Ivanna is zwanger van haar collega: ‘Mijn vriend weet het niet’

Tekst: Redactie Vriendin

30 juli 2024

Al jaren had Ivanna (34) een kinderwens, maar zwanger worden lukte niet. Tot ze seks had met een collega en een positieve test in haar hand hield. Haar vriend Steven weet niet beter dan dat hij de vader van hun dochter is.

Ivanna: “De tranen liepen over zijn wangen toen mijn vriend Steven het plusje op de zwangerschapstest zag verschijnen. De blik in zijn ogen was zó mooi om te zien, die oprechte blijdschap, het toekomstbeeld van ons als gezin, de teleurstellingen die we zo vaak te verwerken hadden gekregen als ik wéér niet zwanger was – het was er allemaal in te lezen. Want zwanger worden was een onderwerp dat al anderhalf jaar lang ons leven beheerste en nu was het dan eindelijk, éíndelijk, zover. Ook ik moest huilen en was natuurlijk heel erg blij – een kind was mijn liefste wens. Maar tegelijkertijd voelde ik een enorme knoop in mijn maag. Want waar Steven zeker wist dat hij vader zou worden, moest ik een kanttekening plaatsen. Ik wist namelijk niet of dit kind wel van hem was. En op dat moment realiseerde ik me pas echt wat ik had gedaan.
Steven en ik zijn nu tien jaar bij elkaar. We ontmoetten elkaar tijdens een feestvakantie in Salou en we grappen weleens dat onze relatie geen toepasselijker begin had kunnen hebben. Want wat wij hebben, is altijd feest. Ik viel op Stevens levenshouding, zijn vermogen om overal het positieve van in te zien, en oké, ook op zijn sixpack en brede armen. En zijn vrolijke ogen. Smoorverliefd was ik, en hij op mij. Eenmaal terug in Nederland bleven we elkaar opzoeken en werden we onafscheidelijk. Anderhalf jaar later trok ik bij hem in. Met hem was het leven gewoon leuker. We hadden eindeloze gesprekken, over onzindingen, maar ook over de toekomst. Die toekomst zagen we op dezelfde manier: eerst nog genieten van onze vrijheid, hard werken, carrière maken. En daarna een gezin.”

Niet perfect

“Zoals iedere relatie kent ook die van Steven en mij ups en downs. Want hoe hecht we ook zijn, het is natuurlijk niet perfect. Zo voelde ik me verloren toen mijn moeder overleed, terwijl hij in die periode al zijn tijd in een werkproject stak. Dat hij er toen niet voor mij was, deed pijn. Ik had het gevoel dat ik in een kwetsbare periode niet op mijn vriend hoefde te rekenen, terwijl mijn vriendinnen juist wel voor me klaarstonden. Was Steven er dan alleen als er lol gemaakt moest worden? Het leidde tot ruzie, onbegrip en verdriet. Gelukkig kwam dat later wel weer goed en leerden we er allebei van. Ongeveer een jaar later vond ik dat Steven wel erg veel op zijn telefoon zat, hij deed ook geheimzinnig. En ja hoor, na wat doorvragen biechtte hij op dat er op een feestje van zijn werk iets was voorgevallen tussen hem en een collega. Hij bezwoer dat het bij zoenen en wat, zijn woorden, ‘hand en spanwerk’ was gebleven. Ik geloofde het, al weet ik het nog steeds niet zeker, want ik vond ook een bon van een hotel. Maar goed, vertrouwen is alles in een relatie en als Steven het toch opbiechtte, waarom zou hij dan maar het halve verhaal vertellen? Ik vergaf hem, we gingen samen verder en wilden, ondanks de krasjes op onze relatie, allebei nog steeds alleen met elkaar zijn. Vol vertrouwen gingen we dan ook de volgende stap in onze relatie aan: drie jaar geleden liet ik mijn spiraal eruit halen. Naïef zagen we onszelf al achter de kinderwagen lopen, allebei waren we er meer dan klaar voor om ouders te worden.
En toen… niets. De eerste maanden kon ik mezelf en mijn onrust nog wel sussen, het kon echt wel even duren. Maar hoe meer tijd er verstreek, hoe moeilijker het werd. En weer gebeurde wat na de dood van mijn moeder ook al was gebeurd. Ik had het lastig, zeker toen twee vriendinnen tegelijk zwanger bleken te zijn en ik weer ongesteld werd. Daar had ik veel verdriet van, maar Steven gaf niet thuis. Er was de hele tijd iets: druk op zijn werk, druk met de verbouwing bij een vriend, druk met de voetbalvereniging. Ik voelde me alleen en ook al zei ik dat tegen hem, er veranderde niets.
En toen kreeg ik een nieuwe collega, Niek. Weliswaar op een andere afdeling, maar wel op dezelfde verdieping van ons kantoor. Bij de koffieautomaat raakten we aan de praat, gewoon over dagelijkse dingen – de kwaliteit van de koffie, de internetstoring van de dag ervoor. Leuke man, dacht ik, en ik liep terug naar mijn werkplek.
In de weken erna kwam ik Niek vaker tegen. Als we samen bij de koffie of in de lift stonden, maakten we een praatje. We maakten grapjes over een bepaalde collega die de gewoonte heeft overal een briefje op te hangen – van die kantoorbriefjes over het inruimen van de vaatwasser of niet pakken van bepaalde pennen ofzo. Op internet vond Niek een grappige meme daarover die hij via Slack naar mij stuurde en toen was het hek van de dam. De halve dag zaten we te slacken en het werd al snel persoonlijk. Hij was net bij zijn vriendin weg, ik vertelde dat ik door een moeilijke periode ging. ‘Dacht ik al’, stuurde hij. ‘Je ogen staan soms verdrietig.’ Dat hij dat zág, dat deed iets met mij. Ik voelde me gehoord en dat was fijn.”

Zo verliefd

“Ik vertelde niet aan Niek waarom ik het moeilijk had, maar genoot wel van zijn aandacht en zijn ‘zorg’ om mij: vragen hoe het ging, me aan het lachen maken. Op een dinsdagmiddag na een late meeting, zoenden bij de koffieautomaat. Ik voelde me zó verliefd dat ik wist: ik moet dit afkappen. Ondanks alles wilde ik met Steven verder. Dus besloot ik wat afstand van Niek te nemen. Dat lukte, tot er een maand later een bedrijfsfeestje was. Het was mooi weer, we gingen varen, Niek en ik bléven maar flirten en ik genoot ervan. Voor één avondje, dacht ik. Ik dronk een paar drankjes, al wilde ik niet te veel drinken omdat ik eerder die week mijn eisprong had gehad. Maar eenmaal aan de alcohol ging het snel. Twee wijn was al genoeg. Toen we na het varen een barbecue op het strand hadden, voelde ik me los en sexy en danste ik met mijn collega’s, en met Niek. En toen gebeurde het. Niek zoende me en nam me mee naar de duinen en daar hadden we spetterende seks. Met condoom, maar we waren slordig en het zat niet goed. Het scheurde ook nog. Achteraf had ik deels spijt omdat ik het niet eerlijk vind naar Steven, en deels voelde ik me alsof ik geëxplodeerd was van genot. Wel heb ik de volgende dag Niek geappt dat dit echt bij één keer moest blijven, dat ik afstand van hem zou nemen en dat ik voor mijn relatie wilde gaan. Dat begreep hij en vanaf dat moment heeft hij zich afzijdig gehouden, ging hij me op kantoor zelfs wat uit de weg.
En toen kwam het moment, iets minder dan twee weken later, dat ik niet ongesteld werd. Voor het eerst. Bloednerveus deed ik een test en ja hoor, zwanger. Steven was zo gelukkig, ik vooral in de stress. Ik rekende me suf. Mijn meest vruchtbare dagen waren op maandag en dinsdag, ik had beide dagen seks gehad met Steven. Het feest was op vrijdagavond, dus na mijn eisprong. Het móést wel van Steven zijn, maar aan de andere kant: anderhalf jaar niets en na één keer seks met een ander zwanger – dat is wel heel toevallig. Uit een soort zelfbescherming besloot ik te geloven dat dit wel Stevens kind moest zijn, maar de hele zwangerschap lang bleef ik bezorgd. Toen ik eenmaal op kantoor had verteld dat ik zwanger was, kwam Niek natuurlijk naar me toe. ‘Nee, het kan niet van jou zijn’, zei ik. ‘Ik was toen niet vruchtbaar.’ Hij geloofde het gelukkig.
Tot aan de bevalling kon ik mijn ongerustheid redelijk in de hand houden. Steven en ik leefden samen toe naar het grote moment. Ik zoomde in op echofoto’s om alvast te zien of onze dochter op hem leek, maar ja, wat kan je zien op zo’n echo? Uiteindelijk werd drie maanden geleden onze dochter Charlie geboren. Zodra ze er was, speurde ik haar gezichtje af. Ze zeggen dat baby’s na de geboorte op de vader gaan lijken. Had ze Stevens ogen? Zijn brede neus? Het probleem is dat Steven en Niek wel iets van elkaar weg hebben, al heeft Steven blond haar en Niek wat meer bruin. Charlie is donker, maar blond haar kan bij de geboorte nog weleens donker zijn, pas later wordt het dan licht. En dat Charlie nu blauwe ogen heeft, zegt ook niets. Dat is de kleur van Steven, maar uitgebreid googelen heeft me geleerd dat baby’s weinig pigment hebben en dat blauwe ogen in de loop van het eerste jaar nog met gemak groen of zelfs bruin kunnen worden. De ogen van Niek zijn groen. Zelfs groener dan ik ooit bij iemand heb gezien. Ik meen in de vorm van haar gezichtje Steven te herkennen, en zijn moeder ziet het ook, maar misschien wil ik het gewoon heel graag.”

Dubbel gevoel

“Niek heeft inmiddels een andere baan gelukkig. Tussen Steven en mij gaat het heel goed, we genieten zó van Charlie. Ondertussen vind ik mijn dubbele gevoel heel moeilijk. Ik ben ook bang voor de toekomst. Wat als we een tweede willen en Steven blijkt hartstikke onvruchtbaar te zijn? Ik realiseer me heel goed dat een leugen al verschrikkelijk is, maar een leugen laten voortduren kan iemand echt kapotmaken. Aan de andere kant: mag ik dat voor hem beslissen? En dan is er nog het schuldgevoel naar mijn dochter. Wat als over heel veel jaren blijkt dat de man die zij papa noemt, haar vader niet is? Aan de andere kant: is vader zijn een kwestie van bloed of een kwestie van liefde? Elke dag speur ik Charlie af naar hét bewijs dat ze van Steven is, maar baby’s veranderen zo vaak, het is gewoon nog niet te zeggen. Voor mezelf vind ik dat lastig, maar ik moet niet zeuren. Ik heb keuzes gemaakt waar ik mee moet dealen. Alleen Steven heeft nergens om gevraagd. Die weet niet beter dan dat hij met heel zijn hart van zijn eigen dochter houdt. Als ik hem met haar in de weer zie – hij is echt een geweldige vader – voel ik me enorm schuldig. Ik heb overwogen eerlijk tegen hem te zijn, maar dat zou zijn hart breken. En onze relatie. En dus ook Charlies toekomst. Dat wil ik niet, dus zeg ik niets en hoop maar dat onze dochter echt een mini-Steven wordt.”

Tekst: Marieke van Wijk. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.