Daniëlle was ongelukkig en depressief: ‘Vreemdgaan bleek mijn redding’
29 augustus 2024
Daniëlle (39) dacht gelukkig te zijn in haar huwelijk en gezin, tot ze een forse burn-out kreeg en onder ogen moest zien hoe de vork na al die jaren werkelijk in de steel zat: ze leefde te lang op de automatische piloot en moest beter voor zichzelf gaan zorgen. Dat besef was het begin van grote veranderingen.
Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.
“Of mijn verhaal nou echt een bijzonder verhaal is, dat kan ik je zo niet zeggen. Maar wat ik je wel kan vertellen, is dat vreemdgaan mijn redding is geweest. Waarom? Nou, vóór mijn scheiding wist ik niet wie ik was en wat ik wilde met mijn leven. Ik voelde me al jaren een zombie. Stond in de overlevingsstand. Ik deed wat er van me verwacht werd, maar voldeed absoluut niet aan mijn eigen behoeftes. Mijn huwelijk ook niet meer. Niet dat mijn huwelijk slecht was, maar na tien jaar was het tijd voor verandering. Ik was somber, overspannen, zat niet lekker in mijn vel. En ik voelde dat ik los moest breken. Maar hoe? En waarom? Ik wist het niet.
Het begon toen ik mijn paspoort moest verlengen. Tot dan toe had ik altijd mijn eigen naam en de naam van mijn man op mijn paspoort staan. Op het moment dat de medewerker van de burgerlijke stand vroeg of ik dit keer weer de naam van mijn echtgenoot op mijn paspoort wilde, zei ik meteen: nee!”
Begin
“Ik wist toen nog niet dat ik drie weken later zou besluiten dat ik wilde scheiden. Bizar hè, hoe dat dan werkt met intuïtie.
Ik was 21 toen ik Sander ontmoette. Het was Tweede Kerstdag en ik kwam kijken bij het jaarlijkse optreden van een volkszanger in de meest foute bruine kroeg van ons dorp. Het was een traditie. De zanger was bevriend met de eigenaar van de kroeg en deed dit gewoon voor de leuk. Terwijl ik kletste met mijn vrienden, liep er een leuke jongen langs. We keken elkaar aan, terwijl hij onderweg was naar de bar. Toen hij mij spontaan vroeg of ik ook iets wilde drinken, kon ik daar geen nee op zeggen. Nog geen vijf minuten later stond hij naast me, gaf me een drankje en liep met een tray bier door naar zijn voetbalteam. Mijn interesse was gewekt. Hij zag er jong uit en had een bijzonder accent. Maar ik vond hem leuk en wilde meer weten. Aan het einde van de avond lukte het me om een gesprek met hem aan te knopen. Hij was zelf ook 21. Dat had ik niet gedacht. Stiekem had ik hem veel jonger geschat. Hij kwam hier vaak en zat dus op voetbal. En ja, hij was ook single. Hoe het precies gebeurde weet ik niet, maar ineens stonden we midden in de kroeg te zoenen. Hij met zijn handen in zijn broekzakken, ik met mijn armen voorzichtig om hem heen geslagen. Zonder nummers uit te wisselen namen we afscheid. De dagen erna was ik veel met hem bezig. Zou ik hem nog eens zien? Ik had geen idee.
Een dag later ging ik met mijn vriendin naar Londen op citytrip. Hoewel dat superleuk was, kon ik niet wachten om weer terug te zijn en Sander opnieuw te zien. Áls ik hem tenminste weer zou zien. Het eerste dat ik deed, toen ik na twee dagen thuis was, was ’s avonds naar de kroeg gaan. In de hoop een glimp van Sander te kunnen opvangen. Ik had geluk. Hij was er ook. De hele avond en nacht kletsten we elkaar de oren van het hoofd. Sander zag mij. Hoorde mij. Was verlegen. Maar ik merkte ook dat hij mij erg leuk vond. Zijn aandacht en geduld waren nieuw voor mij. Dat had ik niet met eerdere vriendjes mogen ervaren. Vanaf die avond waren we onafscheidelijk. We zagen elkaar dagelijks en deden alles samen. Na een jaar kochten we ons eerste huis. Piepjong waren we. Ik was net gestopt met mijn studie psychologie en werkte bij de bibliotheek. Sander had een mbo-opleiding afgerond en werkte als loodgieter. We waren zo trots op ons eigen stulpje. En verliefd. Weer een jaartje verder vroeg Sander mij – notabene in zijn favoriete pyjama – ten huwelijk. Ik kon alleen maar ja zeggen. En was dolgelukkig.”
Jong gezin
“Toen we trouwden, was dat echt een bezegeling van onze liefde. We hadden een simpele, mooie bruiloft. We trouwden gratis op een maandag en aten met de familie pannenkoeken in ons favoriete pannenkoeken-huis. Daarna vierden we ons huwelijksfeest in een buurthuis. Het was een perfecte dag, vol liefde. Op ons 24e werden we de trotse ouders van een zoon: Jip. Jip was een lieve baby, maar ook erg onrustig. Hij sliep slecht en huilde veel. Dat had een behoorlijk effect op ons leven. We sliepen twee jaar lang max vijf uur per nacht, maar we lieten ons er niet door kapot krijgen. Als ik nu vakantiefoto’s terugzie van ons en Jip in de Belgische Ardennen, dan zijn de wallen onder onze ogen gewoon bijna zwart van vermoeidheid. Al kijken we wel heel gelukkig.
Toen Jip tweeënhalf was, werd zijn zusje Fien geboren. Tussen Jip en Fien in waren we een kindje verloren na 16 weken zwangerschap. Dat was een verdrietige periode. Maar ook daar sloegen we ons doorheen. We waren dolblij met de komst van onze Fien. Ons gezin was compleet en onze band was sterk. We waren echt een team. En ik was dankbaar dat Sander mij een mooie basis gaf waarop ik altijd terug kon vallen: ons gezin. Ik kwam zelf uit een niet bijster hecht gezin, waar alles om uiterlijk vertoon draaide. Als het er maar goed uitzag voor de buitenwereld, dan was het goed. Dat er in mijn gezin van herkomst totaal geen oog was voor verbinding en kunnen zijn wie je bent in plaats van wie je moet zijn, heeft mij altijd enorm opgebroken. Bij Sander vond ik dat stukje wat ik gemist had wel. Hij gaf mij de basis die ik nodig had op dat moment.”
Gemis
“De jaren gingen voorbij en de kinderen gingen naar school. Sander werkte nog altijd als loodgieter. Ik had al meerdere baantjes gehad. Van bibliotheekmedewerker tot juridisch secretaresse om daarna managementassistente te worden op een regionaal opleidingscentrum en door te groeien tot docent. Ik worstelde met hoe ik dacht dat ik hoorde te zijn en stond niet stil bij mijn eigen behoeftes en wat echt bij mij als persoon paste. Alles draaide op de automatische piloot: het gezin, de dagelijkse dingen, de avonden… met weinig ruimte voor spontaniteit. Hoewel ik besefte dat dit bij deze levensfase hoorde, begon ik toch steeds meer het gevoel te krijgen dat ik iets miste. Ik was mezelf kwijtgeraakt en dat begon te knagen.Van nature ben ik een uitbundig type. Ik houd ervan om in de belangstelling te staan en af en toe lekker los te gaan op muziek, bij een concert of met vrienden. Of spontaan iets te doen waar ik zin in heb. Dat lukte niet echt in ons gezinsleven, waarin mijn yoga-avond het hoogtepunt was van de week. Dat was het enige uurtje dat ik voor mezelf had. De rest van mijn tijd en focus was gericht op de kinderen en Sander, waarbij ik vooral mijn rollen als moeder en vrouw goed vervulde. Maar wie was Daniëlle nu zelf eigenlijk?”
Leven
“Na tien rustige en stabiele jaren veranderden mijn behoeftes. Dat merkte ik, omdat ik somber werd, depressief en ongelukkig. Dat had niets te maken met mijn huwelijk, maar alles met mijzelf. Ik kwam op het punt dat ik kon kiezen tussen blijven doen wat er van mij werd verwacht of echt luisteren naar mijn gevoel. Dat was een enorme spagaat, want ik wilde Sander en de kinderen geen pijn doen en tegelijkertijd kon ik niet anders dan verantwoordelijkheid gaan nemen voor mezelf en mijn geluk. Zeker toen ik een forse burn-out kreeg. Ik kon zo echt niet meer langer doorgaan.
Sander was lief en begripvol in die tijd. Dacht mee. Steunde me. Wilde vooral dat ik weer gelukkig zou worden. Ik ging in therapie en zette steeds stapjes in het beter voor mezelf zorgen en mijn eigen ruimte innemen. De eerste stap die ik zette, was een abonnement nemen op de sportschool. Ik was niet bijster sportief, maar zag het als een manier om nieuwe mensen te leren kennen. En dat gebeurde ook. Ik sloot me aan bij een groepje van gescheiden ouders, bestaande uit vier vrouwen en vier mannen. Door hun verhalen over kindervrije stapweekenden, werd ik stiekem een beetje jaloers. Dat wilde ik ook! Lekker losgaan en tijd en ruimte voor mezelf. Dat had ik al in geen tijden meer ervaren, maar zoiets paste niet goed binnen ons gezinsleven. Toch kwam de verandering sneller dan ik dacht.
Een van de mannen binnen het groepje was Ruud. Ruud was groot, gespierd. Zeg maar gerust afgetraind. Ook was hij stoer en grappig. Hij was een aantal jaar gescheiden en hij was een beetje een womanizer. We hadden meteen een klik, al was hij ruim vijftien jaar ouder dan ik. We sportten samen, lachten om flauwe grappen, maar hadden ook diepergaande gesprekken over het leven zelf. Op zeker moment wisselden we telefoonnummers uit. Dat leidde tot veel appen over en weer. Hoewel Sander echt een schat van een man was, voelde ik bij Ruud dat een ander deel van mij tot leven kwam. Een stukje dat al jaren dood was. Ik was bij hem Daniëlle. De uitbundige, energieke Daan. Als ik bij hem in de buurt was, vergat ik even al mijn zorgen. Door hem leken er ineens mogelijkheden te ontstaan, die ik eerder niet zag. Ik kreeg vleugels als ik bij Ruud was. Dat er op een bepaald moment ook vlinders door mijn buik vlogen, probeerde ik zo lang mogelijk te negeren. Ik hield van Sander. Verliefd worden op een ander was een no go! Maar toen de vlinders op een bepaald moment uit mijn oren kwamen, kon ik het niet meer ontkennen: ik was echt verliefd. Waar het leven eerst een soort uitzichtloos gebeuren was door mijn burn-out en depressieve gevoelens, voelde ik nu dat ik leefde! En dat ik wilde leven!”
grens
“Dat ik verliefd was als een puber, hield ik stil. Ik maakte mezelf wijs dat het wel over zou waaien. Maar dat deed het niet. Ik kon niet goed begrijpen dat ik op hetzelfde moment veel van Sander hield en tegelijkertijd stapelgek was op Ruud. Bizar!Nadat we op een ochtend hadden getraind, vroeg Ruud of ik een kopje thee bij hem kwam drinken. En ik wist: als ik dit doe, is het bekeken. Dan ga ik een grens over en is er geen weg meer terug. En toch zei ik ja en van het een kwam het ander. Of ik ervan genoot? Nee, eigenlijk niet. Toen ik in zijn bed lag, kon ik alleen maar denken aan Sander. Wat was ik aan het doen!?
Ik was van slag. Wist niet meer wat ik nu wilde met mijn leven, maar zo kon ik niet doorgaan. ‘s Avonds heb ik meteen tegen Sander verteld dat ik vreemd was gegaan. De pijn en wanhoop in zijn ogen, toen het besef tot hem doordrong, raakten me diep. Hij was kapot van verdriet en dat had ik hem aangedaan. Toen hij voorzichtig vroeg of ik nog wel verder wilde met ons huwelijk, zei ik zonder nadenken: ‘Nee.’ Zijn hart brak in duizend stukjes. Het was het allermoeilijkste dat ik ooit in mijn leven had gedaan, maar ik kon niet meer. Ik had alles gegeven wat er in me zat. Ik was leeggelopen op mijn leven. Op ons leven. Het was tijd om mijn leven terug te pakken en mezelf daarin een centrale positie te gaan geven. Uitvinden wie ik was, wat ik nodig had. En dat ben ik gaan doen.”
Keuzes
De acht maanden die volgden was Sander woest, wanhopig, rancuneus en verdrietig. Ik had zijn leven op zijn kop gezet, de bodem onder zijn bestaan weggeslagen. Daar was ik me dan ook zeer van bewust. Maar in die acht maanden lukte het ons om de scheiding rond te krijgen en orde op zaken te stellen. Ik kreeg een nieuwe woning in ons dorp. Sander bleef in ons oude huis wonen. De kinderen konden op hun eigen school blijven. We wilden er het beste van maken. Toen Sander een paar maanden nadat we uit elkaar waren, een nieuwe partner kreeg, was ik alleen maar blij voor hem. Ik gunde hem alle liefde van de wereld. De relatie met Ruud is niet verder gegroeid. We hebben nog wel een hele tijd contact gehouden, maar meer dan vriendschap was het niet meer. Ik zie de ervaring met hem als een eyeopener, gestuurd door het leven zelf. Ik ben ervan overtuigd dat het leven je soms de juiste richting op ‘dwingt’ als je vastzit. Het was tijd voor mij om te gaan leven in plaats van overleven en op eigen benen te gaan staan.
Inmiddels heb ik mijn leven op orde. Ik heb mijn burn-out overwonnen en doe leuk werk. Ik heb mezelf goed leren kennen, waardoor ik bewust leef naar mijn eigen behoeftes, grenzen en wensen. Ik sport veel in de buitenlucht en heb een mooie schare vrienden om me heen. Er is voldoende balans in mijn leven tussen drukte en rust. En ook mijn band met de kinderen – inmiddels tieners – is prima. Net als de band met Sander. Sander is inmiddels gelukkig getrouwd. Zijn vrouw heeft me een paar keer bedankt dat ik bij hem weg ben gegaan. Anders had zij hem nooit ontmoet. En zo heeft alles zijn weg gevonden. Ik kan vol overtuiging zeggen dat het vreemdgaan mijn leven het juiste zetje heeft gegeven dat nodig was om weer te gaan leven in plaats van overleven. En daar ben ik tot op vandaag dankbaar voor.”
Tip van Vriendin
De bestseller Je hebt het niet, je doet het gaat over eigenaarschap. Je hebt geen ziekte, je doet je ziekte. Je hebt geen angst, je doet je angst. Je hebt geen problemen, je doet je problemen. Je kunt er niets aan doen dat het je is overkomen, maar je kunt er nu wel iets aan doen om ervan af te komen. In dit boek vind je die ene zin die al duizenden mensen heeft geholpen om niet alleen de controle terug te pakken, maar ook om die problemen op te lossen waar je al jaren mee zit. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Je hebt het niet, je doet het
Tekst: Denise Hagmeijer
Foto: Peter Dazeley / Getty Images – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd – Naam en adres bij redactie bekend
Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.
