Kim: ‘Ik blijf bij mijn man voor het geld’

17 september 2024

Voor de buitenwereld lijkt het leven van Kim (43) perfect: getrouwd met Frank (52), twee dochters en aan geld geen gebrek. Maar dat wat Kim écht wil, is niet te koop: liefde, verliefdheid, intens houden van. “Ik was allang vertrokken als Frank mij financieel niet zo in de watten had gelegd.”

Kim: “Voordat ik een relatie met Frank kreeg, had ik een vriend die altijd op zwart zaad zat. Mijn ex werkte hard, maar voor een mager inkomen en hij had zijn financiën niet op orde. Wat erin kwam, vloog er net zo hard weer uit. Achteraf had hij waarschijnlijk schulden, maar daar liet hij zich tegenover mij niet over uit. Onze relatie duurde niet lang, een klein jaar maar. Ik zag geen toekomst in hem, mede door zijn eeuwige gezeur over centen. Nooit ging iets op dat vlak vanzelf. Ik zag bij vriendinnen hoe het ook kon. Zij kregen mooie cadeaus, gingen lekker uit eten en minstens twee keer per jaar op vakantie. Ik was een keer een weekendje met mijn vriend weggeweest via zo’n aanbieding op zo’n discounter-site. En daar betaalde ik ook nog eens de helft zelf van.
Ik denk weleens dat ik me door mijn ex extra aangetrokken voelde tot Frank. Ik ontmoette hem tijdens het uitgaan en hij stond erop mijn drankjes te betalen. Frank was ontzettend charmant. Wel negen jaar ouder, maar dat vond ik alleen maar interessant. Hij had het al gemaakt, ik was net klaar met studeren. Frank had een goedlopende zaak in auto-onderdelen. Hij vertelde dat hij wel wat relaties had gehad, maar dat hij de ware nog niet tegen was gekomen. Al die eerste avond zei hij dat ik hem een heel bijzonder gevoel gaf. Iets dat hij nog niet eerder met een vrouw had ervaren. We wisselden contactgegevens uit, gaven elkaar een wat onwennige zoen en de volgende ochtend werd ik wakker met een eerste appje van hem. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik vond hem aardig, maar vlinders had ik niet. Toch antwoordde ik terug, want ik was niet ongevoelig voor zijn charmes. Hij wilde me meenemen naar zijn favoriete restaurant, schreef hij. Daar had ik zin in.”

Chique tent

“Franks favoriete restaurant bleek een nogal chique tent. En ik begreep waarom hij er zo graag kwam; het eten was er fantastisch. Naar de prijzen durfde ik niet te kijken. Ik liet me in mijn keuze adviseren door mijn date. De rekening kreeg ik nooit te zien. Frank betaalde, ondanks dat ik voor de vorm aanbood mee te betalen. Zo startte onze relatie. Frank zorgde voor mij. Hij boekte onze vakanties, trok zijn creditcard en als we gingen winkelen, mocht ik kopen wat ik wilde. Op mijn verjaardag kreeg ik mijn allereerste designertas. Daar was ik zo blij mee, ik heb zelfs gehuild toen ik mijn cadeau uitpakte.
Ik trok bij Frank in en kreeg de vrije hand om zijn mannelijke appartement een vrouwelijke touch te geven. Een jaar later gingen we samen op zoek naar een groter huis met een tuin. Het werd een prachtige jarendertigwoning in het dorp waar ik van droomde, een hoekhuis. Nog ruim twee jaar waren we met z’n tweetjes. Skiën, een maand door Thailand trekken, naar Lapland, drie weken Kaapstad; we namen het er vol van. Frank legde me in de watten. In Parijs vroeg hij mij ten huwelijk. Hij had een ongelooflijk mooie brief aan me geschreven, die hij mij met een brok in zijn keel voorlas. Bij mij bleef die emotie uit. Ik had twijfels, maar die stopte ik heel, heel diep weg. Ik miste de vonk, het vuurwerk, maar verder had ik alles. Frank kon goed luisteren, hij was grappig, hij kon zelfs koken en hij deed alles om mij gelukkig te maken. Ik kwam niets, maar dan ook niets tekort. En toch ontbrak er iets.”

Stemmetje

“Ik durf dat nu toe te geven, destijds niet. Wat je niet ziet, bestaat niet, bleek voor mij een goede manier ermee om te gaan. Ik negeerde dat stemmetje in mijn achterhoofd compleet. Ik denk weleens dat als er destijds een man op mijn pad was gekomen waarbij ik dat vuurwerk wel had gevoeld, ik net als in een film vlak voor het huwelijk de stekker uit onze relatie had getrokken. Een runaway bride. Maar er was geen betere man. Ik had Frank, en Frank was nagenoeg perfect. Dat gevoel dat bij mij ontbrak; daar moest ik vooral niet te ingewikkeld over doen, zei ik tegen mezelf. Alsof het bij mijn vriendinnen in hun relaties altijd één spetterend feest was. Het gras is bij de buren altijd groener, toch?
We trouwden met álles erop en eraan. Het kon niet op. Iedereen was onder de indruk van hoe we hadden uitgepakt en ik voelde me die dag echt dolgelukkig. Anderhalve maand later had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Mijn aandacht verlegde zich van mijn relatie op het kind dat komen zou. We keken er allebei enorm naar uit. We kochten een nóg groter huis, vrijstaand dit keer. Ik richtte met behulp van een stylist de kinderkamer in en we verwelkomden onze eerste dochter. Dat is nu vijftien jaar geleden. Twee jaar later volgde onze jongste dochter. Frank en ik hebben alles wat ons hartje begeert. Ik mis alleen liefde.”

Broer en zus

“Ik kan volledig wegzwijmelen bij romantische films. Verliefdheid, dat hele intense houden van, heeft voor mij een magische status gekregen, omdat ik het zo mis. Ik zwijmel er bij weg en ik hou er een rotgevoel aan over. Ik wil die verliefdheid ook. Frank en ik leven als broer en zus, vooral van mijn kant. Frank kan echt wel laten weten hoe gek hij op mij is, maar ik voel voor hem meer vriendschap.
Om ons heen wordt volop gescheiden. Daar hebben we de leeftijd nu voor, zeg ik soms. ‘Ik zie dat ons niet snel gebeuren’, zei Frank pas nog. Ik eerlijk gezegd ook niet. Ik moet er niet aan denken het leven dat ik nu heb op te geven. Ik zou niet één, maar wel tien stappen terug moeten doen. Ik kan met mijn parttime salaris niet eens een huis huren – zelfs als ik fulltime ga werken, wordt dat lastig. Misschien ergens een studiootje, driehoog achter. Maar zeker niet een riante villa als waar we nu wonen. Alles in dit huis heeft mijn handtekening. Ik krijg er een knoop van in mijn maag als ik eraan denk dat ik dat achter moet laten. Hoe oppervlakkig het ook klinkt; ik moet er niet aan denken mijn luxeleventje op te geven. Het scheelt dat Frank en ik nooit ruzie hebben. Ons seksleven is verre van actief, maar met eens in de maand zo ongeveer, nemen we allebei genoegen. Daarnaast is Frank ook superdruk met zijn werk. We zitten niet de hele dag op elkaar lip.”

Picture perfect

“De meiden hebben niets door. We zijn voor de buitenwereld echt picture perfect. Onze oudste postte onlangs op Instagram een familiekiekje van ons tripje New York. We lachen alle vier breeduit. In niets zie je dat ik twijfels heb en iets mis. Ik durf te wedden dat er mensen vol afgunst naar die foto hebben gekeken, zoals ik ook weleens naar stellen kijk die misschien wel net als wij helemaal niet zo gelukkig zijn.
Ik hang meer aan spullen, aan uiterlijk vertoon en aan luxe dan ik ooit van mezelf had gedacht. Een collega is recent gescheiden en zij heeft een flinke stap teruggedaan. Haar leuke autootje heeft ze ingeruild voor een elektrische fiets en ze heeft via via een klein appartementje op een bedrijventerrein weten te bemachtigen. Vol trots liet ze mij de foto’s zien. Ze had het ingericht met spullen van de kringloop en ze had er best iets gezelligs van gemaakt. Maar ik kon me niet voorstellen dat ik van zoiets ooit gelukkig zou worden.
‘Hou je nog een beetje van me?’ vraagt Frank zo nu en dan op een wat gekscherende toon. ‘Tot de maan en weer terug’, dreun ik dan volautomatisch op; zo deden we dat ook toen we net bij elkaar waren. Die woorden gaan me steeds meer tegenstaan. Ik lieg een heel lieve man voor, die dat niet verdient. Ik was allang vertrokken als Frank mij financieel niet zo in de watten had gelegd.”

Misselijk

“Ik hou in mijn keuze te blijven ook rekening met onze twee dochters. Zij leiden een luxeleventje. Ik kan me die twee gewoon niet voorstellen in een stapelbed, samen op een kamer. Het zou me niets verbazen als ze bij hun vader zouden willen blijven wonen en mij hooguit zo nu en dan zouden opzoeken. Ik word letterlijk misselijk van dat idee; het zal je gebeuren. Ze hebben hier allebei een riante slaapkamer en een eigen badkamer. Ze zitten om de hoek op school en sporten op tien minuten fietsen afstand. Waar wij nu wonen liggen de betaalbare woningen totaal niet voor het oprapen. En pubers kiezen nou eenmaal heel makkelijk voor zichzelf; ik zie het al voor me hoe ik hemel en aarde moet bewegen om ze bij mij te krijgen. Nee echt, scheiden gaat me alleen maar ellende opleveren. Je kunt niet alles hebben, toch?
Dat laatste zeg ik regelmatig tegen mezelf. Net als: ieder huisje heeft z’n kruisje. Als dit mijn kruisje is, dan is het maar zo. Ik heb het niet slecht, ik ben niet doodongelukkig. Ik weet alleen dat als ik ergens ooit een man tegenkom die mij wél dat vuurwerk brengt, de kaarten er ineens heel anders voor liggen.
Vorige week heb ik een dag met de meiden gewinkeld. Na afloop gingen we lekker met z’n drietjes sushi eten en daarna in mijn splinternieuwe Mini weer naar huis. Enthousiast lieten ze Frank zien wat we allemaal gekocht hadden. Trots zag hij de modeshow aan. Toen ze naar boven vertrokken met hun nieuwe aanwinsten, trok Frank een goede fles wijn open en gaf hij mij een zoen op mijn voorhoofd. ‘Wat ben je toch een goede moeder voor ze’, zei hij. ‘Jij betaalt de rekening anders’, reageerde ik. Hij moest lachen. We ploften op de bank en zetten een serie op. Ik realiseerde me die avond weer eens dat ik het echt niet slecht heb, integendeel. Toch blijft het aan me knagen dat ik op het gebied van de liefde niet alles uit het leven haal wat erin zit en me laat leiden door luxe en geld.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.