Marianne sprak stiekem met haar oude vakantieliefde af

9 september 2024

Toen Marianne (43) op vriendinnenvakantie uit nieuwsgierigheid afsprak met haar oude, Italiaanse vakantieliefde, had ze niet vermoed dat hij nog zoveel bij haar zou losmaken. “En nu stuurt hij me elke week berichtjes.”

Marianne: “Bijna wekelijks krijg ik een Messenger-berichtje met daarin allemaal hartjes en liefdesuitingen van Fabio, mijn vroegere vakantieliefde. Iets waar ik helemaal niet op zit te wachten en wat ik hem ook al een paar keer voorzichtig heb geprobeerd duidelijk te maken. Maar de leeuw is uit zijn kooi en het erge is: ik heb hem zelf naar buiten gelokt. Ik was gewoon benieuwd of er nog iets van een ‘spark’ tussen ons was en zocht een manier om het verleden echt goed af te sluiten.
Maar blijkbaar heeft onze ontmoeting afgelopen mei in Italië veel bij hem losgemaakt. Als het aan Fabio ligt, pakken we de draad weer volledig op. Maar hoe lief zijn woorden ook zijn, hoe spannend het gevoel ook is dat het me geeft en hoe het me ook allemaal verwart, een reünie gaat nooit gebeuren. Ik ben gelukkig getrouwd en heb een fijn gezin. Ik had gewoon nooit zo stom moeten zijn om weer contact op te nemen met mijn allereerste en grootste liefde.”

Un, dos, tres

“Ik ontmoette Fabio in het uitgaansleven van Bardolino in 1997. Ik was net zestien jaar en ging met mijn ouders en zusje op vakantie naar een camping aan het Gardameer. Het was de zomer van Maria – Un, Dos, tres van Ricky Martin, dat nummer schalde de hele tijd over de camping en werd grijsgedraaid in de lokale bars.
Samen met mijn zusje hing ik bijna elke avond in een bepaalde disco waar Fabio achter de platentafel stond. Hij was vier jaar ouder en woonde in de buurt van Verona. Hij flirtte opzichtig met me, noemde me liefkozend ‘Maria’, vooral als de plaat van Ricky Martin weer op werd gezet. Ik vond hem geweldig. Op avond drie kregen we verkering. We waren smoorverliefd op elkaar. Vanaf dat moment lagen we overdag met een clubje aan het meer en waren hij en ik onafscheidelijk.
Aan het eind van de vakantie huilden Fabio en ik tranen met tuiten bij het afscheid. Mijn moeder lachte schamper: ‘Joh, je zal nog wel eens vaker liefdesverdriet krijgen.’ Ik moest dit maar zien als een vakantiecrush.Maar zo voelde het totaal niet voor mij. Gelukkig voor Fabio ook niet. Tientallen brieven met wel honderden ‘ti amo’s’ erin – het enige Italiaans dat ik kende. We schreven in het Engels, met af en toe wat woordjes in de eigen taal.  Er was nog geen Google translate, dus alles ging met ‘Wat & Hoe’-woordenboeken.
In de winter kwam hij een paar dagen over naar Nederland. Fabio logeerde op zolder bij ons en we maakten veel uitstapjes. Maar hij klaagde voornamelijk dat hij het zo koud en nat vond. Een paar maanden later, ging ik na mijn havodiploma weer naar Bardolino. Ik had een hotel in de buurt geboekt, want Fabio woonde alleen met zijn moeder en ik kon niet bij hem slapen. Het was gezellig, maar wel anders. Fabio moest overdag werken in de autogarage in Verona en in het weekend ’s avonds in de disco. Ik zat daar dan wel aan zijn bar, maar voelde me erg overbodig. Hij was druk aan het werk en er waren allemaal vrouwen met hem aan het flirten. 
’s Nachts sliep hij bij mij op de kamer en in het weekend lagen we aan het strand. We spraken over een toekomst samen, maar kwamen geen stap vooruit. Met het oog op mijn studie was een verhuizing naar Italië geen optie voor mij, andersom zou Fabio veel makkelijker in Nederland aan een baan kunnen komen. Goede automonteurs waren toen ook al goud waard. Maar Fabio wilde absoluut niet in ons land wonen en eigenlijk ook niet bij ‘di mama’ vandaan. Hij zag zich niet eens ooit uit haar huis vertrekken.  
Na twee weken vakantie besloten we een punt te zetten achter onze liefde. Een gezamenlijk besluit, maar het deed wel verschrikkelijk veel pijn. Fabio was echt mijn grote liefde. Ik vloog alleen terug naar Nederland en heb de hele reis zitten huilen.
Daarna ben ik echt nog wel verliefd geweest, maar nooit meer zo intens. Na Fabio heb ik een aantal vriendjes gehad, voordat ik mijn Bas, mijn huidige man, tegenkwam. Met hem ben ik nu bijna 23 jaar samen. We hebben twee schatten van zoons van veertien en twaalf, ons leven samen is goed.
Het enige wat ik de afgelopen jaren misschien heb gemist is een bepaalde spanning. Fabio droeg me op handen. Overlaadde me dagelijks met complimenten. Voor hem was ik letterlijk zijn mooie ‘Maria’, hij aanbad me. Bas houdt van me, maar hij is niet van het gevlei. Hij vindt me vooral fantastisch als ik lekker kook, zorg voor een opgeruimd huis en dat zijn favoriete spijkerbroek is gewassen.”

Goede herinneringen

“Met mijn drie beste vriendinnen Cara, Charlotte en Daphne vieren we elke vijf jaar ons vriendinnen-jubileum met een tripje in Europa. Afgelopen mei waren we 25 jaar bevriend en had ik voor ons lustrum voor de grap een weekje Bardolino geopperd. Daar had ik immers zulke goede herinneringen. De meiden vonden het een leuk idee. We regelden een huis via Airbnb, boekten vliegtickets naar Verona en huurden een auto.
In de weken voorafgaand aan ons tripje, had ik al een paar keer de naam van Fabio gegoogeld. Ik zag alleen een vage profielfoto op Facebook, zijn account was privé. Ik twijfelde of ik een connectieverzoek zou sturen. Maar mijn nieuwsgierigheid naar hem en zijn leven, won het toch. Hij zou vast getrouwd zijn met een Italiaanse schone en een hoop bambini hebben, veronderstelde ik.
Het tegendeel bleek waar. Fabio was nog steeds een ‘happy single’ en woonde bovendien ook nog steeds met zijn moeder samen, vlakbij Verona. Gelukkig sprak en schreef hij inmiddels Engels. Zo appten we over en weer in de week voorafgaand aan mijn reis. Zijn leven was niet veel veranderd, hij had inmiddels een eigen autobedrijf en af en toe een scharrel. Nooit had hij meer zo’n grote liefde beleefd als met mij, beweerde hij. In zijn ogen was ik de vrouw van zijn leven geweest. Fabio was dolenthousiast dat ik contact met hem had opgenomen en hem ook nog in Bardolino wilde ontmoeten. Hij stelde voor om op het terras van de ijssalon, waar we vaak hadden gezeten, herinneringen op te halen.
Dat leek me ook leuk. Het enige waar ik me wel een beetje schuldig om voelde, was dat ik dit geheim hield voor mijn man. Ik wist niet hoe Bas zou gaan reageren als ik dit vertelde en wilde niet dat hij het me zou gaan verbieden. Maar ik had het natuurlijk voordat ik het contact met Fabio legde eerst aan Bas moeten voorleggen. Nu was het te laat. 
Mijn vriendinnen had ik wel in vertrouwen genomen, maar er niet bij gezegd dat Fabio me nog steeds zag als zijn grote liefde. Cara, Charlotte en Daphne vonden het grappig, stimuleerden me vooral straks met hem af te spreken voor een kop koffie. Ze fantaseerden vooral dat het nu een uitgedijde vijftiger zou zijn op wie ik na een espresso al zou afknappen.”

Grijzer, slanker en gespierder

“Maar nee, ik knapte niet af op Fabio. Totaal niet, zou ik willen zeggen. Fabio was zeer goed geconserveerd gebleven. Iets grijzer, maar eerder slanker en gespierder dan gezet. En nog even charmant. ‘Ciao Bella Maria’, riep hij over het terras. Hij sprong op uit zijn stoel om me te kussen. Op mijn wang, maar heel teder, heel liefdevol. Ik voelde acuut dezelfde vlinders als vroeger. Ik begon te blozen, alsof ik weer die puber van zeventien was.
We kletsten ook alsof we weer terug waren in de nineties. Hij was zeer geïnteresseerd in mijn man en kinderen en hoe het me sindsdien was vergaan in het leven. Fabio bleef herhalen hoe jong, knap en mooi ik nog was. Dat liet me blozen en bracht die spark terug, die wij samen altijd hadden gehad en die ik daarna nooit meer zo had gevoeld.
Het was fijn om een keer op een volwassen manier terug te kijken op onze verkering. Het voelde afschuwelijk toen we het uitmaakten. Fabio gaf toe dat hij destijds te rechtlijnig was geweest. Achteraf had hij toch moeten proberen of een verhuizing naar Nederland geen reële optie zou zijn geweest. Hij had altijd spijt gehouden dat hij mij had laten lopen, zo biechtte hij op.
De tijd met Fabio vloog voorbij. Ik had mijn vriendinnen gevraagd of ze ons na een uur wilden komen opzoeken. Ik was bang dat we misschien geen klik meer zouden hebben. Maar ik had me zorgen gemaakt om niks. Cara, Charlotte en Daphne schoven aan onze tafel. We kletsten honderduit en aten ijscoupes met elkaar. Tegen zes uur stapten we  op. Fabio nam afscheid met een warme knuffel en gaf me een cadeau . Dat moest ik maar uitpakken als ik alleen op de kamer was. Het bleek een prachtig porseleinen Mariabeeld. Met erbij de tekst, Mio per sempre (voor altijd de mijne), Fabio. Ik heb zeker een half uur zitten staren naar het kaartje.  Een mix aan emoties schoot door me heen.  Variërend van ongemak tot vertedering, liefde en spijt, maar ook verwarring.
Uiteindelijk besloot ik dat Fabio en Bardolino weer terug moesten ‘op zolder’ in mijn hoofd. Ik gaf het beeld aan Cara, zij houdt erg van dit soort relikwieën. Fabio was niet meer dan een fijne jeugdherinnering en dat moest hij ook blijven. Ik vloog straks weer naar Nederland, naar Bas en de jongens.”

Terug in zijn hok

“Maar dat had ik wel zo bedacht, Fabio was blijkbaar niet van plan het bij een eenmalige reünie te laten. Sinds mijn reisje stuurt hij me elke zondag een update over zijn week. Wat hij heeft gedaan, wie hij heeft gezien. Ik krijg altijd de groetjes van zijn moeder, die volgens hem ook nog altijd gek op mij is. Hij weet natuurlijk dat ik getrouwd ben, maar negeert dat. Misschien in de hoop dat ik weer voor hem val? Heel stom, maar toen hij me op het terras vroeg of hij nog steeds een plekje in mijn hart had, zei ik ja.  Ik denk door een combinatie van het weerzien, de ontspannen sfeer en de zon. Ik denk dat hij zich daardoor aangemoedigd heeft gevoeld.
Ik heb Bas nog steeds niets verteld over Fabio. Als ik dat doe, moet ik hem immers ook vertellen over de ontmoeting en dat wil ik niet. Het voelt als verraad naar hem. Ik heb niets oneerbaars gedaan, maar het wel verborgen gehouden en dat is eigenlijk net zo slecht als vreemdgaan. Gelukkig heeft Bas geen Facebook, anders zou hij zien dat Fabio al mijn posts ‘liket’. Elke foto, ieder berichtje krijgt een hartje van hem. 
Mijn vriendinnen houden hun mond, die weten dat dit een gevoelig onderwerp is. Ook omdat Fabio best wat bij me heeft losgemaakt. Ongemerkt denk ik nog veel aan hem. Ik weet niet goed of het voortkomt uit nostalgie of echte vlinders zijn. Maar juist daarom wil ik dit met Fabio snel afkappen. Het is gewoon niet netjes naar Bas toe. Maar ik heb alleen geen idee hoe. Ik ben bang dat ik Fabio niet meer terug in zijn hok krijg. Hij stuurt me hele epistels, ik slechts één of twee regels. Dat houdt hem niet tegen. Hij is veel te blij dat we weer contact hebben en ziet niet in waarom we niet verder onze gevoelens voor elkaar kunnen uitzoeken.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.