George werd verstoten door zijn kinderen
28 juni 2024
George (69) is jurist, schrijver, vader én opa. Hij heeft een relatie met Nicole, een dochter van 35, een zoon van 31 en twee kleinkinderen. Ontmoet heeft hij zijn kleindochters echter nog nooit en zijn dochter heeft hij al zeventien jaar niet gezien. Met zijn zoon was er sporadisch contact. In het boek ‘Lieverd, waarom…?’ beschrijft George de liefde voor zijn kinderen, zijn wanhoop en verdriet, maar ook de hoop dat er uiteindelijk toch weer contact mogelijk zal zijn.
Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.
“Mijn meest recente boek ‘Lieverd, waarom…?’ schreef ik voor mijn dochter Luckie. Luckie is nu vijfendertig en moeder van twee kleine meisjes die ik nog nooit heb ontmoet. Luckie zelf heb ik inmiddels ook al meer dan zeventien jaar niet meer gezien. Met Knight, mijn zoon, had ik gelukkig wel wat contact, maar na de boekpresentatie van ‘Lieverd, waarom…?’ is dat helaas niet meer het geval.
Ik had hem van tevoren niet geïnformeerd over het boek en dat heeft hem gekwetst. Maar ik had niets laten weten om hem te beschermen. Ik wilde hem niet belasten met mijn emoties en ik wilde niet, zoals ik eerder heb gedaan, mijn dochter via hem proberen te bereiken. Ook wilde ik niet opnieuw geconfronteerd worden met een negatieve reactie, zoals ik die ooit van hem heb gekregen naar aanleiding van een interview. Dat was zowel bij mijn ex als bij mijn zoon niet in goede aarde gevallen.
Het verschil van mening over het boek heeft ervoor gezorgd dat er afstand ontstond tussen Knight en mij. Dat doet me pijn. Van mijn kant probeer ik hem via de app te bereiken, wat tot op de dag van vandaag niet is gelukt. Tot mijn grote verdriet heb ik met mijn dochter Luckie helemaal geen contact meer sinds mijn scheiding in 2007. Al meer dan zeventien jaar is het oorverdovend stil waar het mijn kinderen betreft. Ik ben vader en wil niets liever dan vaderen, maar dat wordt me helaas niet gegund. Voor mij was het schrijven van dit boek een noodzaak en wel om verschillende redenen.
Ten eerste om alsnog te proberen om contact te krijgen met Luckie. Ik wil dat ze weet hoe zeer ik haar in mijn leven mis. Ook wilde ik dit boek schrijven om aandacht te vragen voor ouderverstoting, iets wat veel voorkomt. Ouderverstoting, ook wel PAS, Parental Alienation Syndrome, genoemd, kan leiden tot emotionele schade, depressiviteit en schuld-gevoelens bij kinderen.
Het ontstaat tijdens en na een scheiding wanneer het kind een gespleten loyaliteit ontwikkelt en uiteindelijk een van de ouders uitsluit.
In vechtscheidingen zie je dat vaak gebeuren, met alle ellendige gevolgen van dien. Zoals ook het buitensluiten van grootouders. Daarom voeg ik een ‘G’ aan PAS toe; Grand Parental Alienation Syndrome. Mijn verhaal is verre van uniek. Na het verschijnen van mijn boek ben ik overspoeld door een tsunami van reacties
Hartverscheurende reacties kreeg ik, zoals van grootouders die hun kleinkinderen al vijfentwintig jaar niet gezien hadden en van ouders die een jarenlange strijd uitvechten om toch te proberen het contact te herstellen, maar die ondanks al hun inspanningen en procedures nog altijd geen contact hebben met hun kinderen. Ouderverstoting is een groot maatschappelijk probleem waar ik mensen graag bewust van wil maken. Ik pleit dan ook hartstochtelijk voor de overgang van ex-partnerschap naar harmonieus co-ouderschap. Ik ben ervan overtuigd dat het mogelijk is in harmonie een samenwerking met de andere ouder aan te gaan, maar dat kan alleen als wrok en haat achterwege blijven en we de ander met liefde benaderen.
Ik doe een hartgrondig appèl op lotgenoten om de andere ouder niet te bevechten, maar in het belang van alle betrokkenen een samenwerking aan te gaan. Ik ben er zeker van dat deze benadering de enige juiste oplossing is voor al het verdriet en alle ellende die met ouderverstoting gepaard gaat.
Lotgenoten
Ik roep lotgenoten op zich uit te spreken en hun verhaal te delen. Het is belangrijk dat hierover gepraat wordt. Pas wanneer betrokkenen zich uitspreken zal het enorme aantal mensen dat hiermee te maken heeft, een gezicht krijgen en zich hopelijk daardoor in de hoofden en harten van beleidsmakers, politiek en wetgever nestelen. Van de 800.000 gescheiden mensen ziet twintig procent een van hun kinderen niet meer. Een enorm aantal, waarbij vaders die verstoten worden ruim in de meerderheid zijn. Ik wil een stem zijn voor de grote groep lotgenoten. Samen moeten we dit probleem toch op kunnen lossen, daar geloof ik heilig in. Ouderverstoting hoeft niet, als we elkaar gaan omarmen, verdwijnt het vanzelf. Het gaat al lang niet meer om mij alleen, maar net zo goed om anderen en die missie houdt me staande. Het taboe op ouderverstoting moet verdwijnen en dus moeten we ons blijven uitspreken en ons verenigen. Er zijn nog zo veel misverstanden en pijnlijke vooroordelen over ouderverstoting, daar moeten we over praten. Er is nog veel te veel onbegrip. Jammer genoeg – en ten onrechte – denken veel mensen toch dat waar rook is, ook wel vuur zal zijn. Wat zou het mooi zijn als je iemand vraagt hoe het met de kinderen is en diegene zonder enige schroom kan zeggen dat hij of zij met PAS te maken heeft. Als we zover zijn is er al een wereld gewonnen.”
Affaire
“In 2007 kwam het tot een scheiding tussen mijn vrouw en mij. Ik wilde absoluut niet scheiden, maar mijn vrouw was onverbiddelijk. Ze wilde niet langer samenleven met de man die haar bedrogen had, ze kon me mijn misstap niet vergeven. In een periode waarin het niet zo goed ging tussen ons en we wat van elkaar vervreemdden, begon ik een kortstondige affaire met een studente van vierentwintig. De gevolgen waren rampzalig. Ik was bang mijn vrouw en gezin te verliezen en zweeg, maar dat accepteerde de studente niet. Ze maakte het me vreselijk moeilijk, bleef me stalken en zorgde ervoor dat mijn vrouw te weten kwam dat we iets met elkaar gehad hadden. Luckie was destijds achttien en Knight veertien. Mijn vrouw wilde verder zonder mij, verzoening was niet mogelijk ondanks mijn diepe berouw. Ik vond het vreselijk om uit elkaar te gaan, ik wilde vechten voor ons huwelijk, maar mijn vrouw voelde daar niets voor. Waar ik bang voor was gebeurde: ik verloor mijn gezin. Natuurlijk hoefden de kinderen geen partij te kiezen. Ik was en bleef hun vader, aan mijn liefde voor hen veranderde niets, maar Luckie koos de kant van haar moeder. Van het ene op het andere moment was ik in Luckies ogen niet langer de liefdevolle vader die ik al die jaren was geweest, maar een vreselijke man. Mijn wereld stortte in. Daar stond ik, met lege handen, verstoten door de mensen waarvan ik het allermeeste hield. In één klap verloor ik alles: mijn vrouw, mijn kinderen, ons gezin en ons huis. Ik had er alles voor over gehad om mijn misstap terug te kunnen draaien. Ik werd verteerd door spijt, maar het was te laat. Voor mijn vrouw was er geen weg terug. Zij wilde scheiden. Ik begreep dat. Maar je kan toch ook ‘goed scheiden’? Een zenuwslopende aaneenschakeling van procedures en rechtszaken volgde. Ik raakte mezelf volledig kwijt in die tijd. Het was een afschuwelijke periode. Vóór alles wilde ik voorkomen dat we in een liefdeloze strijd zouden belanden waarin we elkaar alles zouden bevechten, maar toch was dat precies wat er gebeurde. Het contact tussen ons verliep via advocaten en werd beperkt tot een minimum.”
Loyaliteit
“In mijn pogingen om contact te blijven houden met mijn kinderen, heb ik nooit uit wrok gehandeld. Het feit dat Luckie zo loyaal is aan haar moeder, vind ik juist mooi. Het siert haar dat ze haar moeder zo steunt, maar los daarvan is er ook nog een liefhebbende vader die niets liever wil dan het contact herstellen. Loyaliteit aan de ene ouder hoeft geen uitsluiting van de andere te betekenen, maar ik ben bang dat Luckie dat anders ziet. Ik vermoed dat voor haar elke stap naar mij, een stap bij haar moeder vandaan is. En dat begrijp ik, ik snap dat ze haar moeder wil steunen, maar ik wil zo graag dat ze ook naar deze vader kijkt, die zoveel van haar houdt en er altijd voor zijn kinderen zal zijn. Ik ben ze steeds behoedzaam en vriendelijk tegemoet getreden en heb me nooit negatief uitgelaten over hun moeder, daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Ik ben degene door wie ons huwelijk is gestrand, daar ben ik eerlijk over. Mijn ex-vrouw treft geen enkele blaam en onze kinderen uiteraard ook niet. Want Luckie en Knight zijn uit liefde geboren en die liefde, die ik als vader voor ze heb, die blijft. Mijn leven is niet compleet zonder dat ik vader kan en mag zijn en ik kan me ook niet voorstellen dat Luckie wel volledig gelukkig is met deze situatie. Er ontbreekt een facet in haar leven en dat is haar vader. Ja, ze zal zich staande houden en door blijven gaan. Dat is een eigenschap die ik wel herken. Maar ze is zonder twijfel beschadigd door alles wat er is gebeurd en wellicht zijn haar kinderen dat ook. De pijn van het kind is ook de pijn van de ouder. Toen Luckie zelf moeder werd, had ik stille hoop dat ze contact zou opnemen, maar helaas is dat niet gebeurd. Het is mijn diepste wens Luckie te kunnen ontmoeten. Ik wil haar zien en spreken en haar vertellen hoeveel ik van haar houd. Die kans is klein, maar ik klamp me eraan vast. Ik kan alleen maar hopen en blijven geloven dat liefde altijd zal overwinnen. En liefde heb ik meer dan genoeg. De tijd dringt. Ik ben de jongste niet meer, op deze leeftijd kan er van alles gebeuren. Als ik plotseling wegval, wil ik dat Luckie kan lezen wie haar vader was.”
Voor meer informatie over Lieverd, waarom…?, klik op onderstaande button.
Lieverd, waarom…?
Tekst: Lydia Zittema
Foto: privébeeld
Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.
