Lydia had een relatie met een getrouwde man

14 augustus 2024

“Natuurlijk ga ik niets met hem beginnen!” zei Lydia tegen haar vriendinnen over de getrouwde Martijn. Toch werd ze niet lang daarna zijn minnares. Tot ze ontdekte dat haar affaire niet zo uniek was als ze dacht.

Nee, ik ben er allesbehalve trots op. Het was ook nooit mijn bedoeling. Ik had absoluut niet verwacht dat ik zoiets kon doen. Toch, tóch zat ik er opeens middenin: ik was de minnares van een getrouwde man. Hoe had dat in hemelsnaam kunnen gebeuren? En hoe kwam ik daarvan los?
Ik kwam in die tijd net uit een vaste relatie. We had samengewoond op een klein, Amsterdams appartement en dat had me tegen het einde erg benauwd. Toen het uit was, was ik bij vlagen nog erg verdrietig maar ik voelde me ook bevrijd. Me opnieuw binden, dat zag ik voorlopig niet zitten. Op eigen benen wilde ik staan. Me weer thuis voelen in mijn eigen huis. Leuke dingen doen met vriendinnen. En avonturen beleven, ook dat.

Pretogen

Plotseling was hij daar: een man met bruine krullen en pretogen. Martijn. Het klikte tussen ons, op het feest waar ik hem ontmoette. We konden leuk praten en lachen. Hij vertelde al snel dat hij getrouwd was. En dat hij vooral bij zijn vrouw bleef voor de kinderen en dat er verder niet veel liefde meer was. Dat vond ik rot voor hem, maar ik schonk er niet veel aandacht aan. Na deze avond zou ik hem toch nooit meer zien. Drie dagen later voegde Martijn me toe op Facebook. We kletsten luchtig na over het feest. Hij zond me een filmtip. Ik stuurde een geintje terug. Stapje voor stapje kroop hij onder mijn huid. Eerst vriendschappelijk. Daarna kregen onze berichten een plagerige, flirterige ondertoon.
“Het stelt niets voor, gewoon een beetje dollen”, zei ik tegen mijn vriendinnen. “Natuurlijk ga ik niets met hem beginnen!” Ondertussen zat Martijn steeds vaker in mijn hoofd. En miste ik hem vreselijk toen hij tijdens zijn vakantie maar weinig liet horen. Achteraf weet ik: tóén had ik het af moeten kappen. Als ik toen had geweten wat ik nu weet – hoe de dynamieken van een verboden liefde in elkaar zitten en hoe verslavend ze zijn – had ik dat ook gedaan.
Of was het al te laat? Ik weet het niet; ik weet alleen dat ik opleefde, elke keer als ik toch een berichtje van Martijn kreeg. En dat ik direct ja zei, toen hij na zijn vakantie voorstelde een koffie te doen samen. Ik wist het voor mezelf helemaal recht te praten. Koffie, dat kon toch geen kwaad? En zelfs als het tot zoenen kwam (maar dat zou heus niet gebeuren!): dat huwelijk van hem, dat was toch zijn pakkie-an? Híj had iemand trouw beloofd, daar had ik niets mee te maken. En hé: het zou sowieso bij die ene koffiedate blijven, hoor.

Aantrekkingskracht

Natuurlijk kwam het tot zoenen. En nee, natuurlijk bleef het niet bij die ene koffiedate. Dat is nu eenmaal hoe het gaat, bij geheime affaires – maar dat wist ik toen nog niet. Ik dacht gewoon dat het bij ons zo speciaal was, de aantrekkingskracht zo sterk, dat we het onmogelijk konden tegenhouden. Een week later wist Martijn zich een avond vrij te maken en stond hij voor mijn deur. Drie uur hadden we, drie uur op de minuut af. Uren waarin we niet uitgepraat en uitgevreeën raakten. “Dit was niet alleen de eerste, maar ook meteen de allerlaatste keer”, zei ik plechtig tegen mijn vriendinnen. Want hé, ik wilde niet stoken in een huwelijk, of dat nu goed was of slecht. Ik vond dat absoluut niet kunnen naar zijn vrouw toe. Dit was al veel te ver gegaan. Zelf wilde ik geen onzichtbare, weggestopte derde worden. En ik was er toch nog helemaal niet aan toe me weer aan iemand te binden?
Maar ‘Eén keer nog?’ appten Martijn en ik een week later naar elkaar. Eén, één keertje maar… We fantaseerden erop los wat we die ene avond nog met elkaar zouden doen. Het vuur laaide hoger op dan ik ooit had meegemaakt en de ontmoeting, die werd magisch, adembenemend. In elkaars armen lagen we elkaar sprakeloos aan te kijken. Als dit zo goed voelde, kon het toch onmogelijk verkeerd zijn? Toen hij vertrok, stond er toch alweer een afspraak.

Euforisch

Vier maanden hebben we op de rand van de vulkaan geleefd. Vier maanden van uitzinnige, euforische verliefdheid. Ik zweefde hoog boven het wolkendek. Al was onze liefde aan strakke tijdschema’s geboden, we hadden contact wanneer het maar kon. Zodra Martijn zich vrij wist te maken, was hij bij mij. En dan was elke minuut vloeibaar goud. Ik veranderde van een vrije vrouw met haar eigen leven in iemand die niets anders deed dan wachten en hopen tot Martijn weer tijd voor mij had. Eigen plannen maakte ik niet meer. Vriendinnen – de meesten wisten niets van wat er speelde, daarvoor schaamde ik me te veel – verwaarloosde ik.
Ik dacht mee over smoezen die Martijn thuis kon vertellen, al voelde ik me daar hartstikke schuldig over. Want tja, dat het alleen Martijns ‘pakkie-an’ was, dat was vanzelfsprekend onzin. Ik deed óók mee aan het bedrog en daar voelde ik me heel slecht over. Ook Martijn vond al die leugens vreselijk. Maar dat leek de passie niet in de weg te staan, integendeel. En hoe vaak we ook tegen elkaar zeiden dat dit niet door kon gaan, dat we elkaar moesten loslaten, dat Martijn in alle rust moest uitzoeken wat hij thuis wilde, apart van mij, we hielden het nooit vol. Als het contact weer eens verbroken was, zat ik verlamd van liefdesverdriet in mijn eentje thuis. Met een fles witte wijn naast me, een asbak – van alle stress was ik weer gaan roken – terwijl ik hard Celine Dions Just walk away, Ruth Jacotts Ik kan echt zonder jou en andere tranentrekkers draaide. Tot Martijn tegen alle afspraken in toch weer appte. En ik toch weer voor de bijl ging.

Niet zo bijzonder

Misschien had dit zo nog heel lang door kunnen gaan. Als ik niet op het boek De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets was gestuit, over de gevaren en verleiding van het vreemdgaan. Daarin ontleedt de relatietherapeut zorgvuldig alle vaste, voorspelbare patronen die een affaire heeft. Toen ontdekte ik dat onze relatie helemaal niet zo bijzonder was. Alles wat de verboden liefde van Martijn en mij in mijn ogen zo uniek maakte, las ik terug in dit boek. Juist omdat het zo verboden is, vlamt de verliefdheid bij een geheime verhouding hoger op dan ooit. Je deelt samen een geheim, bent partners in crime en dat is nu eenmaal superspannend; als kinderen die iets stiekems doen. En omdat de gestolen uren altijd beperkt zijn, wordt elke ontmoeting heel intens. Je raakt nooit ‘verzadigd’ en zodra je afscheid neemt, verlang je alweer naar meer. Er is nooit tijd om mindere kanten aan elkaar te ontdekken. Hierdoor kun je elkaar ongegeneerd idealiseren, al je dromen op elkaar projecteren, zonder dat de werkelijkheid je wakker schudt. Daardoor denk je echt de perfecte partner gevonden te hebben.
Ondertussen is er natuurlijk veel wroeging en schuldgevoel. Maar dergelijke negatieve emoties stuwen hartstocht alleen maar hoger op. Want alleen in elkaar armen kun je ze vergeten. En omdat je maar in het nu leeft – er is immers geen toekomst, die is veel te ingewikkeld – durf je enorm open tegen elkaar te zijn. Voel je je meer verbonden dan ooit. Dat is natuurlijk heerlijk, vooral voor mensen met hechtingsproblematiek (zoals ik). Dit alles tezamen zorgt voor zo’n intense cocktail van hormonen – adrenaline, endorfine, dopamine en testosteron – dat je hartstikke verslaafd raakt. Zodra de relatie uit is en de heerlijke hormonenroes weg is, val je allebei in een bodemloze put. Alsof je cold turkey moet afkicken van een drugsverslaving. Waardoor je elkaar maar weer opzoekt. En tegen elkaar zegt: wij kunnen écht niet zonder elkaar. Terwijl het dus bovenal de situatie is die afscheid nemen zo onmogelijk maakt, niet per se de kwaliteit van de relatie. Het kan heel goed zijn dat je helemaal niet bij elkaar past. Maar daar kom je in deze situatie echt niet achter.

Koude douche

Ik herkende… alles. Dat was een warm bad en koude douche tegelijk. Het troostte me dat ik niet de enige was die hiermee worstelde – maar liefst een op de drie single vrouwen boven de dertig belandt vroeg of laat in een relatie met een getrouwde man – maar het werd me duidelijk dat het mooie sprookje van Martijn en mij maar weinig met de realiteit te maken had. En met alle ellende die er zou ontstaan als onze affaire zou uitkomen, de roze wolk die dan meteen zou optrekken, zou het ongetwijfeld niet goed aflopen. De kans dat Martijn en ik dan happily ever after verder zouden leven, was hopeloos: het percentage mannen dat voor hun minnares kiest, is maar 1,5 procent. Bovendien wilde ik niet de aanleiding van zijn scheiding zijn. Dat voelde als veel te veel verantwoordelijkheid. Nou, dan zat er echt niets anders op dan als de wiedeweerga stoppen!
Een paar dagen later kreeg ik het laatste zetje. Ik belde Martijn op met een nieuwtje. Ik liep door de zon in een park, was vrolijk, uitgelaten. Wat ik niet wist, was dat Martijn op dat moment net even thuis bij zijn vrouw was en niet zag dat ik het was die belde. Toen hij mijn stem hoorde, zei hij afstandelijk: “O, dan ben je verkeerd verbonden.” En hij hing op. Tuut tuut tuut. Hoewel ik meteen snapte wat er aan de hand was en besefte dat hij dit vast ook heel pijnlijk vond, waren zijn woorden een stomp in mijn maag. Op dat moment kon ik er niet meer omheen. Ja, wij waren compleet verkeerd verbonden. Want: verboden verbonden, stiekem verbonden, achter de rug van iemand anders. En dat kon echt niet langer zo doorgaan. Ik wilde mezelf weer in de spiegel kunnen aankijken.

Ontmanteld

Onze laatste ontmoeting was erg verdrietig. Omdat we allebei wisten dat dit écht de laatste keer zou zijn. Ons ontmantelde sprookje was over, voorbij. Martijn – die overigens een jaar later gescheiden is, wat hij zei over zijn slechte huwelijk waren geen smoesjes – heeft nog altijd een heel speciale plek in mijn hart. Maar nee, wij zijn niet samen: onze idyllische affaire bleek inderdaad niet tegen de werkelijkheid bestand.
Hoeveel dubbele gevoelens ik ook heb over mijn tijd als minnares – ik voel me nog altijd vreselijk tegenover zijn toenmalige vrouw en zijn gezin – ik koester onze tijd samen ook. Ondanks alle tranen en toestanden had ik nooit eerder gelééfd zoals toen. Bovendien is dat wat ik toen geleerd heb, een belangrijke basis voor mijn werk. Als journalist heb ik mij gespecialiseerd in ontrouw en ik post dagelijks over dit onderwerp op Instagram. Ook heb ik een romen over vreemdgaan geschreven. Daarin is de hoofdpersoon Nina niet ‘de derde’, maar degene die zélf vreemdgaat – toch komt zij dezelfde dynamieken tegen als ik indertijd. De ondertitel van mijn boek De affaire kon niet anders dan ‘Verkeerd verbonden’ zijn. Dat is géén waardeoordeel. Want als iemand begrip heeft voor mensen die zichzelf verliezen in ontrouw, ben ik het wel. Nee, het slaat op de verbinding met jezélf. Want als je in een leugen leeft, ben je niet echt jezelf. Mijn motto is tegenwoordig: wees trouw aan jezelf, maar zorg dat je nooit vol schaamte je eigen spiegelbeeld hoeft te ontwijken!

Boek bestellen

Lydia’s hele verhaal lezen? Je kunt haar boek ‘De affaire – verkeerd verbonden’ bestellen op haar website.

Tekst: Lydia van der Weide. Om privacyredenen is de naam van Martijn gefingeerd.
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.