht tegen zijn brede borst tot het meeste gejoel ophoudt. Het eerst zie ik de kinderen, die een vies gezicht trekken.
‘O, pap, doe eens normaal!’ Mees rolt met zijn ogen om de schaamte die hij voor zijn ouders voelt kracht bij te zetten. Steven knipoogt naar hem en haalt zijn hand door zijn gemêleerde haren.
‘Ja, ja. Nog steeds verliefd,’ vertrouwt hij zijn publiek toe. Hij laat me los om de klappen op zijn rug te ontvangen die zijn vrienden uitdelen.
De mannen verdwijnen naar een plekje verderop in de tuin en ik loop naar Mees. Het lukt nog net om hem een kneepje in zijn schouder te geven voordat hij met zijn vrienden wegschiet. Ik kijk om me heen, verdeeld over onze grote achtertuin staan groepjes mensen; familie, buren, collega’s en vrienden van ons en van de kinderen. Allemaal hier om samen met ons de honderd te vieren, zoals op de handgeschreven uitnodigingen stond. Vijftien jaar samen, ik eerder dit jaar de veertig verwelkomd en Steven binnenkort vijfenveertig. Vergezocht? Misschien. Overdreven? Absoluut. Uiteraard laten we geen kans onbenut om een uitbundig feest te vieren. Dat ik dan degene ben die in perfecte, feestelijke, zwierige letters de honderd uitnodigingen moet schrijven omdat dat de gewenste persoonlijke touch geeft, ja dat is niet anders. Meerdere avonden was ik bezig. Hoe later het werd hoe krampachtiger mijn vingers de pen omklemden. Met mijn werk overdag en alle sporten waar ik Rick, Emma en Mees vanaf de zijlijn aanmoedig of naartoe breng restten me de late avonden om met de voorbereidingen aan de slag te gaan. Maar het resultaat mag er zijn en Steven heeft gelijk: we hebben een prachtig leven en meer dan eens knijp ik mezelf om zeker te weten dat dit alles echt is. Ik kan oprecht zeggen dat we gelukkig zijn met ons gezinnetje van vijf.
De verlichting in het zwembad staat aan en het water is ingesteld op de juiste temperatuur, mocht iemand besluiten een duik te nemen. De thermometer geeft vijfentwintig graden aan, de meesten hebben de uitzonderlijk warme dag voor de tijd van het jaar aangegrepen om hun vers geshopte zomerse outfit te dragen. Strategisch geplaatste spots helpen de mediterrane tuin de juiste sfeer uit te stralen. De olijfbomen, hoge Italiaanse cipressen en diverse yucca’s geplant in de buurt van het zwembad kostten samen met het riante terras en grasveld een vermogen. Het grote witte huis staat ten slotte als een enorme bungalow aan het hoofd van het spektakelstuk. We zijn de enigen in de straat met een wit huis. Dat vindt Steven een belangrijk gegeven, want volgens hem is de kleur van een huis onlosmakelijk verbonden met het type tuin dat men kiest. Een wit huis betekent de mogelijkheid tot een mediterrane tuin. Wij hebben in de straat patent op zo’n tuin. Een ander zou denken dat hij de vraag van de buurman als compliment opvat, ik weet wel beter. Voordat ik Bart het nummer mag geven belt Steven de hovenier om een stokje te steken voor eenzelfde soort landschap bij onze buurtgenoten.
Ik loop naar de bar naast het zwembad om een martini te bestellen. De witte Milano-top sluit naadloos aan op de rok die ik speciaal voor de gelegenheid heb gekocht. Mijn zwarte haren liggen als een waaier over mijn schouders, de onderste helft perfect in een slag gekruld. De laagstaande zon weet nog steeds haar ongewone warmte voor de tijd van het jaar te verspreiden, ze werpt halve schaduwen over degenen die aan de andere kant van het zwembad staan, dicht bij de hoge haag die het einde van onze erfgrond markeert. Ik kijk hoe Steven wijd gebarend tussen zijn vrienden staat, hij pocht vast en zeker over onze nieuwe robotgrasmaaier. Grinnikend omdat ik het verhaal ondertussen wel ken, voeg ik me bij een groepje aan de andere kant van de tuin, vlak bij het zwembad. Het is een gemixt gezelschap van een paar buren en twee van Stevens collega’s.
‘Julia! Kom erbij.’ Met een weids gebaar maakt Bart ruimte tussen hem en Stevens collega wiens naam me even ontschoten is. Die kijkt verstoord op omdat de aandacht van zijn verhaal afgeleid wordt door mijn komst.
Ik knik kort om hem door te laten praten.
‘Man, ik kan je wel vertellen dat ‘ie op mij lijkt, hoor! Zuipen en racen, als de beste!’
Terwijl de rest meelacht met zijn opschepperij, buigt Bart zich vertrouwelijk naar me toe. ‘Zijn nieuwe speeltje, een Mercedes. Niet zijn zoontje.’
Ik proest in mijn glas, naast mij lukt het Bart ook niet een lach te onderdrukken. De Mercedes eigenaar kijkt aanmatigend naar het teleurstellende publiek. Hij went zich tot het deel dat zich wel wenselijk opstelt, met bewonderende geluiden en blikken.
Van onze buurtgenoten mag ik Bart het meest. Waar de anderen succes en aanzien nogal hoog in het vaandel hebben staan, zorgt hij voor de nodige humor tijdens dit soort gelegenheden. Ondanks het snelle opklimmen naar zijn hoge functie is het succes hem niet naar zijn hoofd gestegen. Helaas wordt zijn interesse gewekt door iets wat Robert – dat is de collega’s naam, herinner ik me nu – vertelt en het plezier is voorbij. Ik veins dezelfde interesse terwijl ik de hardnekkige neiging om te speuren naar een ander gezelschap negeer.
‘V8 motor, ruim 500 pk, een beest! AMG staat niet voor niets voor AlleMachtiG, of niet dan!’ Roberts opschepperij gaat door en de andere buurman probeert erop in te haken met een verhaal over zijn eigen, dure bak. Ondertussen verslapt mijn aandacht.
Mara slaat haar armen om mijn nek en trekt me als geroepen van ze weg. ‘Wat sta je te dromen?’ fluistert ze in mijn oor. Ze laat haar hand losjes zakken naar mijn middel en ik pak haar ook vast. We giechelen net zoals we dat tijdens onze studie deden. De afstand en het feit dat we elkaar niet meer zo vaak zien heeft niets aan onze band veranderd. ‘Sta je na al die jaren nog steeds zo te zoenen met je kerel in het openbaar? Zo onbehoorlijk.’ We schieten in de lach.
‘Het is toch ook een lekkertje, al is die van jou ook niet verkeerd.’ We verplaatsen onze blik naar Nick, die met Steven staat te kletsen. ‘Keertje ruilen?’
‘Misschien,’ grapt ze. We heffen ons glas en drinken hem in één teug leeg.
‘Maar even serieus,’ zeg ik, terwijl ik haar aan haar hand meetrek naar de bar. ‘Vertel eens hoe het gaat met de verbouwing. Wil het een beetje vlotten?’
Ze zucht. ‘Als ze al komen opdagen, voeren ze niet veel uit. De aannemer doet er alles aan om te vertragen. Hij wil dat we meer betalen, omdat hij andere klussen kan aannemen die veel meer geld opleveren. Het is één doffe ellende. Maar we laten hem er niet onderuit komen. Zie in deze tijden maar eens een goede aannemer te vinden die op korte termijn tijd heeft. En we gaan echt niet langer dan noodzakelijk in het puin zitten.’
‘Wat lastig zeg. Wat zegt Nick ervan?’
‘Hij zegt dat de laatste optie is om naar de rechter te stappen om die vent zijn contract na te laten komen. Hij denkt dat die stap zowel voor ons als voor de aannemer niet gunstig is, dus wil hij een laatste poging doen om tot hem door te dringen.’ Ze haalt haar schouders op, alsof ze zo de hele situatie van zich af kan schudden.
We heffen onze gevulde glazen. ‘Nou, op jullie verbouwing. Dat die kerel mee gaat werken en een prachtig resultaat levert. Proost.’ De glazen klinken en bij wijze van schamele troost kus ik haar bebloste wang.
‘Maar bij jullie ziet alles er prachtig uit. Had je dit vroeger durven dromen, joh? Een indrukwekkend huis met een échte grote mensen tuin, drie knappe, slimme kinderen en een heerlijke man die rijpt als een rode wijn.’
Weer proesten we het uit. Doordrongen van mijn lichte alcoholroes en van het geluk dat ik inderdaad heb met mijn leven kijk ik de tuin rond.
De kinderen spelen uitgelaten tikkertje met extra, zelfverzonnen regels. Met de nieuwe Nikki jurk strak om haar ranke lijf staat Emma netjes te knikken tegen de kennis die met haar praat. Aan haar houding lees ik de beleefdheid af waarmee ze haar interesse acteert.
Zonder enige waarschuwing wervelt een hartverscheurende herinnering mijn bewustzijn binnen. Ineens herken ik mezelf in Emma. Mijn ademhaling hapert. Oud zeer bonkt gemeen achter mijn ogen. Ergens vanbinnen wordt een mechanisme in werking gesteld dat mij beschermt, dat mij altijd heeft beschermd wanneer het me te veel werd. Ik laat het oude gevoel, waarvan ik dacht dat ik het niet meer in me had, me overnemen en zet resoluut een paar flinke stappen vooruit. Een arm naast me grijpt in het luchtledige als ik hem te vlug af ben en ik stap het diepe zwembad in. Het laatste wat ik hoor is een gil die uit mijn eigen mond lijkt te komen.
Het feestelijke rumoer van onze gasten wordt de mond gesnoerd door een indrukwekkende 40.000 liter chloorwater. Luchtbellen stijgen op terwijl ik naar de bodem zink. Zachtjes stuiteren mijn billen tegen de blauwgeverfde bodem. De druk van al dat water op mijn lichaam zorgt voor een zalige stilte in mijn hoofd. Hier is niets anders dan serene, eenzame stilte. Mijn lijf siddert nog een laatste keer als ik aan haar denk. Ik kom eraan, Femke.
Meer lezen? Klik op onderstaande button.
Hels paradijs
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
